Judy (2019)

Amerykanie kochają swoje gwiazdy. Zawsze je kochali. Hollywood od początku było fabryką sław i celebrytów, którzy rozpalali wyobraźnię widzów tak w Stanach, jak i po naszej stronie wielkiej wody. Przez lata kolejne pokolenia aktorów, piosenkarek i wszelkiej maści osobowości scenicznych przewijały się przez media, a ich życia stanowiły pożywkę dla tabloidów i plotkarzy. Jedni potrafili tę popularność znieść i wykorzystać, inni dali się sławie zniszczyć. Czasem na jaw wychodziły bardzo smutne historie zakulisowych brudnych rozgrywek i toksycznych znajomości. Biografia Judy Garland, jednego ze złotych dzieci Hollywood, mogłaby dostarczyć materiału na cały serial, a nie tylko dwugodzinny film. Aktorka od najmłodszych lat, ulubienica młodej widowni, zdobywczyni Oscara za piosenkę z „Czarnoksiężnika z krainy Oz” i wreszcie gwiazda estrady oraz pierwszego remake’u filmu „Narodziny gwiazdy”. Jednocześnie pięciokrotna mężatka, uzależniona od leków, wielokrotnie na granicy bankructwa i załamania nerwowego, stanowiła przykład na to, jak Hollywood wykorzystuje swoje gwiazdy i porzuca je, kiedy przestaną być potrzebne.

Film “Judy” w reżyserii Ruperta Goolda pokazuje Garland u schyłku kariery, na krótko przed śmiercią w wieku 47 lat. Długi i brak przychylności amerykańskiej publiczności zmuszają gwiazdę do podpisania kontraktu na występy w Wielkiej Brytanii, a wyjazd tam wiąże się z koniecznością oddania dwójki dzieci pod opiekę trzeciemu mężowi, co przychodzi jej z wielkim trudem. W Londynie widzimy, jak ciężka we współpracy była Judy, a w retrospekcjach jak przemoc psychiczna ze strony włodarzy studia MGM doprowadziła ją do fatalnej kondycji psychicznej i uzależnienia od leków. I tyle. Film składa się z kilku występów na scenie, obrazków maltretowanej psychicznie dziewczynki oraz nieradzącej sobie w dorosłym życiu kobiety, która mimo wielkiego talentu nie jest w stanie poukładać wszystkiego w odpowiedni sposób.

Nie ma co ukrywać, że znaczna większość widzów obejrzała lub obejrzy ten film, żeby przekonać się, czy Renée Zellweger rzeczywiście przeobraziła się w Judy Garland. Rola przyniosła jej drugiego Oscara i była wychwalana pod niebiosa przez niemal wszystkich krytyków. Niestety nie podzielam hurraoptymizmu, chociaż absolutnie nie odmówię aktorce znakomitego warsztatu. Są momenty, że z zegarmistrzowską precyzją odtworzyła postać, w którą się wciela, co do najmniejszego gestu i ruchu. Fizycznie również zmieniła się tak, że ciężko rozpoznać w niej Bridgett Jones (i nie chodzi tu o koszmarne operacje plastyczne, jakim się poddała, nie będę tego tematu w ogóle poruszał). Mało tego, podobnie jak Taron Egerton w „Rocketmanie” Zellweger sama zaśpiewała wszystkie piosenki w filmie i chociaż dysponuje inną skalą i barwą głosu niż Garland, to nie ma się absolutnie do czego przyczepić w tej kwestii. Można wręcz powiedzieć, że występy sceniczne to najmocniejszy element filmu, aczkolwiek miałem dziwne wrażenie (pewnie słuszne), że wokal owszem był autentyczny, ale nagrany w studiu, niezależenie od obrazu i dopiero potem nałożony.

Cała reszta to obraz kobiety na skraju załamania nerwowego, walczącej o swoje dzieci, niezrozumianej, zapłakanej, pijanej i smutnej. Niestety wszystko to pokazane z finezją drwala, a jeśli wziąć pod uwagę, że Garland nigdy nie uważała się za ofiarę losu ani postać tragiczną, tym bardziej ciężko traktować ten film z należną dozą powagi. Od pierwszych scen z młodości, kiedy małoletnią Judy zmusza się do drakońskiej diety, zabrania kontaktów z rówieśnikami i raczy głupimi przemowami godnymi czarnych charakterów z kreskówek (w tej roli szef studia MGM Louis B. Meyer oraz stylizowana na gestapowskiego babsztyla przyzwoitka), widać, że to wszystko jest robione pod tezę i rysowane grubą kreską. Owszem, nie mam wątpliwości, że Hollywood jest bezwzględnym miejscem, ale nie trzeba mi tego walić w twarz, pokazując starego grubasa maltretującego psychicznie nastolatkę. Tak samo finezyjny był fragment pokazujący spotkanie z pewną parą gejów. Garland była znana z tego, że sympatyzowała ze środowiskami homoseksualnymi, więc twórcy scenariusza wymyślili sobie tych fikcyjnych, sympatycznych do niemożliwości panów, którzy przypadkiem spotykają Judy po występie, a następnie ona zaprasza ich na kolację, co kończy się wspólnym smażeniem jajecznicy i wyciskającym łzy występem wokalnym. Doprawdy można to było pokazać w jakiś bardziej subtelny sposób.

Odniosłem wrażenie, że wszystko to miało na celu jedynie pokazanie kobiety zniszczonej przez showbiznes i niezrozumianej. Chyba miałem jej współczuć i zadumać się nad złym losem gwiazd, a może nawet zapłakać nad stłamszonym geniuszem. Problem w tym, że film pozostawił mnie w dużej mierze obojętnym. Nawet niewątpliwie ponadprzeciętna rola Renee Zellweger pozostawiła niedosyt, gdyż cały czas miałem wrażenie, że aktorka męczy się i na siłę próbuje wykrzywiać twarz w wyuczonych grymasach, byle upodobnić się do postaci historycznej. Obejrzałem z ciekawości kilka wywiadów i archiwalnych nagrań z Garland, i nie zauważyłem, żeby aż tak się marszczyła i kiwała, chociaż miała w repertuarze wiele nietypowych zachowań i mówiła w bardzo specyficzny sposób. Cały czas miałem w pamięci film „Jackie” i Natalie Portman cedzącą słowa z udawanym teksańskim akcentem, mającym naśladować wdowę po prezydencie Kennedym. Niby widać ogrom pracy, jaki aktorka włożyła w przygotowanie się do roli, a jednak coś jest nie tak.

Czy zatem odradzam „Judy”? Niezupełnie. Nie jest to zły film, ale nie za bardzo ma czym zachwycić. Może jeśli lubicie ładnie zaśpiewane piosenki i niezbyt oryginalne, ale w miarę poprawne biografie, będziecie w stanie czerpać przyjemność z seansu. Warto zobaczyć Renee Zellweger znowu w formie, bo to dobra aktorka. Warto też przypomnieć sobie postać Judy Garland, chociaż może lepiej zrobić to, oglądając „Czarnoksiężnika z krainy Oz”.

0

0