Kasacja

Remigiusz Mróz to jeden z najbardziej płodnych polskich pisarzy. Jego nazwisko pojawiło się w księgarniach zaledwie w 2013 roku, a doczekaliśmy się już ponad 20 (!!!) tytułów tego autora. Ba, ostatnimi czasy pisarz odkrył się z pseudonimem Ove Løgmansbø, pod którym wydana została trylogia z Wysp Owczych. Ale Mróz imponuje nie tylko ilością wyprodukowanych książek. Ceniony jest też z racji lekkiego pióra i ciekawych historii. Jeśli do tego wszystkiego dodamy, że urodził się w mieście w którym mieszkam (Opole) i ukończył liceum do którego uczęszczałem, stanie się jasne – musiałem się zmierzyć z jego twórczością. Okazja ku temu nadarzyła się niedawno – do mojej kolekcji w ramach prezentu wpadła książka, która wprowadza nas w świat prawniczych korporacji. „Kasacja”, bo o niej mowa, to bardzo dobrze przyjęty na polskim rynku księgarskim prawniczy thriller/kryminał, rozpoczynający cykl książek z Joanną Chyłką. Powieść ta otrzymała w 2016 roku „Nagrodę Czytelników Wielkiego Kalibru”. Czy rzeczywiście to książka wyjątkowa?

Egzemplarz, na bazie którego powstał niniejszy tekst, pojawił się na rynku dzięki wydawnictwu „Czwarta Strona” i posiada miękką oprawę. Oprawę, którą zdobi bardzo dobra (jak na „klimat prawniczy”) grafika, przedstawiająca mężczyznę 3-częściowym garniturze, pod krawatem i z poszetką. Na drugim planie widzimy kobietę wpatrującą się w miejski krajobraz. I wszystko byłoby fajnie, ale dlaczego wspominam o okładce? Jeśli czytaliście moją recenzję „World War Z”, to od razu domyślicie się w czym problem. Na okładce jest pomarańczowy kleks z informacją o nagrodzie z 2016 roku. Ja rozumiem, nagrodą należy się chwalić, pokazywać, zachęcać czytelnika na półce. Ale dlaczego w tak ordynarny i nieusuwalny sposób?! Kochani wydawcy, zróbcie drugą okładkę, naklejkę, oznaczcie to na folii w którą zawiniecie powieść, umieśćcie taką informację na tyle… ale nie szpećcie okładek które mają potem stać na półkach/leżeć na stołach/komodach/nocnych szafkach. Proszę!

Skoro skończyłem się żalić, mogę z czystym sercem wrócić do powieści. A ta rzuca nas od początku w wir wydawać by się mogło absurdalnych wydarzeń. Poznajemy zaprawioną w bojach prawniczkę, Joannę Chyłkę. Kobietę zdecydowaną i nieprzebierającą w środkach, byle odnieść zwycięstwo na sali sądowej. Kobietę pracującą dla jednej z najprężniejszych kancelarii w Warszawie: „Żelazny & McVay”. A jednak kobietę z gigantycznym problemem – jej najnowszą sprawą jest obrona oskarżonego o zabicie dwóch osób syna biznesmena. Co więcej, klient Joanny miał być zamknięty ze zwłokami przez 10 dni i sprawia wrażenie całkowicie oderwanego od rzeczywistości. Nie ma z nim praktycznie żadnego kontaktu, większość pytań pozostawia bez odpowiedzi i zachowuje się jakby sytuacja absolutnie go nie obchodziła. Daje tylko do zrozumienia, iż jest w pełni władz umysłowych, więc w grę nie wchodzi niepoczytalność.

Na domiar złego nasza gwiazda sal sądowych dostaje właśnie nowego podopiecznego. Zostaje patronką młodego, ciągle pełnego ideałów absolwenta prawa – Kordiana Oryńskiego, którego będzie musiała wprowadzić w bezwzględny świat prawniczy. I gdyby chodzące parami nieszczęścia nam nie wystarczyły, to okazuje się, że młody Zordon (jak nazywa chłopaka już pierwszego dnia pracy) jest jej niemal całkowitym przeciwieństwem. To właśnie ten duet, któremu pomagać będzie kancelaryjny mistrz zdobywania informacji zwany Kormakiem, spróbuje doprowadzić do uniewinnienia swojego klienta na niemal 500 kartach powieści. Tylko czy ten klient nie prowadzi aby własnej gry? Nie chcę zbyt wiele spoilerować, dlatego resztę fabuły przemilczę i skupie się na moich wrażeniach z lektury.

