Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 1, odcinek 8 – „Lord Przypływów” [SPOILERY] [AKTUALIZACJA]

Najlepszy odcinek tego sezonu za nami. No, przynajmniej moim zdaniem. Niestety ze względu na małe zamieszanie, w tym tygodniu podzielimy się z Bluetigerem rolami. Ja przygotuję samo streszczenie, natomiast BT zajmie się omówieniem. Za tydzień powinniśmy wrócić do normalnego „rozkładu”.

Aktualizacja 16.10.2022: Omówienie dodane!

Ostrzegamy, że w tekście oraz w komentarzach pojawiają się spoilery z serialu oraz dzieł George’a R.R. Martina, na których jest on oparty.

Streszczenie

Od ostatniego odcinka minęło sześć lat. Kraby gryzą teraz umierającego Corlysa Velaryona, który najwyraźniej żałobę po synu wypełnił wojaczką na Stopniach. To mała zmiana w stosunku do OiK. Według książek Corlys był po prostu stary (okolice siedemdziesiątki) i zapadł na gorączkę. Vaemond Velaryon informuje Rhaenys o złożeniu petycji do Żelaznego Tronu. Chce, aby król (a w praktyce – królowa i Namiestnik) uznali właśnie jego za dziedzica Driftmarku.

Tymczasem, na Smoczej Skale Daemon wydobywa trzy jaja złożone przez Syrax i odbiera wiadomość z Królewskiej Przystani. Silni chłopcy Rhaenyry uczą się valyriańskiego (słabo im idzie, pewnie przez krew pierwszych ludzi), a sama księżniczka (dodajmy – ciężarna, po raz pierwszy „na legalu”) i jej małżonek postanawiają udać się do stolicy. Roszczenie Vaemonda stawia pod znakiem zapytania prawowite pochodzenie silnych chłopców.

Na dziedzińcu Czerwonej Twierdzy powitanie książęcej pary jest raczej skromne. Rhaenyrę wita tylko lord Caswell. Po chwili wkracza do komnat Viserysa, i z przerażeniem patrzy na schorowanego, odurzonego makowym mlekiem, na poły konającego ojca. Daemon nie zajmuje się czułostkami i próbuje od razu przejść do rzeczy, ale Viserys z trudem ogarnia otaczającą go rzeczywistość. Ma za to sposobność poznać dwa swoje wnuki – Aegona i Viserysa. Są odrobinę za młodzi, zważywszy na fakt, że niebawem jeden z nich sam powinien zostać ojcem. Ale z drugiej strony skoro Aemond postarzał się w 6 lat o jakieś dwie dekady, to może się jednak uda?

Królowa zakończywszy przed czasem spotkanie Małej Rady udaje się na rozmowę ze zgwałconą przez Aegona służką – Dyaną. O incydencie wspomniał jej jeden z dwóch bliźniaków – nie pamiętam czy Arryk, czy może jednak Erryk. Ale królowa też nie pamięta. Może to nie jest najlepszy kontekst do żartów, ale czuję się zobowiązany wspomnieć dla porządku, że w kwestii gwałtu chodzi o tego starszego Aegona, nie młodszego, którego dopiero co poznaliśmy. Królowa pociesza Dyanę, potem ją zastrasza, na koniec częstuje herbatą miesięczną. Swojego syna częstuje za to liściem w twarz.

Spotkanie księżniczki i królowej przebiega w atmosferze umiarkowanie spokojnej. Tylko Daemon ciągle narzeka. Najpierw na zastąpienie heraldyki Targaryenów przez symbole Wiary (dobrze, że nie usłyszał o podpisanym przez Otto konkordacie), potem na big pharmę maesterów pojących Viserysa makowym mlekiem. A na dziedzińcu silni chłopcy obserwują trening Aemonda z Cristonem Colem. Książę zasłużył już na pierwszy ze swoich przydomków. Teraz pilnie uczy się walki, by zasłużyć na drugi. Potencjalny sparring przerywa przybycie najbardziej wkurzonego człowieka w Westeros – Vaemonda Velaryona.

Rhaenyra próbuje uzyskać „na bezczela” wsparcie Rhaenys. Proponuje małżeństwo córek Laeny z silnymi chłopcami. W ksiażce oczywiście małżeństwa zostały zaplanowane wcześniej, przez Laenę i Rhaenyrę, ale ta zmiana ma sens, zważywszy na przestawienie pewnych wydarzeń. Rhaenyra zapewnia też, że nie maczała palców w morderstwie Laenora. Technicznie rzecz biorąc to nie kłamstwo, ale po takie półprawdy sięgają tylko złoczyńcy i Obi-Wan Kenobi. W nocy księżniczka udaje się do swojego ostatniego możliwego obrońcy – Viserysa – prosząc go o pomoc. Król przez chwilę myśli, że rozmawia z Alicent. I ogólnie jest niekomunikatywny. Rankiem, podczas zabiegów leczniczych, król odstawia narkotyki i nakazuje podanie kolacji. Oczywiście wieczorem. Jego umysł jest bardziej trzeźwy, niż widz myślał.

