Sisu (2022)

John Wick po fińsku

Dawno nie czułem się tak oszukany, jak podczas seansu filmu Sisu. Dlaczego? Dowiedziałem się o nim  z trailera przed seansem czwartej części Johna Wicka. Ach, co to była za mocna rzecz! Od razu po powrocie do domu sprawdziłem, czym ma być „Sisu” oraz kiedy i gdzie będzie można go obejrzeć i szczęśliwie okazało się, że kino w moim mieście zdecydowało się na jego pokaz. Jednak nie uprzedzajmy faktów.

Zanim o samym filmie, słówko o scenarzyście i reżyserze w jednym. Jalmari Helander to Fin, znany ze swojej współpracy z Samuelem L. Jacksonem przy okazji filmu „Polowanie na prezydenta”. Jest także twórcą całkiem nieźle ocenianego „Rare Export. Opowieść Wigilijna”. Tym razem Helander wziął na warsztat historię z czasów II wojny światowej. Z jednej strony kameralną, z drugiej mającą być fińską odpowiedzią na Johna Wicka.

Niestety, trailer zdradza niemal wszystko

I właśnie dlatego poczułem się oszukany. W zwiastunie znajduje się 90% mocnych scen z tego filmu. Praktycznie nie ma więcej akcji niż to, co pokazano nam w niezbyt długiej zapowiedzi. To, co miało być fińskim Johnem Wickiem, stało się przydługim kinem drogi, opowiadającym o męce głównego, podstarzałego bohatera. Nie twierdzę przy tym, że to film zły.

Wręcz przeciwnie, ma niepowtarzalny klimat, jest wspaniałym hołdem dla spaghetti westernów, rozgrywającym się w obłędnie zobrazowanej fińskiej dziczy. Wspaniale przybrudzony, mało estetyczny, autentyczny w swej brutalności. Pod względem technicznym „Sisu” bije Johna Wicka na głowę, zwłaszcza późniejsze części, gdzie widoczna jest zbyt duża ingerencja Hollywood, a mimo faktu, że trup ściele się gęsto, atmosfera jest trochę cukierkowa i kolorowa.

W „Sisu” mamy do czynienia z prawdziwym błotem, w którym bohaterowie naprawdę się brudzą, z krwią, która momentami leje się strumieniami, i z autentycznym zmęczeniem bohatera. Niestety, to wszystko stanowi tylko 30% filmu. Reszta to powolne tempo, brak pomysłu na historię i próba przekazania jakiejś uniwersalnej prawdy.

Tysięczna próba pokazania własnej wersji „Starego człowieka i morza”

Jeszcze króciutko o fabule. Weteran wojny zimowej (inaczej wojny sowiecko-fińskiej) rzuca dotychczasowe życie i postanawia oddać się poszukiwaniu złota na odludziu. Nasz bohater znajduje złoto, lecz tu pojawia się problem: do najbliższego banku ma cholernie daleko. Nie zraża się tym jednak i rusza w konną podróż z uśmiechem na ustach, wesoło pogwizdując.

Jednak w życiu musi być jakaś równowaga. Jeśli dostąpiłeś niesamowitego szczęścia, musi spotkać cię kara. A czy może być większa kara niż grupka znudzonych kampanią na bezdrożach nazistów? Do tego momentu scenariusz nie zawodzi. Widoki nie zawodzą, klimat nie zawodzi. Czołg jadący po fińskiej „drodze” i gęby palących papierosy Niemców to dzieło sztuki. Gdyby nie brak pomysłu na sceny pomiędzy brutalnymi mordami lub brak funduszy na zrealizowanie jeszcze większej rozpierduchy, ten film byłby dziełem kompletnym.

A tak dostajemy półprodukt. Męczarnie starego człowieka w walce, by rekiny (naziści) nie zjadły całego marlina (nie zabrali całego złota). Dodatkowo wątki poboczne nie pomagają.

Fińskie kobiety aż rwą się do walki. Tylko po co?

Wątek pojawiających się w filmie kobiet, które zostały wzięte w niewolę, jest zupełnie niepotrzebny i niejasny w kontekście całej fabuły. Zabiera cenny czas, który można było spożytkować lepiej, i sprawia, że ogólna ocena filmu obniża się jeszcze bardziej. To zaskakujące, zwłaszcza że nazistów przedstawiono tu w sposób wyjątkowo przekonujący – jako zimnokrwistych oprawców, którzy czerpią satysfakcję z zadawania bólu i nie mają poszanowania dla zasad cywilizowanego świata. Nie ma mowy o przerysowaniu czy nadinterpretacji – wszystko trafia w punkt. Niestety, ponownie, otrzymujemy niewiele więcej niż to, co widzimy w zwiastunie. Przewidując zakończenie historii, praktycznie znamy już cały film.

A jednak warto

Choć film nie jest długi, nie ma wielu momentów, w których widz mógłby się znudzić. Warto dać mu szansę, by nacieszyć oczy nietuzinkowym obrazem, surową kolorystyką i znakomitym dźwiękiem. No i dla tych, którzy cenią sobie brutalne sceny – niemieckie flaki fruwające w powietrzu z pewnością dostarczą satysfakcji.

Film znajduje się blisko pierwszej części Johna Wicka, tej stworzonej za niewielkie pieniądze, gdzie czuć było klimat opowieści, a hollywoodzkie podejście do płatnych zabójców jeszcze nie dominowało. Oczywiście „Sisu” ma zbyt wiele wad, by wynosić go na piedestał, ale jest wystarczająco solidny, by dać mu szansę i nie czuć się rozczarowanym po seansie. Jednak przed obejrzeniem filmu, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, radzę unikać zwiastuna.

Okiem SithFroga

Właściwie zgadzam się z Kubą. Film jest ładny i choćby dlatego warto go zobaczyć. Kilka scen robi wrażenie, a kreatywne ubijanie nazistów to zawsze miły widok dla oka, szczególnie jeśli odbywa się w przepięknych okolicznościach przyrody. Klimat jest, napięcie rośnie z każdą chwilą, a zawiązanie akcji naprawdę obiecuje fajerwerki.

Problemem jest jednak scenariusz napisany według schematu: „oni go napadną, okradną, a on się mści”. Sam schemat jest w porządku, jeśli masz pomysł na twórcze rozwinięcie i może jakiś rozwój bohatera. Tutaj tego nie ma, a dodatkowo pojawiają się panie mścicielki, i wszystko wygląda jak (ładny) teledysk zlepiony z scen, które miały być efektowne i efekciarskie, ale nie ma w nich nic więcej. Szkoda, bo podobał mi się zarówno główny bohater, jak i główny zły.

No i jeszcze dla purystów historycznych: naziści jeżdżą czołgiem, a jest to bodajże ruski T-55, pomalowany w niemieckie barwy, co wygląda dość zabawnie. Budżet pewnie był za mały na jakiegoś Pz.Kpfw. IV czy Tygrysa…

0

0