Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 1, odcinek 6 – „Księżniczka i królowa” [SPOILERY] [AKTUALIZACJA]

Kolejny odcinek za nami! To znaczy, że pora na kolejne streszczenie, a już niebawem – dogłębne omówienie. I oczywiście zapraszamy Was do dyskusji na temat „Księżniczki i królowej”.

Aktualizacja 02.10.2022: Omówienie dodane – bardzo przepraszamy za opóźnienie!

Ostrzegamy, że w tekście oraz komentarzach pojawiają się spoilery z serialu oraz dzieł George’a R.R. Martina, na których jest on oparty!

Streszczenie

Rhaenyra Targaryen rodzi swojego trzeciego syna. Parafrazując Jona Arryna – „The seed is Strong”. Natychmiast po porodzie, Rhaenyra zostaje wezwaną przez królową. No, tak naprawdę, to królowa nie wzywa księżniczki, chce po prostu zobaczyć dziecko, ale Rhaenyra tak śpieszy się, by zanieść chłopca sama, że omalże zapomina zostawić łożysko. W naprawdę świetnie nakręconej scenie obserwujemy zatem przechadzkę dziecka, matki i Laenora Velaryona korytarzami Czerwonej Twierdzy. Królowa przygląda się chłopcu bardzo uważnie. Zwraca uwagę na jego ciemne włosy (to po tacie) i fakt, że jest ich bardzo mało (to po dziadku Viserysie). Do wesołej gromadki dołącza również król, uradowany narodzinami wnuka. Laenor ogłasza, że chłopiec będzie miał na imię Joffrey. Pozostawmy to bez komentarza. Na odchodne, Alicent życzy Laenorowi, aby kolejny chłopiec był do niego bardziej podobny. Uff, a już się martwiłem, że po pokonaniu Karmiciela Krabów, zabraknie mam uszczypliwości w pierwszych scenach każdego odcinka. Powróciwszy do swoich komnat, Rhaenyra wita się z dziećmi, potem daje potrzymać Joffreya Laenorowi. A na końcu ojcu dziecka.

Ale przenieśmy się na chwilę z gniazda żmij, jakim jest Czerwona Twierdza do Smoczej Jamy. Aegon i Aemond (dwaj synowie królowej Alicent) oraz Jacaerys i Lucerys (takie tam dwa bękarty) uczą się panowania nad smokami. A ściślej rzecz biorąc, to Jacaerys udanie tresuje Vermax. Aegon, Jace i Luke żartują sobie z Aemonda, przedstawiając mu skrzydlatą świnię, którą mógłby okiełznać zamiast smoka. Aemond jest zdruzgotany. Ale nie tak bardzo jak świnia. Jej plan, by ogolić się, spiłować kły i poprzez młodych synów Viserysa dotrzeć do Rhaenyry, spalił na panewce. Trudno, zemsta za zabicie jej ojca będzie musiała poczekać. A tymczasem Aemond zapuszcza się głębiej do Smoczej Jamy i natrafia na smoka. Nie jestem pewien co to za gadzina, ale jeśli muszę strzelać, to powiem – Dreamfyre, czyli późniejszy smok Halaeny. Oczywiście smok nie chce dać się okiełznać.

A skoro o Halaenie mowa, to księżniczka analizuje budowę anatomiczną wija (albo innego robala, wolę się takim paskudztwom nie przyglądać). Co ciekawe, Halaena wydaje się kompletnie pochłonięta obiektem swoich dociekań i źle reaguje na dotyk matki – mogłoby to wskazywać na któreś z zaburzeń ze spektrum autyzmu. Oczywiście w świecie Martina nawet autyzm jest magiczny. Gdy Aemond usprawiedliwia się przed matką, wspominając o incydencie ze świnią, Halaena stwierdza profetycznie, że jej brat zdobędzie smoka, ale będzie musiał zamknąć jedno oko.

