Szalone Teorie: Przepowiednie dla Daenerys (część 2 – Dom Nieśmiertelnych)

W poprzednim odcinku Szalonych Teorii zajmowaliśmy się przepowiedniami, które sformułowały dla Daenerys wieszczki dosh khaleen oraz Mirri Maz Duur. Dziś pora przyjrzeć się wizjom, jakich smocza księżniczka doznała w Domu Nieśmiertelnych w Quarthu. A że jest ich cała masa, nie traćmy niepotrzebnie czasu, tylko śmiało wejdźmy wraz z Dany do tego Pałacu Pyłu.

Kobieta i cztery karły

W jednym pokoju piękna kobieta leżała naga na podłodze i obłaziło ją czterech maleńkich ludzików. Mieli spiczaste, szczurze twarzyczki oraz maleńkie, różowe rączki, tak jak sługa, który podał jej szklankę cienia wieczoru. Jeden z nich poruszał biodrami, wciśnięty między jej uda. Drugi rozszarpywał piersi, tarmosząc sutkę wilgotnymi czerwonymi ustami, gryząc ją i żując.
—Starcie królów—

W wizji tej wiele osób widzi metaforę Wojny Pięciu Królów (w rzeczywistości nigdy nie walczyło jednocześnie więcej niż czterech królów – Renly Baratheon zmarł przed wypowiedzeniem posłuszeństwa przez Balona Greyjoya). Istotnie taka interpretacja jest możliwa… i niezbyt pochlebna dla Stannisa i Robba, których zwykliśmy uważać za ulepionych z nieco innej gliny niż Joffrey i Balon. Myślę jednak, że w wizji tej możemy też dostrzec zapowiedź sytuacji, która będzie dopiero miała miejsce. W końcu Daenerys stanie się przedmiotem pożądania czterech mężczyzn, z których każdy będzie wobec niej nieuczciwy i każdy zapragnie wykorzystać ją do swoich celów. Mowa oczywiście o Jorah Mormoncie, Daario Naharisie, Hizdahrze zo Loraqu i Victarionie Greyjoyu (lub Euronie – w zależności od tego jak rozstrzygnie się rywalizacja pomiędzy nimi). Wizja ta jest jednak na tyle metaforyczna, iż – przynajmniej na razie – nie możemy mieć pewności czy udało nam się ją rozszyfrować.

Uczta trupów

Dalej natrafiła na ucztę trupów. Okrutnie pomordowani ucztujący leżeli na poprzewracanych krzesłach i porąbanych na kawałki stołach w kałużach krzepnącej krwi. Niektórzy z nich stracili kończyny, a nawet głowy. Odrąbane dłonie ściskały zakrwawione puchary, drewniane łyżki, pieczony drób i piętki chleba. Na tronie nad nimi siedział trup z głową wilka. Na głowie miał żelazną koronę, a w jednej ręce dzierżył baranią nogę, tak jak król mógłby trzymać berło. Jego oczy śledziły Dany z wyrazem niemego błagania.
—Starcie królów—

Ten fragment nie pozostawia cienia wątpliwości. Wizja przedstawia Krwawe Gody – ucztę weselną Edmure’a Tully’ego, w trakcie której zdradzieccy Freyowie wymordowali biesiadników.

Dom z czerwonymi drzwiami

Uciekła od niego, lecz tylko do następnych otwartych drzwi. Znam ten pokój – pomyślała. Pamiętała te potężne, drewniane belki i zdobiące je rzeźbione zwierzęce oblicza. A za oknem rosło cytrynowe drzewo! Na ten widok serce zabolało ją z tęsknoty. To dom z czerwonymi drzwiami, dom w Braavos. Gdy tylko przemknęła jej przez głowę ta myśl, do pokoju wszedł stary ser Willem, wsparty ciężko na lasce.
– Tu jesteś, mała księżniczko – rzekł grubym, serdecznym głosem. – Chodź – mówił – chodź, pani, jesteś już w domu, jesteś bezpieczna. Wyciągnął do niej wielką, pomarszczoną dłoń, miękką jak stara skóra. Dany pragnęła ją ująć i ucałować, pragnęła tego mocniej niż czegokolwiek w życiu. Jej stopa poruszyła się naprzód. Nagle jednak Dany pomyślała: On nie żyje, nie żyje, słodki, stary niedźwiedź umarł już dawno temu. Odwróciła się i umknęła.
—Starcie królów—

