Wichry zimy (George R.R. Martin) [PRIMA APRILIS]

Kiedy blisko pięć lat temu zaczynałem tworzenie Szalonych Teorii, nawet przez myśl mi nie przeszło, że zdobędą one stałe grono fanów i czytelników. A już na pewno nie mogłem się spodziewać, że zostaną dostrzeżone również za granicami naszego kraju. A jednak stało się. Dzięki Waszemu wsparciu oraz odzewowi, z jakim teksty publikowane na FSGK.pl spotkały się w internecie, nasz serwis został wytypowany przez wydawnictwo Bantam Spectra jako jeden z partnerów medialnych nadchodzącej akcji promocyjnej „Wichrów zimy”. Ci z Was, którzy śledzą anglojęzyczne serwisy fanowskie zapewne znają już utrzymywany od pół roku w ścisłym sekrecie fakt. 19 maja, a więc w dniu premiery ostatniego odcinka „Gry o Tron”, do księgarni niemal na całym świecie, trafią „Wichry zimy”. W przypadku polskiej wersji będzie to niestety tylko połowa książki, ale jak słyszałem z wydawnictwa Zysk i S-ka, odstęp pomiędzy premierą pierwszego i drugiego tomu będzie krótszy niż w przypadku „Ognia i Krwi” i może zamknąć się w jednym miesiącu.

Myślę, że należą się Wam również przeprosiny i wyjaśnienia. Ja prawdę znam od ponad sześciu tygodni, ale ze względu na wymogi kontraktowe, nie tylko nie mogłem się o sprawie zająknąć, ale wręcz proszono mnie, abym swoim zachowaniem nie sugerował, że zmieniłem zdanie w kwestii daty publikacji. Myślę, że będę mógł jednak wynagrodzić Wam to drobne oszustwo, zdradzając garść informacji na temat książki. Mogę bowiem z największą przyjemnością ogłosić, że w moje ręce trafiła już kopia tłumaczenia książki dokonanego przez pana Michała Jakuszewskiego. Wprawdzie nadal obowiązuje mnie klauzula poufności, ale otrzymałem zgodę na to, aby podzielić się z Wami pewnymi ogólnymi refleksjami oraz zdradzić kilka smaczków. Robimy to jako pierwsi w Polsce (i jedni z pierwszych na świecie).

A zatem – czego możecie spodziewać się po „Wichrach zimy”? Przede wszystkim owocu ponad sześciu lat wytężonej pracy autentycznego geniusza, jakim jest George R.R. Martin. W naszych dotychczasowych ponagleniach nie braliśmy pod uwagę, jak tytanicznym zadaniem było stworzenie tak ogromnej, pełnej detali książki. Blisko tysiąc stron (a mowa tylko o pierwszym polskim tomie!) aż kipi od tego, co u Martina zawsze podobało nam się najbardziej. Jest tu trzymająca w napięciu intryga polityczna i zwroty akcji, których nie sposób przewidzieć. Wracają nasi bohaterowie, nakreśleni z prawdziwą głębią. Wielu bohaterów ginie (mniej lub bardziej heroicznie), ale pojawia się też jeden nowy POV! Choć – jak to GRRM ma w zwyczaju – postać jako taka nie jest nowa. Po prostu do tej pory przewijała się na drugim planie.

Miłośnicy Szalonych Teorii pokochają „Wichry zimy” za to, jak wiele uwagi Martin poświęcił magii, tajemnicom i zagadkom. Już w pierwszym tomie rozwiązuje kilka istotnych pytań… chociaż stawia też przed nami nowe. I niewątpliwie szykuje grunt pod coś przełomowego…

Sam spłukał podejrzany smak gulaszu kolejnym kubkiem dornijskiego wina. Pochylił się w stronę swojego młodego rozmówcy.
– To szaleństwo – wypalił. – Maesterowie nie rozpoznaliby przepowiedni nawet, gdyby ugryzła ich w zadek. Lekceważą je – westchnął. – Nie próbują zgłębić. W Cytadeli uczą astaporskiej odmiany valyriańskiego, a nie prawdziwego języka Włości, pełnego dwuznaczności i homonimów. Zresztą sam zobacz.
Sam odsunął miski i rozłożył na stole gospody pergaminy.
– Pojedyncze proroctwo, a już w nim znajdujemy rozbieżności. Słowo „obiecany” wymawia się tak samo jak „rozgrzany”. Z kolei mianem „księcia” starożytni Valyrianie określali też pewien rodzaj pieczywa…
– To bardzo ciekawe – przyznał Gorąca Bułka.
—Wichry zimy—

Myślę wszakże, że ważne jest, aby nie przywiązywać się za bardzo do teorii, jakie formułowaliśmy przez te wszystkie lata. Piszę to będąc autorem ponad setki takich tekstów. Martin jest pisarzem samodzielnym, ale również pozwalającym, by poniósł go prąd opowieści. Czasem zmienia zdanie, być może w kilku miejscach rozminie się nieco z naszymi oczekiwaniami. Piszę to szczególnie do wszystkich zwolenników Cleganebowlu. Niestety już pierwsze rozdziały rozwieją tę iluzję. To powiedziawszy – w zamian za Cleganebowl dostaniemy jedną z najlepszych scen akcji w całej sadze!