Naturalnie Alicent idzie na skargę do króla. Próbuje przy tym dyskretnie przemycić sugestie na temat bękarciego statusu dzieci Rhaenyry, ale król puszcza te uwagi mimo uszu. Wbrew pozorom Viserys nie nawąchał się kleju podczas zabawy swoim modelem, po prostu zdaje sobie sprawę z konsekwencji ujawnienia tej informacji. Choć chyba nie do końca ogarnia, że uczynienie Velaryonów czarnoskórymi, a Rhaenys platynową blondynką, usunęło jakąkolwiek dwuznaczność w kwestii pochodzenia dzieciaków. Na zewnątrz królewskich komnat, Alicent i ser Criston Cole wymieniają całkiem trafne uwagi na temat charakteru Rhaenyry. Rycerz rzuca wszakże o jedną „prawdobombę” zbyt wiele i musi za to przeprosić. Królowa wyraża nadzieję, że przyzwoitość zatriumfuje.

À propos przyzwoitości – młody książę Aegon czyni późniejsze miejsce śmierci króla Tommena niegodnym. Matka strofuje go wszakże za to, iż nie trzyma sztamy z bratem i że nie rozumie, że stanowi dla Rhaenyry zagrożenie. Nie za wcześnie na te lekcje? Może odrobinkę, zawsze wyobrażałem sobie, że na pełną paranoję przyjdzie czas po incydencie z Aemondem. No, ale mniejsza z tym. Przenieśmy się na chwilę do Pentos.

I tak prawdę powiedziawszy, to winniśmy streścić cały wątek Daemona i Laeny w Pentos za jednym zamachem, bo jest on niepotrzebnie podzielony na kawałki. Otóż nasza zakochana para ma dwójkę dzieci (i trzecie w drodze). Mieszkają w Essos, przemieszczając się od jednego wolnego miasta do drugiego. W Pentos książę Reggio oferuje im posiadłości ziemskie w zamian za wsparcie w wojnie z Triarchią. Daemon rozważa tę propozycję, Laena nie jest z tego faktu zadowolona. Wolałaby wrócić do Westeros. Jedna z bliźniaczych córek Daemona i Laeny – Rhaena – jest smutna, ponieważ od ośmiu lat z jej smoczego jaja nic się nie wykluło. Daemon nie wydaje się przejmować drobnymi problemami rodziny. W jego wnętrzu wciąż tli się jakiś niespokojny duch, który nie daje mu zaznać szczęścia.

W końcu przychodzi do porodu. Daemon zostaje (inaczej niż w książkach) postawiony przed tym samym wyborem, co Viserys. Ale nie podejmuje żadnej decyzji. Laena wychodzi na zewnątrz i nakazuje Vhagar zionąć ogniem. Popełnia samobójstwo wraz ze swoim nienarodzonym jeszcze dzieckiem.

Smutno? No to wracamy do Królewskiej Przystani. Młodzi Targaryenowie i dwa inne, silne chłopaki, ćwiczą walkę na miecze pod czujnym okiem Cristona Cole’a. Treningowi przypatrują się także ser Harwin, król oraz jego namiestnik. Królewski Gwardzista daje wycisk przede wszystkim Aemondowi i Aegonowi. Kiedy Strong proponuje, by poćwiczyć również z dziećmi Rhaenyry, Cole doprowadza do pojedynku. Ostra reakcja ser Harwina na zagrożenie dla Jacaerysa, daje gwardziście sposobność, by sprowokować kochanka księżniczki. Bonusowe punkty Cole dostaje za rzucenie miecza pod nogi rycerza, tak, aby ten musiał go zebrać. Strong rzuca się na królewskiego gwardzistę z pięściami. Ku rozbawieniu Cole’a, robi to wszystko na oczach króla, po czym zostaje odciągnięty przez innych gwardzistów. Poinformowana o zajściu Rhaenyra podsłuchuje rozmowę ser Harwina ze swoim ojcem. Jeśli miała jeszcze wątpliwości, co do tego, czy ludzie wiedzą, iż jej dzieci są bękartami, to już ich nie ma. Wie też, że jedynym co je chroni, jest wypieranie tego faktu przez Viserysa.

