Heavy Metal (1981)

Ogólnokrajowa kwarantanna nie dotyczy jeszcze nas wszystkich, ale sytuacja jest rozwojowa i nie wiadomo, co nas czeka za tydzień lub dwa. Szczęściem w nieszczęściu jest to, że serwisy streamingowe i w ogóle wszystkie zapewniające rozrywkę przez internet stają na uszach, żeby zawalczyć o widzów, mających teraz nadmiar “wolnego” czasu. Skutkiem jest wysyp różnych promocji na konta premium oraz świeża dostawa tytułów dostępnych do obejrzenia w domowym zaciszu. Niektórzy rzucą się na pewno na świeżynki, które trafiły do internetu dosłownie chwilę po premierze kinowej (a niektóre z jej zupełnym pominięciem), ale prawdziwą radość może sprawić raczej odkrywanie w tym czasie nieco zakurzonych i zapomnianych tytułów. Ja na przykład z nieskrywaną radością odebrałem informację o udostępnieniu przez Netflix kultowej animacji pt. Heavy Metal. Cóż może być bowiem lepszego od solidnej dawki nagich animowanych kobiecych piersi?

Magazyn komiksowy Heavy Metal pojawił się na amerykańskim rynku w drugiej połowie lat 70., początkowo jako licencjonowany przedruk francuskiego periodyku, a później już jako osobny byt, gdzie publikowano prace takich komiksowych legend jak Moebius, Enki Bilal, Milo Manara, H.R. Gieger, czy Jim Steranko. W przeciwieństwie do popularnych trykociarskich wydawnictw spod znaku Marvela i DC Comics, Heavy Metal skierowany był do dorosłych czytelników, a komiksy w nim zamieszczane, utrzymane głównie w duchu science-fiction i mrocznego fantasy, nie stroniły od wulgarności, brutalności i elementów erotycznych. Szybko też zyskał status magazynku kultowego, a duża popularność zwróciła uwagę filmowców, między innymi mało znanego wtedy jeszcze producenta: Ivana Reitmana. 4 lata po premierze pierwszego numeru i 3 lata przed gigantycznym sukcesem Pogromców duchów, najbardziej znanego dzieła Reitmana, do kin trafił film animowany Heavy Metal.

Niczym papierowy pierwowzór jest to antologia krótkich historii, dla formalności luźno połączonych ze sobą wątkiem głównym, w którym latająca i świecąca zielonym światłem kulka imieniem Loc-Nar, będąca ucieleśnieniem wszelkiego zła, straszy małą dziewczynkę, opowiadając jej o tym, jak przez wieki i w różnych miejscach wszechświata doprowadzała do upadku i zgnilizny moralnej. To oczywiście tylko pretekstowa klamra spinająca pozostałe nowele, ale dzięki niej film rozpoczyna fantastyczna sekwencja wprowadzająca autorstwa samego Dana O’Bannona z Chevroletem Corvette w roli głównej. Same historyjki tworzone były przez różne zespoły i w różnych studiach, każdy charakteryzuje się więc odmiennym stylem kreski, jak i tonem opowieści. Zaczynamy od rewelacyjnej historii taksówkarza w dystopijnym Nowym Jorku przyszłości, narysowanym w bardzo europejskim stylu i który ewidentnie zainspirował Luca Bessona przy produkcji Piątego elementu. Potem coś w rodzaju kosmicznej wersji Conana pożenionego z Thorgalem, satyryczną rozwałkę na stacji kosmicznej, a następnie rewelacyjny horror, ponownie pióra O’Bannona o załodze bombowca B-17, który zostaje zaatakowany przez zombie. Pomiędzy tymi fragmentami miała się jeszcze pierwotnie znaleźć miniatura wybitnego animatora Corneliusa Cole’a, opowiadająca historię przemocy na naszej planecie. Ostatecznie nie została zrealizowana, ale na wydaniu VHS i jako dodatek do DVD można było zobaczyć jej wczesne szkice zilustrowane utworem naszego wybitnego, zmarłego przed paroma dniami kompozytora – Krzysztofa Pendereckiego. No i oczywiście jest też na YouTube:

