Pytania do maesterów #85

Witamy po krótkiej przerwie. W tym tygodniu odcinek nie będzie potrójny jak ostatnio, ale przecież najważniejsza jest regularność w rozwiewaniu Waszych wątpliwości co do Pieśni Lodu i Ognia. Tym razem odpowiadamy na pytania z odcinka 68, aczkolwiek zostało nam kilka pytań z wcześniejszych odcinków do których jeszcze wrócimy. Były po prostu zbyt złożone, by zająć się nim w relatywnie krótkim czasie jaki mieliśmy na przygotowanie tego odcinka. Tradycyjnie przypominam – jeśli chcecie mieć pewność, że Wasze pytanie nie zostanie przeoczone, wstawcie na początku komentarza literki „PDM”.

Stereotypy

Czy są jakieś stereotypy dotyczące postaci z ASOIAF z którymi się nie zgadzacie ? Ja nie lubię kilku np. Dlaczego tak wielu ludzi twierdzi, że Barristan był zdrajcą, przysięgając Robertowi ? Skończyła się poprzednia dynastia, pojawiła się nowa, a Selmy był strażnikiem króla jako instytucji, więc służył nowemu władcy. W Westeros nie znano słów zmarł król niech żyje król więc Viserys nie był legalnym monarchą. Albo stereotyp okrutnej dla Jona Cat, gdzie raz powiedziała mu coś złego. Jak na warunki Westeros była wręcz świetną macochą (Cersei by go otruła, Lysa na pewno byłaby gorsza). Stannis, który chętnie porzuciłby tron, ale obowiązek (i wszyscy wierzą w to co mówi, bo przecież on dba o to co słuszne taa…). Dziwnym trafem zapomniał powiadomić Roberta o bękartach tak jak Neda, a miał dużo czasu. Ogłosił to gdy mu się opłacało. – Tywin

D: Cóż, ja przede wszystkim nie zgadzam się z dość powszechnym twierdzeniem, że wszystko co złe, wydarzyło się przez Catelyn, która podejmuje same fatalne, nieracjonalne decyzje. Moim zdaniem Cat jest bardzo rozsądną osobą i wszystko, co robiła, począwszy od pojmania Tyriona, było racjonalne z punktu widzenia jej ówczesnej wiedzy. Trzymając się już tego przypadku z Tyrionem – gdyby puściła go wolno, Lannisterowie wiedzieliby o tajnym spotkaniu Neda i Cat, co – wziąwszy pod uwagę jej podejrzenia – było śmiertelnym niebezpieczeństwem dla jej męża. Moim zdaniem lady Catelyn straciła zimną krew i kontakt z rzeczywistością dopiero po wiadomości o śmierci jej Brana i Rickona. A i tak dałoby się znaleźć jakieś argumenty na obronę jej decyzji (choć ja tego stanowiska nie podzielam). Sądzę też, że popularna w fandomie teza, że Ned był za głupi na spiski w Królewskiej Przystani jest koszmarnie przesadzona. Stark radzi sobie całkiem nieźle, wie, jak używać władzy Namiestnika, a tym, co ostatecznie pieczętuje jego upadek, nie jest nieznajomość reguł gry, ale kaprys córki i nielojalność człowieka, o którego dobrej woli był zapewniany przez swoją żonę. A skoro już jesteśmy przy Nedzie, to uważam, że ludzie przeceniają też geniusz Tywina Lannistera. Owszem, Lannister był brutalnie skuteczny, ale nie potrafił zbudować trwałej potęgi. Ludzie podążali za nim ze względu na lęk. Za Nedem ludzie szli z powodu zaufania i wspólnoty interesów. Dlatego gdy zabrakło lorda Eddarda, Północ poparła jego dzieci. Gdy zabrakło Tywina, chwiać zaczęła się cała potęga Lannisterów (czego efekty – jak sądzę – niebawem zobaczymy).