Gdy nabombiony Laenor wraca ze swoim chłopakiem po dłuższej popijawie i opowiada o nadciągającej wojnie z Triarchią, Rhaenyra, świeżo ocknięta, zaczyna ochrzaniać męża za brak uwagi wobec tego, co dzieje się dookoła i zabrania mu opuszczać swojego boku. Następnie, podczas posiedzenia Małej Rady, po małych sprzeczkach dotyczących sytuacji na Stopniach oraz dyskusji o tym, czy jakieś muppety nadają się do rozstrzygnięcia sporu granicznego pomiędzy Blackwoodami i Brackenami, Rhaenyra próbuje ratować sytuację proponując małżeństwo Jacaerysa z Halaeną. Ot, mała zmiana w stosunku do książki, w której sugestia wyszła ze strony Alicent. Królowa nie jest nastawiona do tej propozycji przychylnie, sytuację pogarsza fakt, iż Rhaenyra zaczyna laktować. Ksieżniczka musi usiąść upokorzona. Warto odnotować, że w Małej Radzie zasiada teraz wielki maester Orwyle (za zmarłego Mellosa) oraz Jasper Wylde. Aha, a lord Beesbury jest już w mocno zaawansowanym wieku i nie do końca kontaktuje. Zresztą Viserys też – jako człowiek mocno posunięty wiekowo i z zaawansowaną chorobą – jest znacznie bardziej uległy wobec swojej żony. Ale nawet ona nie może nim kierować we wszystkim. Kiedy Lyonel Strong przybywa, by złożyć rezygnację, Viserys – mimo namów Alicent – odmawia. Namiestnik otrzymuje wszakże zgodę na odwiezienie syna do Harrenhal.

Wkurzona Alicent udaje się na kolację z Larysem Strongiem i mimowolnie powtarza życzenie Henryka II. Pragnienie odsunięcia lorda Lyonela wkrótce się ziści. Zausznik królowej uwalnia kilku więźniów, wyrywa im języki i wysyła z misją wywołania pożaru w Harrenhal. Co oczywiście czynią, zabijając namiestnika i jego syna. Interesujący detal – na lasce Larysa znajduje się sylwetka owada. Jeśli to pszczoła, to można byłoby to uznać za chytry sposób zatarcia śladów. No i trochę szkoda, że poznaliśmy rozwiązanie zagadki tego, kto stał za podpaleniem zamku. Chyba jednak wolałem, gdy wśród głównych kandydatów znajdowali się Daemon i Corlys.

Pożegnanie z ser Harwinem (choć nikt wówczas nie wiedział jak ostateczne), a także odgadnięcie przez Jace’a tajemnicy swego pochodzenia, jest tym, co skłania Rhaenyrę do opuszczenia Królewskiej Przystani. A Larys Strong wygłasza interesujący monolog i oddaje się do dalszej dyspozycji przerażonej królowej Alicent.

Omówienie

D: Dawno się nie widzieliśmy! To znaczy zarówno my, omawiacze – i przepraszamy czytelników za małe opóźnienie w publikacji tej dyskusji – ale nie widzieliśmy się też dawno z bohaterami “Rodu smoka”. Od ostatniego odcinka minęło aż 10 lat! Oczywiście tylko w Westeros. No i jak Twoim zdaniem wypadł ten – najdłuższy jak dotąd – przeskok czasowy?

BT: Bardzo przepraszam, że omówienie pojawia się tak późno! A co do przeskoku – cóż, efekt był taki, że ten odcinek oglądało mi się trochę tak jakby był to pierwszy odcinek kolejnego sezonu… czyli znowu sporo miejsca poświęcono wprowadzaniu postaci. Nie tylko rzeczywiście nowych, jak synowie Rhaenyry, córki Daemona i Laeny czy potomstwo Alicent (oczywiście, Aegon i Halaena już się pojawiali, ale tylko jako małe dzieci), ale też starszych wersji postaci już nam znanych.

D: Miałem to samo skojarzenie. To znaczy też wydawało mi się, że oglądam kolejny sezon serialu.

BT: Miałem też skojarzenia z tym planowanym pięcioletnim przeskokiem akcji, który miał nastąpić po Nawałnicy mieczy, ale GRRM później doszedł do wniosku, że lepiej go zarzucić. Wtedy pewnie początkowe rozdziały każdej postaci w jakiejś wersji Uczty/Tańca przypominałyby trochę ten odcinek.

D: Ale gwoli sprawiedliwości trzeba powiedzieć, że przeskok wypadł lepiej, niż się spodziewałem. No bo tak – wygląd postaci udało się “zupdate’ować” całkiem nieźle dzięki udanej charakteryzacji. W zasadzie tylko Harwin Strong i Criston Cole wyglądają jakby smarowali się jakimiś świetnymi specyfikami przeciw starzeniu. Scenarzystom udało się też w mig przedstawić nową dynamikę na dworze, na czele ze znacznie większą rolą bardzo asertywnej królowej Alicent. Więc w zasadzie wszystko co przegapiliśmy przez te 10 lat zostało streszczone. No, może poza tym jak ser Criston zachował głowę.

