Żona (2018)

Kilka lat temu jedną z największych zagadek Hollywood było: kiedy Leonardo DiCaprio dostanie w końcu swojego Oscara. Gdy nareszcie został uhonorowany statuetką złotego rycerza za rolę w Zjawie, nie obyło się bez kontrowersji i komentarzy, że nagrodzono go za zapasy z niedźwiedziem i jedzenie surowizny. W tym roku mamy okazję obserwować równie ciekawą sytuację. Po raz kolejny nominacje otrzymały Amy Adams (szóstą) i Glenn Close (siódmą!), przy czym obu paniom nie dane było jeszcze wygłaszać podziękowań w czasie gali. Czy tym razem będzie inaczej?

Bohaterami filmu Żona jest dojrzałe małżeństwo Castlemanów, które poznajemy w przeddzień zdobycia przez pana domu literackiej Nagrody Nobla. Przy okazji wyjazdu do Sztokholmu na uroczystość wręczenia pamiątkowych medali, dają o sobie znać tajone przez lata uczucia oraz problemy. Żona, która przez całe życie stała pokornie u boku męża, okazuje się skrywać tajemnice, które doprowadzają do poważnych konsekwencji i kryzysu w małżeństwie. Muszę od razu zaznaczyć, że scenariusz filmu wydał mi się wyjątkowo elegancki. Wszystko jest w nim na swoim miejscu, mamy wstęp z nakreślonymi osobami dramatu, rozwinięcie akcji w Sztokholmie, moment kulminacyjny oraz jego późniejsze konsekwencje i bardzo sprawnie zrealizowany finał. Nie ma niepotrzebnych wątków ani postaci, jest precyzyjnie prowadzona narracja bez żadnych fajerwerków i niepotrzebnych wątków pobocznych. I chociaż historia nie jest bardzo odkrywcza, to wzbudza zainteresowanie i nie daje się nudzić.

Ten nienachalny i pozbawiony rozpraszaczy scenariusz eksponuje to, co w filmie najważniejsze: dwoje aktorów w głównych rolach. Joe Castleman to nieco ekscentryczny podstarzały playboy i genialny pisarz, którego błyskotliwość podziwia cały świat. Napawa się swoją sławą, chełpi pochlebstwami i odbiera zaszczyty jako nagrodę za swoje życiowe osiągnięcia. W tę rolę wcielił się Jonathan Pryce, którego miłośnicy Gry o tron znają jako Wielkiego Wróbla. Oglądanie go to sama przyjemność, chociaż postać, którą kreuje, nie należy do najsympatyczniejszych. Widać tu po prostu lata doświadczenia, aktorskie wykształcenie i starą, solidną szkołę.

W tytułową żonę – Joan Castleman, wcieliła się zaś Glenn Close i tu trzeba zatrzymać się na dłużej. Już sama postać jest bardzo ciekawa. Joan to zasadnicza, bardzo zorganizowana osoba, która ewidentnie dba nie tylko o ład i porządek w domu, ale wręcz jest piastunką swojego lekko oderwanego od rzeczywistości męża. Cicha i spokojna, twardo stąpa po ziemi i w milczeniu bierze na siebie ciężar codzienności. Pod tą maską widać jednak tłumione emocje, które muszą w końcu znaleźć ujście. Widząc, w jakim otoczeniu się znajduje, jej późniejsze zachowanie jest dla widza w takim samym stopniu spodziewane, jak okazuje się zaskakujące dla męża. Wybuch latami skrywanych frustracji i żalu, które dzięki retrospekcjom nabierają całkowicie nowego wymiaru, a także jego późniejsze reperkusje i wreszcie smutne zakończenie opowieści składają się na skomplikowany obraz kobiety, której całe życie to balansowanie między poświęceniem, a realizacją swoich marzeń.

Rola nie była łatwa. Niewiele tu gwałtowności i miejsca na szarżowanie. Jest spokój, gra spojrzeniami, oszczędną mimiką. Dialogi w gruncie rzeczy też nie są wyszukane, dotyczą codzienności, najprostszych uczuć. I trzeba było na pewno ogromnego talentu, żeby to przekonująco pokazać, co Glenn Close zrobiła w sposób absolutny. Nie wyobrażam sobie, że w tym roku nie zdobędzie Oscara, chociaż nawet nie widziałem konkurencji. Rola Joan Castleman to aktorski majstersztyk i geniusz w czystej postaci, dopracowany do granic możliwości, do ostatniej sekundy i każdego mrugnięcia okiem. Wielu aktorów i aktorek potrafi miotać się przed kamerą i grać charakterystycznych bohaterów. Zagrać kogoś “zwyczajnego” w taki sposób, że zapada on na długo w pamięci widza, potrafią tylko najwięksi i taka właśnie jest Glenn Close jako tytułowa żona. Absolutne mistrzostwo.

Trochę blado na tle dwojga wybitnych aktorów wyglądają przedstawiciele młodszego pokolenia. Zarówno młodzi Castlemanowie z retrospekcji, ich dorosły syn, grany przez Maxa Ironsa, syna Jeremy’ego, jak i wcielający się w dziennikarza Christian Slater chociaż poprawni, to absolutnie nie są w stanie nawet zbliżyć się do poziomu pary głównych bohaterów. Grają przyzwoicie, ale to jest zupełnie inna jakość. Co ciekawe, w rolę młodej Joan wcieliła się Annie Starke, czyli córka Glenn Close. Rozwiązało to problem twórców, którzy mieli kłopot ze znalezieniem aktorki jednocześnie podobnej fizycznie i dysponującej porównywalną barwą głosu, co odtwórczyni głównej roli. Jak wspomniałem, wyszło nieźle, choć bez błysku.

Żona to elegancki i kameralny, niemal teatralny film. Świetne, bardzo naturalne dialogi, dobrze nakreślone postacie, poruszonych kilka istotnych życiowych kwestii i przede wszystkim wyborna uczta aktorska składają się na solidne kino. Poza tytułową rolą nie ma tu może jakichś fajerwerków, ale pod każdym względem to co najmniej dobry film. Daje do myślenia na temat rodziny, samorealizacji, poświęcenia i odkrywania samego siebie. A jeśli Glenn Close nie otrzyma 24 lutego tego roku statuetki złotego rycerza, Akademia powinna podać się do dymisji, a następnie zjeść własne kapcie. Przykro mi Pani Gago, to nie ta liga, jeszcze nie czas na Panią.

0

0