Pomylone Analizy: Gra o Tron, sezon 7, odcinek 3, „Sprawiedliwość królowej”

Kolejny tydzień i kolejny odcinek „Gry o Tron”. Scenarzystami byli – tak jak w pierwszym epizodzie – D.B. Weiss i David Benioff, więc jednego możemy być pewni. Będą powody do narzekania… Co nie znaczy, że sam odcinek był zły.

Ale pozwólcie, że zacznę od przypomnienia moich przedsezonowych przewidywań. Wiele miesięcy temu napisałem, że w odcinku trzecim zobaczymy następujące wydarzenia:

• Smętny Jon i Davos docierają na Smoczą Skałę. Tyrion mocno hajpuje przybycie Jona, opowiadając o nim dużo dobrego. Smocza Skała okazuje się westeroskim odpowiednikiem Nowej Huty – Dothrakowie natychmiast kradną Jonowi i Davosowi łajbę. Nasi posłańcy spotykają Tyriona, a potem również Missandei.
• Daenerys domaga się złożenia przez Smętnego Jona hołdu, Jon odmawia, rozmowa schodzi na Białych Wędrowców, ale Dany – mimo zapewnień Tyriona, że Jon nie jest wariatem – nie dowierza. Najwyraźniej uczestniczenie w dwóch magicznych rytuałach, doświadczanie wizji pod wpływem Cienia Wieczoru oraz posiadanie smoków nie zdusiło w Dance zdrowego sceptycyzmu. To tzw. efekt Scully. Jon unika tematu swojego zmartwychwstania.
• Na Smoczą Skałę przybywa Theon, lekko poturbowany przez swoich kolegów. Jon go ułaskawia.
• Tymczasem w Winterfell pojawiają się Bran i Meera. Meera żegna się i wraca do domu, wieść żywot Jożina z Bażin.

Oczywiście pospieszyłem się trochę z Theonem (i pożegnaniem Meery), ale pozostałe „proroctwa” są bez zarzutu. Ponadto wygląda na to, że z małym opóźnieniem sprawdziło się to, co napisałem przy okazji poprzedniego odcinka.

• Lannisterowie spuszczają łupnia Tyrellom, a Olenna popełnia samobójstwo w Wysogrodzie.

No i na sam koniec – serial w dużej mierze potwierdził Szaloną Teorię dotyczącą zdobycia Casterly Rock.

Ale przejdźmy już do tego, co zaoferowała nam „Sprawiedliwość królowej”.

Smocza Skała

Odcinek rozpoczyna się przybyciem Jona i Davosa na Smoczą Skałę. Spotkanie bękarta i karła miało w sobie znacznie mniej ciepła niż się spodziewałem. Ci z Was, którzy wraz ze mną i Lai czytają ponownie „Pieśń Lodu i Ognia” na pewno najlepiej rozumieją, że choć kontakty Jona i Tyriona były krótkie, to zdołały przeobrazić się w przyjaźń. Serial niestety tego nie oddał.

Po krótkiej prezentacji stron Dothrakowie kradną łódź, a goście z Północy zostają odprowadzeni do zamku. W tym momencie Jon zrozumiał, że dobrze wybrał swego Namiestnika. Jak się okazało, Król Północy też jest jeleniem.

Po drodze Davos komplementuje motyle z wyspy Naath, z której pochodzi Missandei. Nikt nie wspomina, że motyle te wydzielają śmiertelną truciznę i są główną przyczyną zgonów na wyspie. Ale jedno trzeba serialowi oddać. Ujęcia na Smoczej Skale są niezwykle malownicze. Szczególne uznanie dla smoka, który potwierdził słowa Jona, iż ten nie jest Starkiem.

Przybycie Jona Snow z oddali obserwuje Melisandre. Po chwili u jej boku pojawia się Varys. Pająk zaczyna dopytywać kapłankę o jej motywy, z jednej strony zmuszając ją do „spowiedzi”, z drugiej zaś pokazując swą dość nieprzyjemną stronę. Cała scena w zasadzie nie ma większego znaczenia i służy tylko temu, aby usprawiedliwić nieobecność Carice van Houten w kolejnych odcinkach serialu. Aktorka była w trakcie kręcenia sezonu siódmego w zaawansowanej ciąży. Ale spokojnie, Melisandre wróci w następnym sezonie. Tak w końcu mówi przepowiednia.