BT: A brak tego wyjaśnienia rzucał się w oczy tym bardziej, że w tym odcinku znowu pojawiła się bójka, za którą Łamignat pożegnał się ze stanowiskiem dowódcy straży miejskiej (którego w OiK zresztą nigdy nie piastował – najpierw był kapitanem w straży, a potem, po turnieju na którym ser Criston zabił Joffreya Lonmoutha, obrońcą księżniczki w miejsce Cole’a). A na przykład fakt, że ser Laenor postanowił nadać imię Lonmoutha trzeciemu synowi Rhaenyry był przecież dobrą okazją, by jakoś do tych wydarzeń nawiązać. Albo na przykład jakąś aluzję do tego mogła poczynić Alicent w rozmowie z Cole’em.

D: Spodziewałem się nawet, że właśnie jakieś zdanie na ten temat padnie. Oczywiście przyjmując logikę serialu, wstawiennictwo królowej, a najpewniej nawet jakieś kłamstwo (sugestia że ser Joffrey zagroził księżniczce, obraził jej cześć, albo chociaż że wyciągnął broń), musiało tu wchodzić w grę. Tym niemniej warto byłoby przynajmniej delikatnie do tego nawiązać.

BT: Tyle tylko, że gdyby w jakiś sposób Alicent i Cole’owi udało się obarczyć winą Lonmoutha, to nadawanie jego imienia dziecku byłoby dziwne i pewnie wywołałoby jakieś komentarze.

D: Niby tak, ale minęło już 10 lat, a powodów do komentarzy to dwór ma aż zanadto. A właśnie, skoro już poruszyliśmy ten temat – w książkowej wersji tej opowieści, ojcostwo dzieci Rhaenyry nie było do końca jasne. Ale serial nie pozostawił żadnych wątpliwości. Przeszkadzała Ci ta zmiana?

BT: Wolałbym, żeby jednak pozostała niewielka szansa, że ojcem naprawdę był Laenor.

D: Ja chyba też, ale jestem w stanie jakoś przejść nad tym do porządku dziennego. Tym bardziej, że Viserys został ukazany jako człowiek nie tyle skrajnie naiwny, co zdający sobie sprawę z ułomności ludzkich charakterów (w tym charakteru swojej córki) i z tego, że upublicznienie oskarżenia miałoby straszliwe konsekwencje. Więc tak długo jak nie robiono z króla kompletnego głupca, wszystko trzymało się (w miarę) kupy. Ale ojcostwo dzieci Rhaenyry to oczywiście tylko jedna z tajemnic, które ten odcinek przed nami odkrył. Na drugą, jeszcze poważniejszą, przyszła kolej pod koniec odcinka. Poznaliśmy tożsamość zabójcy Harwina i Lyonela Strongów.

BT: “Kto uwolni mnie od tego kłopotliwego namiestnika?” (nie powiedziała Alicent).

D: Pozwoliłem sobie zwrócić uwagę na to podobieństwo w streszczeniu. Mimo, że byłem pewien, że sam do niego nawiążesz 🙂

BT: Myślę, że twórcy serialu też mogli celowo do tego nawiązać… w końcu wśród inspiracji Tańca Smoków obok Wojny Dwóch Róż była też Anarchia, czyli długoletni konflikt w XII-wiecznej Anglii. W największym skrócie: następca angielskiego tronu – Wilhelm, syn króla Henryka I (czwartego syna Wilhelma Zdobywcy) – zginął w katastrofie morskiej, więc ze ślubnych dzieci króla przy życiu została tylko córka, Matylda. Henryk chciał, żeby dziedziczyła ona i jej potomkowie, więc polecił swoim baronom złożyć odpowiednie przysięgi. Ale po śmierci króla tron zajął kuzyn Matyldy, Stefan, i wybuchła wojna. A Henryk II Plantagenet, ten od arcybiskupa Becketa, to syn właśnie Matyldy.

D: Martin lubi historię Anglii, zresztą jeszcze kilka innych smaczków w książkach przemycił (chociażby słynny “czarny obiad”).

