Redakcyjna topka: nasze filmowe (i serialowe) zadurzenia

Przy okazji walentynek wypadałoby poruszyć jakiś romantyczny temat. Zamiast jednak robić kolejne zestawienie typu „najlepsze filmy romantyczne”, poszliśmy w nieco innym kierunku – wspominamy, w jakich bohaterach zadurzyliśmy się za małolata (lub niekoniecznie za małolata ;)).

Crowley

Sandra Bullock w „Speed”

Chociaż Sandra Bullock jest ledwie kilka lat młodsza od mojej mamy, to w „Speed” wyglądała niemal jak nastolatka. W każdym razie uwielbiam ten film i uwielbiam Sandrę, odkąd pierwszy raz ją zobaczyłem w roli Annie. Była zadziorna, zabawna i silna, pomimo swojej filigranowej postury. No i jak ona patrzyła temu Keanu w oczy na koniec… Jak oni na tej deskorolce wyjechali spod autokaru… To powinienem być ja, a nie Neo. Zresztą później tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że to fajna dziewczyna. Polecam znakomity jej występ w programie Grahama Nortona obok Sama Jacksona i Nicka Frosta.

Andie MacDowell – „Seks, kłamstwa i kasety wideo”, „Cztery wesela i pogrzeb”, „Dzień świstaka”

Większość pewnie kojarzy Andie jako panią od szamponów do włosów i kremów do twarzy, dla mnie to ta tajemnicza, cicha dziewczyna z burzą kręconych loków. Ona ma w sobie coś szlachetnego, arystokratycznego, ale bez cienia wyniosłości. No i po prostu… jest piękna w niewulgarny, nieamerykański sposób.

Cate Blanchett w „Aviatorze”

Cate Blanchett lubię niezależnie od roli, ale to, co zrobiła w „Aviatorze”, zelektryzowało mnie. Nie wiem, czy chciałbym poznać Katharine Hepburn, w którą się wciela w tym filmie. Była onieśmielająca, przytłaczająca, piekielnie inteligentna, kobieta-piorun. Fascynująca i obezwładniająca. Chciałbym kiedyś poznać kogoś tak błyskotliwego i przy okazji nie stracić języka w gębie.

Honorowe wyróżnienia: Jamie Lee Curtis w „Prawdziwych kłamstwach” i Monica Bellucci w „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra”.  Kto wie, ten wie. 😉

kuba

Julianne Moore

Tu odrobinę nagiąłem zasady, bo Moore podoba mi się niezmiennie w każdym filmie, czy to lecąc samolotem z Liamem Neesonem, czy fotografując dinozaury, czy też grając siostry bliźniaczki u boku Matta Damona.

Eva Green – „Królestwo Niebieskie”, „300 początek imperium”, „Casino Royale”

Tu znów każda rola jest wspaniała, ale ja chciałem wyróżnić te trzy. Sybilla, księżniczka, a potem królowa Jerozolimy to połączenie władczości i delikatności, pragnienia bliskości i jednocześnie przeświadczenia o swojej wyjątkowości. Z kolei jako Artemizja Eva błyszczy, wybijając się ponad okropnie przeciętne tło, jakim jest kontynuacja filmu „300”. Nie wiem, czy trzeba tu coś dodawać – chodzące piękno. Na koniec przechodzimy do wspaniałej Vesper, kobiety, która oczarowała Jamesa Bonda w filmie „Casino Royale”. Wspaniała, mocno zniuansowana rola. Eva mogła tutaj zaprezentować cały wachlarz swoich umiejętności. Delikatny flirt, nachalna elegancja, ekspozycja, to wszystko wyszło jej tak naturalnie, bo ona zwyczajnie ma w sobie jakiś pierwiastek magnetyzmu. A te jej oczy… ach.

Lady Gaga – „Narodziny Gwiazdy”

Mam słabość do tego filmu, uważam go za dzieło niedocenione. Jednak przecież nie o filmy w tym zestawieniu chodzi. No więc Lady Gaga jest tutaj naturalnie piękna, a dodatkowo cały czas to podważa. Wypisz wymaluj ona sama, która niepotrzebnie próbuje zwrócić na siebie uwagę wyzywającymi strojami i kontrowersją, tak jakby naprawdę totalnie w siebie nie wierzyła. Jednak nie mogę nie wspomnieć, że Aly (czyli piosenkarka, którą gra Gaga) najpiękniejsza jest po zmianie koloru włosów. Rudość dodaje jej charakteru i uroku. Jedyny zarzut to ta nieszczęsna wizualnie scena końcowa. Ten, kto dobierał głównej bohaterce suknię do ostatniego występu, powinien wylecieć z branży na zbity pysk i nigdy nie wrócić.