Spotkanie dwójki obdarzonych najmniejszą charyzmą ludzi w Westeros zawiodło na całej linii. Jestem jeszcze w stanie zrozumieć komediowe wykorzystanie tytulatury (choć pojawiający się i znikający Rhoynarzy zaczynają mnie cokolwiek irytować). Niestety reszta konwersacji była dowodem na bardzo kiepski słuch panów D.B. Wiessa i Davida Benioffa. Potrafią świetnie oddać cynizm Ogara, wychodzi im czasem uszczypliwość Olenny, ale przedstawienie konfliktu interesów i sporu pomiędzy dwiema potężnymi postaciami było spektaklem nieprzyjemnym. Ta chwila powinna być elektryzująca, a nie żenująca. Powinniśmy w wypowiadanych słowach słyszeć doświadczenie, pasję, a może i przebiegłość.

Zamiast tego dostaliśmy kolejną dawkę smęcenia ze strony Jona (który nie był w stanie znaleźć sensownych kontrargumentów) i irytującą połajankę ze strony Daenerys. Ale może o to chodziło? Może Dany, opowiadając o swoich ciężkich losach wspomina o gwałcie (nawiasem mówiąc zarówno w książkach, jak i w serialu dość dwuznacznym), a nie o stracie dziecka i męża właśnie dlatego, że zaczyna tracić zmysły? Może powtarza viserysowe bajania o zabójcach, którzy ścigali ją od urodzenia, bo sama jest już w tym samym stanie umysłu co Viserys? Chciałbym wierzyć, że temu służy ten zabieg, ale obawiam się, że to po prostu źle napisany dialog.

Dany powołuje się na trwającą wiele stuleci współpracę pomiędzy Targaryenami i Starkami, która zaowocowała pokojem i dobrobytem. Te wiele stulecie to tylko 300 lat, w trakcie których miało miejsce kilkanaście dużych wojen, więc umówmy się, że Daenerys lekko przesadza.

Usłyszeliśmy wszystko, co powinniśmy usłyszeć, bo i Jon wspomniał o Białych Wędrowcach, i Dany naszkicowała swe cele, ale wszystko to miało mało atrakcyjną formę. Davos o mało co a wydałby sekret Jona (tylko czemu to sekret? To powinien być argument wspierający sprawę Jona!). Dany o mało co nie rzuciła bardziej nieprzyjemnych słów. Ale wszystko to nie miało żadnego „ciężaru”. Na szczęście konwersację przerwało nagłe pojawienie się Pająka, donoszącego o ataku Eurona.

Pozostałe sceny rozegrane na Smoczej Skale miały nieco więcej sensu. Tyrion pełnił rolę pośrednika i w rozmowie najpierw z Jonem, a później z Daenerys doprowadził do rozpoczęcia wydobywania obsydianu. Notabene serialowy obsydian zabija chyba nie tylko Innych, ale również upiory. Mam co do tego nieco mieszane odczucia.

Jon i Daenerys odbyli jeszcze jedną rozmowę, na schodach prowadzących do zamku. Dany wspomniała, że Rhaegal i Viserion noszą imiona po dwóch jej braciach. Wspomniała też, że Jon również stracił dwóch braci, na co nasz smutas przytaknął. Ciekawe, którego z braci nie policzyli? Robba, Brana czy Rickona? I pomyśleć, że Arya sądziła, iż to Sansa jest kiepska w rachunkach. Jon wspomina jeszcze, że nie lubi tego, w czym jest dobry, co uważam za kompletnie niepotrzebną aluzję do seksu oralnego.

Królewska Przystań

Do stolicy przybywa Euron Greyjoy i jego trofea wojenne. Euron triumfuje, a ludzie rzucają sałatą, co wydaje mi się trochę kontrproduktywne. Uderzenie liściem sałaty ani nie boli, ani nie brudzi. Ale widać w kontrakcie aktorek był zakaz używania brzoskwiń czy pomidorów. Przejechawszy pół miasta i usłyszawszy zachwyt tłumu, Euron wjeżdża konno do sali tronowej. Twórcy serialu chcieli tu nawiązać co zachowania Tywina Lannistera, ale powiedzmy sobie szczerze – nie do końca te dwie sytuacje do siebie przystają. Euron prezentuje Cersei Ellarię i Tyene, używa dziwacznego słownictwa deprecjonującego jego własną pozycję (jeśli mieszkańcy Żelaznych Wysp to poddani Żelaznego Tronu, to czy Euron nie jest już królem?), po czym drażni Jaimego aluzjami do łóżkowych ekscesów, jakie ma już w planach. Było to wszystko głupie, ale przynajmniej zabawne. Euron jest w serialu czymś w rodzaju niebezpiecznego błazna. I chyba musimy się z tym pogodzić.

