Niedzielne Fiszki: Lek na kaca

Stanowczo zaprzeczam, jakoby inspiracją dla napisania tekstu było moje wczorajsze świętowanie po zakończeniu remontu. Przeciwnie, temat kaca zgłębiałem od lat najmłodszych. No, najmłodszych w granicach prawa. I nieustannie fascynował mnie brak zweryfikowanej teorii na temat mechanizmu powstawania kaca. Bo choć główna przyczyna jest znana – to w końcu zatrucie – to detale tego procesu są wyjątkowo skomplikowane. Większość badaczy przychyla się jednak ku tezie, że swoją rolę odgrywa tu zapewne kilka czynników. Prawie na pewno mamy do czynienia z odwodnieniem mózgu oraz zatruciem aldehydem octowym. Niewykluczone jest również zatrucie szczątkowymi ilościami metanolu (które ulegają procesom metabolicznym później niż etanol – tę tezę wydają się potwierdzać lecznicze efekty „klina”). Swoją rolę zapewne odgrywają również inne substancje zawarte w napojach alkoholowych. Dlatego – jeśli rzecz zbadać relatywnie w stosunku do ilości spożytego czystego etanolu – wódki czyste są mniej „kacogenne” od innych napojów alkoholowych. Wiemy też, że nikotyna pogłębia bolesne doznania towarzyszące zatruciu alkoholowemu. Lepiej ograniczać się do jednej używki na wieczór. A to tylko kilka z najważniejszych czynników, jakie udało się badaczom wyodrębnić.

W sytuacji, gdy kac jest rezultatem tak wielu skomplikowanych procesów, nietrudno się domyślić, że i leczenie go będzie nad wyraz skomplikowane. Nie znaczy to jednak, że ludzie nie próbują. Ba, próbowali od starożytności. Asyryjczycy z kacem walczyli miksturą ze zmielonych ptasich dziobów i mirry. W starożytnej Grecji skutki nadmiernego spożywania wina leczono ponoć kapustą. Według rzymskiego pisarza Pliniusza Starszego, prawdziwym remedium był koktajl z surowych sowich jaj zmieszanych z winem. Inni Rzymianie preferowali surowe owcze płuca. W średniowiecznej Europie zachodniej najczęściej leczono się surowymi węgorzami i migdałami.

W Chinach polecano napar z żeń-szenia, aczkolwiek mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że skuteczny nie jest. Testowałem. Poza tym chińska medycyna ludowa na wszystkie choroby poleca albo żeń-szeń, albo jakieś sproszkowane ginące gatunki. Mało to wiarygodne. Mongołowie byli nie lepsi, po zatruciu alkoholem spożywali… marynowane owcze gałki oczne. W XVII wieku skacowani Anglicy zażywali popularny specyfik ze sproszkowanej ludzkiej czaszki, żmii i amoniaku. Na zdrowie im to raczej nie wyszło. Mirra wróciła do łask w połowie XIX wieku jako popularny we Włoszech lek na kaca, zawierający również rumianek, rabarbar, aloes, miętę pieprzową i kardamon. W tym samym czasie na Dzikim Zachodzie cierpiący na kaca kowboje dorzucali sobie do kawy… królicze bobki. Na szczęście zwyczaj się ten nie rozpowszechnił, bo już wkrótce – w roku 1886 – wynaleziono w Stanach Zjednoczonych prawdziwy lek na kaca. Była nim Coca-Cola. I faktycznie trudno było odmówić jej skuteczności w leczeniu objawów. Niestety straciła ją, gdy z listy składników usunięto kokainę.

I jak dotąd lepszy lek na kaca nie został wymyślony. Owszem, odnotowano „trzeźwiące” skutki spożywania dużych dawek kofeiny, ale jak się okazało, zmieszana z alkoholem, kofeina niebezpiecznie przyspiesza akcję serca. Skuteczna jest też dializa, ale nie wiem czy wiele osób jest chętnych na wizytę w szpitalu. I nie życzę nikomu takiego stanu zdrowia, aby dializa rzeczywiście była konieczna. Co więc nam pozostaje? W pierwszej kolejności spożywanie dużych ilości wody. W drugiej – sen. W trzeciej – reperacja szkód, jakie już sobie wyrządziliśmy (warto połknąć multiwitaminkę, zjeść banana, wszamać pomidorka, a nawet spałaszować tabliczkę czekolady). A może Wy macie jakieś sposoby?

0

0