BT: O tym można by mówić bardzo długo…

D: Ale wracając do Larysa – ja sam akurat wolałbym, aby przyczyny śmierci Strongów były owiane tajemnicą.

BT: Tak… u Martina potencjalnych sprawców było wielu, a poza Larysem byli wśród nich również Corlys Velaryon (którym miała jakoby kierować chęć zemsty się na Harwinie), Daemon, a nawet Viserys (żeby Harwin nie mógł wyjawić prawdy). Poza tym w OiK było dość prawdopodobne, że lord Lyonel był przypadkową ofiarą, bo dopiero w ostatniej chwili zdecydował, że też pojedzie do Harrenhal z synem. Ale w serialu Lyonel też był celem…

D: Tak. Ja wprawdzie nigdy nie kupowałem wersji z Viserysem jako zlecającym to morderstwo. Ale sądzę, że historia jest ciekawsza, kiedy mamy wśród podejrzanych Daemona i Corlysa. No i kiedy to może być po prostu nieszczęśliwy wypadek.

BT: Albo klątwa króla Harrena…

D: Klątwa zazwyczaj działa przez ludzi 🙂

BT: Ja obecnie skłaniam się ku temu, że w OiK Larys uważał, że winnym był Viserys (oczywiście nie musiał mieć racji) i stąd podczas Tańca działał tak jak działał. A o żadnych jego intrygach przed śmiercią Lyonela i Harwina nie ma mowy – Larys był wtedy po prostu lordem spowiednikiem, czyli podlegającym starszemu nad prawami urzędnikiem, który nadzoruje przesłuchania.

D: Tak, ale z drugiej strony czy GRRM by “klepnął” wersję wydarzeń, która jest jawnie sprzeczna z tym, jak on sobie wyobraża rolę Larysa? Bo wiesz, to czy Rhaenyra spała z Daemonem czy nie, to jest detal i pewnie scenarzyści serialu mieli wolną rękę. Ale jednak to zabójstwo to trochę poważniejsza sprawa. A swoja drogą, to czy zwróciłeś uwagę na symbol na jego lasce?

BT: Wydaje mi się, że to mucha…

D: A ja przez moment miałem wrażenie, że to pszczoła. I wziąłem to za chytry wybieg, który w razie wpadki skierowałby podejrzenia w odpowiednim kierunku… Chociaż ród Beesbury chyba ma w herbie ule, nie pszczoły.

BT: Tak, trzy żółte ule na czarnym słupie. A tłem są żółte i czarne pionowe pasy. [Uzupełnienie 03.10.2022: okazuje się, że owad będący w serialu symbolem Larysa to świetlik – firefly].

D: Nie mam wątpliwości, że kwestia symbolu jeszcze wróci. W odcinku zobaczyliśmy też śmierć Laeny. W nieco innych okolicznościach, niż to przedstawiła książka.

BT: Tak – w OiK Laena i Daemon też odwiedzają Pentos (po ślubie opuścili Westeros z obawy, że Viserys – łagodnie mówiąc – nie będzie zbyt szczęśliwy na wieść o tym związku), ale po narodzinach Baeli i Rhaeny wracają do Siedmiu Królestw, a Daemon prosi Viserysa, żeby mógł przedstawić córki na dworze i król się zgadza, bo sądzi, że ojcostwo sprawiło, że Daemon stał się innym człowiekiem. Potem Daemon i Laena mieszkają na Driftmarku i tam Laena znów zachodzi w ciążę. Przy porodzie dochodzi do komplikacji, dziecko umiera po godzinie, a Laena jest w bardzo ciężkim stanie i zapada na gorączkę połogową. Daemon leci na Smoczą Skałę po maestera Gerardysa (maester Drifmarku nie miał dużego doświadczenia), ale gdy ten przybywa, jest już za późno. Po trzech dniach choroby Laena – wiedząc, że umiera – próbuje zejść na dół, żeby ostatni raz wsiąść na Vhagar, ale na schodach upada i umiera.

