Szalone Teorie: Co wiedział Rhaegar?

Chyba każdy, kto przeczytał Pieśń Lodu i Ognia, uległ fascynacji postacią Rhaegara Targaryena. Książę, choć dawno zmarły, jest na swój sposób centralną postacią sagi. Na dobre, czy na złe, to on nadał bieg wydarzeniom, które obserwujemy na kartach powieści. Ale Rhaegar fascynuje nas także dlatego, że jest postacią niezwykle tajemniczą. Wiemy o nim niewiele, a te strzępy informacji, które docierają do nas z ust innych bohaterów, obarczone są ogromnym bagażem emocjonalnym, który stawia pod znakiem zapytania ich wiarygodność. A jednak dzisiaj podejmiemy się bardzo trudnego zadania. Spróbujemy rzucić światło, na jedną z największych tajemnic związanych z Rhaegarem Targaryenem. Spróbujemy wyjaśnić dlaczego uważał się za Księcia Którego Obiecano.

Zadanie to będzie od nas wymagało pewnej dozy spekulacji. I jak zawsze, kiedy uzupełniamy luki w tekście własnymi domysłami, narażeni jesteśmy na błędy. Ale choć wolę, kiedy George R.R. Martin pozostawia nam w tekście więcej wskazówek, jestem przekonany, że dzisiejsza Szalona Teoria – choć bardzo spekulatywna – jest warta tego, by ją przedstawić.

Księgi Rhaegara

W Nawałnicy mieczy ser Barristan Selmy (ukrywający jeszcze swą tożsamość), opowiada Daenerys o przemianie, jaka zaszła w Rhaegarze, gdy książę był jeszcze młody.

– Jako młody chłopak, książę Smoczej Skały był prawdziwym molem książkowym. Nauczył się czytać tak szybko, że ludzie mówili, iż królowa Rhaella musiała w ciąży połknąć kilka ksiąg oraz świecę. Rhaegara nie interesowały zabawy z innymi dziećmi. Maesterzy byli zachwyceni jego mądrością, ale rycerze twojego ojca żartowali złośliwie, że narodził się nowy Baelor Błogosławiony. Pewnego dnia książę Rhaegar wyczytał jednak w swych zwojach coś, co go odmieniło. Nikt nie wie, co to mogło być, ale wczesnym rankiem chłopak pojawił się niespodziewanie na dziedzińcu, gdzie rycerze przywdziewali swą stal. Podszedł do ser Willema Darry’ego, który był dowódcą zbrojnych i rzekł: „Potrzebny mi miecz i zbroja. Wygląda na to, że muszę zostać wojownikiem”.
—Nawałnica mieczy—

Co takiego odkrył Rhaegar? Istnieje na ten temat wiele spekulacji. Najczęściej mówi się o tajemniczej przepowiedni, która miała wymieniać Księcia Którego Obiecano jako pochodzącego z linii Aerysa II i Rhaelli.

Jaehaerys i Shaera mieli dwoje dzieci, Aerysa i Rhaellę. Pod wpływem słów towarzyszącej Jenny ze Starych Kamieni leśnej wiedźmy książę Jaehaerys postanowił, że rodzeństwo musi wziąć ślub – tak przynajmniej mówią nam relacje z jego dworu. Sfrustrowany król Aegon tym razem umył ręce, pozwalając księciu postąpić, jak zechce.
—Świat Lodu i Ognia—

Oczywiście nie możemy wykluczyć, że Rhaegar nabrał przekonania o swojej szczególnej roli po tym, jak dowiedział się o przepowiedni leśnej wiedźmy. Dwie rzeczy wydają się tu jednak nie pasować.

Po pierwsze – mamy wyraźne stwierdzenie, iż Rhaegar wskazówkę znalazł nie w opowieściach dworzan, ale w księgach. Historia małżeństwa Aerysa i Rhaelli została spisana dopiero przez maestera Yandela, i to już po Rebelii Roberta. Jeśli więc źródłem była księga, to musiała ona zawierać coś innego niż przepowiednię leśnej wiedźmy.

Po drugie – to co Rhaegar mówi o Księciu Którego Obiecano zawiera elementy, których nie znajdziemy w innych przepowiedniach.