Pozornie powyższy cytat nie zawiera szczególnej tajemnicy. Ot, wspomnienie wczesnego dzieciństwa, kiedy Dany i Viserys ukrywali się w Braavos, w domu targaryeńskiego loyalisty, ser Willema Darry’ego. Problem pojawia się jednak gdy zwrócimy uwagę na cytrynowe drzewo. Jak wiemy z rozdziałów Arii, Braavos to chłodne, nieprzyjemne miejsce o szczątkowej roślinności. Skąd więc miałoby się tam wziąć drzewo cytrynowe? Samwell Tarly prostuje nieco to pierwsze wrażenie, zauważając, że Braavos nie jest całkowicie nagą skałą, drzewa można bowiem spotkać w ogrodach najzamożniejszych mieszkańców miasta.

Dareon zapłacił podwójnie za pokój z kominkiem, ale nikt z nich nie wiedział, że drewno będzie tu takie drogie. W Braavos, poza dziedzińcami i ogrodami wielmożów, drzewa nie rosły. Braavosowie nie ścinali też sosen porastających wyspy otaczające ich wielką lagunę, jako że były one dla nich tarczą osłaniającą przed sztormami.
—Uczta dla wron—

Ogrody bogaczy nie rozwiązują jednak problemu klimatu. Braavos leży na północno-zachodnim krańcu Essos, mniej więcej na tej samej szerokości geograficznej co Dolina i Dorzecze. Ciężko wyobrazić sobie drzewka cytrynowe, rosnące w tym klimacie.

W Braavos znano tylko trzy rodzaje pogody. Mgła była niedobra, deszcz był gorszy, a najgorszy był deszcz ze śniegiem.
—Uczta dla wron—

Najmocniejsze potwierdzenie tego argumentu znaleźć możemy w odczytanym przez George’a R.R. Martina rozdziale nieopublikowanych jeszcze Wichrów zimy.

– Do siedmiu piekieł, ależ tu mokro. – usłyszała narzekanie strażnika – Przemarzłem na kość. Gdzie te cholerne drzewa pomarańczowe? Zawsze słyszałem, że w Wolnych Miastach są drzewa pomarańczowe. Cytryny i limonki. Granaty. Ostre papryczki, ciepłe noce i dziewczyny o nagich brzuchach. Gdzie te dziewczyny z nagimi brzuchami, pytam!
– Na południu, w Lys, i w Myr, i w Starym Volantis – odpowiedział drugi strażnik. Był starszym mężczyzną, grubym i szpakowatym – Byłem raz w Lys z lordem Tywinem, gdy służył jako namiestnik króla Aerysa. Braavos jest na północ od Królewskiej Przystani głupcze. Nie potrafisz czytać mapy?
—Wichry zimy— (tłumaczenie nieoficjalne)

Skąd zatem drzewko cytrynowe w wizji Braavos? Być może winny jest tu nierzetelny narrator? Daenerys była dzieckiem, jej wspomnienia z kilku miejsc (oprócz Braavos chociażby z Tyrosh), mogły połączyć się w jedno, tworząc wyidealizowany obraz domu. Niektórzy sądzą, iż cała historia ma drugie dno, i drzewo cytrynowe może wskazywać na to, że Daenerys i Viserys ukrywali się przez lata w samym Dorne. Ja natomiast sądzę, że możliwe jest jeszcze jedno wyjaśnienie. Nie wiemy przecież czy drzewko rosło w Braavos przez dłuższy czas. Wydaje mi się całkiem prawdopodobnym, iż było po prostu prezentem od Dornijczyków, po zawarciu paktu małżeńskiego pomiędzy Viserysem i Arianne. Bez względu na to jaka jest prawda, warto się pochylić nad cytrynowym drzewkiem, by dostrzec jak wiele subtelnych znaków zawartych może być w nawet najbardziej niepozornym fragmencie powieści.