W sali tronowej rozpoczyna się wysłuchanie ser Vaemonda. I do diaska – jakże mi się podobała praca kamery. Przez krótką chwilę, Żelazny Tron był równie straszliwy i majestatyczny jak w książkach. Ser Vaemond podnosi swoje roszczenie, stosując półsłówka i niedopowiedzenia, bo i tak wszyscy wiedzą, o co chodzi. Kończy słowami „Pozdro dla kumatych!”, i głos zabiera Rhaenyra. Księżniczka nie ma jednak okazji się wypowiedzieć, bo salę tronową nawiedza Upiór w operze król Viserys. W pełnym cierpieniu marszu na Żelazny Tron, król gubi koronę, ale podaje mu ją Daemon. Komu łezka nie zakręciła się w oku, ten nie ma serca. Co oczywiście nie zmienia faktu, że Daemon to bydlak. Ale nawet bydlaki miewają trochę człowieczeństwa. Król uznaje sprawę za zasądzoną. Rhaenys potwierdza wolę Corlysa. I wtedy Vaemond zaczyna rzucać „prawdobomby” na temat silnych chłopców i ich matki. Daemon ucina dyskusję i głowę.

Wieczorem, wszyscy zbierają się na uczcie. Głupi maesterowie stwierdzili, że Viserys nie wiedział o podziałach w swej rodzinie. A tymczasem król zdołał je, tuż przed swoją śmiercią, przynajmniej na krótką chwilę zaleczyć. Powołując się nie na swoją wolę, ale na swoją miłość. Viserys zrobił wszystko, by zachować pokój. Dowiemy się niebawem, że to za mało. Ale nagrodą za jego wysiłki mogła być ta krótka chwila szczęścia, kiedy Alicent i Rhaenyra przynajmniej próbują się nawzajem zrozumieć. Ale to nie będzie trwać wiecznie. Samobójczy potomek dzika, którego zabiła Rhaenyra dopełnia swej zemsty. Upieczony i podany do stołu prowokuje śmiechy z Aemonda, a Jednooki reaguje toastem za trójkę silnych chłopców. Strażnicy przerywają bójkę, Rhaenyra obiecuje, że jeszcze wróci do Królewskiej Przystani. Jeszcze jest nadzieja. Ale wkrótce i ona umiera. Tuż przed swoją śmiercią, Viserys biorąc Alicent za Rhaenyrę, odpowiada jej półsłówkami o Aegonie i Księciu Którego Obiecano. A następnie odchodzi, ostatnim oddechem wzywając swą miłość.

Przy okazji – Mysaria żyje i coś knuje.

Omówienie

BT: Niestety, DaeL nie był w stanie wziąć udziału w omówieniu tego odcinka, więc tym razem będzie ono tylko monologiem. Nie wiem, czy w przyszłości uda nam się wrócić do Lorda Przypływów i wspólnie o nim porozmawiać (na co liczę), ale nawet jeśli, to na pewno dopiero po zakończeniu pierwszego sezonu. Przynajmniej na razie namiastką DaeLowego omówienia jest jednak streszczenie, w które wplótł on różne swoje uwagi i obserwacje na temat odcinka.

Myślę, że w tej sytuacji najlepiej będzie jeśli po prostu przejdę przez odcinek, zatrzymując się przy tych scenach, przy których chciałbym do czegoś się odnieść.

W otwierającej odcinek scenie na Driftmarku zdziwiła mnie wzmianka o tym, że Rhaenys nie widziała męża od sześciu lat. W streszczeniu DaeL sugerował, że może to mieć związek z żałobą po Laenorze. Wydaje mi się, że to dość prawdopodobne… jednak nawet wówczas ta sześcioletnia ciągła nieobecność jest raczej zbyt długa. W końcu Stopnie to nie Asshai, a w serialu rejs z tego archipelagu na Driftmark trwa najwyraźniej około tygodnia, bo Rhaenys stwierdza, że skoro wiadomość nadeszła z Wieczorowego Dworu (na wyspie Tarth, mniej więcej w połowie drogi), to Corlysa należy się spodziewać w ciągu trzech dni. Przy okazji – księżniczka Rhaenys na pewno nie ma dobrych wspomnień związanych z Tarthem, bo na tej wyspie z ręki myrijskiego pirata zginął jej ojciec, książę Aemon. W każdym razie, skoro Corlys nie był we własnej siedzibie od tak dawna, to późniejsze wyrzuty Vaemonda trochę łatwiej zrozumieć – z jego punktu widzenia Corlys postawił swoje ambicje („potomek” na Żelaznym Tronie) ponad przetrwaniem rodu, a potem na długie lata przepadł i zostawił doglądanie dobytku żonie i bratu.