Megara – „Herkules”

To chyba najwcześniejsze zauroczenie, które pamiętam (bo sporo było takich, gdzie tytuł filmu lub serialu jest kompletnie nie do odnalezienia). Ciężko mi jest uchwycić co takiego jest w tej kobiecie, ale zachwycałem się nią za dzieciaka. Znów muszę wspomnieć o pewnej ezoteryczności tej postaci, o naturalności, swego rodzaju flircie z widzem. Dziś pewnie nie jest to już aż tak mocne, ale jakieś dwadzieścia lat temu przez chwilę był to dla mnie ideał kobiety.

kr4wi3c

Posterunkowa Kasia – „13 Posterunek”

Czy trzeba jakoś uzasadniać ten wybór? Chyba nie 🙂 Właścicielka najładniejszych nóg w polskim kinie, do których niejeden nastolatek wzdychał po nocach. Bardzo kobieca, troskliwa, uprzejma, obowiązkowa, momentami nieco naiwna. Kiedy jednak ktoś nadepnął jej na odcisk, potrafiła pokazać pazurki. Mistrzyni ciętych ripost, a także czterokrotna mistrzyni policjantek województwa w bilardzie 😉

Usagi Tsukino – „Czarodziejka z Księżyca”

Jeśli w życiu czegoś bardzo żałowałem, to na pewno tego, że nie miałem nad łóżkiem plakatu Czarodziejki z Księżyca. Może była roztrzepana i niezbyt mądra, ale za to to jedna z pierwszych wyrazistych bohaterek seriali/filmów/anime, jakie się oglądało na niezapomnianym kanale Polonia1. Wtedy ideał kobiecości, dzisiaj nie wiem, czy byłbym w stanie z nią wytrzymać dłużej niż 15 minut, bo potrafiła być wielce irytująca.

Winona Ryder jako Lydia Deetz w „Beetlejuice„

Nieco wycofana, mroczna dziewczynka, która swoim gotyckim wizerunkiem niewątpliwie przyciągała uwagę. Głównie przez to, że w świecie zdominowanym przez plastik zdecydowanie się wyróżniała i wyłamywała ówczesnym wzorcom kobiecości. Kiedy większość rówieśników wzdychała do Pameli Anderson ze Słonecznego Patrolu czy Cindy Crawford, ja wzdychałem do Lydii oraz Kobiety Kot z „Powrotu Batmana”.

Alexandretta

Harrison Ford jako Indiana Jones (pierwotna trylogia)

Indiana Jones, a właściwie Henry Jones Jr, to dość ciekawa postać. Z jednej strony zawadiaka i awanturnik, śmiało rzucający się w wir wydarzeń, z drugiej inteligentny uczony. Do tego charakterystyczny uśmiech i poczucie humoru. Inne role Forda już mnie tak nie urzekły, ale właśnie Indy ma w sobie to magiczne „coś”. Taki trochę klasyczny bohater, ruszający księżniczce (albo jakiejś interesującej relikwii) na ratunek, ale daleko mu do typowego mięśniaka, bo jednak stara się używać bardziej mózgu niż pięści, o ile to możliwe.

Zuko – „Awatar: Ostatni władca wiatru” (animowany)

Zuko to bardzo skomplikowana postać. Na początku jest głównie irytujący i monotematyczny, ale później, wraz z rozwojem jego wątku i idącymi za nim zmianami (również w wyglądzie), zaczął coraz więcej zyskiwać w moich oczach. Świetnie napisany, a droga, którą przechodzi, porusza mnie za każdym razem.

