Transformers: Ostatni Rycerz

Nigdy nie przypuszczałem, że będę regularnie pisał o filmach, ani że ktoś poza mną będzie te teksty czytał. A jednak pojawia się we mnie potrzeba podzielenia się emocjami po każdym seansie. A jeśli akurat nie mam pod ręka nikogo, komu mógłbym zawracać głowę, to pozostaje klawiatura i przemili czytelnicy FSGK. Są jednak takie produkcje, po których obejrzeniu zwyczajnie nie chce mi się pisać nic. W przypadku filmu „Transformers: Ostatni Rycerz” to zresztą pasuje do nastawienia twórców, którym też się nie chciało robić kolejnego sequela. No, ale gdy poprzednia część filmu zarabia miliard dolarów, to wiadomo, że nie wypada się po taką kasę jeszcze raz nie schylić.

W filmie znów pojawia się Mark Wahlberg jako Cade Yeager. Na Ziemi jest ban na Transformersy. Na Kubie postać Johna Turturro gada przez telefon. W jakimś zamku w Anglii postać Anthony’ego Hopkinsa skrywa tajemnicę i wie, jak zapobiec apokalipsie. W Stanach dziewczynka imieniem Izabella ma przyjaciela Transformera i umie go naprawić. W Oxfordzie wykłada piękna, potrójna magister czy tam doktor Vivian Wembley (szkoda, że nie Stamford Bridge) grana przez Laurę Haddock. Ma ona jakieś ważne geny czy coś. Optimus Prime leci na Cybertron gdzie spotyka swoją boginię, a ta zamienia go w prawdziwego dupka. Król Artur i jego rycerze walczą z najazdem Sasów, a pomaga im Merlin z wielkim metalowym smokiem sterowanym za pomocą lagi. Laga jest artefaktem, o który wszyscy chcą się na końcu pozabijać.

Czy nie macie przypadkiem wrażenia, że scenariusz nie trzyma się kupy? Słusznie, bo wątków jest jeszcze więcej. A postaci milion. Te, które wydają się ważne, znikają na pół filmu, inne pojawiają się pozornie na chwilę, nic nie wnoszą, a potem znów przewijają się nam na ekranie. Skupienie utrzymałem przez pierwsze czterdzieści pięć minut. Potem zrozumiałem, że tego nie ogarnę, bo scenarzyści nawet nie próbowali stworzyć spójnej, koherentnej historii. Napaćkali po prostu kilkadziesiąt scen, które da się przeładować efektami specjalnymi i zrobić kolejny show CGI. Nic więcej. Chociaż – chyba pierwszy raz w tej serii – nawet ten element nie zawsze daje radę.

Dialogi to typowy Michael Bay. Albo patetyczne pierdu-pierdu o wolności, poświęceniu i odwadze, albo żenujące one-linery, od których człowiek przewraca oczami bardziej niż po sucharach Strasburgera w „Familiadzie”. Naprawdę przy takim budżecie nie stać ich na kogoś, kto napisze przyzwoity, średnio udany scenariusz? Czy to naprawdę musi być chaos i lepiony na ślinę zestaw niezwiązanych ze sobą scen i wątków? I te żarty, te sceny mające widza rozbawić… Przecież to nie jest zabawne nawet dla kilkuletnich dzieci. To samo z elementami, które są zaplanowane na wywołanie u widza emocji, może nawet wzruszenia. Nic nie działa, wszystko jest płaskie jak naleśnik i cały seans siedziałem odarty z jakichkolwiek ekscytacji. Miałem wrażenie, że w moim mózgu zapanowała cisza, bezruch i ciemność.

Jestem przeciwny wymuszaniu przez różnych wojujących „sołszal dżastys łoriors” zróżnicowanej etnicznie czy płciowo obsady. Nie każdy film tego potrzebuje, nie każdy musi odzwierciedlać rasową różnorodność zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Poza tym taka wymuszona różnorodność razi korporacyjną sztucznością, bo widz czuje, że aktorzy byli dobierani nie pod kątem umiejętności, ale dla odhaczenia kolejnych mniejszości. Ale najgorsze przed nami, bo kiedy Michael Bay zabiera się za „różnorodność”, to robi to z typową dla siebie subtelnością, używając każdego możliwego stereotypu. Czarnoskóry w tym filmie to pomocnik Yeagera, który na nic się nie przydaje, narzeka i w zasadzie jest służącym. Mała dziewczynka ma pochodzenie latynoskie. Czasem coś powie po hiszpańsku, a jej Transformer powtarza w kółko „chihuahua”. Boki zrywać. Viviane Wembley to niezależna i wykształcona kobieta. Daje temu wyraz czyniąc nieprzyjemne docinki Cade’owi. Poza tym ma trzy fakultety i… tyle. Jej rola w filmie jest czysto przedmiotowa. Jest ważna dla historii, bo ma takie, a nie inne DNA. Ma też wyeksponowany biust i urodę trochę w stylu Megan Fox. Ładnie się uśmiecha. Z każdej opresji raduje ją dzielny Yeager, aż do momentu w którym para, zupełnie pozbawiona ekranowej chemii, po prostu się w sobie zakocha. Dramat.

No i jeszcze ta nieszczęsna legenda arturiańska. Jeśli ktoś naprawdę uważa, że Guy Ritchie źle zrobił tworząc własną wersję i sprowadzając ją (w swoim oryginalnym stylu!) do londyńskiego rynsztoka to niech obejrzy „Ostatniego Rycerza”. To co tu się odp… ehem… wyrabia to już jest jakiś wyższy poziom abstrakcji. Mam nadzieję, że w kolejnej części (która niechybnie powstanie) sięgną po jakieś motywy biblijne. Może Dawid nie walczył tak naprawdę z Goliatem tylko z Goliathem z rodu Decepticonów? Sceny w filmie dziejące się w czasach arturiańskich to aberracja; miałem wrażenie, że coś zażyłem i piguły weszły za ostro. Brak słów.

Jedyna zaleta tego „kupiszcza” to Anthony Hopkins. Nie dość, że jak zawsze nakrywa wszystkich czapką jeśli chodzi o grę aktorską, to jeszcze ewidentnie ma świadomość jak zły jest film, w którym gra. Wykorzystuje to w pełni i świetnie się bawi na planie, co rusz nurkując swoją postacią w odmęty absurdu. Kiedy pojawiał się na ekranie, na chwilę zapominałem, jak bardzo marnuję swoje życie poświęcając czas na seans. Za Sir Hopkinsa – i tylko za niego – dam ocenę o oczko wyżej niż poprzedniej odsłonie, bo tam nie było nawet ćwierć pozytywu. Może jeden dodatkowy: „Ostatni Rycerz” jest krótszy niż „Wiek zagłady”. Zawsze coś.

To w zasadzie tyle. Nie chciało mi się pisać, a wyszło całkiem sporo tekstu. Pewnie więcej niż powinienem był z siebie wydalić. Czuję, że włożyłem w to więcej wysiłku niż Bay i jego ekipa tworząc kolejny film bez żadnego sensu, zaplanowany tylko na łatwy zarobek. Oby takich mniej, chociaż nie mam wątpliwości, że dopóki kasa płynie, dopóty będziemy dostawać kolejne Transformersy.

0

0