Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 2, odcinek 8 – „Królowa, którą zawsze była” [SPOILERY]

Ostrzegamy, że w tekście i komentarzach znajdują się spoilery z Rodu Smoka (które dotyczą także późniejszych sezonów) i Gry o tron, a także Pieśni Lodu i Ognia oraz Ognia i krwi George’a R.R. Martina!

Okazuje się, że przecieki były prawdziwe. To, że potwierdziło się wszystko, co widziałem parę dni temu na własne oczy, za bardzo mnie nie zdziwiło. Ale miłą niespodzianką był fakt, że również internetowe opisy pozostałych fragmentów sezonu były z grubsza poprawne. W zasadzie jedyna krążąca w internecie informacja, która się nie sprawdziła, dotyczyła rzekomej sceny ujawniającej fakt, że Otto Hightower kontaktował się wcześniej z Triarchią. Może to fejk, może ktoś źle zinterpretował argument, że tak się rzeczy miały w Ogniu i krwi – trudno powiedzieć.

BT: Okazuje się też, że praktycznie wszystkie moje przewidywania się nie sprawdziły. Nie pozostaje mi nic innego, jak przeprosić tych, którzy przeczytali tamten tekst, za zmarnowanie czasu.

Nie było tak źle, pojedyncze trafienia też się zdarzyły. A tekst czytało się przyjemnie, choć ja robiłem to już po zapoznaniu się z przeciekami, więc cierpiałem katusze nie mogąc Ci niczego zdradzić. No, ale przejdźmy do omówienia odcinka. Chciałbym jeszcze raz wprowadzić pewną zmianę w sposobie, w jaki podejdziemy do chronologii wydarzeń. Mamy tu bowiem dwa wątki, które można opowiedzieć w zupełnym oderwaniu od reszty odcinka. Więc nie będę się rozdrabniać – tak będzie wygodniej i dla mnie, i dla kochanych czytelników.

Dzielny żeglarz Tyland

Zacznijmy – tak jak serial – od przygód dzielnego żeglarza Tylanda. Lannister przybył do Tyrosh. To pierwsza okazja, by zobaczyć jedno z trzech wolnych miast wchodzących w skład Triarchii, na ekranie. W Grze o Tron tego miasta nam nigdy nie pokazano. Cecha wyróżniająca – komputerowo generowane małpiszony. Aha, i faceci, którzy farbują włosy oraz brody na pstrokate kolory. To istotnie informacja, która pochodzi z książek Martina, Tyrosh handluje barwnikami robionymi chyba z jakichś skorup ślimaków (o ile czegoś nie pokręciłem), więc niektórzy jego mieszkańcy pozwalają sobie na tego typu fanaberie. Wyszło to nawet całkiem zgrabnie, aż żal, że serialowy Daario Naharis (też pochodzący z Tyrosh) porzucił tę praktykę.

Ale wróćmy do Tylanda. Negocjuje on wynajęcie floty Triarchii (wraz z żeglarzami i żołnierzami) do ataku na flotę Velaryonów w Gardzieli. Kupcy oferują mu cenę 100 złotych smoków. „Za statek?” – dziwi się Lannister, wszak to znakomita oferta. „Za żeglarza” – ripostują kupcy, tym samym podając cenę absurdalnie wysoką. Oczywiście Triarchia ma pewną alternatywę. Wystarczy, że Żelazny Tron odda im Stopnie. Tyland jest tą perspektywą przerażony, kupcy obiecują, że będą tylko pobierać mały podateczek, bez piractwa. W końcu Lannister przystaje na ich warunki. Gwoli ścisłości – w książkach Zieloni nie mieli jakiegoś szczególnego sentymentu dla Stopni i zrzekli się ich bez większych problemów.

BT: I nic dziwnego, skoro Stopnie nie należały do Siedmiu Królestw.

Oczywiście to nie koniec negocjacji, bo Tyland musi jeszcze przekonać dowódcę floty, Sharako Lohara. A to nie będzie takie proste. Wymagać to będzie najpierw błotnych zapasów (w których Tylandowi udaje się najwyższym wysiłkiem woli zremisować w liczbie zadanych razów), potem śpiewania ładnych piosenek, a na koniec zapłodnienia żon Lohara. Czy te sekwencje były ciekawe? Jasne. Tylko, że nie pasowały w ogóle do finałowego odcinka.

