Miłość, śmierć i roboty (2019)

Kiedy niecałe dwa lata temu przedstawiałem na naszych łamach wyjątkowy serial „Black Mirror”, opisywałem go jako antologie rozważnie napisanych ostrzeżeń, co do kierunku i konsekwencji rozwoju technologicznego współczesnego świata. Ten specyficzny serial Charliego Brookera doczekał się w międzyczasie znaczącego miejsca w panteonie produkcji telewizyjnych, a od kiedy przeszedł pod egidę Netflixa – zyskał należną mu już od początku istnienia popularność. Można chyba śmiało powiedzieć, że Black Mirror – jako przedstawiciel popkulturowego sceptycyzmu technologicznego – zaprezentował szerokiej publiczności masowej szereg istotnych problemów związanych z naszym cywilizacyjnym rozwojem. To ważny serial, a pełną estymą być może cieszyć się będzie dopiero wśród nadchodzących pokoleń, dla których rzeczywistość będzie – być może – co raz bardziej przypominać serialowe fantasmagorie.

Dzisiaj chciałbym Wam zaprezentować bardzo ciekawą wariację na tematy z „Czarnym Lustrem” związane, która ujęła mnie swoją niecodziennością: zarówno w formie, jak sposobie produkcji. To również wytwór Netflixa, za którego kreację odpowiada Tim Miller – człowiek, który dał już światu Deadpoola, a w październiku podaruje nam nowego Terminatora. Rzecz nazywa się „Miłość, śmierć i roboty” i składa się obecnie z osiemnastu zupełnie różnych i niezwiązanych ze sobą odcinków zrealizowanych w różnych technikach animacji filmowej.

Historia „Miłości, śmierci…” sięga czasów odległych i rejonów niecodziennych – jest odbiciem dawnych fascynacji mroczną literaturą spod znaku dark fantasy, hard s-f oraz… erotyki. Tim Miller, wraz z producentem wykonawczym Davidem Fincherem należą do pokolenia wielkich fanów amerykańskiego magazynu fantasy dla dorosłych „Heavy Metal”. Pismo ukazuje się od 1977 roku i zwłaszcza w początkowym okresie uzyskało status kultowego miejsca, w którym seks, smoki i kosmos przenikały się w wizjach początkujących pisarzy fantastyki. Na kanwie pierwszych wydań magazynu, powstał w 1980 równie kultowy, acz nieco zapomniany dziś film animowany o tym samym tytule – inspirowany opowiadaniami publikowanymi w piśmie.

Do tych właśnie historycznych źródeł sięga w 2019 roku Netflix, proponując dorosłym widzom uwspółcześnione opowieści fantastyczno-naukowe. Każda z nich jest animacją wykonaną w innej technologii, przez inne grupy twórców rozsianych po całym świecie. Każda jest też bardzo krótka – „odcinki” trwają od kilku do kilkunastu minut, co sprawia, że seans z „Miłość, śmierć i roboty” stanowić może idealny przerywnik pomiędzy obowiązkami życia doczesnego.

Klimat serii jest raczej przygnębiający, choć trafiają się i dowcipne epizody. Wątki poruszane w poszczególnych odcinkach bezceremonialnie rozprawiają się z różnymi wizjami przyszłej apokalipsy technologicznej, ważną rolę odgrywają również postaci uwypuklonych tytułem robotów, którzy – jak ukazują nam twórcy – w przyszłości mogą nawet zastąpić ludzką cywilizacje. Całość nie trzyma się żadnego wspólnego mianownika, chyba że jako taki potraktować ogólną tematykę przyszłości i rozwiniętych technologii. Dodać należy również erotykę i seksualność, która nie jest może obecna we wszystkich epizodach, ale w kilku przypadkach odgrywa istotną rolę.

Serial, jak to z antologiami bywa, miewa swoje wzloty i upadki. Kilka odcinków potrafi zafascynować pomysłowością i szczerze rozśmieszyć – do moich ulubionych zdecydowanie należy „Three Robots” ukazujący historię trzech zaprzyjaźnionych robotów w odległej przyszłości, którzy wybrali się na zwiedzanie świata dawno wymarłych ludzi. Dialogi pomiędzy robotami ukazują ciekawą i odmienną perspektywę patrzenia na cywilizację człowieka, a wszystko utrzymane jest w humorystycznym tonie gwarantującym przyjemny odbiór.

Na drugim biegunie w moim prywatnym rankingu znajdują się mocno powielające schematy historie, które już widzieliśmy: zupełnie już nieoryginalny motyw zapętlenia czasu w „The Witness”, czy będący w moim przekonaniu niepotrzebną, skróconą i pozbawioną pomysłu wersją „Grawitacji” odcinek „Helping Hand”. Mocne tony, z wykorzystaniem erotyki i walk robotów na arenie, zaprezentowane zostały w „Sonnie’s Edge” oraz „Suits”, które przypominają klasyczne historię hard-fantasy, różnią się jednak bardzo sposobem wykonania. W niektórych animacjach występują również prawdziwi aktorzy (m.in. „Helping Hand”, „Ice Age”, czy bardzo dobre „Shape-Shifters” i „The Secret War”), innym razem oglądamy anime (nostalgiczne „Good Hunting”), lub klasyczne CGI w zróżnicowanym wydaniu.

Całość nie trzyma może równego, spójnego poziomu (rozczarowujące wykonanie świetnej koncepcji w „Alternate Histories”), ale jest na tyle zdywersyfikowana, że trudno nie docenić skali przedsięwzięcia. I konsekwencji w podejmowaniu intrygujących, czasem wręcz absurdalnych wątków – jeden z odcinków przedstawia wizję Ziemi opanowanej przez inteligentny… jogurt, w innym poruszane są zupełnie poważne egzystencjalno-filozoficzne rozterki wybitnego artysty, który swoją twórczość poświęcił na poszukiwanie sedna egzystencji i bytu. Bywa więc śmiesznie, bywa refleksyjnie, ale przede wszystkim: jest ciekawie.

Kolejne odcinki mijają błyskawicznie i nawet jeżeli część z nich rozczarowuje, to całość pozostawia po sobie jak najbardziej pozytywne, nieco mroczne, choć urozmaicone dowcipem wrażenie. „Miłość, śmierć i roboty” to netflixowy oryginał, z którym warto się zapoznać. Jego największymi zaletami są różnorodność zastosowanej formy, fabularna oryginalność niejednego pomysłu oraz świetne techniczne wykonanie każdego z epizodów. Zdecydowanie warto – tak obejrzeć pierwszy sezon, jak oczekiwać kontynuacji.

0

0