W podziemiach Czerwonej Twierdzy Cersei szykuje się, by potorturować troszkę Ellarię i Tyene, ale spotyka nas ogromny zawód. Królowa, zamiast skorzystać z know-how, jakie mają w tej dziedzinie tak Góra, jak i Qyburn, postanawia skorzystać z trucizny. Moim zdaniem dobry lider powinien korzystać z atutów swoich podwładnych. Duży minus dla Cersei. Shame.
A jednak nawet te szczątkowe tortury pobudziły w Cersei apetyt na życie i na Jaimego. Tym razem królowa nie ma żadnych skrupułów i nie ukrywa się z nocnym bunga-bunga.

Następnego dnia Cersei odwiedza Tycho Nestoris z Żelaznego Banku Braavos i wspólnie postanawiają zamordować książkowy kanon. Dowiadujemy się więc między innymi, że Żelazny Bank inwestował w handel niewolnikami i że rewolucjonistka, jaką jest Daenerys, na pewno zaszkodzi interesom bankierów. Ech, od czego by tu zacząć… Może od tego, że Żelazny Bank, tak jak całe Braavos, został założony przez zbiegłych niewolników? Może o tym, że sprzeciw wobec instytucji niewolnictwa był jednym z podstawowych powodów niechęci Żelaznego Banku wobec Targaryenów (jako ostatni ród Valyrii)? Może wreszcie od faktu, że restauracja dawnej dynastii nie ma w sobie nic z rewolucji. Jeśli już, to rządy Cersei, niszczącej kolejne instytucje starego ładu, były rewolucyjne. Ba, sam Nestoris nawiązuje do tego w rozmowie.

Z wyżyn idiotyzmu, na jakie się wspięliśmy nie widać za bardzo o co chodziło w całej tej scenie, ale wydaje mi się, że ogólna wymowa jest następująca – Żelazny Bank wesprze Cersei Lannister. Hmmmm…

Cytadela

Jorah Mormont został wyleczony ze śmiertelnej choroby. Okazało się, że wystarczyło zdrapać strupki. W uznaniu dla talentów medycznych Sama został on skierowany do pracy jako skryba. Nie ma to sensu, ale scenariusz jest nieubłagany. W końcu Samwell musi coś bardzo ważnego w tych dokumentach znaleźć. A właściwie to musi to coś znaleźć Goździk. I to już niebawem.

Gdzieś na Wąskim Morzu

Złowiono na w pół żywego krakena.

Winterfell

Sansa przygotowuje Winterfell na nadejście zimy. Dopytuje nowego maestera o to, ile trwała najdłuższa zima w ciągu ostatniego stulecia, ale ten nie ma takiej wiedzy. Dziwne, zważywszy na fakt, że sam musi mieć co najmniej 60 lat. Sansa żada, aby wasale dostarczyli żywność do Winterfell. Z jednej strony ma to pewien sens, ale z drugiej Sansa prezentuje swe argumenty tak, jakby uważała, że w Winterfell schroni się cała ludność Północy. Zabawne, że nikt nie wspomina o żywności zgromadzonej w Dolinie…

Ale to tylko przygrywka do największej głupoty odcinka. Przechodząc obok płatnerza, Sansa zadaje Yohnowi Royce’owi pytanie, czy pancerz nie powinien być pokryty skórą… Srogo zawiedli się wszyscy, którzy oczekiwali zbesztania Sansy za opowiadanie takich absurdów. Zbroja nie służy utrzymywaniu ciepłoty ciała. Utrzymywaniu ciepłoty służy ubranie. Futra, które można założyć pod, lub nad zbroję. Dodatkowa warstwa skóry (nawiasem mówiąc źle sprawującej się na mrozie – skóra pęka), nie posłuży niczemu innemu, jak tylko zwiększeniu wagi samej zbroi. A może Sansa celowo sabotuje wysiłek wojenny Północy?

Brednie Littlefingera możemy śmiało pominąć, bo i w gruncie rzeczy postać ta przestała być interesującą jakieś cztery sezony temu. Zwłaszcza, że chwilę później dzieje się coś o wiele bardziej istotnego.

