Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 2, odcinek 5 – „Regent” [SPOILERY]

Ufff… Wybaczcie kochani, dziś tekst wpadł później niż zwykle. Miałem niespodziewane problemy techniczne 😐 A to tylko jedna z komplikacji, bo Bluetigerowi wypadł ważny wyjazd i musieliśmy przenieść omówienie pierwszej połowy sezonu o tydzień. Ale co się odwlecze, to nie uciecze. Tamtym tekstem jeszcze się zajmiemy. A teraz zapraszam Was do omówienia dzisiejszego epizodu.

I ostrzegamy, że poniżej i w komentarzach znajdują się spoilery z serialu Ród Smoka oraz z Ognia i krwi George’a R.R. Martina!

Krajobraz po bitwie

Wszyscy opłakują Rhaenys. To znaczy ja akurat nie, ale Corlys i Rhaenyra owszem.

A tymczasem w Królewskiej Przystani, widzimy rezultaty blokady morskiej: jedzenie sprzedawane na rynku jest spleśniałe. Na szczęście nie ma go zbyt wiele. Mieszkańcy stolicy są w minorowych nastrojach. Nie poprawia ich również pojawienie się dzielnego Cristona Cole’a, który wraca do miasta, ciągnąc za sobą głowę zdradzieckiej smoczycy – Meleys.

Jeden z żołnierzy informuje pospólstwo, że smoka ubił król Aegon. Nawet tak oszczędne gospodarowanie prawdą nie poprawia nastrojów. Ludzie widzą martwego smoka i przychodzą im do głowy dziwne myśli. W jednych budzi to przestrach – skoro zabito smoka, to miasto spotka zemsta Czarnych. Inni dostrzegają, że smoki (a więc i Targaryenowie) nie są jakimiś bogami, których śmierć nie może dotknąć. Jednym z takich zaniepokojonych obserwatorów jest kowal Hugh, ojciec chorego dziecka i mąż martwiącej się żony, któremu Aegon wciąż nie zapłacił za jego pracę.

Głowa smoka to niezły eksponat, więc nikt nie zauważa, że inny wóz w procesji Cole’a przewozi prostokątne pudełko o wymiarach króla. A co znajduje się w pudełku? Otóż właśnie król Aegon. Król, spalony żywcem wewnątrz swojej zbroi, jest teraz transportowany do swojej komnaty. Procesja mija Helaenę.

Maesterowie rozpoczynają operację usunięcia zbroi, która wtopiła się w skórę. I przyznam, że podoba mi się fakt, iż to nie tyle zbroja się stopiła i zmieniła w ciekły metal, co ciało stopiło się do tego stopnia, iż zbroja do niego przywarła. Dobrze pomyślane, a opis Martina był cokolwiek niejednoznaczny. Zastanawiam się też czy fakt, iż król nosił na sobie zbroję z valyriańskiej stali nie ocalił mu życia… Któż to wie?

My w każdym razie delektujemy się scenami w stylu body horror, gdy do komnaty wchodzi Aemond, oznajmiający matce, że ktoś musi rządzić w zastępstwie króla. Alicent nabiera podejrzeń, więc udaje się do Cristona Cole’a. Zastaje go, gdy dzielny rycerz czyści miecz cytryną i solą. Tu mała dygresja – cytryna i sól to faktycznie sposób na czyszczenie miecza i usuwanie pierwszych oznak oksydacji (czyli rdzy). Jeśli ktoś sobie zaciapkał miecz krwią i nie mógł go przez dłuższy czas porządnie doczyścić, to faktycznie sięgnięcie po sól i sok z cytryny byłoby dobrym rozwiązaniem. Nie wiem czy tę metodę wykorzystywano w średniowieczu – pewnie nie, bo sól była droga, a dostęp do cytryn ograniczony do basenu Morza Śródziemnego. No, ale Westeros to nie średniowieczna Europa.

Alicent dopytuje o to, co działo się pod Gawronim Gniazdem. Ser Criston odpowiada wymijająco, ale jego milczenie potwierdza obawy królowej matki.

