Szalone Teorie: Starzy Bogowie na Żelaznych Wyspach

Starzy Bogowie. Bezimienne bóstwa nierozerwalnie związane z czardrzewami. Od zarania dziejów czciły je dzieci lasu. Z czasem również Pierwsi Ludzi porzucili bogów, z którymi przybyli z Essos i zaczęli oddawać cześć duchom zaklętym w drzewach. Ale czy uczynili tak wszyscy Pierwsi Ludzie?

Na pierwszy rzut oka odpowiedź jest prosta. Nie. Pierwsi Ludzie, którzy osiedlili się na Żelaznych Wyspach nadal utrzymywali swój panteon bóstw, oddając się pod opiekę Utopionego Boga i przeklinając Boga Burzy. Istnieją wszakże dowody na to, że kult Starych Bogów praktykowany był również na Żelaznych Wyspach. A największy i najważniejszy dowód… mieliśmy od dłuższego czasu przed oczami.

Magia Starych Bogów

Żelaźni Ludzie to twarda zgraja, która nie boi się byle czego. Ale nawet na Żelaznych Wyspach krążą lękliwe pogłoski o jednym ze szlachetnych rodów. Pogłoski, które wskazują na zdolność uważaną za dar Starych Bogów.

Samotne Światło było najdalszą z nich, leżało osiem dni żeglugi na północny zachód, pośród kolonii fok i lwów morskich na bezkresnym, szarym oceanie. Mieszkający tam Farwyndowie byli jeszcze dziwniejsi od pozostałych. Niektórzy opowiadali że są zmiennoskórymi, piekielnymi stworami potrafiącymi przybrać postać lwów morskich, morsów, a nawet wielorybów plamistych, wilków otwartego morza.
—Uczta dla wron—

Jeśli mamy na Żelaznych Wyspach zmiennoskórych, to mogliśmy też mieć zielonego jasnowidza. O tym, że Eurona Greyjoya i Bloodravena łączy zadziwiająco wiele pisałem w jednej z poprzednich teorii. Tu odnotujmy tylko, że profetyczne talenty i opowieści o lataniu nie wzięły się u Wroniego Oka znikąd.

– Gdy byłem małym chłopcem, śniło mi się, że umiem latać – zaczął. – Kiedy się obudziłem, okazało się, że tego nie potrafię… tak przynajmniej powiedział maester. Ale co, jeśli kłamał?
—Uczta dla wron—

Ale skoro w szczątkowej formie mieliśmy tu magię Starych Bogów… to gdzie podziały się czardrzewa?

Szary Król

Odpowiedzi na to pytanie musimy poszukać w najstarszych legendach Żelaznych Ludzi. Jeden z ich władców z Epoki Herosów, miał zniszczyć mieszkającego w drzewie demona imieniem Ygg.

Szary Król nauczył też ludzi tkania sieci i żagli oraz wystrugał pierwszy drakkar z twardego, jasnego drewna Ygg, demonicznego drzewa karmiącego się ludzkim mięsem.
—Świat Lodu i Ognia—

Imię Ygg jest dość oczywistym nawiązaniem do pochodzącego z nordyckiej mitologii Yggdrasila – drzewa tak ogromnego, że przeszywającego trzy światy. Z kolei w karmieniu się ludzkim mięsem odnajdujemy nie tylko ślady prawdopodobnych praktyk składania ofiar religijnych z ludzi, ale być może również późniejszych wojen z łowcami niewolników (którymi – nawiasem pisząc – przez całe tysiąclecia byli właśnie Żelaźni Ludzie).

– Następnie nadeszła długa, okrutna zima – ciągnął ser Bartimus. – Biały Nóż pokryła gruba warstwa lodu. Nawet zatoka zamarzła. Z północy wiały straszliwe wichry i łowcy niewolników musieli się kulić wokół swych ognisk. Kiedy grzali się przy nich, ruszył przeciwko nim nowy król. To był Brandon Stark, prawnuk Edricka Śnieżnobrodego, ten, którego ludzie zwali Lodookim. Brandon odzyskał Wilczy Barłóg, kazał rozebrać łowców niewolników do naga i oddał ich jeńcom, których znalazł skutych łańcuchami w lochach. Powiadają, że uwolnieni niewolnicy zawiesili ich trzewia na gałęziach drzewa serca jako ofiarę dla bogów. Starych bogów, nie tych nowych z południa. Siedmiu nie zna zimy, a zima nie zna ich.
—Taniec ze smokami—

Istnienie jakiejś formy kultu Starych Bogów, z którymi walczyli wyznawcy Utopionego Boga jest więc bardziej niż prawdopodobne. Nadal jednak nie odpowiada nam to na podstawowe pytanie – co stało się z czardrzewami? Czy Żelaźni Ludzie ścięli je albo spalili? A może gdzieś pozostały ślady Starych Bogów?

Wzgórze Naggi

Na Starej Wyk znajduje się szczególne dla Żelaznych Ludzi miejsce Wzgórze Naggi. To tu odbywają się królewskie wiece. Tutaj – jak głosi legenda – spoczywają kości legendarnego potwora. Morskiego smoka tak wielkiego, iż żywił się krakenami i zatapiał całe wyspy.

