Tajemnice Biblioteki Cushinga: Prolog Uczty dla wron

Biblioteka Cushiunga to pierwsza i największa spośród bibliotek na kampusie Texas A&M University. Dlaczego o tym wspominam. Bo tak się składa, że instytucja ta jest kustoszem tysięcy manuskryptów i materiałów archiwalnych pochodzących od znanych amerykańskich pisarzy. Wśród nich, również od George’a R.R. Martina. Jednym ze znalezisk, które fani odkryli w bibliotece, była korespondencja pomiędzy pisarzem, a jego agentem literackim, w której autor streszczał swój pierwotny pomysł na fabułę Pieśni Lodu i Ognia, a także list, w którym zaprzeczył, jakoby Zimnoręki był Benjenem Starkiem. Jak się jednak okazuje, to co odkryto lata temu, było zaledwie wierzchołkiem góry lodowej.

Kilka miesięcy temu użytkownik reddita używający pseudonimu gsteff, rozpoczął publikację swojej historii poszukiwań martinowskich materiałów w bibliotece. Znalazły się wśród nich kąski niesamowicie ciekawe, które chciałbym Wam przybliżyć w kilku kolejnych odcinkach nowego mini-cyklu „Tajemnice Biblioteki Cushinga”. Na razie będą to głównie suche fakty. Gdy przedstawię wszystkie, postaram się – wraz z Bluetigerem – dodać do nich pewien komentarz, a także pospekulować na temat znaczenia poszczególnych znalezisk. A na pierwszy ogień idą materiały dotyczące prologu „Uczty dla wron”.

Trzy wersje, dwanaście szkiców, siedem celów

Zacznijmy więc od jednego ze stwierdzeń z korespondencji. Martin przyznaje w niej, że prolog był dla niego niezwykle kłopotliwy, i że stworzył trzy różne jego wersje, a każdą przepisywał (szkiców miało być co najmniej tuzin). Martin przedstawia te wersje w kilku słowach. Jedną nazywa wersją długą, drugą krótką, mówi też o wersji, w której obserwowaliśmy akcję z perspektywy Rosey. Co ciekawe, Martin zaznacza, że w tym wypadku Rosey byłaby zafascynowana Cytadelą i marzyłaby o tym, aby zostać maesterem (co oczywiście jest niemożliwe). Martin dodaje też, iż śmierć POV-ów z prologów to zasada, której się trzyma.

Dlaczego GRRM miał tak wiele kłopotów z napisaniem prologu? Ponieważ postawił sobie w nim ambitne cele. Streścił je w siedmiu punktach:

1. Przekazanie, że Daenerys Targaryen dotarła do Westeros, pokonawszy Wąskie Morze. Ten cel nie został zrealizowany, Martin zmienił plany w związku z porzuceniem przerwy w książkach.
2. Przedstawienie Starego Miasta i Cytadeli, wraz z jej strukturą.
3. Wprowadzenie postaci, które będą istotne na dalszym etapie przygód Sama – Leo Tyrella i Allerasa. Martin myślał też o zwiększeniu roli Emmy i Rosey, ale z tego pomysłu zrezygnował.
4. Wprowadzenie kluczowej dla książki postaci – maestera Marwyna. George zrezygnował z pokazywania go w prologu.
5. Pokazanie, iż Cytadela jest samodzielnym graczem, a maesterowie mają ukryte cele.
6. Wprowadzenie do gry rodu Hightowerów.
7. Przedstawienie obsydianowych świec.

Rola obsydianowych świec

Jedną z najbardziej interesujących informacji jest ta, w jaki sposób GRRM zmienił swoją koncepcję szklanych świec. Wszyscy zapewne podejrzewamy, że aktualnie obsydianowe przedmioty przypominają tolkienowskie palantiry. Służą do komunikacji, być może również do spoglądania w przyszłość.

W pierwotnej wersji ich używanie wiązało się z magią krwi, a same świece miały – rzekomo – zapewniać swym użytkownikom nieśmiertelność. Martin przyznał w korespondencji, że miał ze świecami spory problem. No i wreszcie – w dwóch pierwszych wersjach prologu, tajemnicza zakapturzona postać (czyli nasz Alchemik) chciał z Cytadeli wykraść właśnie jedną ze szklanych świec.

Pozostałe informacje

Niestety w ostatecznej wersji prologu nie było nam dane przemierzyć Cytadeli, tak jak to zaplanował Martin. Ale interesujące jest to, iż jej biblioteka miała mieć koncentryczne podziemia nazywane kręgami. Centralny nosi nazwę „Kręgu Mądrości” i został przez GRRM-a opisany w następujący sposób:

Podniósł latarnię wysoko nad głowę. Nad miejscem, gdzie drewniane szprychy spotykały się jak kawałki wielkiego ciasta, wisiał ozdobny olejowy żyrandol wykonany ze złota i witrażowego szkła, uformowany w kształt słońca.

Czy coś Wam to przypomina? Tak jest, ten obraz został ostatecznie użyty w serialowej Grze o Tron.

A na koniec dwie „sfinksowe” ciekawostki. Po pierwsze – prolog przedstawiał więcej argumentów na poparcie mojej tezy, że Alleras to Sarella Sand. Po drugie – dowiadywaliśmy się z niego, że sfinsy naprawdę żyły przed Zagładą Valyrii.

I to tyle moi drodzy. Kolejne informacje – za tydzień.

0

0