Doom: Annihilation (2019)

Jak zarobić dużo milionów dolarów? Można być włodarzem dużej wytwórni filmowej (np. Universal Pictures) i mieć prawa do ekranizacji popularnych gier wideo (np. Doom). W takiej sytuacji mamy przed sobą całe morze możliwości. Można zagonić do roboty jakichś scenarzystów – speców od kina akcji, znaleźć przyzwoitego reżysera, ze dwie gwiazdy Hollywoodu, rzucić trochę forsy na promocję i sukces gotowy. Co jednak, jeśli zamiast tego ulega się namowom reżysera takich hitów jak: Soccer Dog i trzecia część S.W.A.T. (w tej roli Tony Giglio), który przysyła nam szkic scenariusza swojego wymarzonego Dooma? Rozsądny człowiek spuściłby gościa na drzewo, ale nie wytwórnia Universal… Wytwórnia Universal postanawia w takim wypadku dyskontować sukces niedawno wydanej czwartej części gry i czym prędzej daje zielone światło nowej superprodukcji. No może nie tak do końca super, bo reżyserem nadal jest Tony Giglio, w obsadzie nie ma żadnej znanej twarzy, a tak w ogóle to film ląduje od razu na DVD i BluRay. Co mogło pójść nie tak? Podpowiadam: wszystko.

W tym całym pożałowania godnym procesie produkcyjnym wart uwagi jest być może fakt, że Universal ma prawa jedynie do ekranizacji trzech pierwszych części Dooma, więc chociaż zamiarem było korzystanie z popularności gry z 2016 roku, to film najwięcej czerpie z trzeciej odsłony serii, a początkowo był planowany jako kontynuacja poprzedniej ekranizacji sprzed 14 lat. Jak wiadomo, tamta operacja również udała się w 100%, a pacjent zmarł. Ostatecznie filmy nie są ze sobą powiązane fabularnie, ale fakt ten jest absolutnie bez znaczenia.

Tym razem dla odmiany mamy do czynienia z kompleksem badawczym na księżycu Marsa – Fobosie, gdzie ambitni naukowcy badają tajemnicze portale, umożliwiające teleportację. Pech chce, że każdy kurs takim urządzeniem zahacza po drodze o piekło (i nie chodzi tu o dworzec w Sosnowcu), więc bardzo szybko placówka zostaje opanowana przez opętanych demonicznymi mocami pracowników i szkarady spoza naszego świata. W to wszystko wplątuje się dzielna załoga statku kosmicznego, przybywająca na Fobosa w celu ochrony bazy, na czele z niejaką Joan Dark (jeszcze nieświętą). Potem jest dużo strzelania, koszmarnych dialogów, jeszcze gorszych efektów specjalnych i głupkowatej fabuły.

Pan Giglio to ewidentnie koneser kina s-f, więc swój film postanowił ozdobić nawiązaniami do klasyki gatunku. Szczególnie upodobał sobie Obcego i Odyseję kosmiczną, więc załogę poznajemy w momencie wybudzenia z kriosnu, wnętrze pojazdu utrzymane jest w białych barwach, a główną bohaterką jest silna i niezależna kobieta, która wie, czego chce, i za którą nie przepada reszta załogi. Szkoda trochę, że towarzyszy jej m.in. były chłopak, przez co raczeni jesteśmy dialogami, których nie powstydziłby się George Lucas w swoich prequelach. Szkoda też, że budżet produkcji wynosił tyle, co Kancelaria Sejmu wydaje miesięcznie na “małpki”, albo i jeszcze mniej, bo jakość komputerowych animacji, tekturowych dekoracji i w ogóle wszystkiego w tym filmie powoduje, że widz z nostalgią wspomina wygląd pierwszego Dooma pod DOSem i na 386.

Nie zdradzę wiele, jeśli napiszę, że większa część filmu to głupia, bezładna bieganina połączona ze strzelaniem i czerstwymi dialogami, będącymi kalką wszelkich możliwych czerstwych dialogów z kiepskich filmów akcji. Ktoś tam ginie, kiepsko ucharakteryzowani aktorzy grający zombi próbują straszyć, a na koniec i tak wiadomo, że główna bohaterka z BFG w ręku zmierzy się z Wielkim Złym, w tym wypadku wędrując aż do bram piekła. Emocji przy tym tyle, co w Ekstraklapie albo podczas konkursu Eurowizji.

Z całego serca zniechęcam więc was do oglądania tego gniota. Jako horror nie straszy, jako film akcji leży na całej linii, jako s-f jest tak biedny, że szkoda słów. Jest nawet zbyt nudny i za mało koślawy, żeby być porządnym przedstawicielem kina klasy Z, z którego można się pośmiać przy piwie. Jest do bólu nijaki. Smutne, że kolejna próba egranizacji znanego tytułu kończy się niskobudżetową kaszanką, niemającą zbyt wiele wspólnego ze słynnymi pierwowzorami. Nie wiem, czy panuje jakieś ogólne niezrozumienie w branży filmowej, o tym, czym są gry i jak powinno się przekładać je na język kina, czy po prostu nikt nie traktuje gier poważnie i jako potencjalnej żyły złota. Skoro z komiksami się udało (mówię o sukcesie komercyjnym), to czemu z grami miałoby być inaczej? Panowie (i panie) z Universal Pictures raczej też nie znają odpowiedzi na to pytanie, a szkoda. Być może wtedy nikt nie straciłby 90 minut życia na oglądanie Doom: Annihilation, a na FSGK.PL znalazłby się jakiś ciekawszy artykuł.

0

0