Need for Speed (2014)

Nie wiem czy był w historii kina film oparty o grę komputerową, który można by uznać za naprawdę dobry. „Need for Speed” tej sytuacji nie zmieni. Może gdyby ekranizowano którąś z najlepszych odsłon słynnej serii („Need for Speed: Underground” albo pierwszego „Most Wanted”)… Albo gdyby nie istniała seria o szybkich i wściekłych…

Nie chcę, a tak właściwie to nie mogę się rozwodzić nad fabułą, bo ta jest szczątkowa. Każdy w miarę ogarnięty nastolatek jest w stanie napisać podobnie płytki, przerysowany i prosty scenariusz. Mamy dwie postaci, jedna dobra, druga zła, i jest pomiędzy nimi „jakaś” (nie wiadomo do końca jaka) historia. Dobremu zmarł ojciec, zły chce tuningować auto w warsztacie dobrego, potem się kłócą, ścigają, ktoś ginie. Momentami chaos i nagromadzenie wątków powoduje, że nie wiadomo o co chodzi. Ale może to lepiej?

Dialogi, motywacje i postaci bohaterów to tylko pretekst do pokazania efektownych wyścigów i pościgów z użyciem super-samochodów. Produkowanych współcześnie, ale też klasycznych amerykańskich muscle-carów. To zdecydowanie największa zaleta tej produkcji. Aut jest sporo i są prześliczne. Prawdziwym głównym bohaterem filmu jest Ford Mustang w wersji Shelby GT – czego więcej chcieć? Co ważne, sceny na szosie kręcone były bez użycia komputerów. Wszystkie wywrotki, stłuczki i efekciarskie drifty to zasługa kaskaderów. Za to, w epoce wszechobecnego CGI, należą się gromkie brawa. Ścigania i fajnych bryk jest tu tyle, że można dostać zawrotów głowy. Na pewno w tym aspekcie film bije na głowę „Szybkich i wściekłych”, bo słynna seria odeszła od swoich motoryzacyjnych korzeni na rzecz radosnej rozpierduchy w klimatach sensacyjno-komediowo-szpiegowskich. Jako, że u podstaw produkcji leży gra komputerowa, nie zabrakło scen stylizowanych na to co widzimy zazwyczaj na monitorze. Ujęcia z perspektywy czy to kierowcy czy z maski pędzącego bolidu naprawdę dobrze oddają klimat serii „Need for Speed”. Wygląda to znacznie lepiej niż pamiętne, idiotyczne sceny a’la „first person perspective” w ekranizacji „Dooma”.

Aktorstwo? Jest i tyle dobrego można powiedzieć. Michael Keaton nieźle komentuje wydarzenia na ekranie jako ekscentryczny DJ, Imogen Poots wygląda ślicznie (bardzo specyficzna uroda, mnie się podoba) i wnosi trochę świeżości. Poza tym mamy Aarona Paula aka Jesse’go Pinkmana, który gra tutaj… ciut poważniejszego Jesse’go Pinkmana. Robi groźne miny i w co drugiej scenie (???) udaje głos Christiana Bale’a z serii filmów o Batmanie Nolana. Oczywiście wypada to żałośnie i groteskowo. Pozostali bohaterowie grani są  przez ludzi z łapanki. Poziom mniej więcej średnio-zaawansowanych filmików na youtube czy też  produkcji telewizyjnych w typie „Szpitala” lub „Pamiętników z wakacji”.

Spodziewałem się słabizny i dostałem słabiznę. Gdybym miał 8-10 lat, może mógłbym się zakochać w tym filmie? Niestety, jestem „trochę” starszy. Pięknie pokazane wozy nie z tej ziemi podczas ucieczek przed policją czy nielegalnych wyścigów to za mało, żeby przez ponad dwie godziny oglądać aktorów-amatorów i słuchać dialogów na poziomie rozmów w polskich serialach typu „Klan” czy „M jak miłość”. Chyba, że ktoś bardzo lubi Fordy Mustangi – jak ja – wtedy raz można „Need for Speed” zobaczyć. Do kotleta.