Potem akcja przenosi się na Smoczą Skałę, a dokładniej do wnętrza Smoczej Góry, skąd Daemon zabiera nowy lęg Syrax. Ciekawe, czy z tych trzech jaj po jednym otrzymają Aegon (młodszy), Viserys i Rhaena. W Ogniu i krwi jedno z tych jaj otrzymała właśnie Rhaena, ale synowie Rhaenyry i Daemona mieli własne smocze jaja już wcześniej (Aegonowi wykluło się już nawet smoczątko, Chmura). Swoją drogą, dobrze, że na Smoczej Skale też stacjonują Stróże Smoków. Może okaże się, że wśród nich znajdzie się ten stróż, którego jako młodego czeladnika pokazano w pierwszym odcinku?

Po otrzymaniu listu od Baeli Daemon wraca na zamek, gdzie trwa właśnie lekcja starovalyriańskiego. Nadzwyczajna chęć Jacaerysa, by jak najszybciej poznać ten język ma pewnie związek z tym, że doskonale wiedząc o wątpliwościach co do jego ojcostwa Jace chce być tak valyriański, jak to tylko możliwe. Maester, który prowadzi ćwiczenia to pewnie Gerardys. Szkoda, że jak na razie pojawia się tak rzadko. Jace uczy się o lądowaniu Aegona Zdobywcy nad zatoką Czarnego Nurtu, co może okazać się nie bez znaczenia –

Ciekawszy jest jednak fragment o tym, że Aegon polecił, by jakieś drzewa zostały „zabite” (jak sądzi Jace), czyli wycięte (felled, jak poprawia go Gerardys). Drzewa, które mogą być zabite, kojarzą mi się z czardrzewami. Ale gdyby miało tak być, to jakie czardrzewa mógł ściąć Aegon? Nie wiem, ale może się okazać, że będzie to miało jakiś związek z tym, że Jace

Po przybyciu do stolicy Rhaenyrę i Daemona czekają różne złośliwości ze strony Hightowerów – najpoważniejsze jest oczywiście to, że by powitać księżniczkę wychodzi tylko lord Caswell, ale wygląda też na to, że nikt nie zapewnił eskorcie księżniczki odpowiedniej liczby wierzchowców, przez co jej chorążowie musieli biec na piechotę za powozami (w poprzednich odcinka w takich sytuacjach chorążowie zawsze jechali konno). Wracając jeszcze do lorda Caswella – już po raz drugi zostało podkreślone, że jest on stronnikiem Rhaenyry (na początku szóstego odcinka jako jedyny zaoferował jej pomoc, gdy po porodzie szła przedstawić Joffreya królowej). To pewnie podbudowa po to, że w dziewiątym odcinku najprawdopodobniej

Posiedzenie Małej Rady także jest okazją, by podkreślić kto jest po stronie Rhaenyry (lord Lyman Beesbury, starszy nad monetą), a kto nie (lord Jasper Wylde, starszy nad prawami oraz ser Tyland Lannister, starszy nad okrętami). Nawiasem mówiąc, ród Beesburych to wasale Hightowerów, w każdym razie za czasów Pieśni Lodu i Ognia. Ser Harrold Westerling nadal pozostaje lordem dowódcą gwardii, chociaż w chronologii książkowej ser Criston Cole zastąpił go na tym stanowisku już kilkanaście lat przed tymi wydarzeniami. Ciekawe, jaki wpływ na przebieg kolejnego odcinka wywrze ta zmiana – ale do tego wrócę na koniec w przewidywaniach.

Gdy ser Erryk Cargyll zwraca się do królowej Alicent w pilnej sprawie, ta myli go z jego bratem bliźniakiem, ser Arrykiem. Tego typu pomyłki pewnie będą miały jeszcze znaczenie. Jeszcze co do Erryka i Arryka, przy tej okazji napiszę o pewnej sprawie z nimi związanej, ale jako że dotyczy ona książek a nie serialu, kolejny akapit spokojnie można pominąć, jeśli interesuje Was bardziej serial. Po prostu od jakiegoś czasu chciałem wspomnieć o jednej rzeczy, ale nie było ku temu okazji.