Czarni knują

Na Smoczej Skale, przy Malowanym Stole, Czarna Rada Rhaenyry (lub – jak ja ją nazywam – rada czarnych charakterów) jak zwykle marudzi. Zwłaszcza ser Alfred Broome, który przekracza pewną granicę wspominając, że książę Daemon odszedł przez małżeńską dysputę. Królowa dopytuje, czy to aluzja do niej, jakby nie była pewna, czy Daemon nie ma jakiejś drugiej żony, z którą się pokłócił. U Targaryenów nigdy nie wiadomo. Rycerz mówi, że jest lojalny, ale zauważa, że słabsza płeć nie nadaje się do prowadzenia działań wojennych, przez brak doświadczenia w tej sprawie. Rhaenyra bardzo słusznie odpowiada, że nikt nie ma doświadczenia w tych sprawach, bo przez dziesięciolecia trwał pokój. Że też nie wspomniała o tym Rhaenys, gdy ta próbowała przedstawić się jako weteranka w poprzednim odcinku.

Jacaerys, zdenerwowany bezczynnością Czarnych, mówi Baeli, że leci do Harrenhal, aby porozmawiać z Daemonem. No, taki ma pomysł na początku, ale potem go zmienia. Generalnie chodzi o to, żeby wyrwać się z domu. Postanawia lecieć do Bliźniaków, by zapewnić armii Starków bezproblemową przeprawę u Lorda Przeprawy. Zaraz, zaraz – powiecie pewnie. Ale przecież ta armia starych dziadków to na pewno podróżuje Królewskim Traktem, który mija Bliźniaki od wschodu i zmierza do zamku Darry, skąd można spokojnie wyprawić się do Harrenhal albo na Smoczą Skałę. Jaki oni mają interes w przeprawianiu się na drugą stronę Zielonych Wideł? Przecież nie zmierzają do Riverrun. I owszem, drodzy czytelnicy, będziecie mieli stuprocentową słuszność. Pewnie będzie miał ją nawet ten, który zauważy, że w książkach Freyowie i tak popierali Rhaenyrę, bez żadnych negocjacji. Więc o co tu chodzi? Ano, tak było napisane w scenariuszu, żeby można było pokazać coś, co widz pamięta z Gry o Tron. Zadowoleni? Bo ja nie.

A skoro o Harrenhal mowa, to Daemon, na grzbiecie Caraxes, grozi Ser Amosowi Brackenowi i jego rycerzom, ale Bracken okazuje się być tak uparcie głupi, że Książę Łotrzyk uznaje, iż takich ludzi mu trzeba. Swoją drogą ładne jest to ujęcie Amosa odjeżdżającego na tle smoczej paszczy. Daemon sugeruje Ser Willemowi Blackwoodowi, że powinien porzucić tradycyjne metody wojowania przeciw Brackenom i zamiast tego użyć… innych środków. Tak jak wspominałem przy okazji odcinka Spalony Młyn, doszło tu do odwrócenia kolejności zdarzeń, Blackwoodowie najpierw zaczęli bardzo nierycerską walkę, do bitwy doszło później. Skąd ta zmiana? Może chodziło o powiązanie niegodziwych Blackwoodów z Daemonem, a nie stronnictwem Rhaenyry? Może scenarzyści potrzebowali powodu dla którego zbieranie armii Daemonowi nie wychodzi? A może szło jeszcze o coś innego?

Mniejsza z tym, bo oto przenosimy się do Doliny, a dokładniej Orlego Gniazda. Lady Jeyne Arryn rozmawia z pasierbicą Rhaenyry, Rhaeną, Dziewczyna przywiozła ze sobą dwa małe smoki, cztery smocze jaja i grupę dzieci. Troszkę za mało do obrony zamku przed innymi wielkimi gadami. Lady Arryn nie jest pod wrażeniem. Obie czują się bezsilnie.

