Predator: Prey (2022)

Predator to bardzo zapracowany kosmita. Walczył już z gubernatorem Kaliforni, obcym, Władysławem Szpilmanem, nieprzeniknionymi ciemnościami, Batmanem, a nawet z Dannym Gloverem. Niezrażone słabymi wynikami finansowymi kolejnych części tej epopei, studio FOX z uporem maniaka próbuje wskrzeszać tę upadłą markę i dość niespodziewanie, bezpośrednio na Disney+ i Hulu, miała miejsce premiera nowego filmu z serii: Pocahontas kontra Predator. Zgodnie z panującą modą zaproponowano nam coś w rodzaju miękkiego rebootu serii, czyli zakamuflowanego remake’u oryginału w formie prequela. Tym razem z kosmicznym łowcą zmierzyła się filigranowa Indianka imieniem Naru i, o dziwo, wstydu nie ma. Powodów do dumy za bardzo też nie. Ale po kolei.

Akcja filmu dzieje się w XVIII wieku gdzieś na Wielkich Równinach amerykańskich wśród plemienia Komanczów. Ci Komancze, niczym Arnold Schwarzenegger dwa i pół wieku później, spotykają w lesie morderczego kosmostwora, który poluje na dziki i łosie, a nawet na ludzi. Zabija wszystkich po kolei, wyrywa kręgosłupy i kolekcjonuje czaszki, a na koniec traci głowę z ręki dzielnej squaw. Oryginalne, nieprawda? Nowy Predator po raz pierwszy w serii stawia na kobiecą bohaterkę i to oczywiście uruchomiło internetowych kretynów z obu stron ideologicznej barykady rozciągniętej w poprzek naszego świata. Z jednej strony progresywni lewacy pieją z zachwytu, bo “girl power” i to w dodatku jeszcze w wydaniu rdzennie amerykańskim, silna i niezależna kobieta dokopuje złym chłopom i nawet tym nie z tej ziemi. Skutek: 92% pozytywnych recenzji w serwisie Rottentomatoes w momencie pisania tego tekstu. Z drugiej strony zacietrzewione prawaki wylewające wiadro pomyj, bo nie może być tak, że kiedyś Gubernator-Terminator ledwo ubił Predatora, a teraz może to zrobić jakaś byle baba i to w dodatku czerwonoskóra! Nie o takie Predatory nic nie robiliśmy!

Oczywiście jedni i drudzy są w mylnym błędzie, bo po pierwsze główna bohaterka to nie Rey Skywalker i dostaje mocno w kość, a jej motywacja od początku jest prosta, jasna i spójna z ogólną koncepcją tej postaci. Nie ma przecież nic złego w pokazywaniu przełamywania stereotypów, a niezależność Naru nie jest wcale ordynarna i nikt nikomu nie próbuje nakładać feministycznych bredni łopatą do głowy. Woli polować, zamiast gotować, co w tym złego? Po drugie niektórzy zdają się zapominać, że pierwszy Predator był filmem genialnym w swojej prostocie i wszystkie późniejsze próby dorabiania jakiegoś tła do tej historii i postaci, powodowały co najwyżej uśmiech politowania, a częściej po prostu gigantyczne zażenowanie i kończyło się katastrofą. Twórcy Prey nie wymyślali koła na nowo i nakręcili to samo tylko inaczej, czym przynajmniej się nie zbłaźnili, w przeciwieństwie do Shane’a Blacka, reżysera poprzedniej części. Idea i oś fabularna jest identyczna jak w pierwowzorze, część scen zapożyczono bez żenady wprost z 1987 roku i gdzieś na podstawowym poziomie wszystko to działa całkiem dobrze. Najpierw Indianie ruszają na polowanie, a potem Predator poluje na Indian. I Francuzów. I niedźwiedzie, węże oraz wilki. To, czy ostatni cios zadaje kobieta, czy mężczyzna, nie ma większego znaczenia. To taki sam detal, jak zmiana czasu i miejsca akcji.

Jest więc to film nakręcony według sprawdzonej receptury, co trzeba uznać zarówno za wadę, jak i zaletę. Jak wspomniałem, jest bezpiecznie i poprawnie, ale również dość nudno i absolutnie bez zaskoczeń. W oryginalnym Predatorze mieliśmy co prawda na początku psującą nieco suspens scenę ze statkiem kosmicznym, ale potem przez długi czas kosmita był kompletną zagadką. Napięcie w tamtym filmie sięgało zenitu, zanim zaczęło się prawdziwe polowanie. Prey nie bawi się w takie subtelności. Niby i tak nie miałoby to sensu, bo każdy wie, jak wygląda i działa stwór, ale w końcu na tej tajemnicy został zbudowany niepowtarzalny nastrój pierwowzoru. Tu mamy po prostu niewidzialnego potwora i w zasadzie odliczamy jedynie czas do finałowej konfrontacji. Nie pierwszy raz nasuwa mi się na myśl, że kontynuacje takich filmów jak Predator są bez sensu. Nie da się drugi, czy piąty raz zrobić czegoś tak prostego w świeży, oryginalny sposób. Potrzeba jakiejś zmiany, “twistu” i pomysłu, ale tu nie ma miejsca na pomysł. Można jedynie skopiować, powtórzyć i sprzedać to samo w nowym opakowaniu, licząc na to, że klient trochę już zapomniał, jak było za pierwszym razem.

