Szalone Teorie: Defenestracja Tommena

Defenestracja to – tłumaczę wszystkim, którzy przysypiali na lekcjach historii – narodowy sport Czechów, najczęściej praktykowany na Niemcach i ich stronnikach. W największym skrócie polega na zgarnięciu osoby, z którą nie zgadzamy się ze względów politycznych lub religijnych, i wyrzuceniu jej przez okno. Dodajmy – najczęściej nie jest to okno na parterze. Na dodatek na ziemi zwykle czekają ludzie uzbrojeni we włócznie, halabardy czy inne gizarmy. Najsłynniejsze czeskie defenestracje miały miejsce w 1419 (wyrzucenie z okien ratusza niemieckich rajców wyznających katolicyzm), 1483 (znów wylecieli rajcy i burmistrz) i 1618 (tym razem z zamku na Hradczanach wylecieli cesarscy namiestnicy – co ciekawe przeżyli, bo wylądowali w kompoście). Aha, no i była jeszcze tajemnicza śmierć Jana Masaryka w 1948. Reszta świata nie ma w defenestracji takich osiągnięć, ale gdzieniegdzie ludzie wyfruwali przez okna. Co ciekawe, współcześnie w Rosji z okien często wypadają dziennikarze śledczy (np. Iwan Safronow). Niektórzy sądzą, że to też akt defenestracji.

A co to wszystko ma wspólnego z Pieśnią Lodu i Ognia? Otóż jak pewnie wszyscy pamiętacie, w serialu Gra o Tron król Tommen pożegnał się z życiem wyskakując przez okno. Naturalnie wszyscy uznaliśmy tę scenę za wymysł twórców serialu. W końcu książkowy Tommen jest dzieckiem, i choć zdarzają się przypadki, gdy dzieci z rozpaczy robią sobie krzywdę, to świadomy akt samobójstwa ze strony dziewięciolatka brzmiał nieco absurdalnie.

To powiedziawszy – Tommen musi zginąć, by spełniła się przepowiednia Maggy Żaby i Myrcella włożyła na skronie koronę.

– Czy król i ja będziemy mieli dzieci? – zapytała.
– Och, tak. Szesnaścioro dla niego, troje dla ciebie.
Cersei nie widziała w tym sensu. Czuła w skaleczonym kciuku pulsujący ból, a jej krew skapywała na dywan. „Jak to możliwe?” – chciała zapytać, ale nie miała już więcej pytań.
Jednakże starucha jeszcze z nią nie skończyła.
– Złote będą ich korony i złote ich całuny – rzekła. – A kiedy już utoniesz we łzach, valonqar zaciśnie dłonie na twojej białej szyi i wyciśnie z ciebie życie.
—Uczta dla wron—

Ba, Tommen musi zginąć stosunkowo szybko, jeśli ma być zachowana pewna logika wydarzeń. Przyznam, że przez dłuższy czas zakładałem, iż Tommen zginie z ręki któregoś z ludzi Aegona. Ba, może zabije go sam Jon Conington, nauczony bezwzględności przykładem Tywina. Ale jaki sens miałoby – po zdobyciu Królewskiej Przystani – koronowanie przez Dornijczyków Myrcelli? To się przecież nie trzyma kupy.

Pytanie to pozostawało długo niewyjaśnione. Aż wreszcie coś drgnęło, gdy dostałem w swoje ręce pierwszy tom Ognia i Krwi. Miałem od dłuższego czasu przeczucie, że Martin będzie próbował zasygnalizować książką pewne kwestie, które mogą mieć znaczenie dla Wichrów zimy. I faktycznie, trudno takich smaczków w książce nie dostrzec – weźmy chociażby kwestię smoków, które jakoś nie palą się do tego, by latać za Mur. Wydaje mi się, że znalazłem tam również wyjaśnienie zagadki śmierci Tommena. Otóż jak się okazuje, w Westeros też są miłośnicy defenestracji. I o ich zamiłowaniu do wyrzucania z okien dobrze się w Siedmiu Królestwach pamięta. Przypomnijmy sytuację z omawianej przeze mnie niedawno Pierwszej Wojny Dornijskiej.

Lorda Rosby’ego, kasztelana Królewskiej Włóczni i namiestnika piasków, spotkała śmierć lżejsza niż większości najeźdźców. Gdy Dornijczycy z miasta cieni wtargnęli do zamku i wyzwolili go, Rosby’ego związano, zawleczono na szczyt Włóczni i wyrzucono przez okno samej starej księżnej Merii.
—Ogień i Krew, tom I—

A teraz zestawmy tę informację z wiedzą, jaką mogliśmy pozyskać z rozdziału Arianne I z Wichrów zimy. Do Królewskiej Przystani zmierzają właśnie Nymeria i Tyene. Ta pierwsza ma reprezentować księcia Dorana w Małej Radzie.

Nym i Tyene mogły już dotrzeć do Królewskiej Przystani – pomyślała, siadając ze skrzyżowanymi nogami przy wejściu do jaskini i obserwując deszcz. A jeśli jeszcze nie dotarły, to zrobią to wkrótce. Trzysta zaprawionych w bojach włóczni przeprowadziło je przez Szlak Kości, ruiny Summerhall, aż na Królewski Trakt.
—Wichry zimy (tłumaczenie moje)—

To oczywiście przedstawia poważny problem. Na ile posłuszne pozostają Nymeria i Tyene? Arianne ma problem z zapanowaniem nad młodą Elią Sand, a jej siostry mogą okazać się jeszcze bardziej zdeterminowane. Zwłaszcza bardzo zawzięta i mściwa Nym. Pamiętajmy też, że o planie Dorana wie tylko Arianne. Z perspektywy bękarcic, pomysł obsadzenia na tronie Myrcelli przepadł tylko i wyłącznie przez wykrycie spisku. Przepadł… ale czy na długo? Wystarczy wypchnąć chłopca przez okno, a książę Doran stanie przed faktem dokonanym.

Zresztą nawet zakładając, że Nym i Tyene nie posuną się do morderstwa, w grze nadal jest jeszcze jeden gracz. Ba, jest to gracz, któremu może zależeć na posądzeniu Dornijczyków o tę zbrodnie. Zabicie Tommena na „dornijską modłę”, po przybyciu do miasta dwóch mściwych bękarcic, musiałoby wywołać w Cersei żądzę krwawego odwetu. Doran – chcąc nie chcąc – nie mógłby pozostawać kunktatorem. Musiałby wystąpić przeciw Żelaznemu Tronowi. A jego naturalnym sojusznikiem byłby oczywiście Aegon. Innymi słowy – na morderstwie Kevana się nie skończy. Varys i jego ptaszki będą miały jeszcze masę roboty. A zgodnie z przepowiednią, Myrcella zostanie królową. Choć niekoniecznie dożyje swej koronacji.

I choć samobójstwo Tommena było w serialu momentem niezwykle szokującym, to przyznam, że perspektywa kolejnej „dornijskiej defenestracji” (nawet gdyby Dornijki zostały wrobione), ze względu na jej powiązanie z szeregiem intryg, wydaje mi się o wiele bardziej interesująca.