I teraz, drogi serialu, ostrzegam cię. Jeśli to jest wybieg, żeby wyciąć z serialu Nettles… Jeśli okaże się, że Owcokrad fruwa sobie po Dolinie, i Rhaena go ujarzmi, to autentycznie się wścieknę. Nettles to postać szalenie ważna dla zrozumienia tej opowieści. Jeśli jest córką Daemona, Rhaenyra okaże się postacią bezwzględną i mściwą. Jeśli jest księcia kochanką, bez valyriańskich korzeni, to jej własna historia będzie zaprzeczeniem elitarystycznej narracji Targaryenów. Jeśli zostanie wycięta, to trafi mnie szlag. Ale wciąż mam nadzieję – skoro Daeron został wspomniany, to może i Nettles się pojawi.

Po tej dygresji, wróćmy na Smoczą Skałę. W bibliotece, Rhaenyra wyładowuje swoje frustracje. Towarzyszy jej nowa Starsza nad Szeptaczami – Mysaria. Królowa skarży się, że nie szykowano jej do wojny. Biały Robak zauważa, że wojnę można prowadzić na różne sposoby. Ludzie w Królewskiej Przystani są głodni (bo i głodzi ich Rhaenyra). Przemarsz Cole’a z głową smoka przez ulice miasta tylko zwiększył napięcie. Pojedyncza iskra może to zamienić w bunt. I rzeczywiście, pod koniec odcinka wysłanniczka Mysarii przedostanie się do Królewskiej Przystani dzięki znajomościom w Straży Miejskiej i znajdzie kobietę do misji specjalnej. Wspominam o tym tutaj, bo później zapomnę.

Tymczasem na Smoczej Skale Rhaenyra i Baela wspominają Rhaenys. Rhaenyra namawia Baelę, by udała się do swojego pogrążonego w żałobie dziadka, Corlysa Velaryona, i zaproponowała mu stanowisko Namiestnika Królowej. Słyszymy też historię o tym, jak Rhaenys dosiadła Meleys – smoka, którym kiedyś jeździła matka Daemona, Alyssa.

Sny i marzenia (o władzy)

A skoro o Alyssie mowa… Daemon ma kolejne przerażające sny. Ale teraz głównie dla widza. Książę Edyp uprawia seks z kobietą o wyraźnie valyriańskiej urodzie. Wydawało mi się przez moment, że to Aemma, żona Viserysa. Niestety sen wyprowadził mnie z błędu. Kobieta mówi mu, że był stworzony do korony… po czym nazywa go swoim ukochanym synem.

Postawmy sprawę jasno – Daemon to dość popaprany koleś. Ja wiem, że Alys Rivers i czardrzewo (i to pićko) też tu odgrywają swoją rolę. Ale dużo tego mrocznego guana gdzieś w podświadomości Daemona już wcześniej siedziało. Nawiasem mówiąc Daemon ów sen przeżywa w trakcie kolacji z Simonem Strongiem i jego wnukami. Gdy już wraca do rzeczywistości, wyraża opinię, że wysiłki ser Willema Blackwooda przyniosą efekty i wkrótce zdobędzie własną armię. Żąda, aby miejscowi rzemieślnicy zebrali się na zamku i troszkę go odpicowali. Strong zauważa, że naprawa Harrenhal będzie kosztować dużo pieniędzy i warto byłoby skrobnąć coś do królowej – Daemon macha ręką na jego obawy i mówi, że ma na to środki. Na koniec książę domaga się, aby tytułować go królem. Wprawdzie „Wasza Miłość” to zwrot honorowy używany wobec monarchy, ale chyba zależy mu na podkreśleniu, że jest władcą, a nie małżonkiem władczyni.

W Czerwonej Twierdzy, przy stole Małej Rady, otrzymujemy raport na temat stanu zdrowia króla Aegona. Nie jest dobrze, maester Orwyle ostrzega, że król może się nie obudzić. Alicent proponuje wyznaczenie regenta, który będzie rządził w imieniu Aegona. Proponuje siebie, ale zostaje natychmiast odrzucona na korzyść Aemonda. Ani Cole, ani Larys Strong jej nie popierają, choć ten drugi jest na tyle sprytny, by przerzucić cały ciężar decyzji na Namiestnika.