Ostatnie chwile Aerysa

W końcu po jej lewej stronie ukazały się ogromne drzwi z brązu, większe od pozostałych. Gdy podeszła blisko, otworzyły się i musiała się zatrzymać, by zajrzeć do środka. Kryła się za nimi ogromna komnata o kamiennych murach, największa, jaką w życiu widziała. Z jej ścian spoglądały na nią czaszki martwych smoków. Na wysokim tronie pełnym żelaznych ostrzy siedział bogato odziany starzec o ciemnych oczach i długich, srebrnosiwych włosach.
– Niech zostanie królem zwęglonych kości i pieczonego mięsa – rzekł do stojącego poniżej mężczyzny. – Niech zostanie królem popiołów. Drogon wrzasnął głośno, a jego pazurki przebiły jedwab i skórę, lecz król na tronie nic nie usłyszał i Dany ruszyła dalej.
—Starcie królów—

Powyższa scena jest już znacznie bardziej jednoznaczna. Starzec to oczywiście król Aerys, a stojący poniżej mężczyzna – lord Rossart, Namiestnik i piromanta. Król wydaje piromancie rozkaz spalenia miasta.

Rhaegar i Elia

Viserys – pomyślała, gdy przystanęła po raz kolejny, lecz kiedy przyjrzała się uważniej, przekonała się, że była w błędzie. Nieznajomy miał włosy jej brata, był jednak wyższy, a jego oczy nie były liliowe, lecz miały barwę ciemnego indygo.
– Aegon – powiedział do kobiety, która leżała w wielkim, drewnianym łożu, karmiąc piersią noworodka. – Jakie imię mogłoby być lepsze dla króla?
– Czy ułożysz dla niego pieśń? – zapytała.
– On już ma pieśń – odparł mężczyzna. – Jest księciem, którego obiecano, a jego pieśń to pieśń lodu i ognia. – Gdy to powiedział, uniósł wzrok i spojrzał w oczy Dany. Wydawało się, że ją zobaczył, chociaż stała za drzwiami. – Potrzebne jest jeszcze jedno – rzekł, nie wiedziała do niej, czy do kobiety leżącej na łożu. – Smok ma trzy głowy. Podszedł do ławeczki w oknie wykuszowym, wziął w rękę harfę i przebiegł lekko palcami po srebrzystych strunach. Pokój wypełnił słodki smutek. Mężczyzna, jego żona i dziecko rozwiali się niczym poranna mgła i tylko muzyka trwała w powietrzu jeszcze chwilę, towarzysząc Dany w dalszej drodze.
—Starcie królów—

Kolejna wizja, podobnie jak poprzednia, jest łatwa do zidentyfikowania. To rozmowa Rhaegara Targaryena i jego żony Elii, bezpośrednio po urodzeniu się ich drugiego dziecka – Aegona. Scena ta nabiera szczególnego znaczenia, jeśli weźmiemy pod uwagę kontekst rozmowy.

Narzeczona dla promiennego księcia. Jon Connington aż za dobrze pamiętał ślub Rhaegara. Elia nie była go godna. Od samego początku była słaba i chorowita, a porody osłabiły ją dodatkowo. Po przyjściu na świat księżniczki Rhaenys jej matka nie wstała z łoża przez pół roku, a narodziny księcia Aegona omal jej nie zabiły. Maesterzy powiedzieli potem księciu Rhaegarowi, że nie będzie już mogła mieć więcej dzieci.
—Taniec ze smokami—

Po urodzeniu Aegona, Elia Martell nie mogła już mieć więcej dzieci. Stwierdzenie, że musi się narodzić trzecie dziecko możemy odczytać zatem jako wyraz straszliwej nieczułości Rhaegara… albo świadectwo uczciwości księcia, który podzielił się ze swoją żoną planem powrotu do targaryeńskiej poligamii.

