Pomylone Analizy: Ród Smoka, sezon 2, odcinek 7 – „Czerwone nasienie” [SPOILERY]

Gobelin nie ma żadnych nowych elementów. Ale za to odcinek ma parę smakowitych kąsków (dla smoka), więc bierzemy się za omówienie. Zaznaczam tylko, że parę rzeczy opowiem niechronologicznie – tak będzie po prostu wygodnie. Aha, no i dziś w omówieniu będzie mi towarzyszył Bluetiger (hip hip hura!).

Ale pamiętajcie – ten tekst jest mroczny i pełen spoilerów. Zarówno tych dotyczących serialu, jak i książek. Czytacie na własną odpowiedzialność.

Dwie królowe na wycieczkach

Na plaży Rhaenyra stoi naprzeciwko Addama i Morskiego Dymu. „Prawo jazdy i dowód rejestracyjny smoka” – zaczyna konwersację Rhaenyra, by po chwili dodać, że smok jest kradziony. Na szczęście Addam prędko deklaruje lojalność i chęć służenia królowej, a ta – zadowolona – zaprasza go na Smoczą Skałę. Trzeba tu jeszcze dodać, że nowy smoczy jeździec przemilcza fakt, że jego ojcem jest Corlys Velaryon. A jeśli ktoś spodziewał się, że temat śmierci Laenora zostanie w jakikolwiek sposób poruszony, musi czuć odrobinę rozczarowania.

BT: Chyba że wzmianka o tym, że Morski Dym jest niespokojny, w rozmowie pomiędzy Rhaenyrą i Mysarią w odcinku trzecim miała sugerować, że ser Laenor zmarł poza ekranem. Gdyby natomiast miał jeszcze wrócić, to byłaby to (za) daleko idąca zmiana względem tego, co o więzi między jednym smokiem i jednym jeźdźcem jednocześnie napisał GRRM.

W Czerwonej Twierdzy Wielki Maester Orwyle opatruje cięcie na ręce Alicent po ostatnich zamieszkach. Nie wiem, jak można skaleczyć ramię, jeśli dostało się tylko cios rybą w twarz, ale w detale nie wnikam.

BT: Wydaje mi się, że Alicent skaleczyła się o ostrze wystające z kraty na oknie, do której w pewnym momencie tłum przyparł ją i Helaenę (już po tym, jak gwardziści zostali w tyle).

Alicent jest przygnębiona i zrezygnowana, nie widzi dla siebie żadnego celu. Niechronologicznie wyprzedzę więc wydarzenia i streszczę cały jej wątek z tego odcinka. Otóż królowa zabiera ser Rickarda Thorne’a z Królewskiej Gwardii na wycieczkę. Może ma myśli samobójcze, może chce zdobyć odznakę PTTK za turystykę nizinną – trudno orzec. Dość powiedzieć, że dostajemy parę ładnych scen z Alicent kąpiącą się w rzece.

BT: A wycieczka do Królewskiego Lasu w towarzystwie tylko jednego gwardzisty może być echem podobnej eskapady Rhaenyry i Cristona Cole’a w „Drugim Tego Imienia” w pierwszym sezonie.

Tutaj należy się dodatkowe ostrzeżenie spoilerowe, bo opowiem o wydarzeniach, które dopiero nastąpią!

Aemond siły uszczupla, Rhaenyra powiększa

Idziemy dalej. Na dziedzińcu Czerwonej Twierdzy dwóch członków Małej Rady Aemonda – Larys Strong i Jasper Wylde – obserwuje jak Aemond zsyła dwóch rycerzy Królewskiej Gwardii na Mur. Aemond oskarża ich o „wywołanie” zamieszek (przez niekompetencję, jak mniemam), choć zapewne przeczuwamy, że tak naprawdę chce się pozbyć kolegów Aegona. Sprytne. Jasper wspomina Larysowi, że słyszał o smoku z nowym jeźdźcem, ale Szpotawa Stopa ostrzega go przed informowaniem o tym Aemonda. Jest tu pewna dwuznaczność: Larys udaje, że uważa informację za potencjalnie mało wiarygodną (ale co z tego?), w rzeczywistości może to być początek gry na upadek księcia regenta.