Pieśń Lodu i Ognia

Wszyscy potrafimy bez problemu streścić powtarzające się proroctwach o Azor Ahai i Księciu Którego Obiecano elementy. Noc, krwawiąca gwiazda, dym i sól, Światłonośca, budzenie smoków z kamienia – elementy te prezentowane są nam w różnych konfiguracjach i z różnymi interpretacjami, ale istotna jest ich powtarzalność. I tylko jeden raz słyszymy element proroctwa, o którym nie mówi żadna inna postać, poza Rhaegarem. Książę Smoczej Skały, tym razem przekonany, że to jednak nie on jest Księciem Którego Obiecano, wypowiada przepowiednię w odniesieniu do swego syna.

– Aegon – powiedział do kobiety, która leżała w wielkim, drewnianym łożu, karmiąc piersią noworodka. – Jakie imię mogłoby być lepsze dla króla?
– Czy ułożysz dla niego pieśń? – zapytała.
– On już ma pieśń – odparł mężczyzna. – Jest księciem, którego obiecano, a jego pieśń to pieśń lodu i ognia.
—Starcie królów—

Co w tym kontekście miała oznaczać pieśń lodu i ognia? Gdyby mowa była o Jonie, to nie ulegałoby wątpliwości, iż pieśń jest wyrażeniem metaforycznym, podkreśleniem jego podwójnej tożsamości jako Starka i Targaryena. Ale dlaczego do Aegona miałaby należeć pieśń lodu i ognia?

Sądzę, że wyjaśnienie tej zagadki jest dwuczęściowe. Moim zdaniem Rhaegar używając słowa pieśń, mówi o magii. Określenie to ma swój precedens w naszej historii. Niezliczone starożytne kultury – od Grecji, aż po Finlandię – utożsamiały magię ze śpiewem i określały oba zjawiska tym samym słowem. Wydaje się, że świadom był tego również George R.R. Martin, który na każdym kroku przypomina nam, że Dzieci Lasu były pieśniarzami.

Ich pieśni oraz muzyka były ponoć równie piękne, jak same dzieci, ale z tego, o czym śpiewały, przetrwały jednie drobne urywki, przekazywane od starożytnych czasów.
—Świat Lodu i Ognia—

Ale nawet jeśli przyjmiemy, że pieśń lodu i ognia to zakamuflowana sugestia, iż Książę Którego Obiecano, będzie władał magią Valyrian oraz Północy (czy też wprost – Dzieci Lasu), to nadal nie wiemy skąd w Rhaegarze zrodziło się przekonanie, że to właśnie on (a potem jego syn, Aegon) posiądzie tę zdolność.

A raczej – nie wiemy, dopóki nie spojrzymy na drzewo genealogiczne. Po Tragedii w Summerhall, Rhaegar był (nie licząc Aerysa) ostatnim żyjącym Targaryenem, w którego żyłach płynęła krew Blackwoodów.

Ród Blackwood

Chwileczkę! – powiecie pewnie. A co z tym wszystkim mają wspólnego Blackwoodowie? Ot, jeden z rodów Dorzecza, który wszedł w koligację z Targaryenami. Dlaczego mieliby być bardziej nadzwyczajni, niż – chociażby – ich rywale, Brackenowie? Chyba już pora, abyście usiedli wygodnie, bo zaczynamy odkrywać karty. Szokujące karty.

Blackwoodowie nie są rodem z Dorzecza. Najdobitniej świadczy o tym ich herb. W czerwonym polu czarna tarcza z czardrzewem. Wokół niego klucz kruków.

Herb to dopiero początek. Blackwoodowie po dziś dzień kultywują przekonanie, iż jeszcze w Erze Herosów władali małym królestwem na Północy, dopóki nie zostali pokonani i wypędzeni przez Starków.

