Gramy o Tron: Mod „A Game of Thrones” dla CK2

Od ostatniego (a zarazem pierwszego) odcinka cyklu „Gramy o Tron” minął już grubo ponad rok (a tak właściwie to zbliżamy się już do drugiej rocznicy), więc pomyślałem, że najwyższa pora go kontynuować. W końcu trzeba kuć żelazo póki gorące. No dobrze, to było tytułem żartobliwego wstępu, prawda jest taka, że po prostu brakowało mi czasu, by podzielić się recenzjami kolejnych gier i modów przenoszących nas w martinowski świat, ale mam nadzieję, że tego lata uda mi się wszystkie zaległości nadrobić. A na pierwszy ogień pójdzie mod „A Game of Thrones” do jednej z moich ulubionych gier strategicznych (i gier w ogóle) – Crusader Kings 2.

Zacznijmy od małego wyjaśnienia czym jest sama „podstawka”, czyli Crusader Kings 2. Być może niektórzy z Was czytali mój tekst w CD-Action, w którym dowodziłem przewag tej produkcji, ale jeśli nie, to pozwólcie, że streszczę jego myśl przewodnią w kilku zdaniach. Otóż CK2 to gra strategiczna reprezentująca gatunek „grand strategy”. Czyli produkcja o dużej skali i wysokim stopniu komplikacji. Zazwyczaj gry w rodzaju Cywilizacji uważa się za najprostsze spośród przedstawicieli tego gatunku. Piszę o tym nie po to, aby zasugerować, iż gry „trudne” są jednoznacznie lepsze od prostszych tytułów, ale raczej w celu ostrzeżenia Was na co – jeśli najdzie Was chęć pogrania w CK2 – się porywacie. Ale Crusader Kings 2 jest też grą inną niż wszystkie. O ile w tradycyjnych grach grand strategy pełnimy rolę swoistego „ducha państwa”, podejmując decyzje dotyczące rozwoju naszego kraju (ewentualnie cywilizacji czy korporacji) na przestrzeni lat (a nawet tysiącleci), o tyle w Crusader Kings 2 sprawa jest prostsza i… ciekawsza. Otóż prowadzimy politykę nie tyle państwową, co dynastyczną. Wcielamy się w jedną postać, a po jej śmierci w jej potomka i głównego spadkobiercę. Człowiek ten może być władcą, ale może też być wasalem. CK2 daje nam możliwość wcielenia się w niemal każdą postać z drabiny feudalnej (wyjąwszy chłopstwo – bo chłopstwo mogło najwyżej kurom rozkazywać). A co chyba najlepsze, te tysiące postaci, których nie wybraliśmy… będzie miało swoje własne marzenia i cele, będzie po swojemu spiskowało, walczyło, czy też zawierało małżeństwa.

Załóżmy zatem, że wcieliliśmy się w jakiegoś władcę. Natychmiast dostrzeżemy kolejną różnicę pomiędzy CK2, a innymi grami strategicznymi. Owszem, w Crusader Kings 2 budujemy od czasu do czasu zamki oraz dowodzimy armiami, ale większą część gry upłynie nam na… szukaniu przyszłego małżonka, tudzież interakcjach z tysiącami wasali, konkurentów, wrogów i sąsiadów. Państwem będziemy zarządzać poprzez prawo, udzielanie przywilejów, intrygi i dyplomację. A rozszerzanie granic… po co tracić siły na trwające dziesiątki lat drogie i niebezpieczne wojny, skoro ten sam cel można osiągnąć w drodze małżeństwa, które pozwoli naszemu potomkowi zostać następcą tronu u sąsiada (za 20-30 lat rzecz jasna), albo przynajmniej zdobyć roszczenie do jakiegoś pogranicznego księstwka. Ale ostrożnie. Możemy obudzić się z ręką w nocniku, gdy okaże się, że silniejszy od nas sąsiad został w drodze dziedziczenia pretendentem do naszego tronu. Albo że państwo rozpada się na dzielnice. Albo co gorsza, że w wyniku nieskoordynowanych reguł dziedziczenia, nasz potomek traci większość naszych tytułów, stając się wasalem nowego, wybranego przez szlachtę władcy.

No i na koniec rzecz najlepsza. Odwrotnie niż w większości gier strategicznych, im silniejsze jest nasze państwo, tym trudniejsza staje się gra. Domena królewska (lub cesarska) jest ograniczona. Król nie jest przecież właścicielem każdego skrawka ziemi w swym państwie. Możemy posiadać ograniczoną liczbę księstw, hrabstw i baronii, z których czerpiemy dochody i zaciągamy żołnierza. Reszta należy do wasali – burmistrzów, kapłanów, baronów, hrabiów, książąt, a nawet królów (gdy jesteśmy cesarzem). Lenna nie dostarczą nam takich przychodów i nie zasilą armii w takim samym stopniu jak nasze własne ziemie. O ile w ogóle zasilą, bo niektórzy feudałowie mogą nie być skorzy do współpracy. A zatem, ilekroć państwo się rozrasta, relatywna siła władcy w stosunku do poddanych spada. Im jest mniejsza, tym bardziej realne jest, że wasale przejmą ster państwa – na przykład domagając się zmiany prawa albo wprost wprowadzając na tron pretendenta. Trzeba więc spełniać ich oczekiwania… rozdając ziemię, rozszerzając ich możliwość wetowania naszej polityki, dając im wpływ na to kto zostanie następnym władcą… Jak widzicie nie są to dobre rozwiązania. Więc trzeba będzie główkować, intrygować, a nawet mordować.