Później mamy jeszcze przezabawny fragment o kosmicznych hippisach porywających piękną Ziemiankę i finałowa Taarna – inspirowana komiksem Arzah Moebiusa, ilustrowana muzyką Black Sabbath i Devo historyjka tajemniczej wojowniczki, jedynej, która może uratować świat od Loc-Nara. Z tej ostatniej części pochodzi chyba najbardziej znana scena całego Heavy Metal (może do spółki z latającą Corvettą), podczas której roznegliżowana pani ubiera się w strój, który niczego nie zakrywa. Narysowana za pomocą techniki rotoskopowej, aby jak najbardziej realistycznie pokazać ruchy Carole Desbiens, użyczającej swojego ciała jako modelu dla Taarny i ilustrowana piękną instrumentalną muzyką, do dziś robi duże wrażenie (i wcale nie chodzi o to, że widać w niej wszystkie krągłości).

Wspomniałem już o muzyce, ale trzeba zaakcentować to bardziej: ścieżka dźwiękowa do Heavy Metal to istny raj dla miłośników długich włosów, gołych torsów, skórzanych gaci i gitarowego łojenia. Czego tu nie ma… Blue Öyster Cult, wspomniany Black Sabbath, Journey, Stevie Nicks, Cheap Trick, Nazareth, Grand Funk Railroad, Devo. Wszystko to na zmianę ze świetną muzyką orkiestrową sprawia, że film wygląda i brzmi trochę jak teledysk, albo animowana rock-opera. Oprawa dźwiękowa oprócz tego, że dobra sama z siebie (chociaż pretensjonalna jak diabli), to doskonale współgra ze stylem całej tej opowieści. Heavy Metal to bowiem kwintesencja początku lat 80. i zapowiedź bombastycznych filmów akcji, eksplozja brutalności, postmodernizmu, narodzin cyber/steam punku i podsumowanie Nowej fali, jaka przetoczyła się przez kulturę i sztukę dekadę wcześniej. Dziś ten obraz jest absolutnie niepoprawny politycznie, przesycony seksizmem i dość wulgarną erotyką, która niejednego widza na pewno zniesmaczy. Heavy Metal nie wstydzi się swoich pulpowych korzeni, wręcz przeciwnie: stawia je w centrum uwagi i celebruje. Trzeba brać na to poprawkę przed seansem i nastawić się na proste historyjki dla nagrzanych nastolatków, pełne latających kończyn i kobiet wskakujących herosom do łóżka bez żadnej przyczyny. No i na dużo animowanych nagich kobiecych biustów w rozmiarze DD i większych. Prostackie i głupkowate? Nie przeczę. Ale to kawałek historii i przykład tego, co już nigdy nie wróci, a dla wielu powrót do szczenięcych lat i złotej ery kaset wideo.

Zapowiedź netflixowej premiery Heavy Metal była dla mnie dużą i bardzo sympatyczną niespodzianką. Oglądałem ten film już dawno i miło wspominałem, lecz do powtórnego seansu przystąpiłem z pewnym zawahaniem. Czy da się to jeszcze oglądać? Wszak z pudel metalu człowiek wyrósł już dawno. Z muskularnych osiłków piorących wszystkich po pyskach niby też. Na szczęście mój wewnętrzny pryszczaty nastolatek ma się znakomicie i po raz kolejny bawiłem się świetnie. Chyba nawet lepiej niż kiedyś, bo mogę na te zabawy z konwenansami spojrzeć z większym dystansem i trochę większą wiedzą. Heavy Metal nie powali raczej nikogo jakością animacji, bo daleko mu do piękna disneyowskich bajek i do maestrii technicznej anime, ale kreska zakorzeniona głęboko w europejskiej komiksowej tradycji może się podobać. Jest to film na tyle odmienny od wszystkich pozostałych, że już dla samego tego faktu warto go znać, a tych, którzy już go widzieli, pewnie nie muszę namawiać do ponownego seansu.

0

0