BT: Co do zapasów jako warunku przyjęcia oferty sojuszu – jednak uważam, że to przesada. Książki Martina i seriale na nich oparte słyną z realistycznego przedstawiania średniowiecznej polityki (czy w zupełności tak jest, to inna sprawa). A tu po negocjacjach ser Tylanda z rządzącymi Triarchią okazuje się, że nie wystarczą dyplomatyczne ustalenia, tylko trzeba jeszcze wygrać w zapasach w błocie. No naprawdę… Triarchia zostaje tu przedstawiona zupełnie niepoważnie, podczas gdy u Martina to był po prostu związek trzech miast (Myr, Lys i Tyrosh), z wojskiem, flotą, władzami, itd. Czy ktoś sobie wyobraża, żeby w serialu o – dajmy na to – Wojnie Stuletniej ktokolwiek uzależniał udział w sojuszu od wyniku gry w szachy albo skoku w dal?

W związku ze scenami z Loharem pojawiło się w internecie wiele słów oburzenia, że Ród Smoka wciska wszędzie LGBTQ+. Więc śpieszę z wyjaśnieniem. Otóż w rolę Sharako Lohara wciela się transkobieta. Jako że serial de facto połączył postaci admirała Lohara i kapitana (oraz samozwańczego króla Wąskiego Morza) Racallio Ryndoona, to ta decyzja wydaje się trafiona. Gwoli przypomnienia – Ryndoon był człowiekiem wysoce ekscentrycznym i zdecydowanie niepasującym do norm płciowych. Chciał aby dzielni i zamożni mężczyźni spali z jego żonami, ubierał się jak kobieta, i prawdopodobnie był biseksualny. Poprzez dwuznaczność co do płci Lohara (i to nie jest jakaś moja perspektywa – Tyland Lannister ewidentnie nie wie, czy ma do czynienia z mężczyzną, czy kobietą), serial oddaje choć fragment tego, co wiemy o Ryndoonie. Jak dla mnie – nie ma problemu.

Szukając Owcokrada

No to przejdźmy do drugiego wątku. I streśćmy go w kilku słowach. Rhaena szuka tajemniczego smoka w Dolinie. Szuka, szuka i znajduje. Na plus – na szczęście pokazano nam pewne trudy wędrówki przez miejsca oddalone od cywilizacji. To nadal nie było realistyczne, bez zaopatrzenia dziewczyna by pewnie padła z głodu, albo ją samą by coś zeżarło. Ale dobrze, że to przynajmniej nie była wycieczka do parku. Na minus – nadal nie mogę zapomnieć, że po prostu odeszła niezauważona od swojej eskorty. I dalej boleję nad stratą Nettles. Oczywiście może się okazać, iż w następnym sezonie Rhaena odkryje, że Owcokrad ma już swojego jeźdźca. Ale mądrym rozwiązaniem bym tego nie nazwał.

BT: Warto tu dodać, że w Dolinie wielkim problemem są też ataki górskich klanów. W Grze przekonał się o tym dwukrotnie Tyrion, ale w czasach, które przedstawia serial, też tak było. Żeby daleko nie szukać – ojciec lady Jeyne Arryn i jej starsi bracia zostali zabici właśnie przez klanowych wojowników. 

Zbrodnie Aemonda

Wracamy do głównych wątków odcinka. Aemond na Vhagar atakuje Ostry Przylądek. To zamek należący do rodu Bar Emmon, choć – jeśli czegoś nie pomyliłem, to chyba w którymś momencie odcinka pada w kontekście tej twierdzy nazwa rodu Massey. Jeśli ktoś to też wychwycił – proszę o komentarz.

BT: Zwróciłem na to uwagę dopiero teraz, ale masz rację, rzeczywiście serial podaje, że Ostry Przylądek to siedziba Masseyów. Nawet w materiale „Inside Episode” jest wspomniane, że Aemond tam zaatakował, bo to siedziba Gormona Masseya, który zasiada w Czarnej Radzie. U Martina ród Masseyów jest ze Stonedance („Tańca Kamieni”), podczas gdy Ostry Przylądek to siedziba rodu Bar Emmonów. Nie wiem, czemu taka zmiana miałaby służyć, gdyby była celowa, więc to raczej przypadkowa pomyłka, być może wynikająca z tego, że Ostry Przylądek i Stonedance znajdują się na tym samym półwyspie – Haku Masseya.