Tom Ellis jako Lucyfer (serial „Lucyfer”)

Upadły anioł to kolejna skomplikowana postać, która jednak szybko wpadła mi w oko. Połączenie cudownego, brytyjskiego akcentu (ale z rodzaju tych, które da się zrozumieć), niekwestionowanej urody (ale bez kwadratowej szczęki, bo za tym nie przepadam), oraz ogrom uroku osobistego (doprawionego szytymi na miarę garniturami i gustownymi autami), a całość dodatkowo okraszona diabelskim pierwiastkiem. No czego tu nie lubić? 😉 Często beztroski i figlarny, ale momenty, w których pokazuje emocje, potrafią być dość mocne (np. scena, w której gra The Unforgiven). Bardzo interesująca postać, świetnie zobrazowana przez Toma.

SithFrog

Michelle Pfeiffer

Nie wymieniam tytułów, bo podoba mi się od zawsze i we wszystkim. Czy jako zdeterminowana nauczycielka w  „Młodych Gniewnych”, najlepsza Kobieta Kot w „Powrocie Batmana”, czy może jako hrabina Ellen Olenska w „Wieku niewinności”. Odkąd pamiętam, podobały mi się raczej dziewczyny starsze ode mnie, więc kiedy moi ówcześni rówieśnicy wzdychali do Pameli Anderson czy Cindy Crawford, ja miałem plakaty Pfeifer na ścianie. Piękna, bardzo kobieca, ale też mająca w sobie pierwiastek dziewczęcy, zawsze hipnotyzowała z ekranu i do dziś świetnie wygląda. Talent aktorski i erudycja (polecam wywiady) udowadniają mi za każdym razem, że to był doskonały wybór na pierwszą ekranową miłość.

Do głowy przyszły mi jeszcze inne moje ekranowe zauroczenia, ale miejsca zabrakło, wymieniam więc bez konkretów: Elisha Cuthbert, Monica Bellucci, Karen Gillian, Marisa Tomei, Vera Farmiga, Sandra Bullock, Scarlett Johansson, Lady Gaga i Angelina Jolie.

Żeby było ciekawiej, dorzucę jeszcze dwa nazwiska do… listy Alexandretty i znów będzie to wyróżnienie za całokształt. Clive Owen i John Hamm. Pierwszy ma świetną prezencję, nietypową urodę i głos od którego ma się ciarki na plecach, drugi wygląda jak narysowany przez autorów animowanego Batmana. Idealne rysy, kwadratowa szczęka, uśmiech iście hollywodzki i w garniturze wygląda jak wzorzec prawdziwego, stuprocentowego faceta.

Razorblade

Trochę mam focha, że ograniczamy się do filmów i seriali, bo całkiem przyjemne typy (i może nie takie oczywiste) najpierw wpadły mi jednak z gier wideo… i teraz pytanie, czy nie powinienem się tego wstydzić ;). Kolejność moich „crushy” przypadkowa, oczywiście w momencie zastanawiania się przyszło kilka innych typów, ale… ten chyba najbardziej oddaje „realia”.

Sarah Michelle Gellar – „Buffy: Postrach wampirów”

Pierwszy, trochę nastoletni crush to Sarah Michelle Gellar, a konkretnie jej kreacja w „Buffy: Postrach wampirów”. Serial, nie bójmy się tego powiedzieć wprost, o infantylnej fabule na ekranach po prostu „był”. Ale była też w nim postać Buffy Summers, grana właśnie przez oszałamiającą SMG. I patrząc z perspektywy czasu nawet nie do końca wiem czemu, ale to właśnie serialowa Buffy zawróciła mi w głowie, mimo że w podobnym okresie pojawiła się przecież Jessica Alba. Może to kwestia właśnie postaci, w którą się wcieliła, może bądź co bądź bijąca z niej „amerykańskość”, a może coś w jej mimice – ciężko stwierdzić, ale zauroczenie na pewno było. 🙂

Liv Tyler – „Armageddon”, „Władca Pierścieni”, „Jersey Girl”

