Przegrałem życie: Resident Evil

W latach dziewięćdziesiątych „Resident Evil” otworzył worek moich „pierwszych razów”. Zaczęło się to w 1996 roku, kiedy obejrzałem w telewizji (bodajże w programie „Escape”) świetną recenzję nieznanego mi wcześniej typu przygodówki. Wszystko, co tam zobaczyłem sprawiło, że zapałałem chęcią zmiany Amigi na peceta (PlayStation nawet nie było przedmiotem rozmów, temat zakazany). Nie miałem wtedy pojęcia, czy tego typu gry powstawały już wcześniej, ale zakochałem się w RE po uszy!

Dopiero trzy lata później dostałem swojego wymarzonego peceta. Ale w 1999 znalezienie „Resident Evil” w moim mieście graniczyło z cudem, więc grę dopadłem dopiero po kolejnym roku. I to w niezbyt chlubnych okolicznościach. Mój kolega z gimnazjum ogłosił, że zna „prawdziwego pirata”, który na jednej płycie zmieści więcej niż jedną grę. Byłem jednocześnie zachwycony i zszokowany oszustwem producentów gier, którzy niejednokrotnie sprzedając pojedynczą grę kazali sobie płacić za kilka płyt kompaktowych. Zdecydowany na skorzystanie z usług tajemniczego pirata, cały tydzień siedziałem w „katalogu” i liczyłem megabajty. 650MB i 8 gier – taka była zasada. Mój pierwszy krążek był pełen hitów: dwa „residenty”, Little Big Adventure 2, Phantom Menace, Rich Diamond…

Niestety bardzo szybko zrozumiałem co to jest „zrippowana wersja”. Przypuśćmy, że oryginalny Resident Evil na całym kompakcie ważył 600MB. Obejmowało to pliki gry plus intro i outro. „Filmiki” we wczesnych latach fascynacji płytami CD i FMV potrafiły zajmować 2/3 powierzchni płyty. Oczywiście na pirackich składankach ich nie było. I choć przy wersji tej spędziłem wiele godzin (jak zresztą połowa mojego osiedla), to jednak czułem głód czegoś więcej. Chciałem odnaleźć upragnioną pełną wersję. Oryginalną, choć za umiarkowane pieniądze.

Jakiś czas później, gdy dostęp do internetu poszerzył moje horyzonty i umożliwił kontakt z ludźmi innymi niż moi osiedlowi piraci, odnalazłem pierwszą i drugą część „Resident Evil” na największym polskim portalu aukcyjnym. Licytowałem, trzy razy przeliczałem każdą złotówkę i podbijałem cenę. Niestety, nie udało się. RE1 poszedł za około 80zł, RE2 – 60zł. Szczęśliwym trafem odezwał się do mnie sprzedający i zaproponował przegranie dwóch gier, za kwotę 80zł. Tak, okazało się, że aukcja przez cały czas dotyczyła pirackiej wersji. Była z tego zresztą spora afera na ówczesnym forum Allegro i w komentarzach. Mimo najlepszych intencji, znów stałem się piratem. Ale przynajmniej miałem filmiki!

Tyle moich perypetii, przejdźmy do samej gry.

W lipcu 1998 roku w górach Arklay nieopodal Racoon City dochodzi do serii morderstw o charakterze kanibalistycznym. Na miejsce wysłana zostaje elitarna jednostka S.T.A.R.S., ale policja z Raccoon City traci z nią kontakt. Wysłana zostaje druga grupa – Alpha Team, która za zadanie ma sprawdzić, co się stało z członkami drużyny Bravo. Po odnalezieniu wraku śmigłowca i ręki jednego z elitarnych policjantów, nasi bohaterowie stwierdzają, że coś jest nie tak (scenę tę, odegraną przez żywych aktorów, oglądamy w intro). Po chwili na Alpha Team rzucają się wściekłe psy, a pilot ze strachu podrywa maszynę i ucieka, zostawiając na miejscu resztę zespołu. Zaczyna się ucieczka przed zwierzętami do pobliskiej rezydencji.

Filmowe intro jest tak źle zagrane, że stało się mimowolnie klasykiem pokroju „The Room”. Świetna scena ucieczki Brada Vickersa (pilota) i „chwila smutku” zespołu, to wystarczające powody, by kupić wersję pełną, niezrippowaną. Swoistym fenomenem są dialogi, które były tłumaczone na angielski przez Japończyków. I owszem, „Engrish” jest mocno odczuwalny, zwłaszcza u Barry’ego Burtona. Kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z grą jako dzieciak, myślałem, że jest to całkiem poprawny angielski. Prawdopodobnie po dziś dzień powtarzam wpojone mi wtedy błędy.

Ale scenki FMV to przecież tylko wisienka na torce. W grze kierujemy jedną z dwóch postaci.

Pierwsza to Jill Valentine. Nasza bohaterka słabiej strzela, ma mniejszą odporność i chyba gorzej biega, bo jest… kobietą. Ale jest też mądrzejsza, ma tytuł „master of unlocking” (tłumacz nie znał słowa „lockpicking”) i więcej slotów w inwentarzu, Podczas misji wspierać ją będzie Barry Burton, Jill znajdzie też więcej amunicji, a może nawet granatnik, który bardzo ułatwi poruszanie się po kompleksie.

Chris Redfield to przeciwieństwo Jill. Wspiera go sanitariuszka (Rebecca Chambers – jedyna ocalała z Bravo Team). Amunicji i medykamentów znajdzie bardzo mało, ale największym utrudnieniem będzie okrojony do granic możliwości plecak. W tej części nieważnym jest, jakich gabarytów jest przedmiot. Każdy zajmuje jeden slot, bez znaczenia, czy jest to medyczna roślinka, czy miotacz ognia. Przedmioty raz wzięte, nie mogą zostać odłożone w innym miejscu, niż przeznaczona do tego skrzynia w tzw. Save Room (pomieszczenie ze skrzynią i maszyną do pisania, dzięki której zapisujemy grę). Oznacza to, że jeśli jesteśmy „pełni”, musimy biec przez kilka korytarzy do miejsca, gdzie możemy się rozpakować.