Larys opowiada o najnowszej zbrodni wojennej Aegonowi, który kwituje poczynania brata niecenzuralnym określeniem. Szpotawa Stopa zaznacza, że Aegon jest w coraz większym niebezpieczeństwie i regent wkrótce go zamorduje. Król sugeruje pojmanie regenta, tylko że wówczas wystawiłby się na atak Rhaenyry. Więc trzeba uciekać, choćby do Essos. Tak się składa, że Larys przeniósł do Żelaznego Banku pieniądze z Harrenhal. Ale Aegon jest zrezygnowany. Jest kaleką i nie ma nikogo. Nie ma swego smoka (fakt, że Sunfyre żyje, ma być – jak sądzę – zwrotem akcji). Ba, nie ma już nawet członka. W zasadzie to jest gotów na śmierć, bo nie wyobraża sobie, aby była gorsza od jego aktualnej egzystencji. Larys zaczyna przedstawiać scenariusz alternatywny. Aemond i Rhaenyra rzucą się sobie do gardeł, wyniszczą w szalonej, brutalnej walce. Kiedy jedno z nich padnie, Aegon znów wkroczy do gry, odrodzony, przynosząc pokój. Aegon wydaje się dostrzegać w tym rozwiązaniu coś zabawnego. Będzie „radością królestwa”.

BT: A tak nazywano w młodości Rhaenyrę.

A to bękarty!

Na Smoczej Skale Jacaerys po raz pierwszy spotyka swoich nisko urodzonych krewnych. Ulf jest nieokrzesany, bierze księcia za jakiegoś sługę lub w najlepszym wypadku rycerza, dopiero Hugh wyjaśnia, że to syn Rhaenyry. Nieco zmienia to nastawienie Ulfa, ale maniery nieznacznie. Padają nawet słowa o kolorze włosów, rzeczy szczególnie drażliwej dla Jace’a. Książę beszta i grozi nowemu smoczemu jeźdźcowi, który pokornie odchodzi, ale chyba nie bierze lekcji do serca.

Na Driftmarku Rhaenyra wypytuje Corlysa o Addama z Hull. Corlys nadal nie przyznaje się do swoich bękartów, ale wystawia Addamowi dobre referencje. Corlys wspomina, że zmienił nazwę swego flagowego okrętu. To już nie Wąż Morski, ale Niedoszła Królowa. Kompletnie niepotrzebna zmiana w stosunku do książek. Poruszają też temat przewagi w smokach. Corlys ostrzega Rhaenyrę, że Zieloni mają nie tylko Vhagar. Jest też Daeron i jego smoczyca Tessarion (tę parę – jak się przekonamy niesłusznie – Rhaenyra lekceważy). A Helaena ma Dreamfyre, smoka niewiele mniejszego od Vermithora. Królowa stwierdza wszakże, że Helaena nigdy nie lubiła latać. W książkach wprost przeciwnie – lubiła i była ze swym smokiem bardzo zżyta, choć po śmierci Jaehaerysa cała radość odpłynęła z jej życia i latać przestała. Mimo tego Corlys sugeruje, aby spróbować pozyskać Daemona.

BT: Ciekawe, czy to oznacza, że wycięto smoczątka dzieci Aegona i Helaeny o imionach Shrykos i Morghul, czy po prostu nikt ich nie uwzględnia w kalkulacjach ze względu na to, że dopiero niedawno się wykluły.

I jak na komendę przenosimy się do Harrenhal. Jeden z lordów Dorzecza dopytuje Księcia Łotrzyka czy smoki nie są aby wyznania mojżeszowego, bo zamiast owiec zgromadzono tylko świniaki. Na szczęście Caraxes nawet woli wieprzowinę (i pewnie ogólnie kuchnię azjatycką – w końcu wyglądem nawiązuje do smoków Orientu). W Harrenhal pojawił się Alfred Broome, który po wymianie uprzejmości bierze Daemona na stronę i zaczyna mu delikatnie sugerować (zarzekając się przy tym, że nigdy nie przejdzie na stronę Aegona – wierzymy na słowo!), iż Czarni potrzebują króla i dowódcy, a Rhaenyra ponosi porażkę za porażką. Rozmowie przysłuchuje się Simon Strong.