BT: Zgadzam się, że „wywołanie zamieszek” to tylko pretekst (bo te już trwały zanim ktokolwiek z gwardzistów dobył broni), ale oczywiście Estermont, Reyne i Waters zaognili sytuację, a w dodatku nie zastosowali się do rozkazu królowej. W zasadzie biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich znaleźli się w poprzednim odcinku, to aż dziwne, że Reyne i Waters w ogóle przeżyli napaść tłumu. Przy tej okazji można się zastanowić na ile prawdopodobne jest, żeby w stolicy akurat było kilku braci z Nocnej Straży, żeby już natychmiast zabrać Reyne’a i Watersa na Mur. Jednak oczywiście serial może sobie pozwalać na takie skróty.

Rhaenyra wraca na Smoczą Skałę z Addamem. Jacaerys nie wygląda na zadowolonego. Nie są też zadowoleni doradcy królowej, którzy sprzeciwiają się samemu pomysłowi, aby prostaczkowie mogli latać na smokach. W bibliotece Rhaenyra, natchniona przez objawienie się Addama, chce dalej szukać rodów z krwią Targaryenów. Mysaria sugeruje, że może lepiej skupić się na innych płynach ustrojowych. Krolewska Przystań jest wszak pełna bękartów.

Tutaj znów potrzebne są dwa słowa komentarza. Otóż z tymi bękartami mam pewien problem. Książki wskazały, że odnajdywano ich na Smoczej Skale. I ma to głębszy sens, jeśli pomyślimy o tym, na co mogli sobie pozwolić różni Targaryenowie mieszkający w stolicy, a co mogli robić z dala od oczu dworu i lordów Westeros. Natomiast serial musiał się zmierzyć z dwoma problemami. Po pierwsze – potrzebował postaci w Królewskiej Przystani, przez pryzmat których pokaże niedole prostaczków. Po drugie – Smocza Skała jak dotąd (również w Grze o Tron) była pokazywana jako miejsce ledwo zamieszkałe, zdominowane niemal całkowicie przez jeden zamek. Więc rozumiem tę zmianę.

BT: Jednak w łatwości, z jaką ludzie Rhaenyry działają w stolicy, jest chyba sporo przesady. Oczywiście, Daemon ma wciąż w Straży Miejskiej wielu zwolenników. Ale żeby przeprowadzić pomyślnie cały plan z opuszczeniem miasta i zawiezieniem na Smoczą Skałę dziesiątków potencjalnych smoczych jeźdźców, ci spośród złotych płaszczy, którzy są lojalni wobec Zielonych (albo gotowi zmienić lojalność za opłatą) musieliby być bardzo mało spostrzegawczy.

A skoro o Smoczej Skale mowa, to Corlys przeprowadza krótką rozmowę z Addamem, który prosi ojca o zwolnienie ze służby. Na podstawie dotychczasowych scen odnoszę wrażenie, że Wąż Morski – abstrahując od jego ogólnego problemu z uznaniem bękartów – woli Alyna. Później zresztą rozmawia też z Alynem, przygotowując go do super-tajnej misji (uprzedzając wydarzenia – chodzi o przewiezienie kandydatów na smoczych jeźdźców). Aha, zapomniałbym, Corlys mówi rzecz, która nieco mnie zaskoczyła. Stwierdza, że Velaryonowie nie są smoczymi lordami (prawda), i że za talent Addama musi odpowiadać pochodzenie matki. OK, to jest teoretycznie możliwe, ale… Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że zagrał tu taki drobiazg jak to, że prapraprababka Corlysa była Targaryenką, a w drzewie genealogicznym Velaryonów prawdopodobnie chowa się jeszcze kilku pół- albo ćwierć-Targaryenów?