Nigdy nie podobała mi się Angelina Jolie. Ale zanim świat zaczął zachwycać się właśnie jej urodą, „Aerosmith” nakręciło na początku lat ’90 XX wieku swoisty tryptyk teledysków do albumu „Get a grip”, w którym występowała jeszcze nie tak bardzo znana Alicia Silverstone. Słodka, uśmiechnięta dziewczyna, czasem z lekko naburmuszoną miną, która jednocześnie była wyzwolona i potrafiła pokazać pazur. I tu pewnie moglibyśmy pisać inną historię, ale ja jednak swoją pierwszą przygodę z tym tryptykiem miałem z ostatnim teledyskiem, a więc „Crazy”. A tam partnerowała jej córka Stevena, Liv… I nawet jeśli miałem małego crusha na Alicie, to właśnie Liv w dłuższej perspektywie czasu „zawładnęła” umysłem nastolatka. Następnie przyszła pora na „Armageddon”, rolę Arwen w „LoTR” czy „Jersey Girl”, w których to mogliśmy obserwować jej fantastyczny w moim odczuciu uśmiech oraz zniewalające spojrzenie. No i to Liv dla mnie ma najlepsze, wprost hipnotyzujące usta w Hollywood… Sorry Alicia, zła kolejność.

Meg Ryan (jakoś do 2000 roku)

U mnie historia trochę podobna jak u Żabskiego w przypadku Michelle – kiedy inni zachwycali się Pamelą czy Eriką Eleniak (wcale nie ze Słonecznego Patrolu… „Liberator” anyone?) u mnie „królowała” Meg Ryan. Wypatrzona pewnie trochę z przypadku, bo w tamtych latach nie oglądaliśmy tego co chcemy, ale to, co akurat jeden z kilku kanałów TV postanowił nam zaprezentować w swoim programie. A że komedie romantyczne to było coś, co się zwyczajnie na początku lat 90 oglądało, to i pojawiło się „Kiedy Harry poznał Sally”. Tym, co mnie w niej najbardziej chyba pociągało, to fakt, że wyglądała niesamowicie naturalnie, filigranowo, wręcz trochę dziewczęco. A potem już były kolejne filmy. W swoich kreacjach często była po prostu „zwyczajną dziewczyną” o cudownych niebieskich oczach i fenomenalnym uśmiechu. Ale Meg Ryan to nie tylko komedie romantyczne – potrafiła świetnie wcielić się w role dramatyczne, jak choćby w „Kiedy mężczyzna kocha kobietę” (z jeszcze lepszym Andy Garcią!), w których dla mnie jej urok był jeszcze bardziej czarujący. Inne najbardziej zapadające mi w pamięć kreacje to (poza już wspomnianymi) raczej dość oczywiste wybory: „Bezsenność w Seattle” oraz „Miasto Aniołów”.  Niestety jakoś po 2000 roku dla mnie „coś zaczęło iść nie tak” w jej wyglądzie… I tylko żal patrzeć na Meg obecnie…

Wiecie, chwilowych „crushy” możnaby wymieniać na pęczki. Salma Hayek, Winona Ryder, Monica Bellucci, wspomniana Jessica Alba, Alicia Silverstone to tylko kilka na szybko, które również mogłyby, a nawet i powinny się znaleźć na liście, ale limitujemy się do 3, więc pozostaje mi o nich co najwyżej wspomnieć. No i wykluczyłem wszystkie crushe kreskówkowe, więc tylko dla potrzeb kronikarskich: Doronjo oraz Ai-Chan z „Yattaman”, Smerfetka czy Sanae Nakazawa z „Kapitana Tsubasy” ;).

Na koniec trochę teraz będę cheatował, ale podobnie jak Żabski jeszcze pozwolę sobie na specjalne wyróżnienia po męskiej stronie. Prawdziwy facet nie boi się bezpodstawnych oskarżeń, zwłaszcza w moim wieku, a ile bym dał żeby zestarzeć się jak Ci panowie poniżej:

Harrison Ford (np.: reklama whisky Glenmorangie)

Styl, poziom „wywalenia na wszystko”, wygląd… Facet ma 82 lata! Właśnie tak chciałbym wyglądać na starość – niech to będzie 60 lat, ale niech będzie!

Andy Garcia

Wspomniałem o „Kiedy mężczyzna kocha kobietę” przy okazji Meg Ryan. Ale Andy to również w moim odczuciu klasa sama w sobie, i nie zmieniło się to w moim odczuciu z biegiem lat.

Pierce Brosnan

W mojej młodości Pierce do mnie nie przemawiał. Natomiast jak się trochę postarzał, to… no wow. Wiecie, rozumiem, że z pieniędzmi można dużo, ale można też wszystko popsuć, jak wielu, albo można mieć styl i klasę. Nawet jeśli korzysta z zabiegów, to Pierce poszedł we właściwym kierunku.

7

0