Problemy rodzinne

Aemond na wieść o tym, że nowi smoczy jeźdźcy zostali wywiezieni z Królewskiej Przystani nakazuje blokadę portu i przeszukania na każdej wypływającej jednostce. Dotyczy to nawet rybaków. Gdy słyszy, że bez tego ludzie nie będą mieli co jeść, replikuje, że wszyscy muszą się trochę poświęcić. Książę regent wchodzi do komnaty, w której Alicent przed chwilą tłumaczyła Helaenie czemu nikt ich nie lubi (w skrócie – Rhaenyra rozpoczęła blokadę, ale obowiązkiem korony była ją znieść), a także próbowała namówić córkę do wyjazdu. Aemond prosi Helaenę, aby dosiadła Dreamfyre. Zieloni potrzebują dwóch smoków by kontratakować. Helaena odmawia. Aemond najpierw wyjaśnia, że to konieczne wziąwszy pod uwagę zaistniałą sytuację, ale w końcu robi się natarczywy i zaczyna siostrę szarpać. Alicent go powstrzymuje. Zaczyna się kłótnia. Alicent zarzuca Aemondowi lekkomyślnność, syn wyrzuca matce słabość, przez którą konflikt – który mógłby się już zakończyć – wciąż trwa. Obydwoje mają rację. W końcu, gdy królowa matka stwierdza, że nie chce zwyciężyć w taki sposób, zdenerwowany Aemond wychodzi. Alicent pędzi do wielkiego maestera z prośbą o pomoc w wydostaniu się ze stolicy.

Gdzieś w lasach, w drodze na Harrenhal, Gwayne Hightower przykłada miecz do szyi Cristona Cole’a. Wie o jego romansie z Alicent, zresztą gdyby potrzebował dowodu, to lord dowódca sam go przed chwilą dostarczył, całując chustkę od królowej. Ser Criston jest spokojny, zrezygnowany. Opowiada o swoim uczuciu do Alicent, o długu, który wobec niej ma i o zmaganiach z wiernością przysięgom i honorem. Cole wie, że idzie na śmierć. A Gwayne widzi w nim już zupełnie innego człowieka. To bardzo ładna scena, jedyne, co w niej nie gra to fakt, że konfrontacja ma miejsce w środku obozu.

BT: Dlatego omawiając zapowiedź uznałem, że Gwayne’owi musi chodzić o coś innego niż romans Cole’a i Alicent.

Ja bym temu Ulfowi nie ufał…

Na Smoczej Skale Jace rozmawia z Baelą, wyjawiając wiele ze swoich lęków. Motywy, dla których sprzeciwiał się przyjęciu nisko urodzonych smoczych jeźdźców, może i nie są szczególnie chwalebne, ale z czysto racjonalnej perspektywy oczywiście słuszne. I z czasem sami to zobaczymy. Baela uważa jednak, że powinien okazać matce więcej wsparcia w jej decyzjach.

Addam, Hugh i Ulf są zaproszeni na uroczystą wieczerzę w towarzystwie królowej, księcia Jacaerysa i Baeli. Rhaenyra wznosi toast za nowych smoczych jeźdźców i próbuje wytłumaczyć im, że z wielkim smokiem wiąże się wielka odpowiedzialność. Obiecuje też, że pasuje ich na rycerzy. Ulf jest wyjątkowo nieokrzesany, zapewne pod wpływem paru kielichów wina, co prowadzi do małej scysji z Jacem. Gdy Rhaenyra zwraca Ulfowi uwagę, że rycerz musi zachowywać się godnie, ten domaga się, aby uczynić go rycerzem jak najprędzej. Potem próbuje to obrócić w żart. W trakcie kolacji Rhaenyra przedstawia plan uderzenia na Zielonych w wielu miejscach jednocześnie, tak, aby Aemond nie miał możliwości odparcia wszystkich ataków. W ataku ucierpią prostaczkowie, co sprawia Hugh pewien dyskomfort. Kolację przerywa wiadomość z Harrenhal od Simona Stronga. Rhaenyra wyrusza do mężowuja i bierze ze sobą Addama.