Trzy głowy smoka

Kolejne dwie wizje są zaledwie próbą zmylenia Daenerys. Najpierw Pyat Pree zapewnia ją, że dotarła do końca swej drogi i zachęca ją do powrotu, następnie zaś Daenerys trafia na fałszywych Nieśmiertelnych, którzy nęcą ją obietnicami. Ale prawdziwe przepowiednie mają dopiero nadejść. Oto w końcu Daenerys dociera do komnaty Nieśmiertelnych, i wysłuchuje tego, co mają jej do powiedzenia.

– Przyszłam tu po dar prawdy – oznajmiła Dany. – To, co widziałam w długim korytarzu… czy to były prawdziwe wizje, czy kłamstwa? Przeszłość czy przyszłość? I co to wszystko znaczy?
… kształt cieni… dni, które jeszcze nie nadeszły… wypij z pucharu lodu… wypij z pucharu ognia… matko smoków… dziecię trojga…
– Trojga? – zapytała zdziwiona.
…trzy głowy ma smok… zaklekotał widmowy chór pod jej czaszką, choć nikt nie poruszył ustami, a nieruchomego, błękitnego powietrza nie zmącił żaden oddech…matko smoków… dziecię burzy…
—Starcie królów—

I tak oto wkroczyliśmy na być może najbardziej grząski – pod względem możliwych interpretacji – grunt. Wszystko jest metaforą i dotyczy wydarzeń, o których możemy ledwie spekulować. Nie mamy tu żadnego solidnego punktu zaczepienia, żadnej możliwości weryfikacji czy falsyfikacji hipotez. Ale cóż… spekulacja też może być ciekawa. Pod warunkiem, że będziemy pamiętać, że jest tylko i wyłącznie spekulacją.

A zatem, pozwólcie, że podzielę się z Wami pewną hipotezą. Otóż moim zdaniem, powyższy fragment jest ważniejszy of wszystkich innych wizji i przepowiedni, jakich Daenerys doświadczyła w Domu Nieśmiertelnych. Dlaczego? Bo zdradza nam kim są trzy głowy smoka…

Wygląda na to, że George R.R. Martin po raz kolejny „złapał” nas na wieloznaczności słów. Jesteśmy przekonani, że wszystkie tytuły wymieniane przez Nieśmiertelnych, dotyczą Daenerys. Moim zdaniem jest inaczej. Moim zdaniem Nieśmiertelni nazywają Dany Matką Smoków. Dwa pozostałe tytuły – dziecię burzy i dziecię trojga – dotyczą pozostałych „głów smoka”.

Zacznijmy zatem od sprawy najbardziej oczywistej. Kim jest dziecię trojga? To oczywiście postać, która ma trójkę rodziców. Tak się składa, że przewinął nam się przez karty powieści pewien młody człowiek, który nie zna swoich prawdziwych rodziców. Człowiek, który ma przybranego ojca. Syn Rhaegara i Lyanny, ale w jakimś sensie także Eddarda Starka. Jon Snow.

Dziecię burzy to tytuł bardziej pochwytliwy, bo siłą rzeczy odnosimy go do Daenerys. To w końcu ona nosi przydomek „Zrodzona z burzy”. Ale czyż równie dobrze nie moglibyśmy odnieść go do każdego przedstawiciela starego rodu, w którego żyłach zmieszała się krew Targaryenów i andalskich Królów Burzy? Czy każdy Baratheon nie jest dzieckiem burzy?

Trzy ognie

Szepty przerodziły się w szaloną pieśń… trzy ognie musisz zapalić… jeden dla życia i jeden dla śmierci i jeden dla miłości…
—Starcie królów—

Trzy ognie… to następny niezrozumiały fragment przepowiedni. Wydaje mi się, że pewnym kluczem będzie tu dla nas (kolejny już raz) oryginalny, angielski tekst.