BT: Dla mnie też jest dziwne, że pierwszą myślą Corlysa jest to, że Addam zawdzięcza tę zdolność matce (książkowej Marildzie z Hull), o której pochodzeniu sam Corlys nic nie wie, a nie zastanawia się nad tym, że równie prawdopodobne jest właśnie to, o czym wspomina DaeL (że Corlys najpewniej pochodzi od tej samej Targaryenki, która była matką Velaeny Velaryon, czyli matki Aegona Zdobywcy). Poza tym wśród swych przodków Corlys może mieć także innych Targaryenów. Przed Laeną i Laenorem wśród Velaryonów nie było smoczych jeźdźców, ale mogło to wynikać po prostu z tego, że wcześniej Velaryonowie nie mieli dostępu do smoczych jaj. Wygląda też na to, że serial nie uwzględni wersji pochodzenia Alyna i Addama, którą podał oficjalnie książkowy Corlys – że to synowie Laenora.

Diss na Daemona

Do Harrenhal przybył młody lord Oscar Tully, który po śmierci dziadka stał się suzerenem lordów Dorzecza. Tully wytyka małżonkowi królowej liczne błędy. Daemon, jak można było przewidzieć, próbuje zastraszyć chłopaka, ale tym razem to nie działa. Obok czardrzewa dochodzi do konfrontacji. Lordowie Dorzecza są wściekli za zbrodnie Blackwoodów. Oscar Tully przeciąga ich na swoją stronę, oskarżając Daemona, ale podkreślając swoją lojalność wobec Rhaenyry oraz dając Księciu Łotrzykowi sposobność uratowania sytuacji, poprzez wymierzenie sprawiedliwości. Wymierzenie sprawiedliwości to w tym wypadku ścięcie Willema Blackwooda.

No i mamy spory problem narracyjny. Po pierwsze – zachowanie Daemona nie do końca pasuje do tego, co jak dotąd widzieliśmy w serialu (i książkach). No, powiedzmy, że da się to jeszcze złożyć jakoś na karb desperacji i Alys mieszającej mu w głowie. Ale drugi problem jest istotniejszy – ścięcie Willema Blackwooda nie ma sensu, wszak sprawiłoby, że ród ten stanąłby po stronie Aegona II albo przynajmniej nie brałby udziału w dalszych działaniach wojennych. Doprawdy, jeśli scenarzyści chcieli pobawić się w tę podwójną zdradę, to trzeba było dać nam coś więcej – opowiedzieć o jakimś kolejnym Blackwoodzie, który chce zostać lordem, a samego Willema zesłać na Mur, tak, aby widz mógł uwierzyć, że ród, który potrafi żywić urazy przez tysiąclecia, ma jakiś powód, aby maszerować pod sztandarem Daemona. To powiedziawszy – przypuszczam, że roast Daemona (swoją drogą „roast” to temat przewodni tego odcinka) wielu widzom przypadnie do gustu, bo wyszczekane dzieciaki są w ekranizacjach książek Martina popularne.

BT: Rzeczywiście z Blackwoodami i Brackenami serial bardzo to wszystko pogmatwał. Chyba twórcy serialu wpadli na pomysł, że w czasie pobytu w Harrenhal Daemon musi stanąć przed „dramatycznym wyborem”, a skoro w OiK za bardzo nic takiego nie dało się znaleźć, to powstał cały ten wątek z ser Willemem Blackwoodem. Jedyny sposób, żeby to jeszcze jakoś uratować, jaki przychodzi mi na myśl jest taki, że działania ser Willema to byłaby samowola, a nawet uzurpacja władzy młodego lorda Blackwooda, więc potem ród wciąż popierałby Rhaenyrę. A co do samej egzekucji serial znów przedstawia swoje „średniowieczne” realia tak, jakby można było ścinać członka ważnego rodu bez jakiegokolwiek procesu (chyba że za „proces” uznamy wymianę zdań pod czardrzewem). Zresztą podobnie Daemon uśmiercił ser Vaemonda Velaryona w sali tronowej w pierwszym sezonie. 