Przykład Erryka i Arryka dobrze ilustruje jakie problemy czekają na kogoś, kto chce szukać w twórczości George’a R.R. Martina (czy jakiegokolwiek innego autora) nawiązań literackich. GRRM został kiedyś zapytany o to, czy imiona bliźniaków Cargyllów są celową aluzją do Sagi o Ynglingach, w której wspomniani są bracia Alrek i Eirik. Tak jak Arryk i Erryk, Alrek i Eirik

W odpowiedzi opublikowanej w So Spake Martin ze stycznia 1999 roku GRRM stwierdził, że możliwe, że czytał kiedyś tę sagę, bo był kiedyś na kursie poświęconym właśnie sagom, ale gdy tworzył postaci Cargyllów, nie pamiętał o Alreku i Eiriku i miał na myśli bardziej arturiańskich braci sir Balina i sir Balona (chodzi o sir Balana). (Do tych braci nawiązuje też pewnie postać ser Balona Swanna i jego brata w samej PLiO). Czy w takim razie ta – wydawałoby się – idealna paralela jest tylko przypadkiem? A może te dwa imiona były zakopane gdzieś głęboko w pamięci GRRM-a i autor nieświadomie po nie sięgnął, gdy tworzył Cargyllów? Kto wie… Tak czy inaczej, cała ta sprawa pokazuje jak przy poszukiwaniu nawiązań i inspiracji warto zachować ostrożność. A tym bardziej przy tworzeniu teorii opartych o takie potencjalne aluzje.

Następnie Rhaenyra i Daemon przedstawiają Viserysowi swoich synów. O zmianach w stosunku do książki związanych ze stanem zdrowia króla napiszę przy innej scenie. Tutaj dodam tylko, że reakcja Viserysa na to, że jego imię nadano młodszemu z chłopców była dla mnie idealnie słodko-gorzka – zwłaszcza w kontekście rozmowy Viserysa z lordem Lyonelem na temat tego, jak zostanie zapamiętany sprzed kilku odcinków.

W scenie rozmowy z Dyaną Alicent bardzo przypominała mi Cersei. I dlatego zastanawiam się, czy w miesięcznej herbacie podanej Dyanie była trucizna. Zwłaszcza sposób w jaki Alicent powiedziała, że wie, że Dyana nikomu nie powie, co zrobił Aegon, budzi podejrzenia.

Tymczasem, Rhaenyra zastanawia się, czy nie sprowadzić maestera Gerardysa, by zbadał jej ojca. W książce wątek Gerardysa jest bardziej rozbudowany – jeszcze za życia wielkiego maestera Mellosa król przecina sobie palec na Żelaznym Tronie (zresztą w scenie, której wersja znalazła się w tym odcinku), w ranę wdaje się zakażenie i stan króla jest na tyle poważny, że zachodzi obawa, że umrze. Wtedy Rhaenyra przybywa z Gerardysem, który amputuje królowi dwa palce. Jakiś czas później umiera Mellos i każde ze stronnictw wysuwa własnego kandydata na jego miejsce – Rhaenyra chce, żeby wielkim maesterem został Gerardys, a Hightowerowie proponują własnego maestera. Ale ostatecznie wybrany zostaje Orwyle. W serialu te wydarzenia pominięto i już od przeskoku czasowego pomiędzy piątym i szóstym odcinkiem wielkim maesterem jest Orwyle. Szkoda, że wątek sporu o obsadzenie tego urzędu się nie pojawił, bo byłaby to też dobra okazja, żeby podkreślić związki pomiędzy Hightowerami i Cytadelą i ogólną rywalizację stronnictw w różnych dziedzinach…

Po wejściu Alicent Daemon i Rhaenyra wymieniają z nią „uprzejmości”, po czym rozmowa schodzi na temat petycji Vaemonda. Królowa obiecuje, że stanie się zadość sprawiedliwości. I tu zastanawiam się co tak właściwie by się stało, gdyby Hightowerowie i Vaemond zrealizowali swój plan do końca… czy zamierzali poprzestać na tym, że dziedzicem Corlysa zostanie ogłoszony Vaemond, dzięki czemu stronnictwo Hightowerów zyska największą flotę w Westeros, a pochodzenie Luke’a (a przez to również Jace’a i Joffa) zostanie podkopane, na czym sprawa Aegona skorzysta dopiero później? W tym przypadku Otto mógłby się powołać na to, że skoro wola lorda Corlysa nie jest jasna, a nie wiadomo też, jak to będzie z synami Rhaenyry po jej wstąpieniu na tron (czy wszyscy staną się Targaryenami, czy tylko Jace), to lepiej, żeby dziedzicem Driftmarku był Vaemond, co zagwarantuje ciągłość rodu. A dla wszystkich byłoby jasne, że prawdziwym powodem są wątpliwości co do ojcostwa ser Laenora. Ale może Hightowerowie chcieli już doprowadzić wszystko do końca i ogłosić, że synowie Rhaenyry i Laenora są tak naprawdę synami Harwina Stronga? Ale gdyby Otto jako głos króla wydał taki wyrok, to należałoby natychmiast aresztować Rhaenyrę za zdradę stanu… czy Hightowerowie byli już na to gotowi? I czy by odważyliby się otwarcie oskarżyć księżniczkę Smoczej Skały, skoro Viserys nie był jeszcze zupełnie bez świadomości?