Three fires must you light… one for life and one for death and one to love…
—Starcie królów (wersja oryginalna)—

Po angielsku zauważamy pewną ciekawą zmianę. Nieśmiertelni mówią o ogniu DLA życia, ogniu DLA śmierci i ogniu BY pokochać. Moim zdaniem tekst ten, przynajmniej według oryginalnego zamysłu GRRM-a, miał odnosić się do trzech wydarzeń z życia Daenerys. Pierwszym byłoby wyklucie smoków (na tym etapie było to już wydarzenie z przeszłości). Drugim – jakaś bliżej nieokreślona bitwa. Natomiast trzecim wydarzeniem byłoby wskrzeszenie Jona Snow. W moim przekonaniu plan ten mógł się znacząco zmienić w toku pisania powieści. Wiemy już niemal z całą pewnością, iż – jeśli Jon istotnie powstanie z martwych – to odbędzie się to raczej bez asysty Daenerys. Dlatego też obydwa ognie traktowałbym jako zapowiedź przyszłych, trudnych do zdefiniowania zdarzeń. Na tym etapie możemy najwyżej zgadywać, że ogień dla śmierci to np. spalenie Mereen.

Trzy wierzchowce

Na trzech wierzchowcach musisz pojechać… na jednym do łoża i na jednym do strachu i na jednym do miłości…
—Starcie królów—

Rozwiązanie zagadki z wierzchowcami jest chyba nieco prostsze. Przede wszystkim – w języku angielskim słowo „mount” ma jeszcze bardziej dwuznaczną, seksualną konotację. Wierzchowcem do łoża jest więc niewątpliwie Khal Drogo, pierwszy partner seksualny Daenerys. Drugi wierzchowiec może oznaczać Drogona (w tym wypadku bardziej literalnego wierzchowca) – budzącego trwogę i spośród wszystkich smoków najbardziej przypominającego Czarny Strach – Baleriona. Nie wykluczyłbym tu wszakże innej interpretacji. Drugi wierzchowiec może w końcu być następnym, szczególnie przerażającym partnerem seksualnym Daenerys (Victarion, Euron, Daario?). Trzeci wierzchowiec to oczywiście miłość, którą ma odnaleźć Dany.

Trzy zdrady

Trzy zdrady cię spotkają… jedna za krew i jedna za złoto i jedna z miłości…
—Starcie królów—

Fragment ten jest o tyle dziwny, iż Daenerys została już zdradzona więcej niż trzy razy. Zdradził ją Jorah Mormont. Zdradziła ją Mirri Maz Duur i Dothrakowie. Zdradził ją Pyatt Pree i Brązowy Ben Plumm. Zdradzić musiał ją też ktoś z jej najbliższego kręgu doradców w Mereen. Co najmniej sześć zdrad – i to przy bardzo ostrożnej rachubie, nie biorącej pod uwagę pomniejszych zdrad, w rodzaju gróźb Viserysa.

A zatem – o które zdrady chodzi? Nie mogę niczego powiedzieć z wystarczającą pewnością. A by jeszcze bardziej zakręcić Wam w głowach odnotuję pewien drobiazg. Angielskojęzyczne brzmienie przepowiedni wcale nie wskazuje na to, iż Daenerys musi być postacią zdradzaną. To ona może zdradzać!

Three treasons you will know… once for blood and once for gold and once for love…
—Starcie królów (wersja oryginalna)—

Trzy zdrady. Dla krwi – gdy zdradziła Dothraków (a w jakimś sensie również Khala Drogo i swego nienarodzonego syna) uczestnicząc w rytuałach Mirri Maz Duur. Dla złota – gdy oszukała i zamordowała Dobrego Pana Kraznysa mo Nakloza w Astaporze. I z miłości – ale ta zdrada jest jeszcze przed nami. Hmmmm…

Seria wizji

Któtki pobyt w Pałacu Pyłu kończy się atakiem Nieśmiertelnych na Daenerys. W jego trakcie księżniczka doświadcza serii szybkich wizji.