– Ser Robert Strong nie zna strachu. Nie możesz się z nim mierzyć – wyjaśniła Cersei.
– Nie mnie kwestionować słowa Waszej Miłości – stwierdził świeżo pasowany rycerz. – Ale ser Robertowi pragnę złożyć kondolencje.
– Kon-do-len-cje? – wydukał tubalnym głosem Góra.
– Będą cię dzisiaj grzebać – oznajmił Gorąca Bułka, a chochla w jego dłoni zatoczyła szeroki młyniec.
—Wichry zimy—

Tak jak wspomniałem wcześniej, „Wichry zimy” dają pole do wielu spekulacji na tematy – nazwijmy to – ponadnaturalne. Magia odgrywa w książce ogromną rolę. Jednocześnie kończy się okres ukrytych tożsamości. Wszystkie karty wędrują na stół, a my dowiadujemy się ostatecznie, kto jest kim.

– Dar? – Królowa nie kryła zdumienia. – Jaki to dar mi przynosisz?
Gorąca Bułka sięgnął do worka i cisnął wydobyty z niego przedmiot. Głowa Eurona Greyjoya potoczyła się po posadzce Winterfell.
– Daario! – jęknęła Daenerys.
– Stryj Benjen! – krzyknął Jon Snow.
– Kuzyn Tyrek? – spytał z niedowierzaniem Tyrion.
– Howland Reeeeeeeed… – zawył duch lorda Eddarda.
—Wichry zimy—

Czy znalazłem w książce jakieś wady? Przede wszystkim wadą jest data publikacji! Żałuję, że musieliśmy czekać na nią tak długo. Na ostateczne oceny jest jeszcze za wcześnie (tym bardziej że – jak wspomniałem – przeczytałem tylko pierwszy tom), ale póki co jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co udało się osiągnąć Martinowi. A gdyby wzięto mnie na tortury i kazano coś w „Wichrach zimy” zmienić to… no cóż, być może wolałbym w kilku scenach zmienić POV-y. Otóż prezentowane w książce wydarzenia, nawet jeśli są podobne do tego co widzieliśmy w serialu, to zawsze mają większą skalę i potrafią zaskoczyć. Aczkolwiek kilka razy miałem ochotę obejrzeć akcję z innej perspektywy.

Mimo zmroku, myrijska galera niestrudzenie przecinała fale wzburzonego morza, przyprawiając Tyriona o mdłości. Krasnal nie marzył już o niczym innym, jak tylko o objęciach błogiego snu. Schodząc pod pokład zrozumiał jednak, że nie zmruży tej nocy oczu.
– Takie sprawy omówić możemy tylko na prywatnej audiencji – oznajmiła roześmiana Daenerys korpulentnemu młodzieńcowi.
Tyrion z wytrzeszczonymi oczami patrzył, jak królowa wciąga Gorącą Bułkę do swojej komnaty. Po chwili zdumienie Krasnala jeszcze wzrosło. Do tej samej kajuty szła, rozglądając się dookoła, Margaery Tyrell. Za nią, zupełnie bezwstydnie, podążały dwie półnagie księżniczki – Arianne Martell i pochodząca zza Muru Val. Krasnal z trudem łapał oddech, widząc następne uczestniczki procesji. Była tam czerwona kapłanka R’hllora, Asha Greyjoy, a nawet jego własna żona – Sansa. Nie zdawał sobie nawet sprawy, że i ona znajduje się na statku.
Zataczając się od ściany do ściany, na uginających się nogach, Tyrion szedł powoli w stronę drzwi, zza których dochodziły coraz głośniejsze jęki. Myrijska galera ma pewnie i myrijskie zamki – pomyślał sprośny karzeł – a zatem i dziurki na klucz przez które można coś zobaczyć. Ale dopadając do drzwi kajuty zrozumiał pełen dramatyzm swego położenia. Dziurka od klucza była za wysoko.
—Wichry zimy—

Ale nawet ten drobny szkopuł nie przeszkodził mi rozkoszować się „Wichrami”. Aha, jeszcze jedno…

0

0