Bran i Meera dotarli w końcu do Winterfell. I tym razem spotkanie rodzeństwa miało w sobie wszystkie te emocje, jakich oczekiwałem. Sansa jest wzruszona, podczas gdy w oczach Brana widzimy ten dziwny, spokojny smutek.

Jakiś czas później rodzeństwo rozmawia w bożym gaju. Opowieść Brana jest nieskładna i dziwna, ale w końcu, gdy chłopak wyraża żal z powodu nocy poślubnej swej siostry, do Sansy dociera znaczenie jego słów. Żartowałem sobie wcześniej z Brana-podglądacza, ale muszę powiedzieć, że podoba mi się sposób, w jaki sportretowano ostatniego zielonego jasnowidza. Jest jakby oderwanym od świata cieniem dawnego siebie. Ciekaw jestem, czy podobnie pokaże go nam książka.

Casterly Rock

O ataku na skałę dowiadujemy się jeszcze w rozmowie Daenerys z Tyrionem. Zamek jest doskonale ufortyfikowany, ale karzeł zdradza nam pewien sekret. Opowiada o tunelu, którego budowy dopilnował w trakcie budowy kanałów. I tu musimy się na chwilę zatrzymać, bo ze słów Tyriona bardzo jasno wynika, że obecny kształt zarówno twierdzy, jak i jej podziemi, to rezultat budowniczych zapędów Tywina. Jest to oczywiście absurd, Casterly Rock przetrwało w niezmienionej postaci tysiąclecia. I nie jest to niestety jedyny absurd, jakiego dostarczy nam ta bitwa.

Atak przeprowadzono w sposób dość zbieżny z moimi wyobrażeniami, o których pisałem w Szalonej Teorii. Mała grupa Nieskalanych dostaje się do środka, otwiera bramy i zaczyna się rzeź. Faktu, że Nieskalani przeszli „spartanizację” i z armii świetnie walczącej w formacji stali się grupą nadludzi, którzy nawet w wąskich korytarzach robią młyńce włóczniami, komentować nie będę. Ot, takie prawa serialu.

Nie mogę natomiast przemilczeć konkluzji tej sceny. Oto dowiadujemy się, że w Casterly Rock został szczątkowy garnizon, a cała armia wymaszerowała. Cóż, może powinniśmy się cieszyć, że nie zostawiono zamku pustego, jak Smoczej Skały. A jednak pytanie dlaczego Lannisterowie opuścili Casterly Rock dość natarczywie do nas wraca. A serial udziela odpowiedzi. Bo zamek nie ma już strategicznego znaczenia… No pewnie, w końcu broni tylko trzeciego największego miasta Westeros.

Chwilę potem, jakby nie dość było tych dziwacznych pomysłów, znikąd wyłania się flota Eurona, niszcząc statki Nieskalanych. Ech, te niespodziewane armie i floty. Prawdziwa zmora Siedmiu Królestw.

Wysogród

Tymczasem armia Lannisterów, maszerując dziwnym krokiem, ruszyła w stronę stolicy Reach. Bitwy wprawdzie nie było nam dane zobaczyć, ale sądząc po krajobrazie, obrońcy tej gigantycznej twierdzy stawiali opór raczej szczątkowy. Chyba więcej szkód zdołała swoimi docinkami wyrządzić lady Olenna. I tu muszę uchylić kapelusza. Narzekałem na ostatnie występy Królowej Cierni, ale tym razem scenarzyści się postarali. Sarkazm i złośliwe przytyki Olenny są zabawne, nie odbierają przy tym niczego z ciężaru tej sceny. Ostatnim tchem, stara kobieta opowiada o zamordowaniu Joffreya, co robi na Jaimem chyba nieco większe wrażenie, niż powinno.

Podsumowanie

Mam problem z oceną tego odcinka. Z jednej strony dostrzegam wiele jego pozytywnych aspektów. I na pewno nie jestem w stanie postawić częstego zarzutu o ślimacze tempo akcji. A jednak błędy merytoryczne, absurdy, odejścia nie tylko od kanonu książek, ale i rzeczywistości pieczołowicie budowanej w poprzednich sezonach przez sam serial, nie pozwoliły mi czerpać z oglądania zbyt wiele przyjemności. Chyba każdy wątek fabularny, jaki przedstawiono nam w „Sprawiedliwości królowej”, miał swoje dobre i złe strony. A ocena tego epizodu będzie zależała od tego, jak często jesteśmy w stanie przymykać oko na wspomniane problemy. Mnie czasem się to udawało. Ale nie zawsze.

0

0