BT: Zgadzam się z większością tego, co napisał DaeL. Co do innych opinii… nie zgadzam się choćby z tym, że spośród trzech kandydatów walczących o Żelazny Tron podczas Wojny Pięciu Królów najlepszym władcą byłby Renly. Po pierwsze, opierając swoje panowanie wyłącznie na sile militarnej byłby całkowicie zależny od Tyrellów, a ci zapewne wykorzystaliby to, by obsadzić praktycznie wszystkie urzędy swoimi krewnymi i stronnikami. Taka dominacja Wysogrodu wiązałaby się z niezadowoleniem pozostałych możnych i mogłaby w niedługim czasie doprowadzić do buntów. Po drugie, gdyby Renly rzeczywiście zasiadł na tronie powołując się tylko na prawo podboju, powstałby niebezpieczny precedens – od tej pory po śmierci jednego monarchy każdy potężniejszy lord mógłby oznajmić, że teraz to jemu należy się korona i spróbuje ją sobie wziąć. Przy wstąpieniu Roberta na tron okoliczności były jednak inne: Robert miał mocne podstawy, by wypowiedzieć posłuszeństwo Aerysowi, więc przejęcie władzy de facto prawem podboju nie było w oczywisty sposób nieuzasadnione (poza tym gdyby uznać, że przez swoje czyny Aerys utracił prawa do tronu, Robert rzeczywiście byłby dziedzicem Żelaznego Tronu ze względu na pochodzenie od Rhaelle Targaryen, córki Aegona V – i na ten argument także się powoływano) podczas gdy Renly ogłosił się królem, chociaż nie było ku temu żadnego oczywistego powodu: gdyby uznać, że Joffrey naprawdę był synem Roberta, to korona należała się jemu. Gdyby zaś uznać, że Joffrey nie był prawowitym dziedzicem, to królem powinien być Stannis – który nie uczynił nic, co dawałoby Renly’emu podstawy, by się przeciwko niemu zbuntować.

Małe kłamstewko

Witam mam takie takie pytanie które mnie gnębi od paru lat, spokojnie to nie żadna teoria a po prostu taka naszła mnie myśl. Dlaczego Ned który jest uczulony na punkcie swojego honoru nie mógł skłamać że Jon to bękart jego brata? Wybaczcie ale bardziej “rozwiązły” tryb Brandona mi bardziej pasuje niż Eddarda. Widzę dla niego dużo plusów. Nie straciłby tyle w oczach Catelyn, nic by mu nie groziło ze strony Roberta. Nie pojawił by się nawet problem komu należy się Północ wraz z Winterfell bo Jon to w końcu bękart. Owszem była by problematyczne wyjaśnienie ską się wziął. Ned mógł coś na spokojnie wymyślić. Co więcej z czasem gdyby ludzie mieli wątpliwości to sam wygląd Jona by rozwiązał wszelkie problemy. Ciekawi mnie wasze zdanie i Pozdrawiam! – Tom Blackfyre

BT: Przypuszczam, że wynikało to z tego, że przeciwieństwie do wielu innych postaci Eddard rozumiał bycie honorowym nie jako robienie wszystkiego w taki sposób, by publicznie prezentować się w sposób honorowy, nawet jeśli za kulisami podejmuje się niehonorowe wybory, tylko jako życie w zgodzie z pewnymi zasadami. Innymi słowy, z punktu widzenia Neda bardziej honorowe było wzięcie odpowiedzialności na siebie, niż obarczenie nią nieżyjącego brata, który nie mógłby niczemu zaprzeczyć. Możliwe również, że od śmierci Brandona upłynęło już wtedy tyle czasu, że dla wszystkich byłoby oczywiste, że Jon urodził się zbyt późno, by być jego dzieckiem. Poza tym, obietnica złożona Lyannie mogła zawierać słowa o tym, że Ned wychowa Jona jak własnego syna…

D: I w zasadzie nic więcej dodać nie można. Chociaż sądzę, że kluczowe znaczenie miał pierwszy i drugi powód. Niestety nie wiemy dokładnie jak wiele czasu minęło od śmierci Brandona do ślubu Neda i Cat (na pewno było to kilka miesięcy) i ile wynosiła różnica wieku pomiędzy Jonem a Robbem (Catelyn gdzieś odnotowuje, że Jon był trochę starszy – co, nawiasem mówiąc, idzie w poprzek teorii, że matką Jona jest Ashara Dayne). Gdybyśmy poznali dokładniejszy timeline, to moglibyśmy ocenić, czy takie kłamstwo byłoby w ogóle choć w najmniejszym stopniu prawdopodobne.