W Ogniu i krwi sytuacja jest inna: lord Corlys nie odnosi rany w bitwie na Stopniach, tylko zapada na gorączkę, a ponieważ jest w podeszłym wieku, zachodzi prawdopodobieństwo, że umrze. Gdyby Corlys nie postanowił inaczej, to dziedzicem zostałby Jacaerys jako najstarszy syn Laenora, ale Rhaenyra woli, żeby Corlys ogłosił, że dziedzicem ma być Lucerys, drugi z synów, bo Jace zostanie w przyszłości monarchą. Rhaenyra pewnie przewidywała, że gdyby sytuację pozostawić tak jak było, to po śmierci Corlysa ktoś z dalszych krewnych zacząłby się domagać, żeby Driftmark pozostał w rodzie Velaryonów. Wtedy włącza się Vaemond (który tu jest bratankiem, a nie bratem Corlysa), który domaga się, by Corlys ogłosił swoim następcą właśnie jego, bo ojcem trzech domniemanych synów Laenora jest Harwin Strong. Wtedy Rhaenyra nakazuje Daemonowi zabić Vaemonda i ten ścina mu głowę. A do Królewskiej Przystani udaje się pięciu kuzynów Vaemonda oraz jego żona i dzieci, żeby wnieść skargę. Czyli tak naprawdę nie wiadomo, czy sprawa przed Koroną dotyczy bezpośrednio sukcesji, czy śmierci Vaemonda, ale myślę, że raczej tego drugiego. To oczywiście zmienia też sytuację z zabiciem Daemona przez Vaemonda, ale do tego wrócę, gdy będziemy przy tej scenie.

Na dziedzińcu Czerwonej Twierdzy Aemond ćwiczy z ser Cristonem. W OiK to rzeczywiście nauki Cole’a sprawiły, że Aemond stał się tak wyśmienitym wojownikiem. Nieomal dochodzi do konfrontacji z Jace’em i Lukiem, ale wszystko przerywa przybycie Vaemonda. Jego zjawienie się pod eskortą zbrojnych Hightowerów oraz chorążych niosących barwy Velaryonów jasno pokazuje, po której stronie opowie się Otto. Kolejna scena, w której Vaemond „usilnie namawia” królową i namiestnika do przychylnego rozpatrzenia jego petycji, też nie pozostawia co do tego wątpliwości.

Pod drzewem sercem Rhaenyra rozmawia z Rhaenys i dają o sobie znać konsekwencje „śmierci” Laenora z poprzedniego odcinka. A przy tej okazji ujawnia się zasadnicza wada planu Rhaenyry i Daemona z poprzedniego odcinka – „zabijając” Laenora zaryzykowali, że utracą poparcie swojego największego sojusznika, lorda Corlysa. Poza tym nie rozumiem, z jakiego powodu Rhaenyra była zdania, że uśmiercenie Laenora w taki sposób, by podejrzenia padły na nią pomoże jej sprawie (skutek miał być taki, że przeciwnicy będą się jej bali). Przecież dopóki żył Laenor, na każde oskarżenie co do pochodzenia jej synów Rhaenyra mogła odpowiedzieć „w takim razie zapytajmy Laenora”, a dopóki on potwierdzał, że jest ojcem, to nikt nie mógł w tej sprawie nic zrobić. Wolałbym, żeby ten wątek został poprowadzony inaczej i żeby Rhaenys już wcześniej była po stronie Rhaenyry, bez tego konfliktu związanego z udziałem Rhaenyry w „zabójstwie” Laenora.

W kolejnej scenie Rhaenyra prosi Viserysa o wsparcie, wspominając też, że teraz nie jest pewna, czy chce Żelaznego Tronu, bo to zbyt wielkie brzemię. Te słowa przypominały mi Stannisa, który też mówił, że nie chciał tronu. Te podobieństwa oczywiście mogą być celowe, bo sytuacja Rhaenyry i Stannisa jest pod pewnymi względami podobna – dość wspomnieć, że tak ona, jaki i on mieli siedzibę na Smoczej Skale i nie cieszyli się popularnością na dworze.

W sali tronowej Otto Hightower zasiada na Żelaznym Tronie i ogłasza, że teraz zostanie rozpatrzona petycja Vaemonda. W komentarzach kuba zapytał, jak ma się sprawa z zasiadaniem namiestnika na tronie. Tak jak odpowiedział HOPS, w PLiO namiestnicy też mają sprawo zasiadać na tronie. Z kolei lak zwrócił uwagę na to, że u Tolkiena w Gondorze było inaczej, bo namiestnicy (jak Denethor) tego nie czynili.

