Recenzje w biegu: Inferno (2016)

Kolejny film na podstawie prozy Dana Browna jest lepszy od poprzedników. Nie oznacza to jednak, że jest dobry. A nawet przeciętny. Jednak najlepiej opowiedzieć wszystko po kolei. Dla tych, którzy chcą się zapoznać z krótkim pierwszym wrażeniem z filmu, albo uważają, że cały tekst jest TL:DR, zapraszam do obejrzenia mojej przygotowanej na gorąco recenzji w biegu, na końcu artykułu.

Najpierw pozytywy – to mógł być dużo gorszy film. Naprawdę – niedawno obejrzałem Anioły i Demony nie mając pojęcia z jaką kupą będę miał do czynienia. Wymęczyłem to dzieło do końca, tak abym zapoznał się z poprzednim filmem tuż przed obejrzeniem nowego, gdyby pojawiły się jakieś odwołania. Daremny był to trud, gdyż oba filmy łączy praktycznie tylko główny bohater. I nic poza tym. Anioły i Demony uderzyły mnie dziesiątkami głupot, tak na gruncie naukowym jak i religijnym, groteskowymi wrogami, przewidywalnością i nudą. Z Inferno jest trochę inaczej. Też jest filmem durnym i płytkim, ale ogląda się go nieco lepiej. Tym bardziej żałuję, że sięgnąłem po oba poprzednie filmy, gdyż nie są zupełnie potrzebne, aby obejrzeć ten.

Film zaczyna się dosyć ciekawie. Langdon budzi się w szpitalu i nie ma pojęcia gdzie jest, ani co robił przez ostatnie dwa dni. Nie ma czasu jednak zastanawiać się za długo, gdyż pojawia się seksowna karabinierka – killer i zmuszony jest uciekać. Od tego czasu film zasadniczo nie zwalnia już tempa – co wychodzi mu na dobre, gdyż nie mamy już zbyt dużo czasu na myślenie, dostrzeganie głupot, dziur logicznych, niekonsekwencji w zachowaniu bohaterów oraz zastanawianie się co się stało z tym całym Ignacio.

Intryga i fabuła, przynajmniej dla mnie stoi o punkt, dwa wyżej niż w poprzednich filmach. Brak tajnych organizacji spiskowych oraz bohaterów z trzecim dnem upraszcza intrygę, przez co nie powoduje ona uczucia zażenowania. Przyznam uczciwie, że nie przeczytałem żadnej z książek Dana Browna, ale po adaptacjach filmowych nie mam wcale ochoty po nie sięgać. Jednak, wnioskując z filmów w każdej z książek musiał być dosyć charakterystyczny plot twist. Oczywiście nadużycie tego mechanizmu sprawiło, że w trzecim filmie zwrot akcji jest już całkiem przewidywalny i nie wywołuje niespodzianki. Sam finał był niepotrzebnie przeciągnięty, jednocześnie balansując na krawędzi totalnej śmieszności. Dramatyzmu było w nim tyle co kot napłakał. Nie chcę się już jednak znęcać nad wyimaginowanymi, głupi działaniami agentów WHO, bo nie jest to nawet tego warte.

Śledztwo prowadzone przez naszego dzielnego profesora i jego sztampowego dla serii sidekicka przebiega podobnie jak w poprzednich filmach. Nawet sugerowane przez panią doktor problemy z jasnym myśleniem nie przeszkadzają mu kojarzyć i łączyć faktów w zupełnie nieprawdopodobny i nielogiczny sposób. W filmach na podstawie Dana Browna wieje fałszem na potęgę. Naprawdę mam wrażenie, że grany znośnie przez Toma Hanksa bohater nie dysponuje wiedzą, ale rozwiązania przeczytał z udostępnionego mu scenariusza.

Motywacje i zachowania bohaterów nie da się niestety opisać, nie używając spoilerów. Dość jednak powiedzieć, że nie sprawiają, że kochamy ich lub nienawidzimy. Są do bólu obojętni. No, mogą wywołać trochę bólu pupy, bo logiki w ich działaniu nie ma. Zwłaszcza kiedy film ujawni już nam plot-twisty, a my zastanowimy się nieco nad ich kolejnością. Ale nie będę się już znęcał. Można pochwalić antagonistów – w końcu są nieco wiarygodniejsi i nieco mniej przerysowani – poprzedni byli tak groteskowi, że wywoływali raczej uśmiech politowania. Fajnym bohaterem był nawet Harry Sims, grany przez Irrfana Khana, ale wolę się nie zastanawiać głębiej nad jego motywacjami i działaniami, bo tylko popsuję sobie, moim zdaniem, jedynego ciekawszego bohatera.

Film cierpi niestety na syndrom drżącej kamery, co nieco denerwuje, a starszego widza (hi Sith!), może doprowadzić do nudności. No, ale teraz tak się robi filmy, więc nie będę narzekał za mocno. Poza tym całkiem poprawnie, product placement nie razi. Trochę blado jednak wypadają wizje piekła, które od czasu do czasu nawiedzają Langdona – zupełnie nie wieje grozą i wskazują raczej na słabą wyobraźnię reżysera/scenarzystów. Dobra jest muzyka, ale to raczej rzemieślnicza robota Hansa Zimmera, który chyba nie robi niczego na odwal się.

Podsumowując – jest progres, bo film nie jest już rzadką kupą. Nabrał nieco kształtu i nie śmierdzi tak bardzo. Niestety stał się przez to nijaki. Charakterystyczne jest jedno – pamiętam, że podczas seansu raz zaśmiałem się z jakiegoś dowcipu. Jednak, kiedy wracałem już z kina do domu zupełnie o nim zapomniałem. Mam wrażenie, że dokładnie to samo nastąpi niedługo z całym filmem. Nie warto na niego iść do kina, lepiej poczekać aż będą go puszczać w TV i obejrzeć do kotleta. Filmidło dosyć kiepskie, ale ujdzie w tłoku. Bo przy bardzo dużym zawieszeniu niewiary można go obejrzeć. Ale czy trzeba?

3,5/10 

Recenzja w biegu:

0

0