Wszystko przez facetów

Dlaczego ze związków targaryeńskich kobiet z mężczyznami spoza tego rodu (o ile dobrze pamiętam) nigdy nie urodziło się dziecko o valyriańskich cechach? Mamy wiele przypadków, takich jak chociażby pierwsza Daenerys Targaryen i Maron Martell, Rhaenyra Targaryen i Harwin Strong, Daella Targaryen i Rodrik Arryn… Wszystkie urodziły ciemnowłose dzieci. Z drugiej strony Aegon V Targaryen i Betha Blackwood mieli zarówno ciemno, jak i jasnowłose dzieci. Tak samo Daeron II i Mariah Martell. Skąd taka zależność? – Nymer

D: Po pierwsze – to jakaś potwarz z tą Rhaenyrą i Harwinem. Lepiej uważaj, żeby ktoś ci oka nie wyłupił. A po drugie – nie jestem pewien czy jest taka zależność, bo o wielu dzieciach z tych związków nie wiemy.

BT: Wydaje mi się, że nie jest znany na przykład wygląd Aemmy (córki księżniczki Daelli i lorda Rodrika) albo dzieci dornijskiej Daenerys i Marona…

Co jest w tej Lyannie?

Dlaczego Lyanna? Jeśli chodziło tylko o trzecią głowę to Rhaegar mógł zrobić dzieciaka dosłownie każdej a zachowywał się jakby Starkówna była ostatnią kobietą na Planetos. Miłość? Bo po jednym spotkaniu można zakochać się tak bardzo, że podpali się Królestwo? Jeśli tak to dlaczego nie uciekł z nią od razu, tylko w następnym roku po tym jak okazało się, że Elia już więcej dzieci mu nie urodzi? – KwarcPL

BT: Podejrzewam, że wynikało to przynajmniej częściowo to, że Rhaegar w jakiś sposób doszedł do wniosku, że książę, którego obiecano będzie jednocześnie potomkiem smoczych lordów i zmiennoskórych… a pewne przesłanki sugerują, że Lyanna mogła posiadać zdolności zmiennoskórej. Rhaegar mógł się tego domyślić na przykład po tym, jak odkrył, że to Lyanna wystąpiła w turnieju jako tajemniczy rycerz, albo po przestudiowaniu drzew rodowych.

D: Ja też tak sądzę. Myślę, że mogło zagrać kilka czynników. Czyli wiara w jakąś przepowiednie, potem zadurzenie się w trakcie turnieju w Harrenhal, a na koniec czas spędzony we dwoje, jeśli Rhaegar nie tyle porwał Lyannę, co uratował ją przed jakimś głupim pomysłem Aerysa (który, jak pewnie pamiętamy, ścigał Rycerza Roześmianego Drzewa).

Bezpieczeństwo dzieci

Dlaczego Rhaegar nie zabezpieczył dzieci (a przy okazji żony)? Przecież to były dwie pierwsze głowy smoka a z wizji Dany wiemy, że to Aegona uważał za księcia, którego obiecano. -KwarcPL

BT: Myślę, że Rhaegar mógł nie mieć w tej kwestii zbyt wiele do powiedzenia, skoro Aerys zadecydował, że Elia i jej dzieci muszą pozostać w Czerwonej Twierdzy, żeby zagwarantować lojalność dornijskiej armii księcia Lewyna Martella…

D: No i – co również istotne – Rhaegar nie przewidywał porażki Targaryenów.

0

0