Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 1, odcinek 5 – „Oświetlamy drogę” [SPOILERY] [AKTUALIZACJA: OMÓWIENIE]

Aktualizacja 20.09.20220: Streszczenie dodane!

Bardzo przepraszam za opóźnienie – odcinek obejrzałem dopiero w poniedziałek wieczorem. Za omawianie weźmiemy się (w miarę) rychło. A tymczasem – oto streszczenie. (D)

Aktualizacja 21.09.2022: Omówienie dodane!

Ostrzegamy, że w tekście oraz w komentarzach pojawiają się spoilery z serialu oraz dzieł George’a R.R. Martina.

Streszczenie

Odcinek znowu zaczyna się od uszczypliwości. Tym razem małżeńskich. Rhea Royce, małżonka księcia Daemona Targaryena, spotyka swojego męża na polowaniu. Daemon płoszy konia, a następnie – pamiętając maksymę Leszka Millera o tym, iż prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna, ale jak kończy – rozbija żonie głowę. Serial natychmiast przenosi się na pokład królewskiego statku. Viserys I znosi trudy morskiej podróży mniej więcej z tą samą gracją i dystynkcją z jaką ja znosiłem ostatni sezon Gry o tron. W międzyczasie Otto Hightower zasypuje swoją córkę kilkoma „prawdobombami” na temat dalszego rozwoju sytuacji i tego, że jeśli Aegon nie zasiądzie na tronie, to trzeba będzie błagać Rhaenyrę o litość. A pokusa, by wyeliminować konkurenta może być dla księżniczki zbyt silna.

Viserys i jego świta docierają w końcu na Driftmark, gdzie króla spotyka jeden delikatny afront za drugim – każdy z nich oczywiście na tyle skalkulowany, by można go było w jakiś sposób wytłumaczyć i by upokorzyć króla tylko troszeczkę. Ten jednak cierpliwie wszystko znosi i chce przejść do konkretów. A może po prostu jest w szoku, że Laenie Velaryon w 3-4 lata przybyło tak na oko ze 20 wiosen. Te memy interenetowe na temat szybkiego starzenia się kobiet były jednak prawdziwe – ale nawet one mówiły, że proces zaczyna się po trzydziestce, nie trzynastce.

Wracając do miłości i polityki – Viserys proponuje małżeństwo Rhaenyry i Leanora, Corlys próbuje kombinować z nazwiskiem potomków, aby przedłużyć swój ród, a król proponuje rozsądny kompromis – dzieci będą Velaryonami, z wyjątkiem dziedzica tronu, który pozostanie Targaryenem. Nieźle pomyślane, choć bez większego znaczenia, bo

A skoro o tym mowa – w bożym gaju Larys Strong przebiegle podsuwa królowej informację o tym, iż Rhaenyra zażyła herbatę miesięczną, co w uroczej główce Alicent nie bardzo się trzyma tych przysiąg na grób matki, którymi rzucała w poprzednim odcinku księżniczka. Ale swoją drogą, to na miejscu Larysa byłbym ostrożny knuciem pod czardrzewami. Jeszcze się jakiś Stark dowie o jego poczynaniach i będzie klops.

Gdy pakt małżeński zostaje zawarty, Rhaenys i jej mąż rozmawiają na temat zagrożenia dla Rhaenyry oraz losów ich syna. Corlys stwierdza, że nietypowe upodobania Laenora są czymś, z czego chłopak wyrośnie. Rhaenys takiej pewności nie ma. Konsekwencji niektórych wyborów dokonanych w wieku kilkunastu lat, ludzie nie są w stanie pozbyć się do końca życia – myśli sobie Rhaenys patrząc z zażenowaniem na dredy swojego męża. Tymczasem na plaży Laenor i Rhaenyra odbywają dyskusję na temat różnych orientacji kulinarnych i potrzeby szanowania ich wszystkich. Chyba, że ktoś lubi kalafiory – taki zboczeń nie wolno tolerować. Po spacerku z Rhaenyrą, Laenor idzie porozmawiać z Joffreyem Lonmouthem. To scena specjalnie dla widzów, którzy mogli nie zrozumieć metafor kulinarnych.