Dorzućmy do tego system eventów, który upodabnia grę (chwilami) do RPG-a, a nam pozwala zajmować się np. wykształceniem dzieci, przygotowaniami do uczt, dworskimi relacjami, itd…, i obraz będzie kompletny. Czy muszę mówić to wprost? No dobrze, niech będzie. Mechaniki Crusader Kings 2 wyglądają, jakby były wprost stworzone do tego, aby zobrazować świat polityki z powieści George’a R.R. Martina. Zauważyli to również moderzy, dostarczając nam najlepszego sposobu na to, byśmy choć na chwilę poczuli się jak mieszkańcy Westeros. Albo Essos. Bez względu na to, czy marzy Wam się żywot Aegona Zdobywcy czy Wielkiego Wróbla, mod „A Game of Thrones” pozwoli Wam ten sen zrealizować.

AGOT jest modyfikacją bliską totalnej konwersji. Co to oznacza w praktyce? Otóż wyjąwszy kluczowe mechaniki, zmieniło się w grze niemal wszystko. Zamiast mapy naszej drogiej planety, mamy możliwość toczenia rozgrywki w Westeros i Essos. Zmienione zostają nacje, kultury, religie – wszystkie oddane z niesłychanym pietyzmem. Świat zaludniają martinowskie postacie – a przynajmniej przedstawiciele wymyślonych przez niego rodów, prowadzący własną politykę, dążący do powiększania swych wpływów i zagarniania nowych bogactw. Ilość detali jakie serwuje gra jest wprost obezwładniająca.

A dzięki możliwości skryptowania „eventów”, możemy mieć pewność, że choć będziemy tworzyć alternatywną historię Westeros i Essos, to jednocześnie wyglądać ona będzie znajomo. Uwielbiam przytaczać jedną historyjkę, która najlepiej obrazuje jak niesamowicie wiernie mod ten oddaje realia martinowskie. Otóż w mojej wersji podboju Aegona, król Argilac Arogancki nie zginął na polu bitwy z ręki Orysa Baratheona. Zmarł w innych okolicznościach. Kiedy postanowiłem, że Orys zostanie lordem Końca Burzy i mężem córki Argilaca, zdziwiłem się, że Orys nie przyjął herbu Durrandonów. Wczytałem save’a i spróbowałem doprowadzić do konfrontacji Argilaca z Orysem na polu bitwy. Event z pojedynkiem rzeczywiście pojawił się, gdy byli dowódcami przeciwnych armii. I w sytuacji, gdy Argilac zmarł z ręki bękarciego brata Aegona, Baratheonowie przyjmowali herb Durrndonów. A teraz wyobraźcie sobie, że tysiące wydarzeń z historii Westeros i Essos, toczących się na przestrzeni stulecie, są odwzorowane z takimi samymi detalami, a otrzymacie obraz mrówczej pracy włożonej w tego moda.

Wypada też wspomnieć, że w grze występują smoki. Zresztą użyte bardzo sprytnie. Smoczy jeźdźcy na polu bitwy z definicji mają niesamowicie wysokie umiejętności dowódcze (powyżej 30 punktów – podczas gdy w grze skill powyżej 12 jest uważany za wysoki), dzięki czemu na ogół są w stanie zwyciężyć dwa razy większe armie. Ponadto ilekroć w bitwie uczestniczy smok, otrzymujemy „opcję nuklearną”, czyli możliwość wykorzystania go do wzniesienia się nad wrogie zastępy i użycia smoczego ognia. To niemal natychmiast załamuje wrogie morale, zamieniając bitwę w rzeź. Ale opcja ta jest ryzykowna, istnieje bowiem niewielka szansa, że smok  zostanie ranny albo nawet zabity. Lepiej więc smoków nie nadużywać i oszczędzać je na oblężenia (które rozwiązują błyskawicznie.

Jeśli więc mod jest tak doskonały, to dlaczego nie dam mu dziesiątki? Powody są dwa. Po pierwsze – mimo wielu lat pracy nad modem, nadal pojawiają się w grze drobne bugi. Po drugie – i to jest właściwie najistotniejszy problem – AGOT jest diabelnie  trudny. Nawet niepotrzebnie trudny, bo brak samouczka sprawia, że nawet weterani CK2, będą musieli pewnych rzeczy się domyślać. A bez minimum stu godzin spędzonych w podstawowej wersji CK2, nawet nie rozważałbym instalowania moda. Ilość opcji i niezrozumiałe konsekwencje działań oraz zaniechań sprawią, że gra nie dostarczy ani grama przyjemności. Najpierw trzeba więc solidnie opanować podstawkę, a dopiero potem „uczyć się” AGOT-a.

Nazwa moda: A Game of Thrones (do pobrania stąd)
Oryginalna gra wymagana do uruchomienia moda: Crusader Kings 2 (rekomendowane jest także posiadanie wszystkich „dużych” rozszerzeń DLC)

A jeśli chcecie zobaczyć jak wygląda rozgrywka, to zapraszam do zapoznania się z gameplayem, który był tłem dla youtube’owej sesji Q&A. Nawiasem mówiąc pora już chyba na drugą część… Niebawem to ogłoszę.

0

0