D: Wiem, że przybycie Daemona do Królewskiej Przystani nie wchodziło w grę, bo serial zacząłby przypominać telenowelę z tymi wszystkimi wygnaniami i powrotami. Ale same okoliczności porodu i śmierci Laeny oczywiście mają więcej sensu w wersji książkowej i liczyłem na coś bliższego wizji Martina. Dostaliśmy za to lustrzane odbicie komplikacji, których doświadczyła Aemma Arryn. Są z tą sceną wszakże dwa problemy. Jeden wynika z samej logiki wydarzeń – serial próbuje nam zasugerować, że kobieta w połogu zdołała się sama wyślizgnąć z domu, niedostrzeżona przez nikogo. Drugim jest sugestia, że jej śmierć, będąca tak naprawdę samobójstwem rozszerzonym na dziecko, była bardziej godna od śmierci Aemmy. Nie podobała mi się ta sugestia – w obu wypadkach mieliśmy do czynienia z ludzkimi tragediami, tu nie istniało coś takiego jak dobry wybór. Wolałbym dostać coś bliższego książkowej wersji wydarzeń.

BT: Też wolałbym, żeby zostało to przedstawione w inny sposób. Odnośnie tej sceny dodam jeszcze tylko, że wydaje mi się, że w zamierzeniu twórców to miało też pokazać specyfikę więzi pomiędzy smokiem i jeźdźcem (wyczuwanie emocji itd.). Czyli ta scena wiąże się też ze sceną z synami Rhaenyry i synami Alicent w Smoczej Jamie.  A co do Vhagar – co sądzisz o serialowym wyglądzie tej bestii?

D: Wygląda staro i strasznie. I chyba o to chodziło. W ogóle podoba mi się fakt, że każdy ze smoków jest na swój sposób wyjątkowy. Zwłaszcza, że trzy smoki z serialowej Gry o tron różniły się tylko kolorem (a i to nie do końca, bo ich barwy były raczej przytłumione). Dlatego nie mogę się doczekać kolejnych bestii. Ale wracając do odcinka – wiesz, obok tej sceny śmierci Laeny zaniepokoiło mnie jeszcze coś. Mam wrażenie, iż to był chyba pierwszy odcinek, w którym scenarzyści “wzięli stronę” Czarnych. To znaczy zdarzenia przedstawione w książkach zostały zmienione tak, aby Zieloni zostali pokazani w gorszym świetle. Mamy więc kwestię Larysa, ale pokazano też (chyba przed czasem) paranoję Alicent. No i koncyliacyjna propozycja małżeństwa pomiędzy Halaeną a Jacaerysem padła z ust księżniczki, a nie królowej.

BT: Tylko czy w OiK ta propozycja Alicent rzeczywiście była aż tak ugodowa? W końcu gdyby Rhaenyra ją przyjęła, to Alicent przez Helaenę miałaby wpływ na Jacaerysa, którego w przeciwnym razie by nie miała. Czyli Alicent wysuwa propozycję, dzięki której sama może zyskać.

D: No, wiesz, to była propozycja ugodowa w tym sensie, że zmniejszała prawdopodobieństwo przyszłego konfliktu. Gdyby doszło do małżeństwa, to Alicent raczej nie próbowałaby koronować Aegona. Małżeństwo mogłoby być gwarancją bezpieczeństwa i wpływów dla obu stron.

BT: Za to Hightowerowie mogliby chcieć przyspieszyć wstąpienie na tron syna Jacaerysa i Helaeny, gdyby taki się urodził.

D: No tak, ale to naprawdę odległa perspektywa. Pamiętajmy, że Viserys jeszcze siedział na tronie. Rhaenyra nie była taka stara, a i sam Jace był dzieciakiem. Na pewno małżeństwo kupowało by wszystkim trochę czasu i dawało szanse na pokojowe rozstrzygnięcie sporów.

BT: Może… Tak czy inaczej, serialowa wersja stawia w dobrym świetle raczej Rhaenyrę. Z drugiej strony, tak naprawdę jej propozycja też nie jest tylko dążeniem do zgody, bo gdyby Alicent ją przyjęła, to oczywiście jej stronnictwo nie mogłoby dalej podważać pochodzenia Jacaerysa, więc zyskałaby Rhaenyra. Czyli książkowa niby-ugodowa propozycja Alicent zostaje zastąpiona niby-ugodową propozycją Rhaenyry. Poza tym w serialu jako widzowie mamy pewność, że ojcem synów Rhaenyry jest Harwin, a nie Laenor. Czyli odrzucenie propozycji Rhaenyry nie stawia Alicent aż w tak złym świetle jak gdyby pewności nie było. Chociaż tak naprawdę Rhaenyra nie jest nic winna Alicent, bo ani Laenor, ani Viserys nie mają zamiaru podważać ojcostwa Jacaerysa, a tylko oni mieliby do tego prawo. Czyli w pewnym sensie to się wyrównuje.