Dygresja (ze spoilerami) na temat Gondoru: Tak właściwie możliwe, że mieli takie prawo, ale tego nie robili, żeby nie stwarzać wrażenia, że próbują uczynić siebie królami. W Gondorze po zaginięciu króla Eärnura sytuacja była bardzo delikatna, gdyż bezkrólewie nie wynikało z tego, że nie było żadnych członków bocznych gałęzi dynastii królewskiej, tylko z tego, że w samym Gondorze nie było nikogo, kogo prawa były jednoznaczne i niepodważalne (a praw księżniczki Fíriel i jej męża Arvedui, króla Arthedainu, Rada na czele z namiestnikiem Pelendurem nie chciała uznać, chociaż zgodnie z prawem króla Tar-Aldariona powinno być inaczej). A że wcześniej Gondor wyniszczyła krwawa wojna domowa (zwana Waśnią Rodową), nie chciano ryzykować i krajem zarządzali namiestnicy (arandurowie, dosłownie słudzy lub ministrowie królewscy). Namiestnicy zachowywali coś, co Tolkien nazywa ceremonialną „pokorą” – czyli unikali wszelkich oznak władzy królewskiej. Namiestnicy nie posługiwali się królewskim godłem, zastąpili chorągiew rodu Elendila białą chorągwią bez żadnych oznaczeń (godła Elendila używali nadal tylko gwardziści Cytadeli), nie mieli berła, tylko białą różdżkę, nie zasiadali nigdy na tronie, tylko na krześle na stopniach tronu… nie nosili też imion w języku quenejskim, mowie Elfów Wysokiego Rodu, tylko w języku sindarińskim, mowie Elfów Szarych (chociaż za czasów królów namiestnicy z tego samego rodu mieli quenejskie imiona). Ale to był tylko rytuał i namiestnicy mieli wszystkie uprawnienia monarchów. A choć nadal nie używali imion quenejskich, nadawali swoim synom imiona różnych ludzkich i elfickich bohaterów z Pierwszej Ery…

ManiekPRL wspomniał, że w przeciwieństwie do Neda Starka i Tyriona lord Tywin nie zasiadał na Żelaznym Tronie. Nie przypominam sobie, żeby Tyrion kiedykolwiek tak czynił (zresztą Tyrion nie był pełnym namiestnikiem, tylko pełniącym obowiązki namiestnika, którym oficjalnie był Tywin), ale Tywin na pewno tak robił, przynajmniej za Aerysa. Stannis wspomina, że pewnego razu ojciec zabrał jego i Roberta na dwór. Król zasiadający na Żelaznym Tronie zrobił na nich wielkie wrażenie, ale później okazało się, że tak naprawdę widzieli Tywina Lannistera, bo Aerys przeciął się ostrzem i namiestnik go zastępował.

Wracając do sceny sądu, zanosi się na to, że Vaemond wygra sprawę, ale niespodziewanie zjawia się Viserys i zastępuje namiestnika na Żelaznym Tronie. Zgodzę się z DaeLem, że to była świetna scena. Niestety, nie była jednak zupełnie pozbawiona wad. Gdy Vaemond zarzuca królowi bezprawne działanie i znieważa Rhaenyrę, król oznajmia, że wytnie mu język, ale nim ktokolwiek ma czas by coś zrobić, Daemon ścina głowę Velaryona. Jak wspominałem, w książkowym pierwowzorze odbywa się to w inny sposób. Vaemond też traci głowę z ręki Daemona, ale na Driftmarku, a nie w sali tronowej. To zmienia postać rzeczy, bo w takim przypadku zabicie Vaemonda można potraktować jako wykonanie wyroku – jeśli w czasach o których tu mówimy Drifmark podlega Smoczej Skale, tak jak w czasach PLiO, to Rhaenyra jako księżniczka Smoczej Skały ma prawdopodobnie władzę sądzenia Vaemonda. Jednak tutaj Daemon zabija Vaemonda na sądzie królewskim. Po raz kolejny można odnieść wrażenie, że w serialowym Westeros wysoko urodzeni mogą bezkarnie się zabijać nawet przed obliczem króla… Dlatego wolałbym, żeby ta scena odbyła się z drobną zmianą. Na przykład, gdyby Viserys powiedział coś w stylu „stracisz za to nie tylko język, ale też głowę” i wtedy dobył sztyletu i ruszył w jego stronę, to Daemon mógłby oznajmić, że tylko wykonał wydany przez brata wyrok. Mogłoby być też tak, że Vaemond np. dobyłby miecza. Viserys mógłby też polecić, by Daemona zostawić w spokoju po tym, jak Otto wydaje rozkaz, by Daemona rozbroić. Możliwości jest wiele, szkoda, że żadnej nie zrealizowano. Nie jest to może jakaś wielka nielogiczność, bo jednak Vaemond dopuścił się zdrady stanu i obrazy majestatu, ale jednak przydałoby się jakiekolwiek wyjaśnienie. Tym bardziej, że to nie pierwsza taka sytuacja (jak dotąd nie ma też wyjaśnienia jak Cole wybronił się z zabicia Joffreya Lonmoutha).

