Gość (2014)

USA. Dowolna miejscowość, przeciętne osiedle, zwyczajny dom. Pukanie do drzwi. Matka otwiera nieznajomemu, który przedstawia się jako przyjaciel jej syna – żołnierza niedawno poległego podczas misji. Matka wciąż nie może pogodzić się ze stratą bliskiego, jest też poruszona szczerymi wyznaniami kolegi z koszarów – proponuje mu więc, aby zatrzymał się w jej domu. Nieznajomy nie ma co ze sobą począć, być może ma traumę po wydarzeniach na froncie. Ojciec, po niewielkich wątpliwościach, z czasem również przekonuje się do nowego gościa. Sceptyczna jest przez jakiś czas nastoletnia córka, której jednak imponują fizyczne atrybuty mężczyzny. Co więcej, okazuje się że David jest wyjątkowo pomocny przy wielu codziennych sprawach: szybko nawiązuje kontakt z najmłodszym synem, robi furrorę na przyjęciu licealnym córki, okazuje się dobrym kompanem do kieliszka, a matce w pewien sposób zastępuje utraconego Caleba. Tak więc zostaje u Państwa Petersonów na bliżej nieokreśloną przyszłość, w czym nikt generalnie nie widzi problemu.
Oczywiście do czasu.

Tego wszystkiego nie trzeba w ogóle wiedzieć o filmie, który osobiście uważam za największą pozytywną niespodziankę 2014 roku. Do odpowiedniej jego konsumpcji wymagane jest jedynie przyjęcie pewnej konwencji, którą reżyser sugeruje już na samym początku – plansza z tytułem jako żywo przypomina amerykańskie horrory klasy C sprzed trzydziestu lat.

Ot, taka wskazówka, żeby nie traktować opowiadanej historii równie poważnie, co reszty filmów podejmujących tematy powracających do domu marines. „Gość” rzeczywiście momentami czerpie z klasyków, najwyraźniej chyba z „Halloween” Johna Caprentera, chociaż z całą pewnością horrorem nie jest. Każdy, choć trochę wyedukowany kinoman, oglądając ten oryginalny mezalians dostrzeże tu znacznie więcej motywów – montaż, dźwięk i zdjęcia momentami przywołują duchy Kubricka, innym razem stylistyka scen i przebieg dialogów przypominają filmy Tarantino, kolorystycznie mamy wyraźne inspiracje z Drive. A wszystko do przodu popychane jest przez intrygującą historię, która skręca kilkukrotnie, nie dając się spokojnie rozszyfrować. Wycieczka mija widzowi w zmiennej, lecz ciągle bardzo sugestywnej atmosferze, ogólnie klimat filmu jest niemal hipnotyczny – duża w tym rola ścieżki dźwiękowej. Wzorem najlepszych, „Gość” dostarcza widzowi naprawdę satysfakcjonującego zakończenia – końcowa sekwencja to jedna z najlepszych, najbardziej klimatycznych scen typu „hide and seek”, jakie widziałem w filmach.

Moje subiektywne odczucia nie muszą się udzielać każdemu, o czym powinien pamiętać również Czytelnik. Jednak nawet próbując obejrzeć go obiektywnym okiem, znalazłem jedynie potwierdzenie wcześniejszych refleksji. „Gość” jest fenomenalnie przemyślany i rewelacyjnie nakręcony. Kontrasty przyjemnie ze sobą grają i wprowadzają oryginalna atmosferę, w której odnalazłem się bardzo dobrze. Nietypowy sposób opowiadania akcji i gatunkowy eklektyzm przyciągają mnie do takich produkcji, a w omawianym przypadku nie ma się do czego przyczepić: forma nie wyrasta ponad treścią, emocje sączą się w tempie wzrostowym, a główni bohaterowie pozostają w pamięci również po ostatnim łyku kompotu do obiadoseansu.

Główną rolę zagrał Dan Stevens i zrobił na mnie znakomite wrażenie. Wypada bardzo magnetyzująco, jego stoicki spokój i nienaturalna nonszalancja w żaden sposób mnie nie irytowały, a zdaję sobie sprawę, że stanął przed niełatwym zadaniem – wypaść wiarygodnie w niemalże eklektycznej roli. Brawa. Na uwagę zasługuje również ważna główna rola kobieca (Maika Monroe jako córka państwa Petersonów), której daleko jest do stereotypowych prezentacji licealnych dziewczynek w większości filmów.

Oddzielne słowa należą się muzyce, która tak naprawdę w pewnym momencie wysuwa się na pierwszy plan tego filmu, podkreślając jego klimat i specyficzną, umowną konwencję. Soundtrack jest fantastyczny! Przeważają klubowe rytmy z gatunków mi zupełnie obcych – jest niemiecki elektropunk (DAF), jest norweskie disco, jest belgijskie industrialne techno (Front 242). Przekrój od lat siedemdziesiątych do czasów współczesnych. Wszystko dobrane w taki sposób, że czasem uśmiechałem się do „oczka” puszczanego przez reżysera, a czasem miałem ochotę bić brawo z podziwu – zwłaszcza finałowa scena i jej rytmiczny montaż współgrający ze świetnym kawałkiem, żywcem wyjętym z lynchowego Twin Peaks, podbiła moje serce. Naprawdę wielkie brawa dla reżysera Adama Wingarda – tym filmem rozprawił się z kontrowersjami związanymi z (nie)sławną serią „V/H/S”. Tak sprawnie operować muzyką i obrazem potrafi niewielu kinowych twórców. Wingard dostał w zeszłym roku reżyserie remake’u „Blair Witch”, co świadczy o pewnym stopniu zaufania, jakie zdążył sobie w Hollywood wypracować.

Podsumowując – uważam „Gościa” za film rewelacyjny i długo zastanawiałem się, czy nie przyznać mu – z czystej przekory – znacznie wyższej noty. Z jednej strony zdaje sobie sprawę, że to tylko kombinacja oryginalnych pomysłów i utartych schematów w konwencji thrillera. Ale z drugiej – cała mikstura nie tylko waży niewiele, również smakuje wyśmienicie. W swoim gatunku jest to film kapitalny. Polecam wszystkim miłośnikom dreszczowców, zarówno fanom oldschoolowego thrillera, jak i współczesnych, modernistycznych udziwnień. Tutaj udało się pogodzić jedno z drugim.

0

0