Pacific Rim (2013)

Premiera „Pacific Rim: Uprising” za pasem, ale zanim przejdę się do kina na nową odsłonę wielkich robotów walących z piąchy wielkie potwory, chciałem przypomnieć tekst pisany na gorąco po premierze pierwszej części. Miłej lektury. Zrozumiem jeśli nie zgodzicie się z oceną końcową 😉

***

Bez podniety, tylko spokojnie, trzeba się opanować… No więc tak, na początku lat dziewięćdziesiątych dorwaliśmy z bratem kasetę VHS z filmem „Robot Jox”. Po obejrzeniu tego dzieła już nic nie było takie jak wcześniej. Starcia gigantycznych robotów? Do tego sterowanych przez pilota umieszczonego w maszynie? To była miłość od pierwszego wejrzenia. Od tamtej pory nieustannie marzyliśmy o prowadzeniu takich mechów do boju. Czy przeżyliście coś podobnego? Może po „UltraManie”, „Transformersach” albo „Mechwarriorze”? Tak? Super, czytajcie dalej. Wszyscy inni proszeni są o powrót do swoich zajęć. Dalej nic dla was nie mam.

„Pacific Rim” to zdecydowanie najlepszy film o wielkich robotach w historii kinematografii. Bez ściemy, najlepszy, najbardziej widowiskowy, naj naj naj naj naj! Jest tu wszystko czego można oczekiwać od tego rodzaju produkcji. WSZYSTKO!

Fabuła jest prosta: z morza wychodzą Kaiju czyli potwory a’la Godzilla, w różnych odmianach. Czołgami ubić je trudno, więc ludzkość buduje własne mechaniczne odpowiedniki maszkar – Jaegery. Muszą być pilotowane przez dwie osoby, bo jeden ludzki mózg scalony z robotem nie wytrzymuje natężenia przepływających informacji. Rozwiązanie całkiem zgrabne. Smaczkiem jest to, że śmiałkowie dzielą również wspomnienia i myśli.

Cała historia to tak naprawdę miks „Matrixa”, „Robot Joxa”, „Transformersów”, „Dnia niepodległości”, „Evangeliona” i wielu, wielu innych filmów. Brzmi dziwnie, ale zamiast nieświeżego bigosu wyszedł koktajl idealny! Wszystko jest też w odpowiednim stopniu przerysowane. Skojarzenia z anime są jak najbardziej na miejscu. Wiele tu elementów żywcem wyjętych z japońskich seriali i filmów animowanych. Twórcy są przy tym świadomi tego, że tworzą film celowo przerysowany i potrafią jednocześnie puszczać do widza oko, ale też sprawić, by w napięciu śledził historię.

Efekty specjalne są doprawdy doskonałe. Jaegery walczące z Kaiju otoczone są w każdej scenie odłamkami budynków, uciekającymi ludźmi, latającymi samochodami. Potwory są zróżnicowane i odpowiednio, hm… potworne. To akurat znak rozpoznawczy Guillermo del Toro. Roboty wyglądają jeszcze lepiej. Nie są to jednak skaczące czy skradające się zabawki z „Transformers”. Tu mamy do czynienia z wielkimi, bezwładnymi, stalowymi monstrami. W każdym ruchu czuć ich masę, siłę i potęgę. Coś niesamowitego. Gdyby jakiś IMAX był bliżej – wybrałbym się na seans po raz drugi. Tam musi to robić jeszcze większe wrażenie. Muzyka świetnie współgra z resztą i buduje odpowiedni klimat. Taki na granicy absurdu, ale bez popadania w śmieszność.

Aktorstwo jest w porządku, ale wiadomo, że to nie film pisany pod oskarowe kreacje. Pierwsze skrzypce grają roboty. Ale to co widzimy na ekranie jest wystarczająco dobre. Największe brawa dla Guillermo del Toro za wizję, realizację, pomysły. Za wszystko w tym filmie. Facet jest wielki nie tylko wagowo. Widać, że to jego projekt zrodzony z czystej pasji i miłości do materiału źródłowego.

Ocena na końcu pewnie powinna być mocną ósemką, ale dziś nie oceniam ja, tylko ośmiolatek, który właśnie wrócił do świata z „Robot Jox”. Tylko lepszego. Jeśli ktoś by mnie spytał wczoraj jak powinien wyglądać idealny film o tej tematyce – długo bym snuł własne, nieuporządkowane wizje. Dziś odpowiem w dwóch słowach: Pacific Rim.