A Aemond zabiera się do pracy energicznie. Nakazuje wysłanie wojsk Lannisterów w stronę Harrenhal, wykorzystując chaos w Dorzeczu. Nakazuje zamknięcie bram Królewskiej Przystani. No i w końcu chce zdjęcia ciał łapaczy szczurów. Ale w trakcie gdy Aemond wydaje rozkazy, Alicent przeżywa coś w rodzaju napadu paniki i na krótką chwilę zamyka się w sobie, nieświadoma tego, co dzieje się wokół niej.

Na dziedzińcu, Alicent wyrzuca ser Cristonowi, że ją porzucił, on zaś odpowiada, iż chroni ją przed decyzjami, jakie trzeba podejmować w trakcie wojny.

Gracze mniejsi

Co słychać u znajomego kowala? Jego żona nalega by opuścić miasto. Po długiej konwersacji Hugh ulega. Ale bramy zostają zamknięte przed jego nosem. A tłum panikuje.

No to wybierzmy się teraz do Bliźniaków. Oto Jacaerys zasiada do spotkania z Freyami na środku mostu. Okoliczności przyrody są bardzo malownicze. Freyowie zgadzają się na przepuszczenie armii Starków i walkę po stronie Czarnych pod dwoma warunkami. Dostają obietnicę ochrony i przyrzeczenie przekazania im Harrenhal po wojnie. Widać ostrzą sobie zęby by zostać najważniejszym rodem Dorzecza. Uważny widz wie, że tak się nie stanie.

W Harrenhal Daemon kręci kolejny odcinek reality show „Dom nie do poznania”. I nawet samemu rąbie drewno. Alys Rivers informuje księcia, że wie, co ród Blackwoodów robi we wsiach i zamkach rządzonych przez Brackenów. Wiedźma nie aprobuje mordów i porwań, na co Daemon odpowiada, że to konieczne, by Aemond Jednooki nie zasiedział się na żelaznym tronie. Zakładam, że Alys już ma na ten temat inne zdanie.

Alys rzuca ostatni kąśliwy komentarz – mówi mu, że szkoda, że nigdy nie poznał swojej matki. Z jednej strony ma rację – Alyssa zmarła, gdy Daemon był małym dzieckiem. Z drugiej – no jednak ją poznał, w biblijnym znaczeniu „poznania kobiety przez mężczyznę”. Gdy Alys odchodzi, Simon Strong składa raport z ostatnich poczynań Blackwoodów. Okazuje się, że lord Amos Bracken ostatecznie zgiął swój krnąbrny kark. Będzie walczyć dla Daemona.

Na Driftmarku, Baela rozmawia ze swym dziadkiem, lordem Corlysem Velaryonem. Przypomina mu, że Rhaenys zginęła w sposób „wymarzony”, w trakcie walki, na swym smoku. W końcu była wojowniczką. Oboje oddają się wspomnieniom. Baela stwierdza, że wie, iż wszystkie przygody jakie przeżył, wszystkie skarby które zdobył, były tak naprawdę darem dla Rhaenys. No… nie do końca. Po pierwsze – gdy Corlys zaczął swe przygody, to Rhaenys chyba jeszcze na świecie nie było. Po drugie – nawet jeśli zakładamy, że zdobywał skarby, by okazać się godnym księżniczki z rodu Targaryenów, to nie była nią Rhaenys, ale jego pierwsza, niedoszła narzeczona, czyli Daella (piękne imię – nawiasem mówiąc). No ale serial chciał ckliwej historyjki.

Baela namawia Corlysa, by zgodził się zostać Namiestnikiem. Corlys, w rewanżu, chce uczynić Baelę dziedziczką Driftmarku (aktualnie jest nim syn Rhaenyry i Harwina – Joffrey). Baela odmawia. Jest smoczym jeźdźcem, nie będzie spędzać dni na szukaniu muszelek. Oczywiście wyraża tę myśl nieco grzeczniej. Choć dla faceta, który nie ma już synów (oficjalnych), musi to być cios.