Widzenia

Daemon budzi się w środku nocy. Na skraju jego łóżka siedzi płacząca Alys Rivers, która oznajmia, że wybiera się do bożego gaju. Książę rusza za nią. Przez moment widzi jakąś dziwną, rogatą istotę, czyżby to… zielony człowiek?

BT: Chyba tak – w końcu Wyspa Twarzy, gdzie podobno żyją, jest blisko.

Alys opowiada Daemonowi o jego dotychczasowym przekonaniu, że jest panem własnego losu. Czarownica zachęca księcia, by dotknął czardrzewa. Z pnia wypływa żywica podobna do krwi, a Książę Łotrzyk ma całą serię wizji. Najpierw dostrzega tajemniczego człowieka oplecionego drzewem. Człowiek ten ma białe włosy i wielkie, czerwone znamię na policzku. To oczywiście Brynden Rivers vel Bloodraven, a jednocześnie Trójoka Wrona. Zresztą sama wrona też się pojawia, w niezbyt przekonującej animacji komputerowej. Potem widzimy przez moment akcję z perspektywy wilka lub wilkora biegnącego przez las. Następnie pojawia się Biały Wędrowiec w otoczeniu ożywionych trupów. Chwilę potem jakiś człowiek kroczy przez stos ciał (ludzi i smoków), potyka się i wpada do wody. To Daemon, choć włosy częściowo zasłaniają jego twarz. Oczywiście wszyscy rozumiemy znaczenie tych wizji – zagłada smoków, wielka wojna, a w końcu śmierć Daemona w pojedynku z Aemondem nad Okiem Boga. W końcu Daemon widzi kometę, trzy smocze jaja w ogniu, Daenerys siedzącą w miejscu stosu Drogo, z trzema małymi smoczątkami i Rhaenyrę na Żelaznym Tronie. Na koniec Helaena mówi mu, że ma swoją rolę do odegrania.

I tutaj potrzeba nam odrobiny komentarza.

Po pierwsze – nie, Alys i Helaena nie są jedną i tą samą osobą. Alys jest (prawdopodobnie) zieloną jasnowidzką. Helaena ma smocze sny i prawdopodobnie potrafi wstępować w wizje i sny innych ludzi, tak jak robiła to chociażby Quaithe.

Po drugie – Bloodraven ma zbyt wiele oczu, co może wynikać z jednej z dwóch rzeczy. Albo showrunner zdecydował, że Ród Smoka ma być pomostem pomiędzy książkami a Grą o Tron, czerpiąc z jednego i drugiego medium. Albo też mamy tutaj do czynienia z Bloodravenem sprzed utraty oka. Wydaje mi się, że nie znajdujemy się w słynnej jaskini, ale w jakimś innym miejscu.

BT: Myślę, że teraz pojawił się młody Bloodraven, żeby nie „ustalać” wyglądu starszej wersji tej postaci przed Rycerzem Siedmiu Królestw, który przeniesie na ekran opowiadania o ser Duncanie Wysokim i Jaju.

Po trzecie – nie jestem pewien, czy tak liczne nawiązania do Gry o Tron służą serialowi. To zbyt świeże rany, wszyscy nadal pamiętamy, że Nocnego Króla nie pokonał Azor Ahai, Ostatni Bohater czy Książę Którego Obiecano, że Długa Noc trwała ze dwie godziny, że zwycięstwo nie wymagało wcale wielkiego poświęcenia, tylko triku ze sztyletem. Po co do tego wracać? Gdyby serial o Jonie Snow ruszył, to jeszcze byłbym skłonny uwierzyć, że zagrożenie z dalekiej północy nie zniknęło. Ale w tej sytuacji? To nie tu leży siła Rodu Smoka. Wizje, sny, czary – tak, bardzo proszę. Ale Białych Wędrowców to już może odstawmy na boczny tor.