Po wybraniu jednej z postaci, rozpoczynamy naszą misję. Naszym celem jest zebranie ocalałych i ucieczka z posiadłości opanowanej przez zombie. Okazuje się, że psy na zewnątrz nie były wściekłe, tylko martwe. Wszystko przez wirus T, który powoduje (w skrócie) ożywianie martwych ciał. Wirus przeznaczony był do tworzenia broni biologicznej przez korporację Umbrella. Ponieważ eksperymenty wyszły nad wyraz dobrze, wykosił całą ekipę naukowców. Ci zaś, przed śmiercią, przygotowali dla nas zagadki, niczym Jacques Sauniere z „Kodu Leonarda da Vinci”. Ot, poukrywali klucze, zabarykadowali drzwi, itd… Na wszelki wypadek zdążyli też pozapisywać istotne wskazówki w swoich dziennikach.

Jednak nie samymi zagadkami gracz żyje. Słusznie nazwano ten gatunek survival horror. Każde nowo otwarte drzwi to stres, bo nigdy nie wiadomo co zza nich wyskoczy. Najbardziej jest to odczuwalne w scenariuszu Chris’a, w którym liczenie amunicji i ilość głów do ubicia jest na porządku dziennym. Co dziwniejsze, gra jest na tyle niezbalansowana, że ostatnie minuty rozgrywki są zdecydowanie najłatwiejsze, a początkowe etapy to horror i nerwy.

A skoro o przeciwnikach mowa, to dodajmy, że na drodze staną nam również rekiny, hybrydy ludzi i zwierząt, kruki, węże, rośliny i Tyrant – główny boss, który jest najprostszym przeciwnikiem z całej gry. Z czasem okaże się też, że największe potwory tkwią w człowieku. Wśród naszych kompanów mogą znaleźć się dwulicowe szkodniki.

Oprawa graficzna w jakiej będziemy mordować (ponownie) zombie jest całkiem przyjemna. Statyczne rendery, po których poruszają się trójwymiarowe modele. Wersja pecetowa miała podrasowany wygląd postaci (tekstury były wygładzone), jednak nie dało się tego zrobić z lokacjami, których rozdzielczość jest dość niska. Dostępna na PS3 w PSN Store wersja Director’s Cut, tak samo jak opisywany wcześniej „Metal Gear Solid„, pozbawione zostały opcji wygładzenia, a w dzisiejszych czasach śmierdzi to padliną. Co do FMV – scenografie zrobione komputerowo to próchno, ale scenki aktorskie (oprócz kiczowatości) nawet dzisiaj wyglądają w porządku. Warto też zwrócić uwagę, że intro w wersji Director’s Cut jest ocenzurowane – brakuje w nim kolorów, a scenę podnoszenia odgryzionej dłoni zmieniono na scenę unoszenia ręki (nadal przytwierdzonej do ciała).

Muzyka. Oryginalna muzyka jest fantastyczna. Zawsze ceniłem pod tym względem japońskie (i francuskie – ale to na marginesie) produkcje. Tyle tylko, że w wersji Dual Shock, CAPCOM stwierdził chyba, że soundtrack do strasznych nie należy i trzeba to naprawić. Polecam porównać sobie muzykę z wersji oryginalnej i wersji DS.

O wersjach gry trzeba powiedzieć coś więcej. Opisuję tutaj klasycznego Residenta, a nie „REmake”. Jest też wersja Director’s Cut, która daje nam możliwość oglądania niektórych pomieszczeń z innej perspektywy i dodaje łatwiejszy i trudniejszy poziom trudności. Poza tym strasznie muli na nowszym sprzęcie (PS3), co przy zmianie pomieszczenia, opóźnia grę o dwie sekundy. Wersja Dual Shock korzysta z funkcji zapisanej w swojej nazwie oraz z orkiestrowej muzyki. Szczerze powiedziawszy preferuję oryginalną wersję, ale Hard Mode z DC jest rzeczywiście wymagający i przejście go ucieszy pyszczek. Nawet takiemu residentowemu wyjadaczowi jak ja.

A muszę dodać – nie chwaląc się – że przeszedłem tę grę niezmierzoną ilość razy. To moje sejwy (pod nickiem ShadowFox) krążyły po necie, dając tysiącom graczy dostęp do ukrytego arsenału i klucza do garderoby. W pewnym momencie zacząłem samemu utrudniać sobie grę, poprzez wyzwania w rodzaju nieużywania save’ów, korzystania tylko z noża, itd… Nie był to może wyczyn porównywalny z tym co zrobił mój brat, który na Amidze przechodził pierwszy akt „Lethal Weapon” za pomocą stóp. Ale chyba i tak świadczy to o mojej miłości do tego tytułu.

Bo przyznam się, że po prostu uwielbiam tę fabułę, ten kicz i tę muzykę. Nie uważam, aby „Resident Evil” był technicznie najlepszą częścią serii, ale żadna inna gra nie wywołuje we mnie tak wielkiej fali nostalgii. Nawet „REmake”, choć świetny, nie dostarcza tak wielu wrażeń. Jest to jedna z największych cegieł w moim przegranym życiu.

PLUSY:
– fabuła;
– muzyka;
– engrish, gra aktorska i kicz FMV.

MINUSY:
– dla wrażliwych – engrish i gra aktorska;
– wersja z PSN Store muli, brzydko wygląda i jeszcze raz muli!

0

0