D: Wydaje mi się, że jeśli chodzi o pozyskanie sympatii widzów, to sam fakt złożenia propozycji jest istotne. Ale masz rację, to nie jest takie jednoznaczne. No i pewnie jeszcze do tego tematu wrócimy – następny odcinek musi w końcu plotki o bękarcim statusie dzieci Rhaenyry jeszcze podgrzać.

BT: Mówiliśmy o wprowadzaniu nowych postaci, ale nie wspomnieliśmy o postaci, która przynajmniej na razie się nie pojawiła…

D: Daeron. Ale jego chyba w tym sezonie nie zobaczymy.

BT: A jak sądzisz, czy w ogóle się pojawi w serialu? Bo jego nieobecność w pierwszym sezonie można by wyjaśnić tym, że już wysłano go do Starego Miasta do lorda Hoberta Hightowera.

D: Taką mam nadzieję. Chociaż i tak jego brak uważam za nieco niepokojący. Mam nadzieję, że Daeron nie zostanie wycięty. Tym bardziej, że to jeden z sympatyczniejszych Zielonych.

BT: Jak do tej pory serial nie wycinał ważnych książkowych postaci, więc mam nadzieję, że nadal tak będzie.

D: Nawet o lordzie Groverze usłyszeliśmy. Może reszta Muppetów też się pojawi.

BT: Pewnie w kolejnych sezonach… bo do Dorzecza akcja musi się przenieść. Zresztą w tym odcinku znów wrócił temat waśni Brackenów i Blackwoodów, co może być podbudową dla wprowadzania później takich postaci jak Benjicot i Alysanne Blackwood. A skoro mowa o przygotowywaniu gruntu pod późniejsze wydarzenia, to na samym początku odcinka pojawił się na chwilę lord Caswell z Gorzkiego Mostu (gdy Rhaenyra i Laenor wchodzili po schodach, Caswell zapytał, czy może jakoś pomóc). A w OiK lord Caswell był jednym ze stronników Rhaenyry, których aresztowali zieloni podczas przewrotu.

D: Tak, to jeden z kilku dowodów na to, że scenarzyści planują do przodu. Ba, nawet na kilka sezonów do przodu. Ciekaw jestem, czy kwestia sporu Blackwoodów i Brackenów znajdzie kolejny etap jeszcze w tym sezonie.

BT: Może gdy Rhaenyra będzie wyliczać sojuszników, ktoś wspomni, że Blackwoodowie opowiedzieli się po jej stronie, a Brackenowie oczywiście po przeciwnej?

D: Możliwe. Bo na jakieś większe działania wojenne raczej już nam w tym sezonie czasu nie starczy.

BT: W tym odcinku znalazła się też aluzja do kolejnej postaci ważniej w późniejszym etapie – ten tyroshijski dowódca z brodą zabarwioną na fioletową to pewnie Racallio Ryndoon.

D: Miło, że o nim wspomnieli. Ale jego też w tym sezonie raczej nie zobaczymy. Daemon jest już poza Stopniami, więc trudno liczyć na jakieś walki w tej okolicy – przynajmniej przed bitwą w Gardzieli. Ale skoro bawimy się trochę we wróżenie na temat tego, co przyniosą kolejne odcinki, to porozmawiajmy chwilę o osobie, która autentycznie ma talent profetyczny. Helaena Targaryen widzi przyszłość Aemonda. Jeśli to był smoczy sen, to raczej dziwny, bo chyba przeżyty na jawie.

BT: A może Helaena w tamtej chwili po prostu wspomniała sen, który miała wcześniej?

D: Nie wiem. Chociaż zwróciłbym uwagę na inny ciekawy aspekt jej przedstawienia. Wydaje mi się, że Helaena jest na spektrum autyzmu. Może to wniosek zbyt pochopny, ale ta dziwna reakcja na dotyk jest bardzo charakterystyczna.

BT: Tak się zastanawiam, czy smocze sny (lub inne przepowiednie) Helaeny nie będą się jakoś łączyć z wątkiem serialowej przepowiedni Aegona… może w ten sposób wśród zielonych też znajdą się osoby, które poznają sekret Zdobywcy?

