Chłopaki z baraków (sezony 1-12)

Jest ich trzech. Julian jest z całej trójki najbardziej przystosowany społecznie i nawet umiarkowanie inteligentny. Ale tylko umiarkowanie. Jest też alkoholikiem, którego jeszcze nikt nigdy nie widział bez drinka w łapie. Mieszka w przyczepie na parkingu. Jego kumpel Ricky inteligencję wykazuje tylko w jednej dziedzinie – bajerowaniu policjantów. Poza tym… cóż, widać, że nie skończył gimnazjum. A pomieszkuje w miejscach bardzo różnych, na początku w zdezelowanym samochodzie. Jest też Bubbles, czyli ich kumpel z okularami jak denka od słoików, sympatyczny gość, w dzieciństwie porzucony przez rodziców. Mieszka w szopie, kradnie wózki z supermarketów i opiekuje się bezdomnymi kotami. Cała trójka to reprezentanci kanadyjskich nizin społecznych, zatwardziali przestępcy (a przynajmniej tak jest w przypadku Juliana i Ricky’ego) i… jedne z najzabawniejszych postaci komediowych, jakie dane Wam będzie zobaczyć.

Chłopaki z baraków (w oryginale Trailer Park Boys, czyli Chłopaki z parkingu dla przyczep – bo faktycznie większość sąsiadów Ricky’ego, Juliana i Bubblesa mieszka w przyczepach) to klasyczny mockument, czyli serial komediowy udający film dokumentalny. Przy czym może niewłaściwe jest tu słowo klasyczny. W czasie gdy powstawał pierwszy sezon Chłopaków z baraków, swojej premiery nie miał jeszcze nie tylko amerykański The Office, ale również brytyjski pierwowzór tego serialu. I to właśnie Chłopaki – obok wspomnianych seriali Ricky’ego Gervaisa – przyczynili się do spopularyzowania tej formuły.

Pierwszy odcinek Chłopaków zaczyna się sceną w której Julian i Ricky wychodzą z pierdla po krótkiej odsiadce. Należy się do tego przyzwyczaić, bo lądowanie w pace, w różnych konfiguracjach, będzie motywem przewodnim serialu, kończącym niemal każdy sezon. Kamera dokumentalistów rzekomo towarzyszy Julianowi i Ricky’emu w drodze do resocjalizacji (o której tak naprawdę myśli tylko Julian, a i to do czasu), w rzeczywistości jest tylko pretekstem do tego, abyśmy mogli obserwować losy bohaterów. Trzeba jednak oddać twórcom serialu, że zdawali sobie sprawę z absurdalności tej koncepcji oraz z tego, że widz prędko zapomni o formule dokumentu, pozwalają więc sobie niejednokrotnie na żarty, w rodzaju postrzelenia któregoś z rzekomo towarzyszących chłopakom dokumentalistów.

Serial, jak wspomniałem, opowiada o perypetiach dwójki przestępców i ich kumpla Bubblesa (którego rola rośnie w toku kolejnych sezonów), ale tak naprawdę mamy okazję podziwiać całą plejadę absolutnie genialnych postaci komediowych. Na osiedlu przyczep mieszka również Jim Lahey, były gliniarz, a obecnie stróż i nadzorca parkingu… oraz – jak to ładnie ujmuje Ricky – „chlor”. Lahey ma też zastępcę/partnera w postaci chodzącego z gołą klatą Randy’ego. Sporą rolę do odegrania będzie miał biały raper J-Roc, była Ricky’ego Lucy, skorumpowany weterynarz Sam Losco, zapatrzeni w chłopaków Trevor i Cory i wielu innych. Ba, w drugim sezonie pojawi się nawet młoda Ellen Page. Wszystkie te postaci mają pewien rys wspólny jakim jest niemożność wyrwania się z osiedla. Żyją tu biednie, najczęściej z zasiłków, drobnych robótek albo przestępczości. Ale nie spodziewajcie się po Chłopakach z baraków refleksji na temat dziedziczenia niskiego statusu społecznego. Serial próbuje raczej zażartować z ludzkiej głupoty i wciąż powtarzanych błędów, okazując przy okazji naszym nieudacznikom sporo współczucia i sympatii.

Co się zaś tyczy humoru… oj, jest on specyficzny. Uważam Chłopaków z baraków za serial autentycznie arcyśmieszny, ale zdaję sobie przy tym sprawę z tego, że żarty nie trafią do każdego. W dużej mierze wynika to z faktu, iż poza klasycznymi gagami spora część humoru wynika z pewnych powtarzalnych zachowań bohaterów. I tak na przykład to, że Julian praktycznie nigdy nie rozstaje się z drinkiem (i chyba nawet w najbardziej niewiarygodnych sytuacjach nie zdarza mu się go wylać) na początku nie wydaje się czymś szczególnie zabawnym, ale po kilku odcinkach i zżyciu się z tą postacią bawi swą absurdalnością.

Warto też dodać, że w odbiorze humoru Chłopaków z baraków na pewno pomoże fenomenalne polskie tłumaczenie przygotowane swego czasu przez Comedy Central (wraz z genialnym lektorem). Właśnie tę wersję serialu Wam polecam, bo choć znalazł się on również na Netfliksie (z polskimi napisami), to jednak lektor wersji telewizyjnej jest niezrównany w translacji slangu kanadyjskich nizin społecznych na coś, co załapie widz polski. A na pewno warto zacząć oglądanie od tej wersji – bo niestety kończy się ona na sezonie siódmym, pozostałe pięć zostało już wyprodukowanych przez Netfliksa. Zresztą Chłopaki doczekali się też serialu animowanego, gry mobilnej i paru produkcji pełnometrażowych. Ale to temat na inny tekst. A na razie zostawiam Was tylko z moją rekomendacją – życie kanadyjskich lumpów i złodziejaszków naprawdę potrafi dostarczyć niezłej rozrywki.

0

0