Warcraft: Początek (2016)

Kiedy Duncan Zowie Haywood Jones debiutował znakomitym filmem “Moon”, zdawało się, że być może pójdzie w ślady słynnego ojca i podbije branżę, tyle że filmową a nie muzyczną. Potem potwierdził swoje umiejętności zgrabnym thrillerem science-fiction pod tytułem “Kod nieśmiertelności” i wreszcie przyszedł czas na prawdziwą próbę ognia. Jonesowi powierzono ogromny budżet oraz pokierowanie projektem egranizacji “Warcrafta”. Historia zna wiele przypadków, kiedy młody zdolny reżyser dał się pokonać hollywoodzkiej maszynie, która bezdusznie miele swoimi trybami oferując pozornie nieograniczone możliwości przy kręceniu wielkich produkcji. Tak naprawdę okazuje się jednak, że wolność twórcza kończy się tam, gdzie zaczynają się tabelki excela i korporacyjne ograniczenia. Tak to niestety musiało wyglądać w przypadku filmu “Warcraft”, w którym ewidentnie widać, że była chęć na zrobienie czegoś więcej niż prostackiej rozwałki, ale ostatecznie zwyciężyły tekturowe zbroje i styropianowe miecze.

Ponieważ nie jestem miłośnikiem serii i dłuższy kontakt miałem jedynie z trzecią częścią strategii oraz pirackimi serwerami World of Warcraft zaraz po jego premierze, to mogę mylić się w ocenie niektórych rozwiązań fabularnych. O ile się jednak orientuję, historia opowiedziana w filmie luźno nawiązuje do tej z pierwszej części gry. Orkowie, spustoszywszy swój świat, za pomocą magicznego portalu wysyłają stosunkowo niewielką ekspedycję do krainy Azeroth celem rekonesansu i pojmania jeńców. Ci, a w zasadzie ich dusze, mają posłużyć za paliwo do szerszego otwarcia portalu i wielkiej inwazji orczej hordy na krainy ludzi, krasnoludów i elfów. Szyki zielonoskórym będą chcieli pokrzyżować rycerze z miasta Stormwind, wspomagani przez magów oraz krasnoludzką broń palną. Żeby nie było zbyt prosto, orków pokazano jednak w zupełnie innym świetle, niż by się mogło zdawać. To podobno zasługa Jonesa, który nanosił spore poprawki do scenariusza, że wśród hordy są zarówno krwiożerczy i bezmyślni wojownicy, jak i rozsądni, w gruncie rzeczy nawet szlachetni buntownicy, którzy przeciwstawiają się władającemu spaczoną magią szamanowi Guldanowi. Próba pokazania głębszego portretu psychologicznego czarnych charakterów zasługuje na uznanie, ale ostateczny efekt daleki jest od doskonałości.

“Warcraft” od początku atakuje widza dużą ilością informacji i liczbą wątków. Chwilami wygląda to tak, jakby na gotową prościutką historyjkę o naparzaniu się po ryjach naniesiono tu i ówdzie dodatkowe fragmenty, żeby pogłębić historię. To był dobry pomysł, tylko wymagał dużo lepszego oszlifowania i dopieszczenia poszczególnych elementów, żeby bardziej do siebie pasowały. Niestety efektem jest dziwny patchwork przeplatających się ze sobą scen akcji i politykowania oraz budowania świata. Zewsząd pojawiają się kolejne elementy ze świata gier, które przypadkowemu widzowi niewiele mówią (choćby tożsamość pewnego orczego dziecka albo niektóre nazwy własne), ale za chwilę giną w bitewnym gwarze. Szkoda, że nie udało się tego wszystkiego nieco uspokoić i ograniczyć, bo dałoby się z tej historii wykroić całkiem ciekawy kawałek. Tymczasem do filmu lepiej niż “Początek”, pasowałby podtytuł trzeciej części gry: “Reign of Chaos”.

Niestety problemy z chaotycznym scenariuszem to nie wszystko. Jeszcze gorzej jest w kwestiach technicznych. Film w długich fragmentach przypomina animowane przerywniki z gier i to takie niekoniecznie ładne i efektowne. Powiedziałbym wręcz, że komputerowe (d)efekty specjalne wyglądają w większości przypadków po prostu paskudnie. Obojętne czy weźmiemy pod uwagę scenografie na zielonych tłach, cyfrowe szerokie plany, czy animowane twarze nieludzi, wszystko wygląda tanio, brzydko i źle. “Warcraft” zestarzał się fatalnie. Sytuacji nie poprawia design świata, mający jak najwierniej przypominać ten z gier. Niestety (dla filmu) nigdy nie był to styl realistyczny, więc przeniesione jeden do jednego nieproporcjonalne zbroje rycerzy wyglądają na żywych aktorach idiotycznie. Orkowie cali są animowani w technice motion capture, przez co wyglądają nieco bardziej spójnie, ale za to całkowicie kreskówkowo i sztucznie. Do tego mają strasznie kretyńsko wysunięte dolne kły, przez co ich mimika jest bardzo dziwna. Myślę, że skoro zdecydowano się na tak wiele cyfrowych elementów, to lepiej byłoby, gdyby “Warcraft” powstał od początku do końca jako film animowany. Sprawiłoby to, że całość wyglądałaby po prostu lepiej, a dodatkowo dało twórcom większą wolność w kreowaniu Azeroth. A tak jedynie efekty czarów robią pozytywne wrażenie. Zarówno zielone opary spaczenia, jak i niebieskie fajerwerki ludzkich magów wyglądają efektownie i dają choć trochę radości z oglądania.

Kolejnym dziwactwem jest za to dobór aktorów. Prawie cała obsada to młodziaki i chuchraki, którzy w ogromnych zbrojach wyglądają jak dzieci na balu przebierańców. Te wszystkie ładne buźki sprawiają wrażenie zupełnie niepoważnych, tak samo zresztą jak zupełnie sztucznie wygląda śliczniusia Paula Patton w roli półorczycy, no bo przecież główna postać kobieca musi być zgrabna i powabna, nawet jeśli ma zieloną skórę. I takie jest wszystko w filmowym “Warcrafcie”: sztuczne, dziwne i nie na miejscu.

Nie spodziewałem się żadnego epokowego dzieła, kiedy siadałem na kanapie przed telewizorem, ale liczyłem, że Jones dał radę przemycić parę pozytywów do swojego trzeciego filmu. Niestety chociaż są w nim poważniejsze wątki, kilka całkiem ciekawych intryg oraz w gruncie rzeczy nieźle oddany klimat i styl wizualny z gier, to efekt końcowy daleki jest od doskonałości. Pełen bałaganu scenariusz nudzi, nietrafiony casting nie pozwala w żaden sposób identyfikować się z bohaterami, a technikalia pozostawiają wiele do życzenia. O jakości zdjęć i muzyki nawet nie ma co powiedzieć, poza tym, że jakieś są. Wygląda na to, że większość pokaźnego budżetu poszła na kosztowną postprodukcję, która ostatecznie stała się gwoździem do trumny “Warcrafta”, bo film wygląda gorzej niż przerywniki filmowe z gier Blizzarda. Zamiast seansu polecam raczej sięgnąć po którąś z klasycznych strategii i zagrać misję lub dwie. To na pewno lepsza rozrywka niż oglądanie tej słabej egranizacji.

4

4