Na szczycie wzgórza z ziemi wyłaniały się czterdzieści cztery monstrualne kamienne żebra przypominające jasne pnie wielkich drzew. Serce zabiło mu szybciej na ten widok. Nagga była pierwszą z morskich smoków, najpotężniejszą z tych zrodzonych z fal bestii. Żywiła się krakenami i lewiatanami, a rozgniewana potrafiła zatapiać całe wyspy. Mimo to Szary Król zdołał ją zabić, a Utopiony Bóg zamienił jej kości w kamień, by ludzie nigdy nie przestawali się zdumiewać odwagą pierwszego z królów.
—Uczta dla wron—

Pewne rzeczy muszą nas jednak w opisie potwora zdumiewać. Jest to bowiem jedyny morski smok, o jakim słyszymy w Westeros. Inni, upiory, krakeny, smoki, wiwerny – to wszystko istoty, których ślady odnajdujemy w legendach wielu nacji. Ale morski smok pojawia się tylko jeden raz. Co więcej jego rozmiary są wprost absurdalne. Mówimy tu bowiem o kolosie, przy którym nawet Balerion byłby karzełkiem. Czy zwierze tych rozmiarów mogło kiedykolwiek istnieć?

W gruncie rzeczy niektórzy podają w wątpliwość samo istnienie morskich smoków. Jeżeli takie potwory rzeczywiście żyją, z pewnością muszą bytować w najmroczniejszych głębinach morza zachodzącego słońca, w znanym nam świecie od tysiącleci nie widziano bowiem żadnego.
—Świat Lodu i Ognia—

Maesterowie wydają się w to wątpić. Ale mamy przecież dowód namacalny. Żebra Naggi. Chyba że… są one czymś zupełnie innym, niż nam się wydaje.

George R.R. Martin udzielał nam kilkukrotnie pewnej podpowiedzi. Widział to zarówno Victarion…

Dął północny wiatr, gdy „Żelazne Zwycięstwo” minęło przylądek i wpłynęło do świętej zatoki zwanej Kołyską Naggi. Victarion podszedł do Nute’a Balwierza, który stał na dziobie. Przed nimi majaczył święty brzeg Starej Wyk oraz porośnięte trawą wzgórze, na którym żebra Naggi sterczały z ziemi niczym pnie potężnych białych drzew, grube jak maszt dromony i dwukrotnie od niego wyższe. Kości komnaty Szarego Króla. Victarion czuł wypełniającą to miejsce magię.
—Uczta dla wron—

jak i Aeron Mokra Czupryna.

Na szczycie wzgórza z ziemi wyłaniały się czterdzieści cztery monstrualne kamienne żebra przypominające jasne pnie wielkich drzew.
—Uczta dla wron—

Żebra Naggi nie tylko przypominają pnie drzew. One są pniami drzew. Spetryfikowanymi pniami, które nigdy nie gniją i nie ulegają rozkładowi. Pniami czardrzew.

Za grubymi romboidalnymi szybkami z żółtego szkła Jaime dostrzegał sękate konary drzewa, któremu zamek zawdzięczał swą nazwę. Starożytne czardrzewo było kolosalne, dziesięć razy większe od tego, które rosło w Kamiennym Ogrodzie Casterly Rock. Było jednak martwe i bezlistne.
– Zatruli je Brackenowie – oznajmił gospodarz. – Od tysiąca lat nie wyrósł na nim ani jeden listek. Maesterzy mówią, że za kolejny tysiąc obróci się w kamień. Czardrzewa nigdy nie ulegają rozkładowi.
—Taniec ze smokami—

Ba… kto wie, może nie są to osobne pnie czterdziestu czterech czardrzew… ale gałęzie jednego gigantycznego drzewa. W końcu jak wiemy z „Tańca ze smokami”, istniały w Westeros czardrzewa ogromnych rozmiarów.

Ród Blackwoodów wyznawał starych bogów, zachował wiarę Pierwszych Ludzi z czasów poprzedzających przybycie Andalów do Westeros. Niektóre z drzew w ich bożym gaju dorównywały ponoć wiekiem kwadratowym wieżom Raventree, zwłaszcza drzewo serce. Górne konary kolosalnego czardrzewa były widoczne z odległości wielu mil. Przypominały kościste palce wyciągające się ku niebu.
—Taniec ze smokami—

A jakie imię pasowałoby do zakopanego w połowie w ziemi, olbrzymiego drzewa? Yggdrasil, drzewo przeszywające trzy światy. Albo – w wersji westeroskiej – Ygg.

Bez względu na to, czy przychylimy się do wersji z jednym gigantycznym „drzewem demonem”, czy też ogromnym bożym gajem, jedno nie ulega wątpliwości. Nagga nie była morskim potworem. Nagga jest świadectwem wojny o dusze, jaka rozegrała się na Żelaznych Wyspach tysiące lat temu..

Spragnieni kolejnych Szalonych Teorii? Znajdziecie je TUTAJ.

0

0