D: Ale czy koniec końców serial nie będzie chciał postawić tezy, że przez wojnę domową wiedza o wojnie z Innymi przepadła i stąd późniejsze problemy królestwa.

BT: Myślę, że tak będzie… ale może Helaena wcześniej zapisze przepowiednię i w ten sposób dotrze ona do Rhaegara?

D: To na pewno byłoby ciekawe rozwiązanie.

BT: Albo np. Aegon Starszy usłyszy przepowiednię od siostry, ale w nią nie uwierzy… cóż, w OiK też były plany, żeby Aegon ożenił się z Kasandrą, a dokładniej Cassandrą Baratheon.

D: A prawdziwą Kasandrą okazuje się być Helaena. Sprytne.

BT: Która skądinąd też nosi imię związane z Troją (jest też zresztą Helenos, brat bliźniak Kasandry)… a przypuszczam, że Aenar Wygnaniec nawiązuje do Eneasza.

D: To bardzo prawdopodobne. A już sama pisownia imienia Eneasz po łacinie jest wskazówką.

BT: Chociaż akurat wymowa jest chyba bliższa imieniu Aenys.

D: No, ale wróćmy już z tej Hellady (czy tam – technicznie rzecz biorąc – Azji Mniejszej). Pozostała nam jeszcze do omówienia kwestia następnego odcinka. Zgaduję, że obejrzałeś zwiastun.

BT: Tak!

D: No to chyba nie mamy wątpliwości co będzie tematem odcinka. Pogrzeb Laeny, na którym Aemond próbuje okiełznać Vhagar i traci oko. Ale jeśli znowu spróbują wybielić tych małych Strongów, to nie zdzierżę 🙂

BT: Właśnie – w serialu to będzie pogrzeb Laeny, a w OiK to zdarzenie miało miejsce na pogrzebie Laenora (Laena i Laenor zmarli w tym samym roku, 120 o.P.).

D: Pogrzeb Laeny ma swój sens i “ciężar gatunkowy”, próba okiełznania jej smoka może rzeczywiście oburzyć dzieciaki.

BT: Wygląda też na to, że to Baela i Rhaena pierwsze się zorientują, co kombinuje Aemond i pobiegną po posiłki.

D: Dokładnie. Potem nastąpi krótka walka w której Aemond spuści Strongom łomot. I w ruch pójdzie sztylet.

BT: I spełni się przepowiednia Helaeny…

D: Dokładnie tak. Swoją drogą to paranoja Alicent, jaką zaobserwowaliśmy w tym odcinku byłaby trochę bardziej wiarygodna, gdyby pojawiła się już po utracie oka przez Aemonda. Na takim gruncie rzeczywiście można budować przekonanie, że Rhaenyra i jej dzieciaki szykują jakąś krwawą rozprawę. Ale to w sumie drobiazg. Jednego jestem pewien – to będzie naprawdę dramatyczny odcinek. I kto wie, może Laenor też niebawem wyzionie ducha.

BT: Chyba nawet w tym odcinku… ciekawe, czy serial pokaże, że za jego śmierć odpowiadał Daemon.

D: Stawiam złote smoki przeciw dornijskim pomarańczom, że zabójcą będzie Daemon, ale Rhaenyra będzie podejrzewała Alicent i ser Cristona. Zwłaszcza jeśli Alicent zechce głośno wyartykułować potrzebę odpłaty po incydencie z Aemondem.

BT: A czy Daemon spróbuje wrobić ser Qarla Correya, którego wprowadzono w szóstym odcinku?

D: O popatrz, zupełnie o nim zapomniałem, a przecież powszechnie to właśnie jego uważano za winnego.

BT: Tak – i możliwe nawet, że rzeczywiście był winny, ale Laenor nie zginął w wyniku sprzeczki, tylko ktoś Correya do tego namówił. A potem prawdopodobnie potraktował tak jak Baelish ser Dontosa Hollarda…

D: Mhm… No cóż, opieram swoje przekonanie, że mordercą będzie Daemon na urywku sceny z trailera. Ale im dłużej nad tym myślę, tym bardziej jestem zaciekawiony w jaki sposób rozwiążą ten problem scenarzyści. Cóż, nie pozostaje nic innego jak jeszcze troszkę poczekać. Niebawem się przekonamy.