 Viserys krzyczał, gdy płynne złoto spływało mu po policzkach i wypełniało usta.
—Starcie królów—

Ten fragment interpretujemy bez najmniejszych problemów, bowiem dotyczy wydarzenia z przeszłości.

Wysoki lord o miedzianej skórze i srebrnozłotych włosach stał pod sztandarem z płonącym ogierem, a za plecami miał ogarnięte pożarem miasto.
—Starcie królów—

W tym wypadku mamy do czynienia z wizją przyszłości, ale stosunkowo łatwą od rozszyfrowania. Znamy tylko dwa herby, które odpowiadają opisowi płonącego ogiera. Pierwszy, to czerwony rumak rodu Bracken. Jako że żaden z przedstawicieli pochodzącego z Dorzecza rodu Bracken nie jest wysokim, jasnym blondynem o miedzianej, opalonej karnacji, możemy tę opcję wyeliminować. Drugi „płonący ogier” to herb Aegora „Bittersteela” Riversa – czerwony, zionący ogniem pegaz. Bittersteel wprawdzie już dawno gryzie piach, ale dzieło jego życia – Złota Kompania – nadal istnieje. I jak wiemy, ta niejednokrotnie wspierająca Blackfyre’ów armia, jest aktualnie na usługach Młodego Gryfa. Człowieka, który po odpowiedniej ilości kąpieli słonecznych (długa podróż morska?) mógłby uchodzić za wysokiego lorda o miedzianej skórze i srebrnozłotych włosach.

Rubiny tryskały niczym kropelki krwi z piersi umierającego księcia, który padł na kolana w wodzie i w ostatnim tchnieniu wypowiedział imię kobiety…
—Starcie królów—

Kolejna wizja przeszłości. Bitwa pod Tridentem.

Czerwony miecz jarzył się blaskiem zachodzącego słońca w dłoni niebieskookiego króla, który nie rzucał cienia.
—Starcie królów—

Stannis Baratheon.

Smok z płótna chwiał się na tyczkach pośród wiwatującego tłumu.
—Starcie królów—

Smok komediantów. Fałszywy Targaryen. Młody Gryf.

Z dymiącej wieży wzbiła się do lotu wielka kamienna bestia ziejąca widmowym ogniem…
—Starcie królów—

I w końcu zawędrowaliśmy do jednego z najciekawszych fragmentów przepowiedni. Kamienny smok. Lady Melisandre kilkukrotnie wspomina nam o planach przebudzenia kamiennego smoka. Dla niej jest on smokiem w znaczeniu dosłownym. I rzeczywiście, tak może być. Pisałem już o prawdopodobieństwie istnienia więcej niż trzech smoków. Warto jednak rozważyć jeszcze jedną ewentualność. Jeśli Rycerz Siedmiu Królestw czegoś nas nauczył, to przede wszystkim tego, że wizje smoków najczęściej dotyczą smoczych lordów.

Kamienny smok ziejący widmowym ogniem może być zatem Aegonem. Wystarczy odrobina kontaktu z Jonem Conningtonem, aby czarny smok (Blackfyre) stał się smokiem kamiennym…

Ale kamienny smok może być też po prostu smokiem uśpionym, niewzruszonym, nieświadomym tego kim jest. Może być smokiem martwym, który zostanie dopiero ożywiony. Może być Jonem Snow.

Jej Srebrzysta truchtała po trawie w stronę mrocznego strumienia pod niebem jak morze gwiazd.
—Starcie królów—

Przeszłość.

Na dziobie statku stał trup. Oczy w martwej twarzy gorzały, a szare usta rozciągały się w smutnym uśmiechu.
—Starcie królów—

Martwy człowiek na statku. Szare usta w uśmiechu. Szara radość. A po angielsku – Greyjoy.

