The Star Wars Holiday Special (1978)

W ostatnich latach mocno krytykowaliśmy na FSGK filmy spod znaku Gwiezdnych Wojen wyprodukowane przez Disneya. „Przebudzenie Mocy” nazwaliśmy kalką „Nowej Nadziei”, „Łotrowi 1” zarzucaliśmy chaotyczność, „Ostatni Jedi” denerwował nas swoją głupotą i odrzuceniem przesłania serii, a „Han Solo” był dla nas zbyt nudny i sztampowy. Ale pamiętamy też o tym, że bywało gorzej. I nie, nie mówimy o prequelach. George Lucas pewnie chciałby zapomnieć o kilku innych produkcjach, których akcja toczyła się w świecie „Gwiezdnych Wojen”. Niewątpliwie największą niesławą okryty jest specjalny program przygotowany na święta Bożego Narodzenia w 1978 – „The Star Wars Holiday Special”

Program ten był pierwszym flirtem Gwiezdnych Wojen z telewizją i nietrudno się domyślić dlaczego przez wiele lat jedynym. Według pierwotnych założeń Lucasa, produkcja miała być po prostu filmem telewizyjnym. Możliwie tanim, ze względu na ograniczoną skalę i wykorzystanie gotowych rekwizytów oraz scen wyciętych z „Nowej Nadziei”. Ale miał być to film. Plan ten uległ zmianie, gdy Lucas poświęcił się preprodukcji „Imperium Kontratakuje”, pozostawiając swobodę decyzji ludziom wyznaczonym przez stację CBS. To właśnie oni nadali produkcji ostateczny kształt.

W swej finalnej wersji, „The Star Wars Holiday Special” ma formę rewii, to znaczy widowiska, w którym seria różnego rodzaju scenek, piosenek i numerów estradowych powiązana jest mocno naciąganą niby-fabułą. Być może starsi czytelnicy pamiętają popularny w Polsce „Kabaret Olgi Lipińskiej” albo szopki noworoczne. Mamy tu do czynienia z tworem podobnym. Tylko, że gorszym pod każdym względem.

I nie łudźmy się listą płac, na której zobaczymy naszych ulubionych aktorów. Owszem, są tu Mark Hamill, Carrie Fisher, Harrison Ford, a nawet głos Dartha Vadera, czyli James Earl Jones. Problem polega na tym, że postaci te przewijają się na ekranie przez kilka minut, a pierwsze skrzypce grają aktorzy komediowi, którzy już w 1978 lata świetności mieli całe dekady za sobą. Ale największą zbrodnią przeciw zmysłom estetycznym i logice jest scenariusz.

Jak wspomniałem, produkcja ma charakter rewii. Jej główna oś fabularna to przygotowania do świętowanego przez Wookiech Dnia Życia. Rodzina Chewiego czeka na przybycie swego męża i ojca, który wraz z Hanem próbuje uciec ścigającymi go statkami Imperium. W tym krótkim opisie przedstawiłem fabułę „The Star Wars Holiday Special” w świetle bardziej pozytywnym, niż na to zasługuje. W praktyce oglądamy bowiem trwające łącznie prawie godzinę wycia i pomrukiwania ubranych w szkaradne futra Malli (to żona Chewiego), Lumpy’ego (to jego syn) oraz Itchy’ego (to ojciec naszego futrzaka). Pomrukiwania te nie są w żaden sposób tłumaczone na język angielski. Widz po prostu patrzy oniemiały, jak trzy monstra poruszają się po ekranie wyjąc wniebogłosy.

Aby przerwać monotonię, od czasu do czasu dostajemy elementy rewiowe. Możemy więc obejrzeć zminiaturyzowany, holograficzny pokaz akrobacji cyrkowych (jeśli myślicie, że to poroniony pomysł, macie rację), a także równie porywającą lekcję gotowania (w zamierzeniu humorystyczną, ale gwarantuje, że nawet kącik ust Wam nie drgnie), instruktaż montowania jakiegoś transmitera (powtórka z lekcji gotowania), numer muzyczny zespołu Jeffersons Starship (ciekawy, tylko że kompletnie tu niepasujący), quasi-erotyczny pokaz ASMR, w którym jak najbardziej ludzka aktorka wydaje się doprowadzać do ekstazy potwornego ojca Chewbacci, itp…

Do tego dochodzą dwie scenki fabularyzowane (w kantynie i w warsztacie), w których prym wiodą aktorzy (ponoć) popularni w latach 50. No i jest też krótka kreskówka, chyba jedyny pozytywny punkt całego programu. Nie nazwałbym jej szczególnie porywającą, ale dla fanów Star Wars będzie ciekawa, gdyż można w niej obejrzeć pierwszą, bardzo wczesną wersję Boby Fetta.

Przez kilka minut na ekranie zagoszczą też prawdziwi bohaterowie Gwiezdnych Wojen. Trudno jednak powiedzieć, aby postaci te miały swoje miejsce w (szczątkowej) fabule. Luke i Leia pełnią po prostu rolę partnerów do rozmowy via „skype”. Ot, żona Chewiego telefonuje do nich, aby upewnić się, że jej mąż dotrze do domu na święta. Następuje krótka wymiana zdań, i już możemy się rozkoszować kolejnym numerem muzycznym.

W zasadzie jedynym, co może nas w tych scenkach zaciekawić jest dziwaczny makijaż Luke’a Skywalkera. Mark Hamill krótko po nakręceniu „Nowej Nadziei” miał poważny wypadek samochodowy, który zgruchotał mu kość policzkową. Aktor wymagał serii chirurgii plastycznych. W „The Star Wars Holiday Special” pojawił się więc z bardzo mocnym makijażem, który miał przykryć blizny. I który upodabnia go do gejszy.

Najgorzej na całym przedsięwzięciu wypadli Harrison Ford i Peter Mayhew (wcielający się w Chewbaccę). Aktorzy niestety muszą zagrać w kilku scenach, w których siedząc w tekturowej replice kokpitu Sokoła Millenium rozpaczliwie próbują odgrywać walkę ze statkami Imperium. Pewnie nie wiedzą jeszcze, że wszystkie sceny efektów specjalnych zostały „pożyczone” z „Nowej Nadziei”.

I to właśnie cały „The Star Wars Holiday Special”. Widowisko, będące porażką dosłownie pod każdym względem. W tej trwającej ponad 90 minut produkcji jedynie krótki, 9-minutowy film animowany nie budzi kompletnego zażenowania. Trudno więc dziwić się, że George Lucas, wkrótce po emisji programu, dołożył wielu starań, by ślad po „The Star Wars Holiday Special” zaginął. Na jego nieszczęście pod koniec lat 70. istniały już magnetowidy.

A zatem – drodzy fani Gwiezdnych Wojen – ilekroć będziecie zżymać się na prequele albo filmy Disneya, pamiętajcie, że mogło być gorzej.

Czy chcielibyście wesprzeć finansowo działanie FSGK?
Czy chcielibyście zgarnąć ebooki oraz związane z „Grą o Tron” oraz „Pieśnią Lodu i Ognia” gadżety?
Teraz to możliwe – pod warunkiem, że macie wolną „dyszkę”. Aby dowiedzieć się więcej piszcie na adres dael@fsgk.pl (w tytule maila podając słowo „zbiórka”).

A może chcecie sami obejrzeć „The Star Wars Holiday Special”? Służę linkiem!

https://www.youtube.com/watch?v=S3a5j8PgQxg

0

0