Felieton: Epizod IX – Akt Desperacji

Kochałem Gwiezdne Wojny. Tą szaleńczą, młodzieńczą miłością, która nie dostrzega wad. Tym szczenięcym afektem, głupim, totalnym, ale na swój sposób pięknym. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że naprawdę zadurzyłem się jako szczeniak. Będąc nastolatkiem poświęciłem niemały kawałek swojego życia na oglądanie oryginalnej trylogii (zajechawszy najpierw jej kopię na taśmie VHS, potem katując wydanie DVD) oraz chłonięcie gier, komiksów i książek toczących się w Expanded Universe. Gdyby ktoś wziął mnie na spytki i kazał przypomnieć sobie jakieś wydarzenia z piątej czy szóstej klasy podstawówki, pewnie większość z nich byłbym w stanie przytoczyć tylko w kontekście Gwiezdnych Wojen. Bo te wspomnienia są dla mnie najsilniejsze – wypady z kumplami na edycję specjalną do kina, czytanie w szkole Secret Service’u, w którym znalazła się (bodaj pierwsza w Polsce) recenzja Jedi Knight, mozolne przeglądanie półek biblioteki w poszukiwaniu jakiejś gwiezdnowojennej książki, której nie przeczytałem dwa razy. Ba, nie wspominajcie o tym nikomu, bo nie chciałbym stracić twarzy przed znajomymi, ale byłem jedną z tych dziwnych osób, które w kolekcji trzymały nawet katalogi wyimaginowanych pojazdów kosmicznych wraz z ich rysunkami technicznymi i specyfikacjami. I co gorsza znałem je niemal na pamięć. Po dziś dzień mam w głowie kompletnie zbędne informacje na temat tego, w jaki sposób X-Wingi trafiły w ręce rebelii i co tam Imperium produkowało w firmie Sienar Fleet Systems. W czasach, gdy mało kto miał dostęp do internetu, byłem chodzącą Wookiepedią.

Ale potem coś się zmieniło. Coś mnie odczarowało. Miało to miejsce po premierze Ataku Klonów, choć erozja zaczęła się już przy Epizodzie I. Pamiętam dzień, w którym specjalnie prosiłem mojego tatę o podwiezienie mnie do centrum handlowego położonego 15 kilometrów od mojego domu, bo mogłem tam dostać miesięcznik Reset z płytą CD, na której zawarto zwiastun Mrocznego Widma. Dzień później pismo trafiłoby do mojego osiedlowego kiosku, ale ja po prostu nie byłem w stanie wytrzymać całej doby, nie obejrzawszy zwiastuna. A potem wybrałem się do kina, i trochę magii uleciało. Trzy lata później pojawił się Atak Klonów, film jeszcze słabszy. To były czasy liceum, człowiek miał już dziewczynę i kompletnie bezpodstawne przeświadczenie o własnej dorosłości. Nie wypadało się ekscytować Gwiezdnymi Wojnami. Trzeci z prequeli tego stanu nie zmienił. Pożegnaliśmy się więc ze Star Warsami. Bez żalu, z wdzięcznością za wspólnie spędzony czas, i z poczuciem, że to było ważne doświadczenie. A potem każde z nas poszło w swoją stronę.

Ale Gwiezdne Wojny gdzieś tam na dnie serducha leżały, w tym samym miejscu, w którym zawsze leżą wspomnienia pierwszych miłostek. Coś we mnie kołatało na dźwięk Marszu Imperialnego, z jakiegoś powodu nadal – rzadko bo rzadko – ciągnęło mnie do gier czy książek umiejscowionych w uniwersum Lucasa. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby Gwiezdne Wojny nie próbowały do mnie wrócić. Gdyby nie mrugnęły okiem sugerując, że pora na drugie, bardziej dojrzałe podejście. Takie powroty są skazane na porażkę, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałem. Kiedy pieczę nad dziełem życia Lucasa przejęła Myszka Miki, ucieszyłem się. Kiedy głównym kustoszem tej schedy został Jar Jar Abrams, poczułem delikatne muśnięcie nadziei. W grudniu 2015 siedziałem w kinie z gębą rozdziawioną w szaleńczym uśmiechu od pierwszych minut seansu. Tak, jakby to naprawdę była randka z młodzieńczą sympatią, która nie straciła nic ze swego powabu. Ale wracając z Przebudzenia Mocy do domu, zacząłem ten uśmiech powoli tracić. To było autentycznie niezwykłe doznanie. Ulatująca euforia, bez której cała nostalgiczna słodycz okazała się nieco mdląca. Chyba wiedziałem, że to już koniec, jednak – by kontynuować naszą „związkową” metaforę – musiał przyjść moment bólu i zawodu tak silnego, że już niereperowalnego. Ostatni Jedi. Film stworzony przez człowieka gardzącego przesłaniem oryginalnych Gwiezdnych Wojen, a jednocześnie nie dość błyskotliwego, by na bazie swej niechęci dokonać prawdziwej dekonstrukcji ich mitów. To była pora, by oprzytomnieć i trzasnąć drzwiami. Na Solo już się do kina nie wybrałem.

Koncern Disneya odczuł to dotkliwie. Oczywiście nie moje odejście, ale to, iż podobnie jak ja myślały miliony ludzi. Przychody filmów spadają (a Solo – najprawdopodobniej – był deficytowy). Wtopę zaliczają książki, komiksy, gry i seriale animowane. To, co dzieje się z zazwyczaj stabilnym źródłem przychodów – sprzedażą licencjonowanych zabawek – jest ni mniej, ni więcej, jak tylko katastrofą. Obudziły się więc Gwiezdne Wojny w środku nocy, zlane zimnym potem, sięgnęły po Jar Jar Abramsa i cicho łkając, wyśniły sobie powrót. Jak gdyby nigdy nic.

I teraz stoją pod moimi drzwiami w środku nocy. I dobijają się z nowym, cuchnącym desperacją zwiastunem. Próbują przypomnieć najlepsze chwile, choć ledwie dwa lata temu pragnęły zerwać z przeszłością. Okłamują same siebie, twierdząc, że wiedzą, jak wszystko na powrót poskładać. Tłumaczą, że będzie dobrze. A ja – choć żal mi gardło ściska na ich widok – nie otworzę. Idź sobie Myszko Miki nagabywać kogoś innego. Co się stało, to się nie odstanie. A zresztą, nawet gdyby Ostatni Jedi się nie wydarzył, to nasze dni byłyby policzone. Zmieniliśmy się oboje, już do siebie nie pasujemy. I po starej sympatii dobrze ci radzę – nie popadaj w taką desperację… bo to naprawdę wygląda żałośnie. Pa!

0

0