Zacznę może od zalet – Remigiusz Mróz faktycznie ma lekkie pióro. Autor z wykształcenia jest doktorem nauk prawnych, dlatego też opisy zachowań w kancelarii, panujących tam zasad i hierarchii, czy też potyczki na wokandzie sądowej opisane są w mocno przekonujący sposób. Terminologia prawnicza nie przytłacza czytelnika, dlatego nawet osoby z nią niezaznajomione powinny swobodnie płynąć przez karty powieści. Świat korporacyjny opisany w książce to coś, z czym sam stykam się każdego dnia i nawet jeśli opis fragmentami jest przekoloryzowany (lub w drugą stronę – wygładzany), to dość zgrabnie oddaje stan faktyczny. Sama historia również została stworzona w interesujący sposób i prowadzi do satysfakcjonującego zakończenia. Nie zmienia to faktu, że przez całą lekturę będzie nam towarzyszyć wrażenie, że gdzieś już to widzieliśmy albo czytaliśmy. Może naczytałem się za dużo kryminałów gdy byłem młodszy, przez co dziś gatunek ten nie potrafi mnie już zaskoczyć. Piszę o tym celowo, gdyż chciałbym żebyście zrozumieli dokładniej zarzuty, które mogę kierować w stronę powieści. Bo choć podobało mi się zakończenie „Kasacji”, to nie było dla mnie szczególnie zaskakujące czy nieprzewidywalne. I to prowadzi nas do minusów… a tych trochę uzbierałem.

Na pierwszy rzut pójdą bohaterowie. Coś, za co wielu czytelników wychwala tę pozycję. Przyznaję, Chyłka i Oryński zostali nam świetnie przedstawieni. Charaktery może i sprzeczne, ale bardzo dobrze współgrające. W trakcie lektury poznamy ich jeszcze lepiej, a jednak… ze strony na stronę miałem wrażenie, że autor gubi trochę ich spójność. Pojawiają się zachowania, które zaprzeczają wizerunkowi który dostaliśmy wcześniej. Pewnie miało to wskazywać na głębszą więź tworzącą się między bohaterami na kartach książki, ale ja tego w „Kasacji” absolutnie nie kupiłem. To o głównych bohaterach, a przecież są jeszcze inne postacie występujące. No bo skoro mamy kryminał, to musimy też mieć czarne charaktery. Niestety płytkie i sztampowe. Ale też gwoli ścisłości, pojawia się w książce kilka ciekawych postaci drugoplanowych – Kormak, oskarżony czy właścicieli kancelarii wyszli bardzo ciekawie.

Nie mogę też nie wspomnieć o pewnym problemie wykreowanego świata. Akcja powieści jest zlokalizowana w Warszawie. Będziemy więc mogli czytać o miejscach znanych tak warszawiakom, jak i odwiedzającym stolicę. Problem polega na tym, że dostaniemy przy okazji obłędną ilość product placementu. O ile wymienianie marki i modelu samochodu to coś, z czym mamy często do czynienia i na co przestaliśmy zwracać uwagę, o tyle czytanie o „Telepizzy”, „TVN” i „królu TVN”, producentach papierosów, a nawet konkretnych środków na siłownie (podobno dostępnych) już tak gładko nie przechodzi. Swoją drogą umiejscowienie w wydanej w 2016 roku książce kawiarni „Cofeeheaven” (sieci, która od 2014 przechodziła rebranding pod szyld „Costa Coffee”) czy też wspomnienie o „najnowszym Samsungu Galaxy Note” wywoływały u mnie torsje.

No i na koniec – błędy merytoryczne. Nie jestem prawnikiem, dlatego dopiero z posłowia dowiedziałem się, że przepisy na które w niektórych momentach autor się powołuje zostały zmodyfikowane dla potrzeb historii. Absolutnie mi to nie przeszkadzało. Ale kwiatek w postaci określenia zwrotu „no pasaran!” jako hasła rewolucji… francuskiej? Nie, czegoś takiego zaakceptować nie można.

Podsumowując – może to wina mojego obycia z tym gatunkiem, ale znalazłem w książce zdecydowanie więcej elementów drażniących niż zachwycających. Nie twierdzę, że zmarnowałem czas, ale równie dobrze mógłbym sięgnąć po jakąkolwiek inną pozycję kryminalną. Mogę dać tej konkretnej książce Remigiusza Mroza maksymalnie:

Jednocześnie sam Mróz przekonał mnie, że warto mu dać jeszcze jedną szansę. Czy sięgnę po kolejną pozycję z Chyłką i Oryńskim? A może coś z innego gatunku? Odpowiedzi jeszcze nie znam, ale drugą szansę niemal na pewno autor dostanie.

0

0