Daemon oczywiście ścina głowę Blackwoodowi i wraca do swojej komnaty, gdzie czeka na niego król Viserys w swojej schyłkowej formie. Rozmowa, którą Daemon prowadzi z bratem, nie wnosi nic nowego, to dalsze dyskusje o pragnieniu władzy i cierpieniu, jakie przynosi korona. Z rzeczy ciekawych – Daemon znów widzi kozę. Potraktuję to jako foreshadowing Vargo Hoata.

Pozyskanie nasion

W Czerwonej Twierdzy Wielki Maester Orwyle próbuje nakłonić wciąż cierpiącego króla Aegona do przejścia się po pokoju. Nie idzie mu zbyt dobrze. Do komnaty wchodzi Larys Strong, a my dowiadujemy się, że ta gimnastyka to skutek rozkazów Szpotawej Stopy.

W Dolinie, Rhaena, dzieci Rhaenery i cały smoczy anturaż wyrusza z Orlego Gniazda, by dostać się na statek do Pentos. Rhaena zostaje w tyle i udaje się na poszukiwania dzikiego smoka, który ostatnio ucztował na pieczonej baraninie. Tego, jak bardzo nie cierpię tej sceny, trudno jest oddać słowami. Wycięcie Nettles jest pewne, trzeba się z tym pogodzić, sam się z tym zmierzyłem kilka odcinków temu. Ale czy można się pogodzić z faktem, że nikt nie zauważył zniknięcia księżniczki? In plus – jestem w stanie, mając książkową wiedzę, wyobrazić sobie, że Rhaena niejako wstąpi w rolę Nettles, że Rhaenyra będzie jej niechętna winiąc za stratę dzieci, itd…

BT: Ale jednak wycinając Nettles serial sam podważył cały wydźwięk oswojenia smoków przez osoby spoza grona Targaryenów (i Velaryonów z Targaryeńską matką). Być może książkowa Nettles też od nich pochodzi, być może w ogóle nie, ale ważna jest ta zagadka. Tymczasem w serialu wszyscy nowi smoczy jeźdźcy mają na pewno targareńskie lub velaryońskie korzenie.

Na Smoczej Skale Jacaerys wyrzuca matce, że jej plan rekrutacji smoczych jeźdźców ma kilka luk. Na przykład taką, że potężna broń zostaje wręczona ludziom, którzy nie są związani z Targaryenami jakimiś szczególnymi więzami lojalności. Jeśli dodamy do tego fakt, że Jace sam ma poważny problem – pochodzi z nieprawego łoża – recepta na katastrofę wydaje się oczywista. A już wisienką na torcie jest fakt – o czym wszakże w tej konwersacji się nie wspomina – że smoki, które Rhaenyra chce oddać prostaczkom, są szczególnie niebezpieczne. Jace oczywiście ma sporo racji, jego motywacja jest zrozumiała, aczkolwiek mam trochę mieszanych uczuć co do zmiany jego roli. W książkach był raczej jednym z orędowników poszukiwania smoczych nasion.

BT: Czy wręcz pomysłodawcą tych prób (bezpośrednim, lub pośrednim, jeśli dać wiarę Grzybowi, który utrzymywał, że pierwotny pomysł był jego).

Chwilę później otrzymujemy montaż. Elinda Massey, wysłanniczka Mysarii, rozpuszcza wici o tym, że Rhaenyra szuka bękartów i potomków bękartów, którzy otrzymają szansę na to, by dosiąść własnych smoków. A jako że od dłuższego czasu śledziliśmy losy dwójki prostaczków – Ulfa i Hugh, to i do nich teraz wrócimy. Ulf próbuje się wymigać od wyprawy na Smoczą Skałę, ale zgadza się, gdy koledzy grożą, że zdemaskują go jako oszusta. Hugh, którego chora córka, jak się teraz dowiadujemy, zmarła, przyznaje, że jego matka miała srebrne włosy i nazywała Daemona i Viserysa „synami jej brata”. Przyznam, że na początku źle to zrozumiałem. Myślałem, że ta matka nazwała króla i księcia swoimi braćmi (co czyniłoby ją bękarcicą Baelona), ale Bluetiger mi zwrócił uwagę na omyłkę. A skoro tak, to wszystko wskazuje na to, że matką Hugh była… niesławna Saera Targaryen, córka Jaehaerysa, która została prostytutką w Lys, a potem Volantis.