Po krótkiej scenie w której milczące siostry przygotowują ciało Vaemonda do pogrzebu, a Rhaenys patrzy na to z – zapewne – poczuciem winy, przechodzimy do sceny uczty, która moim zdaniem była przynajmniej równie dobra jak scena w sali tronowej, a może nawet lepsza. Przemowa Viserysa, które Rhaenyra i Alicent wznoszą za siebie nawzajem, a przede wszystkim taniec Helaeny z Jacaerysem były dla mnie bardzo przejmujące – zwłaszcza ta ostatnia scena, w której Taniec Smoków staje się na moment dosłowny.

Chciałbym też zwrócić uwagę na to, że Helaena wypowiada kolejne słowa, które mogą okazać się prorocze – beware the beast beneath the boards, czyli „strzeż się bestii (lub stworzenia) spod podłogi”. Bestia spod podłogi kojarzy mi się ze szczurem… a więc może to być zapowiedź – uwaga, znaczny spoiler! –

Po tym jak król Viserys udaje się na odpoczynek, atmosfera na uczcie się zaognia i wkrótce okazuje się, że na prawdziwe pojednanie nie ma szans – synowie Alicent i synowie Rhaenyry są już zbyt mocno zwaśnieni. Ciekawe, czy to przypadek, że pieczone prosię postawiono akurat tuż obok Aemonda, co oczywiście przypomniało Lucerysowi o tym, jak kiedyś naśmiewali się z Aemonda jeźdźca na świni… a może z rozstawieniem dań miał coś wspólnego ser Otto?

Talya, dwórka Alicent, odwiedza Mysarię. Trudno powiedzieć, po której scenie stoi serialowa Mysaria – w czwartym odcinku doniosła Hightowerowi o Daemonie, ale nie można wykluczyć, że to była właśnie część planu, by pozbyć się ser Otta z urzędu namiestnika. A nawet jeśli nie, to od tego czasu Daemon i Mysaria mogli się pogodzić. Możliwe jednak, że w serialu Mysaria będzie współpracować z Larysem Strongiem…

W ostatniej scenie Viserys, sądząc, że rozmawia z Rhaenyrą, wyjawia Alicent urywki przepowiedni Aegona Zdobywcy. Wspominałem, że odniosę się do zmian w stanie zdrowia króla, i teraz przyszła na to pora – myślę, że serial tu przesadził. Przede wszystkim dlatego, że skoro jest niemal zupełnie pewne, że Viserys wkrótce umrze, to decyzja Rhaenyry, by wrócić na Smoczą Skałę wydaje się bardzo ryzykowna. W ten sposób w decydującym momencie wszystko znajdzie się w rękach Hightowerów. W OiK jest inaczej – po amputacji palców stan Viserysa nawet zaczyna się poprawiać, a załamanie zdrowia przychodzi dopiero w ostatnim miesiącu życia, kiedy Rhaenyra już od dłuższego czasu przebywa na Smoczej Skale, a poza tym zbliża się poród. W dodatku skoro Viserys umiera w nocy po uczcie (nieudanego) pojednania, to sytuacja w Królewskiej Przystani na początku kolejnego odcinka staje się bardzo skomplikowana, z czego mogą wyniknąć jakieś problemy. Na dobrą sprawę nie wiadomo, czy Rhaenyra, Daemon wraz z dziećmi zdążyli opuścić stolicę (myślę, że tak, ale sam odcinek tego nie wyjaśnia). Nie wiadomo, co z Rhaenys. Lord Corlys wciąż jest poważnie chory.

