Mumia (2017)

„Mumia” z 1999 roku w reżyserii Stephena Sommersa nie jest może jakimś ponadczasowym, epokowym dziełem w historii kina przygodowego. Jednak uderzając w odpowiednio długo nieeksploatowaną niszę (po trylogii Indy’ego Jonesa został tylko popiół i kurz) gatunku action-adventure zdobyła uznanie widzów i wpłynęła pozytywnie na rentowność producentów. To drugie doprowadziło do powstania kolejnych, proporcjonalnie słabszych części oraz okropnego spin-offa, którego tytułu nie będę nawet wymieniał. Wydawało się, że formuła została wyczerpana i wydrenowana do granic mozliwości.

Ale od czego mamy marketingowców, prawda?

Niemal dwadzieścia lat później ci sami producenci biorą się za odgrzanie kotleta, do głównej roli zapraszając Toma Cruise’a. Pierwsze pytanie, które przychodzi do głowy niedzielnemu widzowi – po co ten remake?

Oczywiście, że po wpływy do budżetu. Chociaż trzeba przyznać, że tym razem wydawcy dali też całkiem sporo od siebie – sama produkcja kosztowała grubo ponad 100 mln zielonych, a lista płac z nazwiskami Cruise’a i Russela Crowe’a z pewnością nie należała do rubryki „oszczędności”. Film w żaden sposób nie nawiązuje fabularnie do poprzedników, co trzeba chyba potraktować jako próbę zresetowania całej franczyzy. Do reżyserii zaproszono niemal żółtodzioba, ale z potencjałem – czyli zgodnie z powszechnymi trendami. Alex Kurtzman może być znany polskim widzom z serialu „Agentka o stu twarzach” (Alias), który swego czasu namiętnie emitowała telewizja publiczna. Poza tym ma na koncie jeden niezły film obyczajowy i najnowszą Mumię.

Fabuła filmu zrzyna nawiązuje do pierwowzoru – oto przypadkowi poszukiwacze skarbów (właściwie wojskowi, czarnorynkowi handlarze), przypadkowo odkrywają przerażające moce ukryte pod pustynią dawnej Mezopotamii. W tym samym czasie, w podziemiach Londynu nieco bardziej kompetentni archeologowie (właściwie członkowie tajnego bractwa) odkopują ogromny grobowiec Templariuszy, który nierozerwalnie wiążę się ze zmumifikowaną księżniczką odnalezioną w dzisiejszym Iraku.

Oczywiście, prędko okazuje się, że mumia żyje, ma mnóstwo potężnych mocy oraz nie jest orędowniczką idei pokoju i miłości na świecie. W całą tą kabałę wplątany jest Tom Cruise, który całkiem sprawnie próbuje nawiązać do komediowo-satyrycznej roli Brendana Frasera sprzed dwóch dekad. Aktorsko wypada całkiem znośnie, ale niestety scenariusz przewidział dla bohatera nieznośnie dużą liczbę sucharów i zupełnie idiotycznych „one-linerów”, które nie pozwalają spojrzeć na tą kreację bez skrzywienia.

W ogóle scenariusz to ciekawa sprawa – niby remake „Mumii”, niby wielkie nazwisko (David Koepp, autor pierwszego Mission Impossible, czy Parku Jurajskiego), a wszystko i tak ostatecznie jest podporządkowane powszechnie panującym trendom, na które ostatnio na naszych łamach tak zżymał się SithFrog.

Po pierwsze, nihil novi – czyli mamy starą historię lekko przypudrowaną nowoczesnymi efektami (robią wrażenie!), z zachowaniem charakterystycznego dla cyklu komediowego sznytu. W tej materii jedynym novum jest zaskakująco duża (no dobra, przesadzam – max trzy, lub cztery) liczba zagrywek typowo „horrorowych” – siedząc na fotelu w kinie można się całkiem porządnie przestraszyć. To akurat in plus.

Po drugie – zróbmy sobie Marvela! Czy jakkolwiek to nazwać. Nie chcąc zdradzać fabuły Czytelnikom, powiem tylko, że nie bez powodu postać Russela Crowe’a nazywa się Dr Henry Jekyll. I nie bez powodu w projekt włączył się Tom „I’m gonna need more money from this” Cruise, który od kilku lat raczy nas kolejnymi odcinkami serii, w których skutecznie pokonuje kryzys wieku średniego skacząc po helikopterach, biegając po budynkach (M:I), czy rozbijając międzynarodowe spiski (Jack Reacher).

Budowanie „mumijnego” uniwersum jest głównym celem tego reboota. Pytanie, czy on sam, a także jego ewentualne kontynuacje, były potrzebne komukolwiek poza wytwórnią. Z punktu widzenia rozrywki dostarczanej podczas seansu, wrażenie można porównać do zeszłorocznych „Fantastycznych bestii…” spod ręki J.K. Rowling. Coś tam się dzieje, ale nie za dużo, bo przecież trzeba zrobić pierdyliard kolejnych części.

Oceniając ten film pod względem aktorskim, należy przyklasnąć przede wszystkim obsadzie drugoplanowej – Russel Crowe jest charyzmatyczny jak zawsze, dobrze prezentuje się również Annabelle Wallis – widać, że ta atrakcyjna skądinąd aktorka ma do zaoferowania znacznie więcej niż ładną buźkę. Sofia Boutella w roli przerażającej mumii głównie posiłkuje się efektami specjalnymi, ale i tak jest nieźle. Co do Cruise’a – to pozostawiam indywidualnej ocenie widza. Na pewno znajdą się fani, których każda kolejna produkcja z jego udziałem po prostu zachwyca. Mnie osobiście bardziej zastanawia to, że niby jest to aktor z tak ogromnym potencjałem dramatycznym, a jednak wciąż odgrywa role dwudziestoletnich bohaterów. Wizualnie się już zestarzał i nie wszystko w „Mumii” udało się zakryć makijażem.

Reasumując, o najnowszym wcieleniu serii trudno cokolwiek powiedzieć poza tym, że całkiem skutecznie dezaktywuje mózg na te 110 minut seansu. Potrafił mnie przestraszyć, a kogoś może nawet rozbawią serwowane co i rusz dowcipy utrzymane w standardach wczesnego paleolitu. Jak na rozrywkowy, wakacyjny blockbuster zbyt mało w nim polotu i finezji, za dużo odgrzewania schabu i rozgotowywania tagliatelle. Film idealnie przeciętny. Z punktu widzenia budowanej na nowo serii – może się jednak sprawdzić, jako całkiem udany reboot.

O ile widzowie kupią bilety. Ja nie odradzam. Ale zachęcać też Was nie będę.

0

0