BT: Tu dodam, że wysłanie do stolicy Elindy Massey – córki lorda Gormona, który zasiada w Radzie Rhaenyry – jest niezbyt prawdopodobne. Warto też zwrócić uwagę na miasto, do którego zamierza wyjechać żona Hugh – Tumbleton.

Hugh mówi, że jeśli zdobędzie smoka, to on i jego ukochana będą bogaci. Sama małżonka nie jest szczególnie entuzjastyczna wobec tego pomysłu, bo nie chce być wdową. Ale Hugh się nie cofnie. Pospólstwo wyrusza więc z Królewskiej Przystani na Smoczą Skałę. Wielu ze śmiałków jest białowłosych. A na Smoczej Skale opiekunowie smoków ogłaszają strajk. Sprzeciwiają się temu pomysłowi. Wywiązuje się sprzeczka po starovalyriańsku, po której królowa musi sama przeprowadzić szkolenie przyszłych smoczych jeźdźców. Najpierw jednak organizuje pogadankę na temat tego, jak smoki pomogą bezkrwawo zakończyć wojnę (jaaaasne).

BT: Pomysł przedstawienia stróżów smoków jako zakonu o valyriańskich tradycjach, który otacza smoki pewnego rodzaju kultem, jest bardzo ciekawy – w OiK nie ma sugestii, żeby stróże byli kimś więcej niż strażnikami, których szczególnym zadaniem jest ochrona Smoczej Jamy, a ich liczebność (77) sugeruje też raczej nawiązanie do Wiary Siedmiu. Essoskie korzenie stróżów podkreśla też to, że ich przywódca określa ser Steffona Darklyna mianem „Andala”. Darklynowie pochodzą od Pierwszych Ludzi, a nie Andalów, ale w Grze o tron pojawia się wzmianka, że dla niektórych w Essos (jak Dothrakowie) wszyscy Westerosianie to „Andalowie”, stąd Andalem jest nazywany nawet ser Jorah Mormont z Północy.

Tłum podąża za nią do smoczej jamy, a Rhaenyra przywołuje Vermithora. Ot, żeby od razu rzucić ludzi na głęboką wodę. Co ciekawe, Rhaenyra nie nuci tej samej piosenki, która do tej pory była używana by przywołać bestie. Dlaczego?

Bufet dla smoków

I tu zaczyna się widowisko. W największym skrócie – popełniono pewne błędy. Należało jednak do problemu okiełznania smoków podchodzić detalicznie, nie hurtowo. Ale najwyraźniej spalenie kilkudziesięciu ludzi to poświęcenie, na które Rhaenyra jest gotowa. W obronie scenarzystów dopowiem, że robienie z kolejnych prób okiełznania smoków jakiegoś montażu (może jeszcze z muzyką z Rocky’ego) mogłoby jednak być równie sztampowe co nieoczekiwanie zabawne, więc może jednorazowe podejście do problemu było rozwiązaniem atrakcyjniejszym.

BT: Gdyby dodać do tego jeszcze ujęcie błazna Grzyba, który ucieka przed smokiem z płonącymi portkami rzeczywiście mógłby powstać niezamierzony kabaret. Jednak sposób, w jaki przedstawiono to w serialu, jest mało sensowny: przecież nawet gdyby w tłumie był akurat odpowiedni jeździec dla Vermithora, to smok mógłby przez przypadek go zabić w szale po próbie pierwszego śmiałka, zanim nawet miałby szansę zwrócić na niego uwagę. Nie wiem też po co strażnicy próbowali zatrzymywać uciekających (w wyniku czego zresztą sami zostali chwilę potem spaleni przez Vermithora). W dodatku Vermithor mógł też zabić kogoś, kogo potem mógłby zaakceptować inny smok. Nie wiem, może lepszym rozwiązaniem byłoby pokazanie pierwszej nieudanej próby, potem tylko kilku kolejnych, a potem jakiegoś ujęcia z zabitymi i ranionymi? A potem już udanych prób Hugh i Ulfa.

