Strażnicy Galaktyki vol. 2

Sequele bardzo oryginalnych filmów zawsze są dla twórców ryzykiem. Pierwsza część Strażników zaskoczyła wszystkich. Nikt nie spodziewał się rewelacji po filmie z gadającym drzewem i jego kumplem – zmutowanym szopem. Jak wyszło – wszyscy wiemy. Wielki sukces kasowy i opinia jednego z najlepszych filmów osadzonych w MCU. Drugiej części przyszło zmierzyć się z najgorszym wrogiem wszelkich produkcji filmowych – oczekiwaniami widzów! Widz zadowolony i zaskoczony poziomem jedynki zakłada, że w dwójce będzie bardziej, więcej i jeszcze lepiej. Tymczasem… chyba tak nie jest. A na pewno jest inaczej. James Gunn z typową dla siebie swobodą zrobił wszystko na opak.

Film rozpoczyna się znaną ze zwiastuna sekwencją walki z gigantyczną, zębatą ośmiornicą. Bohaterowie walczą, tańczą i rzucają jeden zabawny tekst po drugim. Jesteśmy bombardowani kolejnymi ujęciami, w których Drax jest szalony, Groot milusi i… wszystko wydaje się trochę przekombinowane. Za szybko, za dużo wszystkiego naraz. Zupełnie jakby Strażnicy bardzo starali się pokazać, że nadal są „cool”. Przyznam szczerze, że to był dla mnie moment zwątpienia. Czy James Gunn tym razem przesadził?

Na szczęście dalej jest już tylko lepiej, chociaż ostrzegam od razu: warunkiem koniecznym do polubienia dwójki jest lubienie jedynki. Reżyser, trochę wbrew regułom tworzenia sequeli, wcale nie podkręca skali ani tempa filmu. Wręcz przeciwnie. Akcja zwalnia, a film skupia się na pogłębieniu postaci i ich wzajemnych relacji. Możemy tu nawet odnaleźć pewne podobieństwo do Szybkich i wściekłych, bo motywem przewodnim filmu staje się słowo „rodzina”. Peter znajduje swojego biologicznego ojca (Ego, w tej roli świetny Kurt Russell), Gamora będzie walczyć z przyrodnią siostrą – Nebulą, Drax wciąż wspomina utraconych bliskich, a Rocket musi zmierzyć się sam ze sobą. Z jednej strony bardzo mi się ten zabieg podobał. Bohaterowie, których polubiłem zyskali głębię. Ale z drugiej – film zatracił swoją klasyczną, trójaktową strukturę. Część scen jest bardzo luźno powiązana z akcją, stanowi tylko pretekst do podróży w zakamarki osobowości naszych bohaterów.

Takie podejście spowodowało w moim odczuciu zmarnowanie ogromnego potencjału Ego. Kurt Russell to aktor, który charyzmą może obdzielić trzech innych aktorów (albo dziesięciu Ryanów Goslingów), a tu sprowadzono go do roli przewodnika. Większość czasu spędza po prostu stojąc i objaśniając Peterowi (i widzom) co jest grane. Trochę szkoda, bo nawet w tak biernej kreacji gość wypadł po prostu świetnie. Nie odstaje reszta obsady: Pratt, Saldana, Cooper. Bautista na równie wysokim poziomie jak poprzednio. Dostał nawet więcej do zagrania, stając się kolejnym (po The Rocku) przypadkiem byłego wrestlera, który naprawdę dobrze odnajduje się na ekranie. Pom Klementieff jako Mantis – nowa członkini ekipy – też wypadła w porządku, polubiłem jej postać niemal od razu. Last but not least, udział Vina Diesela można skomentować w trzech słowach: I am Groot.

Są na ekranie dwie kreacje, których wcześniej nie wymieniłem, bo chcę im poświęcić osobny akapit. Prześliczna Karen Gillan powracająca jako Nebula wyraźnie od reszty odstaje i to niestety w negatywnym sensie. Jej gra jest bardzo jednostajna, pozbawiona jakichkolwiek niuansów. Niby postać przechodzi na naszych oczach przemianę, ale kompletnie tego nie czujemy. Na drugim biegunie znalazł się Yondu czyli Michael Rooker. Nie spodziewałem się, że ta postać wróci z takim przytupem i ukradnie dla siebie każdą scenę, w której się pojawi. Czapki z głów, zdecydowanie najmocniejszy punkt programu.

Do wszystkiego co wymieniłem mogę dopisać jeszcze to, co zauroczyło mnie już w jedynce, a i tu się pojawia: dobre kawałki z lat 70/80-tych zręcznie wpasowane w historię, sporo efektownych scen akcji, niespodziewane i spodziewane „cameos” (czyli chwilowa obecność na ekranie znanych twarzy, o których nie wiedziałem, że się pojawią), tony niewymuszonego humoru i ten trudny do opisania styl, który jest znakiem rozpoznawczym Jamesa Gunna. To jeden z niewielu twórców kina tego typu, który wbrew ingerencjom studia i producentów, na każdej produkcji pozostawia swój stempel mocno odciśnięty. Jedyny zarzut do reżysera to chwilami nadmierna dosłowność. W kilku momentach (bez spojlerów) emocje chwytają nas za gardło, wiemy co przeżywają i myślą nasi bohaterowie… i nagle ktoś wypowiada na głos objaśnienie tego, co widzimy na ekranie. Niepotrzebne interwencje Kapitana Oczywistego.

To są jednak tylko detale, drobne niedoskonałości w naprawdę świetnej produkcji. Uważam, że James Gunn zrobił film inny, ale równie dobry jak pierwsza odsłona Strażników Galaktyki. Oby i trzecia część dała nam tyle frajdy. Jedyne co może zagrozić Star-Lordowi i spółce to pożenienie ich świata z Avengersami. Skręca mnie na samą myśl, ale obawiam się, że to nieuniknione. Ech… Nieważne, nie ma co narzekać na przyszłość. Idźcie do kina, bo warto. Ja wybiorę się co najmniej jeszcze raz.

0

0