A przecież wystarczyłoby dodać jedną krótką scenę, żeby można było to wszystko uporządkować. Na przykład, przed wejściem do komnaty króla Alicent mogłaby porozmawiać z Orwyle’em, i przy tej okazji wielki maester mógłby powiedzieć coś w stylu „od uczty ileś tam tygodni/miesięcy temu stan króla stale się pogarsza”. Dalej wszystko mogłoby się potoczyć tak samo, chociaż wtedy trochę mniej prawdopodobne byłoby to, że Viserys wraca nagle do urwanej dawno temu rozmowy z Rhaenyrą. Ale nie sądzę, by to był aż tak wielki problem. Żałuję też, że w serialu nie znalazła się scena, w której Viserysa w ostatni wieczór przed śmiercią króla odwiedza Helaena ze swoimi dziećmi, a król opowiada Jaehaerysowi, Jaehaerze i Maelorowi o ich pradziadku, Starym Królu. Gdyby stan zdrowia serialowego Viserysa był trochę lepszy, to taką scenę można by dodać tuż przed ostatnią sceną z Alicent (ale może przed hipotetyczną rozmową królowej z wielkim maesterem).

Tak docieramy do przewidywań na temat kolejnego odcinka.

Ostrzegam, że poniżej znajdują się poważne spoilery z Ognia i krwi i zapewne także z kolejnych odcinków!

Odcinek skupi się oczywiście na wydarzeniach w Królewskiej Przystani po śmierci Viserysa, czyli na przejęciu władzy przez stronnictwo Aegona. Skoro tytuł odcinka nawiązuje do zdominowanej przez stronnictwo Hightowerów Małej Rady – tak zwanej Zielonej Rady – warto zwrócić uwagę na zmiany w stosunku do książkowego składu tej rady. Lordem dowódcą gwardii wciąż pozostaje ser Harrold Westerling. W zapowiedzi pojawia się ujęcie w którym Cole z mieczem w dłoni staje naprzeciw ser Harrolda… czy Westerling będzie bronił praw księżniczki i czy przypłaci to życiem, a Cole zastąpi go po śmierci?

Za Rhaenyrą opowie się też starszy nad monetą, Lyman Beesbury.

Członkiem Małej Rady nie jest jak na razie Larys Strong, ale zapewne wkrótce się to zmieni – w końcu Strong zapowiedział, że liczy na to, że Alicent we właściwym czasie okaże mu wdzięczność.

Zapowiedź sporo uwagi poświęca też Cargyllom. W OIK w tym czasie ser Erryk przebywał na Smoczej Skale (tak jak ser Lorent Marbrand, drugi z gwardzistów Rhaenyry), podczas gdy ser Arrryk pozostawał w Królewskiej Przystani. W serialu jak na razie obaj są w stolicy. Może to ser Erryk a nie ser Steffon Darklyn będzie tym gwardzistą, który ucieknie na Smoczą Skałę razem z koroną Viserysa?

W innym ujęciu któryś z Cargyllów ściga w sepcie Aegona… czy chodzi tu o to, że serialowy Aegon nie chce być królem i próbuje uciec? A może ser Erryk opowiedział się już po stronie Rhaenyry i próbuje pojmać lub zabić Aegona?

Wygląda na to, że Rhaenys pozostała w Królewskiej Przystani… czy ucieknie razem z ser Errykiem? Mam nadzieję, że to nie okaże się kolejną niepotrzebną zmianą, z której wynikną jakieś problemy. Podobnie ma się sprawa z lordem Corlysem – skoro w odcinku, który kończy się wraz ze śmiercią Viserysa Wąż Morski jest niemal umierający, to kiedy będzie mógł wrócić do zdrowia, by objąć dowodzenie nad flotą Velaryonów i otrzymać godność namiestnika królowej?

Pojawia się też jakiś chłopiec z włosami typowym dla Valyrian… czy to któryś z synów Aegona i Haelaeny – Jaehaerys lub Maelor? A może to nieślubny syn Aegona (za takiego uważano Gaemona Jasnowłosego)?

Wreszcie widzimy koronę, która znajdzie się na głowie Aegona – tę właśnie koronę nosił niegdyś Aegon Zdobywca.

W OiK decyzja o tym, by właśnie nią koronować Aegona zapadła najpierw, a dopiero potem wyszło na jaw, że koronę Viserysa (a wcześniej Jaehaerysa) i tak wykradł zarządca, który uciekł na Smoczą Skałę z Darklynem. W serialu może być inaczej – użycie korony Aegona będzie koniecznością.

Co ciekawe, w zapowiedzi nie ma ani jednej sceny z Rhaenyrą, Daemonem czy ich dziećmi… może w dziewiątym odcinku w ogóle ich nie zobaczymy, bo akcja skupi się tylko na Królewskiej Przystani?

To może być dobry sposób, by przedstawić przejęcie władzy – w końcu Otto zarządził by śmierci króla nie ogłaszać, a bramy miasta zamknąć. Rhaenyra może się więc dowiedzieć o śmierci ojca dopiero na początku kolejnego odcinka, kiedy na Smoczą Skałę przybędzie ser Erryk z koroną. Ta scena może też mieć miejsce na samym końcu dziewiątego odcinka. Cóż, już wkrótce się przekonamy.

0

0