W każdym razie sytuacja przedstawia się następująco. Jako pierwszy próbę okiełznania Vermithora podejmuje Srebrny Denys. Niestety w tym samym momencie smokowi zaczyna burczeć w brzuchu i postanawia spałaszować całą hałastrę. Szkoda, że nie zobaczyliśmy Kanibala, ale Vermithor też jest straszny. Królowa, która postanowiła wcześniej ewakuować się na bezpieczne pozycje, spokojnie obserwuje krwawe sceny. Ulf spada ze sporej wysokości. Hugh próbuje znaleźć drogę ucieczki. Ludzie płoną. Vermithor sieje zniszczenie. Chaos, masakra, pandemonium.

BT: Co do Denysa warto wspomnieć, że w polskim wydaniu OiK jest wzmianka, że podawał się za syna Maegora, podczas gdy w oryginale jest mowa o tym, że twierdził, że pochodzi od syna Maegora (co jest już bardziej prawdopodobne, skoro Maegor nie żyje wówczas od ponad 80 lat). Być może rozbieżność ma swoje źródło w różnicy pomiędzy tekstem Księżniczki i królowej i OiK.

Ulf w końcu znajduje bezpieczne miejsce i zaczyna szukać wyjścia. Hugh też chce uciekać, ale kątem oka dostrzega, że Vermithor wziął za cel młodą kobietę. Potężny kowal w geście tyleż bohaterstwa co rozpaczy zaczyna krzyczeć na smoka. I wówczas… Vermithor zmienia nastrój. Zbliża się do kowala i pozwala pogłaskać. Smok został okiełznany. Spotkanie Ulfa ze Srebrnoskrzydłą jest może trochę mniej heroiczne. Po wdepnięciu w smocze guano i przewróceniu się na plecy, stary pijak jest gotów na śmierć. Ale Srebrnoskrzydła chyba chce się po prostu bawić.

Wracamy do Królewskiej Przystani. Mała Rada omawia sprawy wojskowe. Okazuje się, że Hightowerowie mają problemy ze stosującymi walkę podjazdową żołnierzami Beesburych. Wszystko zgodnie z treścią książek, gratuluję. Ale ich problemy rychło się skończą, bo książę Daeron został właśnie smoczym jeźdźcem, dosiadając Tessarion. Naradę przerywa zamieszanie na ulicach i odgłos dzwonów. Nad Królewską Przystanią fruwa smok z pijanym kierowcą. Aemond wybiega na dziedziniec, wsiada na konia i pędzi do Vhagar, która ma legowisko za miastem. Na smoku rozpoczyna pościg za Ulfem. Ale gdy dociera do Smoczej Skały, zmusza smoka do zawrócenia. Czeka na niego komitet powitalny, w skład którego wchodzą Vermithor, Syrax i Srebrnoskrzydła. Aemond zawraca Vhagar i wycofuje się. Pułapka się nie powiodła, Rhaenyra chyba niepotrzebnie odkryła karty.

Komentarz do odcinka

Jak chyba każdy odcinek w tym sezonie, również ten wzbudził we mnie mieszane odczucia. Przede wszystkim, zaczynając od końca – scena zasiania smoczego nasienia była znakomita. Tak, wiem – i podkreśliłem to wcześniej – że wydanie na pastwę smoków tylu potencjalnych jeźdźców jednocześnie jest głupie. Ale Rhaenyra musi sobie jakoś zasłużyć na przydomek Okrutna. Natomiast same sceny były warstatowo majstersztykim, chyba bardziej widowiskowym od bitwy o Gawronie Gniazdo. Po prostu czuło się tę atmosferę grozy, ten namacalny strach, tę niewiarygodną potęgę smoków. Wyszło nam coś więcej niż widowisko, wyszła seria scen, które pozwalają zrozumieć motyw przewodni tej opowieści. Smoki są straszne. A jeśli ten cel zostaje spełniony, to serial dostaje lekką taryfę ulgową.