Zmiana realiów jest w tym wypadku w 100% kosmetyczna i ponownie działa zarówno na korzyść, jak i niekorzyść obrazu. Jest ładnie, tego nie mogę odmówić. Krajobrazy, widoczki, niezłe zdjęcia, gra kolorami, bardzo fajne kostiumy i rekwizyty, wszystko to zagrało znakomicie. Prey to bardzo ładny film. Świetnym pomysłem było też zaangażowanie aktorów wywodzących się z rdzennych mieszkańców Ameryki. Ich charakterystyczna uroda dodaje bardzo dużo autentyzmu i perfekcyjnie dopełnia obraz. Szkoda, że nie pokuszono się o to, żeby dialogi nagrać w jakimś indiańskim narzeczu. Nieskazitelna angielszczyzna trochę razi, zwłaszcza na tle Francuzów bulgoczących w swoim piekielnym języku. Niestety przeniesienie akcji w tak daleką przeszłość sprawia, że nowy/stary Predator faktycznie wygląda trochę jak pierdoła, skoro dał się pokroić na plasterki ludziom nie znającym elektryczności. Gdzie mu tam do twardziela z dżungli, który nawet minigunom się nie kłania? Co prawda widać, że to jakiś wcześniejszy model, bez laserów i co bardziej wymyślnych gadżetów, ale nadal ciężko uwierzyć, że czerwonoskórzy przeżyliby dłużej niż kilka minut w starciu z taką maszyną do zabijania. Wydaje mi się, że cały ten pomysł wziął się z chęci nawiązania do końcówki Predatora 2, kiedy Danny Glover otrzymuje stary pistolet. W Prey mamy ten sam rekwizyt i pokusiłbym się domniemywać, że mógł to być punkt wyjścia do idei cofnięcia się w te właśnie czasy.

Nie ustrzeżono się kilku mniejszych lub większych wad realizacyjnych. Zdecydowanie zabrakło mi porządnej ścieżki dźwiękowej. Alan Silvestri w oryginale po mistrzowsku kreował atmosferę swoją muzyką. Zresztą w tamtym filmie całe udźwiękowienie było niesamowite. Wszystkie te odgłosy związane z wyposażeniem Predatora pamięta chyba każdy, podobnie jak tajemnicze bębenki. W Prey powtórzono jedynie to, co już znamy, nie dodając ani pół grama oryginalności, a o muzyce mogę powiedzieć, że jakaś była. Dużo większym problemem są jednak (d)efekty specjalne, a konkretnie animowane komputerowo zwierzaki. Pląsający niedźwiedź przyprawił mnie o spazmatyczny śmiech, a węże, wilki, czy inne kuguary wcale nie wyglądały wiele lepiej. Ich animacje były całkowicie nierealistycznie i koślawe. To dziwne, bo reszta, jak wspomniałem, wygląda naprawdę schludnie.

Czyli w końcu polecam Prey, czy raczej odradzam? Sęk w tym, że ani jedno, ani drugie. Nie urzekł mnie ten film, ale mając bardzo niskie oczekiwania, dałem się umiarkowanie pozytywnie zaskoczyć. Nie wiem, dla kogo go nakręcono. Oryginałowi nie dorasta do pięt, a nie wnosi nic nowego. Lepiej obejrzeć po raz „ochnasty” Arnolda w akcji. Nie wnosi nic nowego, czyli nowych widzów raczej też nie przyciągnie. Jest zbyt mało kontrowersyjny, żeby rozpocząć prawdziwą gównoburzę w internecie, a wytwórnia chyba sama nie bardzo wierzyła w sukces finansowy, bo film trafił prosto na platformy streamingowe, zupełnie omijając kina. Nie rozumiem idei, jaka za tym wszystkim stała. Jeśli chcecie poprawnego akcyjniaka, prostego, krótkiego, ze znanym i lubianym bohaterem, a do tego nie przeszkadza wam, że Predator naprawdę będzie walczył z młodą Indianką, to oglądajcie. Wstydu nie ma. Jeśli jednak naczytaliście się recenzji kupionych przez Myszkę Miki i spodziewacie się cudów na kiju, to stanowczo studzę wasz zapał. Odgrzewana pizza bywa smaczna, ale nadal jest tylko odgrzewaną pizzą. Wystawiając ostateczną ocenę czuję, że jestem trochę niesprawiedliwy i powinienem dodać jedno oczko, bo naprawdę oglądało mi się Prey całkiem miło. Obawiam się jednak, że miałbym potem wyrzuty sumienia, a najsprawiedliwsze byłoby wystawienie 5,5/10, czyli o grubość włosa powyżej przeciętności. Zadecydujcie sami, czy warto.

0

0