BT: Poza tym w serialu Westeros wcale nie zjednoczyło się w walce przeciwko Innym. A gdyby nie powrót smoków, to nawet nie przekoczyliby oni Muru.

No to idziemy dalej. W ciekawym przejściu, po wizji Daemona mamy przed oczyma Helaenę. Aemond jeszcze raz prosi siostrę o pomoc. Ta pyta się go, czy jeśli odmówi, to spali ją tak jak Aegona. Jednooki ma łezkę w oku, plecie coś o zdradzie, zaprzecza, ale Helaena mówi mu, że wie, że to on podpalił Aegona. Widziała to we śnie. Mówi mu, że Aegon wróci na drewniany tron, podczas gdy on umrze w Oku Boga. Aemond odchodzi.

Jeśli ktoś nie wie, czym jest ów drewniany tron, to wyjaśniam, że nie chodzi o żadne czardrzewo. Aegon ze względu na swoje obrażenia po prostu nie mógł wspiąć się na Żelazny Tron i siedział na drewnianym u jego stopni.

Pojednania rodzinne (udane i nieudane)

Wracamy do Harrenhal. Do zamku przybyła właśnie Rhaenyra, witana przez Simona Stronga. Królowa podąża do wielkiej sali, gdzie wśród setek zbrojnych przebywa jej mężowuj. Scena pojednania była moim zdaniem mocno rozczarowująca, pozbawiona autentycznego napięcia (czyżby reżyser zakładał, że zapomnieliśmy już, że chwilę temu Daemon pogodził się z losem) i zakończona kolejnym odwołaniem do Gry o Tron („Nadchodzi zima”). Jedyna warta odnotowania rzecz – gdzieś nam ser Alfred Broome zniknął.

Na Driftmarku Corlys próbuje dawać ojcowskie rady Alynowi. Ten odpowiada, że nie prosił o żadne zaszczyty. Od słowa do słowa, i w końcu Alyn wygarnia tatusiowi całą prawdę o swoim dzieciństwie oraz wypomina, że papcio zainteresował się losem bękartów dopiero jak mu dzieci z prawego łoża poginęły. Emocjonalne, nieźle napisane, dobrze zagrane. Jeśli ktoś pogodził się z faktem, że Alyn i Addam to zupełnie inne postaci niż w książkach (zresztą Corlys też nie został przeniesiony 1:1) i że w dzieciństwie braci nie było żadnej Marildy z Hull, tylko (jak w żarcie o łotewskich chłopach) zimno, głód i halucynacje z niedożywienia, to może czerpać przyjemność z oglądania tej sceny. Na plus.

Kobiece pogaduchy

Na Smoczej Skale Rhaenyra znowu gada z Mysarią. Tym razem Rhaenyra ma wyrzuty sumienia, bo zginą niewinni. No kurczę blade, tak jakby w poprzednim odcinku nie zginęła populacja małej wioski podczas próby okiełznania smoków. Jakby zamieszki w Królewskiej Przystani nie miały ofiar śmiertelnych. Jakby sama blokada stolicy nie miała swych ofiar. Litości, jesteśmy daleko za punktem, w którym Rhaenyra powinna okazywać skrupuły.

I – ku mojemu zaskoczeniu – po chwili tak się właśnie dzieje. Pod osłoną nocy, na Smoczą Skałę przybywa Alicent Hightower. Czy to głupie? Owszem, kolosalnie. Dwie królowe znów mają okazję porozmawiać, ale tym razem Rhaenyra jest znacznie bardziej asertywna. Kpi z Alicent, wytyka jej hipokryzję, choćby w kwestii kochanka. Choć tu akurat będę jej bronił, wdowa z czwórką dzieci jest w nieco innej sytuacji od księżniczki i następczyni tronu. Alicent składa samokrytykę, tłumaczy się mniej lub bardziej bełkotliwie. Chce zatrzymać wojnę, chce też zatrzymać Aemonda. Wyjawia Rhaenyrze, że Aemond opuścił Królewską Przystań i leci do Harrenhal. Alicent proponuje pomoc w zdobyciu miasta, w zamian za przyrzeczenie, że Helaenie i Aegonowi nie spadnie włos z głowy.