Sceny, w których Alicent próbuje odtworzyć obraz Johna Everetta Millaisa przedstawiający Ofelię, na to samo liczyć nie mogą. Nie dlatego, że to źle wyszło. To bardzo piękne ujęcia. Rzecz w tym, że niepotrzebne, bo nie mówią nam o stanie królowej wdowy nic, czego byśmy od dawna nie wiedzieli. Przypomniała mi się scena kąpieli w rzece Brutusa z serialu Rzym, i powiem Wam moi drodzy, że tam to wszystko miało sens, symbolizowało duchową przemianę tej postaci, jej pogodzenie się z nadchodzącą śmiercią. Tutaj mieliśmy niestety powtórkę tego, co już wiemy. Alicent jest zrezygnowana i smutna.

Niezbyt podoba mi się też sposób, w jaki rozwiązano problem Willema Blackwooda i ten dziwny diss na Daemona – ale o tym wspomniałem w tekście. A żeby nie kończyć negatywną uwagą – Emma D’Arcy dostała w tym odcinku coś ciekawszego do zagrania i wyjątkowo nie była najnudniejszą postacią na ekranie. To też plus. Więc… widzimy się za tydzień, przy omówieniu odcinka ostatniego. Szybko zleciało.

BT: Na minus dodałbym też nieustanne kreaowanie Mysarii na „trybunkę ludową” – tym bardziej że tym razem jej pomysły doprowadziły do śmierci kilkudziesięciu ludzi, których dobro nieoficjalna starsza nad szeptaczami Rhaenyry wciąż ma na ustach (co ciekawe, o dobru zwykłych ludzi opowiadał też Varys). Na plus pod względem wizualnym sekwencja w Harrenhal z ruinami, czardrzewem i strojami przedstawicieli wielu rodów Dorzecza. O (bez)sensowności dylematu Daemona była już mowa. Wycięcie Nettles może stworzyć bardzo duże problemy fabularne w przyszłości. Nie rozumiem, z czego ono wynika – bo chyba nie po prostu z chęci dania Rhaenie czegoś do robienia w Dolinie. Co do Jacaerysa: skoro odebrano mu już rolę pomysłodawcy zwrócenia się do nieślubnych potomków smoczej dynastii, to jego reakcja na plan Rhaenyry ma pewien sens. W OiK jego brat Lucerys wspomina, że skoro powszechnie wiadomo, że tylko Targaryenowie panują nad smokami, to gdy lordowie ujrzą jego i Jace’a na smoczych grzbietach, zostanie zadany kłam pogłoskom na temat ich pochodzenia od ser Harwina Stronga. Odniosę się jeszcze do tytułu: w zasadzie oryginalne „The Red Sowing” to nie „Czerwone nasienie”, bo nie chodzi tu o ludzi, którzy próbowali oswoić smoki (zwanych „dragonseeds”, czyli „smocze nasiona”), tylko o to wydarzenie podczas Tańca Smoków, gdy wielu z nich zginęło albo zostało okaleczonych próbując zostać jeźdźcami. W polskim OiK jest to „Krwawy posiew”, co jak dla mnie brzmi lepiej jako tytuł. To tyle jeśli chodzi o odcinek siódmy. W ostatniej scenie smoki Rhaenyry rozstawiają się na Smoczej Skale niczym pionki na szachownicy. Za tydzień finał tego etapu gry…

PS Z różnych powodów nie brałem niestety udziału w omówieniu prawie wszystkich odcinków tego sezonu – swoje komentarze postaram się stopniowo podopisywać.

0

0