Historia Lodu i Ognia: Migracja Rhoynarów (część 1 – wojny z Valyrią)

Stworzyli jedną z największych cywilizacji starożytnego świata. Ich położone nad rzeką Rhoyne miasta nie miały sobie równych w całym Essos. To od nich Andalowie nauczyli się metalurgii. Trwali przez tysiąclecia, a tajemnicza magia rzeki – Matki Rhoyne, jak ją nazywali – chroniła ich przed wrogami. Do czasu.

Pierwsze zetknięcie się Rhoynarów z Valyrianami nie zapowiadało tragicznego końca. Rhoynarzy nie mieli ambicji budowania wielkiego imperium. Ich państwo, a w zasadzie konfederacja miast-państw skupiała się w dorzeczu Rhoyne. Tam ziemie były najżyźniejsze, a handel najłatwiejszy, tam toczyło się ich życie religijne i tam działała ich magia. Również Valyrianie nie czuli jeszcze potrzeby zagarniania ziem potężnych Rhoynarów. W pierwszych latach wydawało się, że możliwa będzie koegzystencja dwóch nacji. Zwłaszcza, że Valyria znalazła innych wrogów.

Najpierw Valyrianie zwrócili swą uwagę na wschód. Tam, znaleźli godnego siebie przeciwnika – Imperium Ghis. Po pięciu wyniszczających wojnach, na 4700 lat przed Podbojem Aegona, Valyrianie zatriumfowali nad Ghiscarczykami.  W zależności od tego którą wersję datowania przyjmiemy, równolegle do wojen z Ghis, albo już po nich, Valyrianie uderzyli na Andalów.

Z początku Rhoyne i Rhoynarzy zapewniali Andalom osłonę, gdy bowiem Valyrianie dotarli do olbrzymiej rzeki, przekonali się, że trudno im przeprawić się przez nią większymi siłami. Smoczym lordom to nie przeszkadzało, ale piechota i konnica miały poważne trudności, zwłaszcza w obliczu oporu Rhoynarów, wówczas równie silnych, jak Ghis u szczytu swej potęgi.
—Świat Lodu i Ognia—

Założenie Volantis pozwoliło na ominięcie ziem Rhoynarów i atak bezpośrednio na Andalów. Pod nieugiętym naporem Valyrian, Andalowie rozpoczęli ciągnącą się przez wiele stuleci migrację do Westeros. Rhoynarowie pozostali ostatnią wielką cywilizacją leżącą w sferze zainteresowań Valyrii. I mimo pokojowych intencji nie mogli zatrzymać konfliktu.

Wszystko zaczęło się psuć, gdy rozrosły się zasilane niewolnikami kolonie Valyrian położone w dolnym biegu Rhoyne. Szczególnie dwa miejsca miały okazać się najbardziej konfliktowe. Oto obok starego rhoynarskiego miasta Sar Mell wyrosła valyriańska osada Volon Therys, zaś nieopodal Sarhoy rozwijał się konkurencyjny port – Volantis. Miasta rywalizowały ze sobą o ziemie, wpływy i kupców. Nie obyło się też bez konfliktów kulturowych.

Rhoynarzy zaczęli żałować wyrozumiałości swych przodków.
—Świat Lodu i Ognia—

I choć podłoże niechęci pomiędzy Rhoynarami, a Valyrianami miało związek z twardymi interesami, to pierwsza wojna wybuchła najprawdopodobniej przez nieporozumienie kulturowe. Valyriańscy rybacy złowili i zabili jednego z ogromnych żółwi czczonych przez Rhoynarów z Sar Mell. Wściekli mieszkańcy miasta ruszyli na Volon Therys. Koloniści odpowiedzieli atakując i podpalając miasto Rhoynarów. Ale wojna pomiędzy dwoma miastami zakończyła się zwycięstwem mieszkańców Sar Mell. Potężni rhoynarscy czarodzieje sprawili, iż rzeka podniosła się i zalała placówkę Valyrian. Pierwsza wojna żółwiowa dobiegła końca w niespełna miesiąc. Tyle tylko, że miał to być dopiero początek trwających stulecia wojen.

Doszło do kolejnych konfliktów: wojny trzech książąt, drugiej wojny żółwiowej, wojny rybaka, wojny solnej, trzeciej wojny żółwiowej, wojny na Jeziorze Sztyletów, wojny przyprawowej oraz wielu innych, zbyt licznych, by je tu wymieniać. Miasta palono albo zalewano wodą, a następnie odbudowywano. Tysiące ludzi zabito bądź zniewolono.
—Świat Lodu i Ognia—

Zmęczeni długim okresem wojen Valyrianie z Volantis postanowili sięgnąć po rozwiązanie ostateczne. Rozpoczynając drugą wojnę przyprawową zwrócili się o pomoc do Valyriańskiej Włości. Trójka smoczych lordów przybyła na swoich bestiach, by wesprzeć kolonistów w walce z Sarhoy. I rzeczywiście rezultat był natychmiastowy. Valyrianie z Volantis z pomocą smoków doszczętnie zniszczyli Sarhoy, biorąc przy tym setki niewolników. Miało to miejsce około 700 roku przed Podbojem. Od tej chwili nie było już odwrotu.

