Szalone Teorie: Gorąca Bułka Którego Obiecano (Prima Aprilis)

Dzisiejsza Szalona Teoria może być trudna do przełknięcia dla niereformowalnych fanów Daenerys, Jona czy Stannisa. I jestem poniekąd w stanie ich zrozumieć. George R.R. Martin wypełnił Pieśń Lodu i Ognia wieloma fascynującymi osobowościami. I każdy czytelnik chciałby, aby jego ulubiony bohater okazał się być centralną postacią sagi. Ale w pewnym momencie trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Jon, Danerys, Stannis, Bran, Arya, Tyrion, czy Jaime, to tylko postacie drugoplanowe. Kolorowe i – trzeba przyznać – dość interesujące, ale jednak stanowiące tylko tło dla postaci kluczowej. Dla prawdziwego bohatera. Nosił różne miana – Azor Ahai, Ostatni Bohater, Książę Którego Obiecano, Hyrkoon, Neferion, Yin Tar, Eldric Pogromca Cieni. Ale my znamy go jako Gorącą Bułkę.

Dowodów na to, iż to właśnie Gorąca Bułka jest inkarnacją legendarnego herosa jest po prostu multum, i chyba nie sposób ich wszystkich zmieścić w pojedynczym tekście. Potraktujcie więc ten tekst jako streszczenie najbardziej oczywistych argumentów, a zarazem zachętę do ponownej lektury Pieśni Lodu i Ognia, tym razem ze zrozumieniem roli, jaką odgrywa Gorąca Bułka.

Przepowiednia

Być może najbardziej uderzającym dowodem na to, że Gorąca Bułka jest wcieleniem Azor Ahai jest cytowana przez Melisandrę przepowiednia. Czerwona Kobieta mówi wprost:

Azor Ahai narodzi się ponownie pośród dymu i soli, by obudzić śpiące w kamieniu smoki.
—Nawałnica mieczy—

Oczywiście wielu fanów naciąga tekst tej przepowiedni, próbując doszukiwać się tu drugiego dna, albo znaczenia metaforycznego. Niektórzy sięgają po interpretacje zupełnie absurdalne, utożsamiając sól ze łzami, a dym z parą. A tymczasem najbardziej literalna interpretacja jest najtrafniejsza. Gdzie powstaje Gorąca Bułka? Oczywiście w dymiącym piecu. A co dodaje się do mąki? Sól.

O tym, że zapach świeżych bułeczek obudzi zmarłego, nie mówiąc o smoku, nie trzeba chyba nawet wspominać.

Okrzyk bojowy

Jednym z kolejnych dowodów na wyjątkowość Gorącej Bułki jest kwestia okrzyków bojowych wznoszonych podczas obrony konwoju Nocnej Straży przed atakiem Złotych Płaszczy. Arya Stark używa wówczas – charakterystycznego dla szlachetnie urodzonych – wezwania bojowego polegającego na wykrzyczeniu nazwy siedziby rodowej. Gorąca Bułka robi coś innego. Gorąca Bułka wykrzykuje swoje własne imię.

– Winterfell! Winterfell! – podczas gdy stojący obok grubas ciął go w chudą szyję, wrzeszcząc: – Gorąca Bułka!
—Starcie królów—

I tu powstaje pytanie – dlaczego Gorąca Bułka użył jako zawołania bojowego swojego imienia? Odpowiedź jest prosta. Ponieważ zawołaniem bojowym może być nie tylko siedziba rodu, ale również… imię króla.

Robert – pomyślał Jon w chwili szaleństwa, przypominając sobie biednego Owena, gdy jednak trąby zagrały znowu i rycerze ruszyli do szarży, usłyszał, jak krzyczą:
– Stannis! Stannis! STANNIS!
—Nawałnica mieczy—

Tajemnice

Pozostańmy jeszcze na moment przy kwestii ataku Złotych Płaszczy. Jak zapewne pamiętacie, Arya była przekonana, że straż miejska z Królewskiej Przystani została wysłana po to, by pojmać właśnie młodą Starkównę. W rzeczywistości okazało się, że Złote Płaszcze zostały wysłane, by uporać się z Gendrym – jednym z bękartów króla Roberta. Ale w całym tym zamieszaniu mógł nam umknąć jeszcze jeden drobiazg. Jeszcze jedna osoba zachowywała się tak, jakby miała powód, by walczyć z ludźmi Lannisterów.

– Będziemy się bić? – zapytał.
– Chyba tak – odparł Gorąca Bułka, łażący po ziemi na czworakach w poszukiwaniu dużego kamienia, którym mógłby rzucić. Arya nie wierzyła własnym oczom. Nienawidziła Gorącej Bułki! Dlaczego miałby się dla niej narażać?
—Starcie królów—

Otóż to! Dlaczego Gorąca Bułka tak się narażał? Z sympatii dla towarzyszy? A może sam miał coś do ukrycia. Na przykład swą prawdziwą tożsamość. Być może tak naprawdę to on jest cudownie ocalałym Aegonem Targaryenem?

Wyjątkowy wygląd

Azor Ahai musi być kimś nadzwyczajnym, zupełnie różnym od zwykłych śmiertelników. I rzeczywiście, wyjątkowość Gorącej Bułki jest bardzo mocno zaakcentowana. Spostrzegawcza Arya, porównując Gendry’ego z Gorącą Bułką, zauważa, że ten pierwszy wygląda pospolicie, jak każdy inny wojownik. A Gorąca Bułka jest niepowtarzalny.

W kolczej koszuli i z mieczem w dłoni Gendry wyglądał niemal na dorosłego, groźnego mężczyznę. Gorąca Bułka wyglądał jak Gorąca Bułka.
—Nawałnica mieczy—

Dalsze losy króla

Zapewne pomimo tej obezwładniającej ilości dowodów i tak znajdzie się sceptyk, który będzie próbował nas przekonać, że historia Gorącej Bułki już się w książkach zakończyła. Czyż Gorąca Bułka nie wybrał spokojnego życia w jednej z przydrożnych gospód? Tak mogłoby się wydawać. Ale nawet w tym wypadku George R.R. Martin pozostawił nam wskazówki co do dalszych losów bohatera. Spójrzmy bowiem na ten fragment, pokazujący scenę schwytania Gorącej Bułki…

Gorąca Bułka również klęczał, przed najwyższym mężczyzną, jakiego w życiu widziała, potworem z opowieści Starej Niani.
—Starcie królów—

…i skonfrontujmy go z wyglądem szyldu gospody, w której pozostał Gorąca Bułka.

Na szyldzie nad drzwiami wymalowano jakiegoś starodawnego, klęczącego króla.
—Nawałnica mieczy—

Klęczący król… tego się po prostu nie dało zaakcentować dobitniej. Ale nie martwcie się. Król Gorąca Bułka wstanie z kolan. I zakończy Długą Noc. W końcu jak sam nam powiedział – bardzo nie lubi ciemności.

– Robię chleb na rano – poskarżył się Gorąca Bułka. – Zresztą mówiłem ci już, że nie lubię ciemności.
—Starcie królów—

Spragnieni kolejnych Szalonych Teorii? Tutaj znajdziecie ich spis.