Pytania do maesterów #27

Temat krwi królewskiej raz jeszcze

Zwróciłbym Panowie uwagę na jedna kwestie, właśnie z perspektywy filozofii Nietzschego – takie, że martinowska „magia” królewskiej krwi nie wynika z odwołania się królem, ale z bycia nim faktycznie. A przez bycie królem rozumiem to, co wywodził o tym Martin ustami Varysa: władca jest ten, kogo ludzie uważają za władcę. I ta, bardzo trafna moim zdaniem myśl, przewija się na kartach Pieśni notorycznie, z różnymi konsekwencjami. – Aval

D: Tak, coś tu może być na rzeczy. Może to jest kwestia nadzwyczajnych przymiotów woli ludzi, którzy sięgają po władzę, może z powodu wiary innych, że ktoś jest władcą albo spadkobiercą tronu… Nie wiemy tego dokładnie, ale sądzę, że to dobry trop.

BT: Bardzo możliwe. A za drugą prawdopodobną opcję uważam taką, że chodzi tu o pochodzenie od dawnych zmiennoskórych albo zielonowidzów (pewnie miałoby to wtedy jakiś związek z Garthem Zielonorękim i Zielonymi Ludźmi), którzy mają szczególną więź z czardrzewami, a może ogólnie z magią. W końcu wiele rodów królewskich dawnych Siedmiu Królestw widziało w Garthcie swojego protoplastę. Może również chodzić o Valyrian, Złote Cesarstwo Świtu itd. W każdym razie przypuszczam, że w Wichrach ten motyw powróci i odegra znaczącą rolę. Być może z nieprzyjemnymi konsekwencjami dla niejakiego Gerricka, który utrzymuje, że pochodzi od Raymuna Rudobrodego, Króla za Murem – “Królewska Krew” to chyba najgorszy przydomek, jakim można się przechwalać w otoczeniu Ludzi Królowej.

Parostatkiem w piękny rejs

Dlatego Stannis zdecydował się zająć Królewską Przystań ze statków? – zyx

D: Powodów jest kilka. Przede wszystkim miał królewską flotę pozwalającą mu przetransportować wojsko szybciej, niż dotarłoby ono na miejsce po lądzie. Trzeba pamiętać, że średniowieczna armia mogła pokonać maksymalnie 40 kilometrów w ciągu dnia (w sprzyjających warunkach – a tu sprzyjających warunków nie było, bo trzeba się albo przedzierać przez las, albo go omijać). Dla porównania duże średniowieczne okręty mogły podróżować dwa, a nawet trzy razy dalej. Nawet nadkładając drogi, Stannis oszczędzał czas. To tyle jeśli idzie o samo przetransportowanie wojska na Smoczą Skałę, a potem znów na kontynent. Co się zaś tyczy samego desantu pod miastem (zamiast wyładowania wojska gdzie indziej), to oczywiście w grę wchodził fakt, że Lannisterowie nie mieli floty, więc (na pozór) nie mieli jak powstrzymać wojska Stannisa przed lądowaniem w dogodnej pozycji, a po drugie ta pozycja do lądowania była naprawdę dogodna – Błotnista Brama od strony Czarnego Nurtu była najsłabiej ufortyfikowanym wejściem do miasta i umożliwiała niemal natychmiastowe uderzenie na Czerwoną Twierdzę (bez przedzierania się przez ogromne miasto).

Quentyn zabit, czy nie zabit?

Czy Quentyn Martell mógł przeżyć? ( jeśli nie to dlaczego? jeśli tak to dlaczego i kto zamiast niego umierał trzy dni?). Z góry dziękuję za odpowiedź. Btw ta seria jest świetna 😉 – Katherine

D: Dzięki. Ale obawiam się, że ten trup przypalony jednak Quentyn. Jego cudowne ocalenie wydaje mi się być pozbawione głębszego sensu, a układanki prowadzące do takiego stanu rzeczy mają raczej wątłe fundamenty. No i śmierć Quentyna miałaby naprawdę ogromny wpływ na relacje Dany z Dorne, świetnie wpisując się w pewne oczekiwania dotyczące tego jakie problemy będzie miała Daenerys dotarłszy do Westeros. Dlatego sądzę, że nie ma tu drugiego dna.

BT: Też nie sądzę, żeby GRRM tak to poprowadził. Po pierwsze dlatego, że taki finał jaki mamy idealnie pasuje do głównego motywu przewodniego wątku Quentyna, który można by w skrócie zawrzeć w słowach otwierających jego pierwszy rozdział: “Na Przygodzie śmierdziało”. Takie zakończenie doskonale spina klamrą całą tę podróż bohatera w krzywym zwierciadle. A może raczej “realistyczną” wersję podróży bohatera. Po drugie, tak jak napisał DaeL, śmierć młodego Martella miałaby doniosłe znaczenie dla Dorne i jego stosunku wobec Daenerys – mogłaby na dobre pchnąć je do obozu Aegona VI, a przy okazji sprawić, że po Westeros zaczną się szerzyć nieprzychylne dla Matki Smoków pogłoski. Nietrudno sobie wyobrazić, że ktoś zacznie na przykład rozpowiadać, że córka Aerysa rzuciła księcia Quentyna na pożarcie smokom. 

Bugi?

Pod Q&A 4 nie mogę napisać komentarza, mam dostęp zabroniony – Argotin

D: Wyczyść cookies. Na pewno nie masz bana.

Czemu Daemon Blackfyre nie był nazywany Targaryenem?

Czy Blackfyre’owie po wygnaniu do Essos zostali pozbawieni praw do używania nazwiska Targaryen? Czy w przypadku, gdy Aegon jest Blackfyrem to, czy może używać prawnie nazwiska czerwonego smoka? – Robert Baelish

D: Nie, kwestia nazwiska nie ma związku z wygnaniem. Daemon został legitymizowany, ale samemu obrał nazwisko Blackfyre jako założyciel linii bocznej dynastii. Wydaje mi się, że obrał je w momencie gdy otrzymał własne lenno i prawo wzniesienia zamku. Takie rzeczy często miały miejsce. Np. Elżbieta II pochodzi z dynastii Koburgów-Windsor, która jest boczną gałęzią dynastii Wettynów.

BT: Nie wiemy też jak to dokładnie było z tą legitymizacją dzieci Aegona IV – w końcu ani Brynden Bloodraven, ani Aegor Bittersteel ani Shiera Morska Gwiazda nie używają nazwiska Targaryen. Czy Aegon IV zastrzegł, że jednak nie mają do niego prawa? A może nie zezwolił na to Daeron II, choć samą legitymizację zatwierdził? Z drugiej strony, mogło być tak, że Daemon używał nazwiska Targaryen, ale po jego porażce zostało to skrzętnie wymazane przez zwycięzców i odtąd miał być tylko Uzurpatorem Blackfyre’em. Możliwe też, że Daemon wolał być nazywany Blackfyre’em, bo od razu przywodziło to na myśl miecz Aegona Zdobywcy, którego otrzymanie miało być jakoby symbolicznym przekazaniem mu praw do tronu przez ojca. Po prostu znamy zbyt mało szczególów dotyczących tego okresu – może kiedyś Ogień i krew 2 rzuci na to więcej światła. A przy okazji – Elżbieta II w zasadzie pochodzi dynastii Saxe-Coburg und Gotha, ale Jerzy V zmienił rodowe nazwisko na Windsor z powodu panujących wówczas nastrojów.