BT: A więc to zdrada…

Rhaenyra mówi wprost, że Aegon musi zginąć, by jej roszczenie do tronu nie było kwestionowane. Poza tym jest w tym trochę zemsty. „Syn za syna”. Oczywiście Rhaenyra już jednego syna odebrała, chyba że przez to wyrażenie chciała powiedzieć, iż planuje chodzić po mieście i wybijać wszystkich pierworodnych, żeby się trochę uspokoić. Aegona teoretycznie można byłoby zesłać na Mur. No, ale czarna królowa jest nieprzejednana. I wiecie co? Chyba wolę ją w takiej wersji, gdy przynajmniej ma trochę determinacji i kieruje się jakąś logiką. To miła odmiana po tym sezonie, przynajmniej trochę bliższa wersji książkowej. Przypominam, że na tym etapie wojny to już za bardzo sobie pardonu nie dawano.

Co ciekawe, Alicent, zdruzgotana i zrozpaczona, wydaje się przystawać na propozycję Rhaenyry. Syn za syna. Ratunek dla Helaeny w zamian za życie Aegona (i Aemonda pewnie też) oraz oddanie Królewskiej Przystani. Jeśli Rhaenyra zaczęła przypominać swą wersję książkową, to Alicent odpłynęła w zupełnie innym kierunku.

BT: A co z Daeronem? Po śmierci starszych braci to wokół niego skupiliby się zwolennicy Zielonych. Czy w takim razie Alicent planuje wydać także jego? Jest też mocno wątpliwe, czy po opuszczeniu stolicy przez Aemonda władzę faktycznie sprawowałaby Helaena. Patrząc na podobne sytuacje w książkach Martina, powiedziałbym raczej, że wtedy rządzi cała Mała Rada (np. gdy Robert podróżował na Północ, władza w mieście spoczywała w rękach Rady, a nie tylko Renly’ego).

Zakończenie

A teraz pora na montaż! Nowi smoczy jeźdźcy zakładają swoje zbroje. Ulf ma głupi uśmieszek. Armia Hightowerów maszeruje, a nad nią frunie Tessarion z Daeronem (samego Daerona nie widzimy). Ze Złotego Zęba wyruszyli wreszcie Lannisterowie, a siły Północy przechodzą przez Bliźniaki. Dowodzi nimi Cregan, którego być tu nie powinno. Również Daemon podziwia swoją nową armię. Otto siedzi w jakiejś celi, gdy nagle coś przykuwa jego uwagę. Wypływają floty Triarchii oraz Velaryonów. Aegon i Larys czmychają z Królewskiej Przystani w wozie. Rhaena znajduje Owcokrada. Wszystko kończą ujęcia Alicent i Rhaenyry.

Pewnie wszyscy zadają sobie pytanie – za co zapuszkowano Otto Hightowera. Nie wiem. Nie wyobrażam sobie, aby było to pochwycenie Namiestnika, które ma zaowocować jego ścięciem. Moim zdaniem został schwytany podczas wyprawy do Królewskiej Przystani. Może przez Beesburych, Tarlych albo lorda Rowana? W sumie to uwolnienie Otto Hightowera przez Daerona mogłoby być ciekawym elementem bitwy nad Miodowiną, podkreślającym heroizm młodego księcia.

BT: Równie dobrze mógł zostać schwytany wracając do Starego Miasta. A na tego, kto pojmał byłego namiestnika, najbardziej pasowałby moim zdaniem albo ser Alan Beesbury (w odwecie za śmierć lorda Lymana Beesbury’ego, starszego nad monetą, którego zamordował Criston Cole w noc śmierci Viserysa) albo lord Thaddeus Rowan (ten drugi ze względu na to, że potem – o ile serial podąży śladem Ognia i krwi – powinien odegrać istotną rolę). Może serial zrobi też z Unwina Peake’a początkowo zwolennika Rhaenyry? W każdym razie dobrze by było dla odmiany coś dobrze przewidzieć. [Edit: Przychodzi mi jeszcze na myśl ród Caswellów z Gorzkiego Mostu, którego głowę – lorda Alluna – Zieloni powiesili w pierwszym sezonie].