Ze szczeliny w lodowej ścianie wyrastał niebieski kwiat, który wypełniał powietrze słodyczą…
—Starcie królów—

Niebieski kwiat to naturalnie zimowa róża. Koronę z tychże róż Rhaegar wręczył Lyannie podczas turnieju w Harrenhal. Płatki niebieskich róż były też obecne we wspomnieniu Neda z Wieży Radości w Dorne. Niebieski kwiat w szczelinie w Murze musi zatem symbolizować owoc miłości Rhaegara i Lyanny – Jona Snow.

Mała dziewczynka biegła boso w stronę wielkiego domu o czerwonych drzwiach.
—Starcie królów—

Powrót do wizji domu w Braavos(?).

Mirri Maz Duur wrzeszczała w płomieniach, a z jej czoła wypadał smok.
—Starcie królów—

Kolejna wizja przeszłości.

Srebrzysty koń ciągnął za sobą nagie, zakrwawione zwłoki mężczyzny.
—Starcie królów—

Wizja śmierci Barristana Selmy’ego. W jednym z pierwszych rozdziałów nieopublikowanych jeszcze Wichrów zimy widzimy jak Barristan szarżuje na siły Yunkai na koniu swej królowej.

Dosiadał wierzchowca królowej – Srebrzystej, którą Khal Drogo dał jej w dniu zaślubin. Wiedział, że było to bezczelnością z jego strony, ale skoro Daenerys nie było z nimi w godzinie próby, Ser Barristan miał nadzieję, że choć widok Srebrzystej podniesie serca wojowników, przypomni im dla kogo i za co walczą. Poza tym Srebrzysta od lat przebywała w towarzystwie smoków królowej, przywykła do ich widoku i zapachu. Tego samego nie można było powiedzieć o koniach ich wrogów.
—Wichry zimy (tłumaczenie nieoficjalne)—

Kolejna wizja stanowi znacznie większy problem interpretacyjny.

Przez trawę wyższą od wojownika biegł biały lew.
—Starcie królów—

Jedyna postać, którą możemy uznać za białego lwa, to noszący biały płaszcz Lord Dowódca Królewskiej Gwardii – Jaime Lannister. Wymowa tej wizji jest jednak zupełnie niezrozumiała.

Pod Matką Gór, z wielkiego jeziora wychodził szereg nagich staruch, które klękały przed nią, dygocząc z zimna, i pochylały siwe głowy.
—Starcie królów—

Dosh khaleen. Wizja ta może odnosić się do przeszłości (ogłoszenie, iż syn Dany będzie rumakiem, którzy przemierzy świat), lub do przyszłego uznania zwierzchności Daenerys nad wszystkimi Dothrakami.

Dziesięć tysięcy niewolników unosiło okrwawione dłonie, gdy przemykała obok nich na Srebrzystej z szybkością wichru. – Matko! – krzyczeli. – Matko, matko!
—Starcie królów—

Scena zdobycia Yunkai, a zatem kolejna wypełniona przepowiednia.

---

I tak oto dobrnęliśmy do końca wizji i przepowiedni, jakich Daenerys doświadczyła w Domu Nieśmiertelnych. Mam nadzieję, że było to dla Was doświadczenie równie przełomowe i psychodeliczne jak dla autora tego tekstu, który swoim skromnym rozumem próbował ogarnąć zamysły mistrza niedomówień i dwuznaczności – George’a Martina. Dowiedzieliśmy się dziś wielu rzeczy. Część z nich zapewne okaże się nadinterpretacjami, ale myślę, że parę razy udało nam się trafić w dziesiątkę.

Jeśli nadal czujecie niedosyt, to bez obaw – w następnym odcinku spojrzymy krytycznym okiem na przepowiednie tajemniczej Quaithe.

Zachęcam Was też do zapoznania się z pozostałymi tekstami z serii Szalone Teorie, a także do subskrybowania naszego kanału w serwisie youtube. Już wkrótce znajdziecie tam materiały poświęcone Grze o Tron oraz Pieśni Lodu i Ognia.