Pośród rodów zdegradowanych ze statusu królów do pozycji wasali możemy wymienić (…) a być może nawet Blackwoodów z Raventree, których rodzinna tradycja mówi, że ongiś władali większą częścią wilczego lasu, zanim zostali wygnani ze swych ziem przez królów zimy (niektóre runiczne zapiski zdają się to potwierdzać, o ile możemy ufać tłumaczeniom maestera Barneby’ego).
—Świat Lodu i Ognia—

A teraz pora na pytanie najistotniejsze. Kto władał wilczym lasem w Erze Herosów? Odpowiedź na to znajdziemy w być może najmniej oczekiwanym miejscu. W Nocnym Forcie. Ale nie bójcie się, tym razem nie ma to nic wspólnego z Nocnym Królem.

Kroniki odnalezione w archiwach Nocnej Straży w Nocnym Forcie (zanim go opuszczono) wspominają o wojnie o Przylądek Morskiego Smoka, podczas której Starkowie rozbili króla wargów i jego nieludzkich sojuszników, dzieci lasu.
—Świat Lodu i Ognia—

Blackwoodowie twierdzą, że byli wygnani z wilczego lasu przez Starków. Dokumenty mówią o tym, że Starkowie pokonali pod wilczym lasem Króla Wargów, jego wargowie i zieloni jasnowidze zostali wybici, a resztę… prawdopodobnie wygnano. Ale to nie wszystko. Czy zastanawialiście się kiedyś od jakiego momentu Starkowie zaczęli przejawiać talent do wargowania?

Gdy ostatnia reduta króla wargów padła, zabito go wraz z jego bestiami i zielonymi jasnowidzami, jego córki zaś stały się łupem zwycięzców.
—Świat Lodu i Ognia—

Przyznam, że sam miałem wątpliwości co do znaczenia słowa łup w tym konkretnym kontekście. Sięgnąłem więc po Świat Lodu i Ognia w wersji anglojęzycznej. I to otwarło mi oczy. Oryginał mówi o „brankach”. Kobietach pojmanych i zmuszonych do małżeństwa.

Innymi słowy mamy obecnie do czynienia z sytuacją, w której w żyłach Starków płynie tyle samo magicznej krwi Króla Wargów, co w żyłach Blackwoodów. Co więcej, do kolejnego mariażu z przedstawicielką Blackwoodów doszło zupełnie niedawno. Melantha Blackwood jest bowiem prababką Brandona, Eddarda, Benjena… i Lyanny.

W ten oto sposób wszystkie elementy układanki zajmują swoje miejsca. Młody Rhaegar dowiaduje się, że Książę Którego Obiecano będzie władał magią Valyrii i Dzieci Lasu. Chłopak studiuje drzewo genealogiczne swojej rodziny, i dochodzi do wniosku, że przepowiednia musi mówić o nim. Nie licząc coraz bardziej szurniętego ojca, nie ma na świecie drugiego człowieka, w którego żyłach płynęłaby krew Valyrii i krew Północy (a przynajmniej tak sądzi książę Smoczej Skały). Co więcej, jeśli Rhaegar studiował drzewo genealogiczne naprawdę pilnie, to kojarzy kogoś, kto też urodził się z ojca Targaryena i matki z Blackwoodów. Mowa rzecz jasna o Brandonie Riversie, znanym też jako Bloodraven i Trójoka Wrona.

Oczywiście wiemy już, że Rhaegar popełnił błąd. Kiedy upływają kolejne lata, a przepowiednia się nie wypełnia, Rhaegar dochodzi do wniosku, że musiało chodzić o jego syna. Kilka miesięcy później ma miejsce Turniej w Harrenhal. I może tej nocy, kiedy Rhaegar odkrywa, że to wilcza dziewczyna kryła się pod zbroją Rycerza Uśmiechniętego Drzewa, dociera do niego prawda. Smok musi mieć trzy głowy. Ale dopiero trzecia będzie głową Księcia Którego Obiecano. Dopiero syn Lyanny wypełni proroctwo. Kluczem jest krew Starków.

No, chyba, że spełnią się modły do R’hllora wznoszone przez miliony fanów Stannisa. W końcu nasz zgrzytający zębami król też ma w żyłach krew Targaryenów i Blackwoodów. Aczkolwiek w ilościach homeopatycznych 😉

Chcecie przeczytać kolejną Szaloną Teorię? Nie dziwię się Wam. Kto by nie chciał. Ale najpierw sprawdźcie, czy jesteście na bieżąco z poprzednimi teoriami. Oto ich indeks.

1

0