Komentarz do odcinka

A jeśli ktoś jest ciekaw mojego komentarza co do samego odcinka, to niejako wypowiedziałem go już wcześniej. Byłby całkiem poprawny (zwłaszcza na tle tego sezonu), tyle że jest po prostu słabym zakończeniem sezonu. Sprawdziłby się znakomicie jako epizod piąty czy szósty, który powoli ustawia pionki na szachownicy przed finałem. Podobała mi się (szalenie) rozmowa Aemonda z Helaeną. Piszczałem jak mała dziewczynka, gdy zobaczyłem charakterystyczne rogi istoty obok czardrzewa. Same wizje nie były złe, miło zobaczyć Bloodravena, szkoda tylko, że tak mocno nawiązywały do Gry o Tron. Ulf był nieco przerysowany, rozumiem upojenie siłą, ale facet powinien mieć jakiś instynkt samozachowawczy. Za to Alyn, po zmianach, wydaje się być postacią całkiem interesującą i jego relacja z Corlysem wnosi do serialu coś ciekawego. A największy minus? Pewnie pojednanie w Harrenhal. No i wyprawa Alicent do Smoczej Skały. Sama wyprawa, sam absurdalny pomysł na nią, bo – jak wspomniałem – przynajmniej Rhaenyra była poważniejsza niż do tej pory. No i zabolał trochę fakt, że działo się tak mało. Ale jeśli przez pół sezonu chcemy dreptać w miejscu i powtarzać kilka razy te same konwersacje, no to takie są efekty.

Ale teraz trzeba trochę ochłonąć i zebrać myśli. Za tydzień postaramy się z Bluetigerem przedstawić Wam troszkę głębszą analizę całego sezonu, wskazując na to, co się udało, a co nie, i w jakim kierunku zmierza serial.

BT: Mnie finał bardzo rozczarował. Pewnie robiłem sobie zbyt duże nadzieje, ale jednak sądzę, że moje oczekiwania – że w tym odcinku zostaną przedstawione jakieś kluczowe wydarzenia – były przynajmniej w jakimś stopniu usprawiedliwione. Tymczasem wszystko zostało przesunięte na kolejny sezon. Nie było bitwy w Gardzieli, bitwy w Dorzeczu, bitwy nad Miodowiną (z udziałem Daerona na Tessarion), zdobycia Królewskiej Przystani… poza ważną bitwą pod (i nad) Gawronim Gniazdem – jeśli chodzi o działania wojenne – akcja nie posunęła się szczególnie daleko. Oczywiście, było trochę pomniejszych starć – Płonący Młyn, Duskendale, Ostry Przylądek. Jednak po pierwsze, nie jest to taka skala i waga, a po drugie – na ekranie zobaczyliśmy tylko skutki tych walk. Jak na serial o Tańcu Smoków za mało tu batalistyki. Nie oczekuję oczywiście, że serial przedstawi nawet najbardziej pomniejsze walki opisane przez Martina w książce stylizowanej na dzieło maestera-historyka. Jednak na razie nie widać skali konfliktu obejmującego Westeros. Nadal jesteśmy na etapie „armie maszerują”. A po dwóch sezonach podbudowy to jednak nie wystarczy, tym bardziej że na kolejny sezon pewnie przyjdzie poczekać dwa lata. Trochę żartem, a trochę nie, powiem, że gdyby akcja Gry o tron rozkręcała się w tym tempie, to pewnie gdzieś w okolicach dziesiątego sezonu Robb Stark akurat kończyłby rozważania, czy zaatakować Lannisterów, czy nie. Tymczasem drugi sezon Rodu Smoka – już po śmierci Lucerysa w finale poprzedniego sezonu i Jaehaerysa w pierwszym odcinku tego – nadal znajduje czas, by najpierw Rhaenyra spotykała się z Alicent w Królewskiej Przystani, a potem Alicent z Rhaenyrą na Smoczej Skale (pozostaje otwartym pytanie, która wyprawa jest mniej prawdopodobna). W dodatku okropnie zgrzyta pokazanie Alicent jako skłonnej wydać Królewską Przystań Rhaenyrze.

Więc pogadamy sobie jeszcze o tym niebawem. A na razie to „koniec i bomba, a kto czytał ten trąba”.

0

0