Plany na przyszłość

W Harrenhal Daemon znów nie może spać. Budzą go lordowie Dorzecza, którzy oskarżają Blackwoodów o zbrodnie. Co więcej – stwierdzają, że zrobili to w imieniu Czarnych. Tu należy się słówko komentarza – wbrew pozorom nie jest to przykład wybielania Rhaenyry na co często narzekam. W książce istotnie Blackwoodowie walczyli i mordowali pod sztandarem królowej, mimo, że nikt nie dał im na to jeszcze zgody. Tutaj winę częściowo zwalono na Daemona, więc jeśli już, to mamy do czynienia z oczernianiem Czarnych.

Lordowie zarzekają się, że nie będą walczyć w armii tyrana. I niby wszystko gra, ale fakt, że zebrali się taką grupą i przybyli do Harrenhal jest trochę idiotyczny. Toż mogli stracić głowy. Nie lepiej wysłać kruka? Na szczęście Daemonowi śpieszy się już do kolejnej wizji, tym razem z Laeną w roli głównej.

Odcinek kończy się serią krótkich scenek. Wysłanniczka Mysarii dociera do Królewskiej Przystani. Corlys jest smutny. Aemond przygląda się Żelaznemu Tronowi, a Helaena zadaje mu pytanie czy było warto. Alicent siedzi przy łożu Aegona i pewnie żałuje, że zaczęła mu wygarniać w najgorszym możliwym momencie. Gdyby to zrobiła pół godziny wcześniej albo później, to nie dotarłby pod Gawronie Gniazdo akurat wtedy, gdy pojawiła się tam Rhaenys. Ach te zbiegi okoliczności…

A w bibliotece na Smoczej Skale, Rhaenyra czyta sobie o Visenyi. Po krótkiej rozmowie z synem, wpadają na pomysł znalezienia smoczych nasion – potomków rodu Targaryenów, z dawnych koligacji. Być może w ten sposób zdobędą nowych smoczych jeźdźców i rzucą wyzwanie Aemondowi.

Krótkie podsumowanie

Podzieliłem się już większością moich uwag w trakcie samego omówienia (mam nadzieję, że taka forma Wam nie przeszkadza), więc pozwolę sobie tutaj wyrazić tylko krótką opinię na temat samego epizodu. Otóż niewątpliwym plusem jest to, że pojawił się w odcinku tylko jeden błąd merytoryczny z powodu którego zgrzytałem zębami (to oczywiście kwestia Bliźniaków i trasy marszu armii z Północy). Na pozostałe głupotki, jak uczynienie Rhaenys powodem wojaży Corlysa, można machnąć ręką. Może chronologia wydarzeń w serialu jest inna, może Baela coś źle usłyszała – zawsze da się to usprawiedliwić. Gorzej, że sam epizod miał naprawdę bardzo wolne tempo. Nie chodzi o to, że brakło w nim akcji. Zapewniam, że da się zrealizować odcinek, w którym nie dzieje się nic, poza serią konwersacji, a i tak napięcie nie spadnie nawet na minutę. Ród Smoka osiągał już taki poziom w przeszłości. Osiągałą go Gra o Tron. A absolutne mistrzostwo w tej kwestii można było odnaleźć w serialu Rzym, który wszystkim polecam, tym bardziej, że to poniekąd pierwowzór koncepcji na bazie której realizuje się seriale oparta na prozie Martina. Nie, tutaj problem był inny. Otóż zbyt wiele mieliśmy w tym odcinku małych scenek rodzajowych, które przenosiły nas na krótką chwilę do którejś z dawno niewidzianych postaci, ale zbyt wolno posuwały akcję do przodu. Wiem oczywiście, że należało nam pokazać i Baelę, i Rhaenę, i Corlysa, i Hugh, i Jacaerysa… Wszystko to wydawało się jednak zbyt oderwane od siebie, za dużo w tym było przygotowania pod późniejsze wydarzenia, bez jakiegoś prawdziwego „mięska”. Nie twierdzę, że to zły odcinek, ale na pewno mało treściwy. Cóż, oby w przyszłym tygodniu było lepiej.

0

0