Wizja powolnego podboju kolejnych miast-państw stanęła przed oczami wszystkich Rhoynarów, nawet tych, których ziemie leżały w górnym biegu rzeki. Waleczny i błyskotliwy książę Garin z Chroyane zdołał zjednoczyć podzielone dotąd państewka w jednym tylko celu. Dla całkowitego wyparcia Valyrian z dorzecza Rhoyne. Jedynie księżniczka Nymeria z Ny Sar sprzeciwiła się planom Garina. Ale nawet ona nie była w stanie zapanować nad swoimi ludźmi, którzy przyłączyli się do wojowniczego księcia. Rhoynarzy pragnęli zemsty.

Armia zgromadzona przez księcia Garina miała być większą nawet od armii Ghiscarczyków. Liczyła 250 tysięcy ludzi. Książę Garin podzielił ją na trzy części i trzymając się blisko rzeki (co miało mu zapewnić magiczną ochronę), rozpoczął proces niszczenia kolejnych valyriańskich kolonii. Garin zwyciężył pod Selhorys, rozbijając tam 30 tysięczną armię Valyrian, a następnie zdobył Valysar.

Do największego starcia doszło pod Volon Therys, gdzie w gigantycznej bitwie Garin rozbił stutysięczną armię Valyrian, wraz z jej słoniami bojowymi i smokami. Przy pomocy zaklęć i strzał udało się Rhoynarom zabić dwa spośród trzech smoków (trzeci został ranny i uciekł). Rzeka zalała Volon Therys i doszczętnie je zniszczyła. Książę Garin poniósł wielkie straty, ale droga do Volantis – ostatniej i największej kolonii Valyrian stała otworem.

Ludzie zaczęli zwać zwycięskiego księcia Garinem Wielkim i w Volantis wielcy lordowie drżeli ponoć trwożliwie na wieść o zbliżaniu się jego armii.
—Świat Lodu i Ognia—

W wojnę z Rhoynarami angażowali się dotychczas pojedynczy smoczy lordowie, nie Włość. Ale strata dwóch smoków i paniczne błaganie o pomoc ze strony Volantis zmieniły postać rzeczy. Tego Włość nie mogła puścić płazem. Valyria odpowiedziała całą swą potęgą. W stronę Rhoyne poleciały smoki. Nie trzy, ani nawet trzydzieści. Trzysta.

Tej siły nie mogła zatrzymać żadna armia, ani żadna magia. Wojska Rhoynarów zostały wybite. Dziesiątki tysięcy ludzi spłonęło żywcem. Setki tysięcy zamieniono w niewolników. Valyrianie nie mieli litości.

Niektórzy kronikarze zapewniają, iż ogień był tak gorący, że wody zawrzały, zamieniając się w parę.
—Świat Lodu i Ognia—

Najgorszy los zgotowali samemu księciu Garinowi. Zamknięty przez Valyrian w klatce miał patrzeć na cierpienie i hańbę swego ludu, gdy Valyrianie łupili kolejne miasta. Ale smoczy lordowie nie docenili potęgi bólu i rhoynarskiej magii.

W Chroyane, zawieszony w klatce, na pół obłąkany z bólu, książę Garin przeklął Valyrian, wzywając Matkę Rhoyne by dokonała zemsty. I rzeka wysłuchała. W nocy wezbrała mocniej niż kiedykolwiek wcześniej, topiąc zaskoczonych Valyrian. A wkrótce potem przyniosła gęstą mgłę. I szarą łuszczycę.

– Powiadają, że winna jest wilgoć – dodał. – Plugawe wapory unoszące się w powietrzu, nie żadne klątwy.
– Zdobywcy również w to nie wierzyli, Hugorze Hill – odparła Ysilla. – Ludzie z Volantis i Valyrii zawiesili Garina w złotej klatce i drwili z niego, gdy wezwał swą Matkę, by ich zniszczyła. Ale nocą wody wezbrały i wszyscy utonęli. Po dziś dzień nie zaznali spokoju. Nadal siedzą pod wodą, ci, którzy kiedyś byli władcami ognia. Ich zimny oddech wznosi się z topieli i staje się mgłą, a ich ciała zamieniły się w kamień, taki sam jak ich serca.
Tyrion poczuł nagłe swędzenie w kikucie nosa. Podrapał się po nim. Ona może mieć rację. To niedobre miejsce. Czuję się, jakbym znowu był w wychodku i patrzył, jak ojciec umiera.
—Taniec ze smokami—

Książę Garin wlał strach w serca smoczych lordów. Żaden inny generał nie zadał im strat tak dotkliwych. Podróżujący po Rhoyne nadal wypowiadają jego imię z lękiem i nabożeństwem.

– Czy Zawoalowany Lord rzeczywiście istnieje? To nie są tylko bajania?
– Władał tymi mgłami od czasów Garina – odparł Yandry. – Niektórzy powiadają, że to sam Garin, który wstał z podwodnego grobu.
—Taniec ze smokami—

A jednak losów wojny Garin nie był w stanie odmienić. Wielu smoczych lordów zginęło w Chroyane, ale miast należących do Rhoynarów po prostu nie było już komu bronić. Valyrianie zajmowali je jedno po drugim. Księżniczka Nymeria z Ny Sar zrozumiała, że jedynie ucieczka może ocalić jej starożytny lud. Ale o tym jak przebiegła brawurowa wyprawa Nymerii i jej dziesięciu tysięcy okrętów, przeczytacie w następnym odcinku Historii Lodu i Ognia.

0

0