W drodze powrotnej do Królewskiej Przystani, ser Criston Cole proponuje księżniczce rozwiązanie inne od wymuszonego – wspólną ucieczkę. Pocieszny ser Criston nie bardzo rozumie naturę ich związków oraz fakt, że inwestycja emocjonalna obojga partnerów była na zupełnie różnych poziomach. Gdy Rhaenyra odmawia, ale sugeruje kontynuowanie romansu, rycerz zdaje sobie sprawę że złamał przysięgę i naraził swe życie za nic. Czuje się jak prostytutka. Wcześniej – gdy Rhaenyra podarowała mu kieszonkowe na koronkową bieliznę, po czym dała klapsa w tyłek i uprzedziła by był gotowy gdy księżniczka wróci z pracy – jeszcze tego do końca nie rozumiał. Ale teraz wszystko jest jasne.

Po powrocie do Czerwonej Twierdzy Viserys pada na twarz, ale Alicent pozostaje raczej niewzruszona. Wygląda na to, że sugestia, iż jej ojca odwołano, mimo że król wiedział o prawdziwości jego oskarżeń, zabiła w niej resztki sympatii do Viserysa. Królowa postanawia więc odegrać odcinek CSI Królewska Przystań. A Criston Cole, nawet nie w krzyżowym ogniu pytań, ale po prostu pod najmniejszym naciskiem – pęka. Wyjawia swoje sekrety. I pozostaje w stanie niepewności co do swojego losu.

Król poddaje się zabiegom leczniczym maestera Mellosa. Orwyle sugeruje jeszcze jakieś ziółka, ale Mellos (swoją drogą chyba też szybko starzejący się), odrzuca tę sugestię. W końcu – jak widać po tryskającym zdrowiem Viserysie – pijawki czynią cuda. Król rozmawia jeszcze przez chwilę z Lyonelem Strongiem o swej spuściźnie. Dobra, tu nie będzie żartu – to był naprawdę kawał solidnie napisanej konwersacji.

W końcu rozpoczyna się uczta, która – przynajmniej według zamiaru Viserysa – ma rozpoczynać cykl siedmiodniowych uroczystości ślubnych. Jest tu każdy, kto liczy się w Siedmiu Królestwach – opowiadający bezbeckie dowcipy Jason Lannister (skądinąd zgrabnie zgaszony przez Rhaenyrę), są Velaryonowie, jest Hobert Hightower, są Velaryonowie z doczepionym Daemonem. Prościej byłoby wymienić tych, których nie ma. O, na przykład nie ma Rhei Royce, bo nie żyje. Jest za to ser Gerold Royce i przyniósł ze sobą pretensję – ale do tego jeszcze przejdziemy.

Na salę wchodzi królowa Alicent, przerywając w połowie mowę Viserysa. Znaczenie jej pięknej zielonej sukni. Sherlock Larys wyjaśnia Harwinowi Watsonowi. Dla chorążych Hightowerów, zielony oznacza wezwanie do walki. Viserys kończy swoją przemowę, zaczyna się tańcowanie, a my już podskórnie przeczuwamy, że dojdzie do tragedii. Lord Hobert wyraża wsparcie dla Alicent. Daemon chce dalej mordować Royce’ów. Ser Joffrey w rozmowie z ser Cristonem niechcący nakazuje mu dalej być dziwką. Laena próbuje flirtować z Daemonem, a Daemon uwieść Rhaenyrę. Zresztą o mało nie dochodzi do pocałunku. Na szczęście w dość niejasnych okolicznościach ser Criston postanawia zatłuc na śmierć ser Joffreya. Tajemnicą poliszynela jest, że wydarzenia tej uczty były luźno oparte na zapiskach z tradycyjnych, góralskich wesel.

I tak to się żyje u nas, w Królewskiej Przystani. Ser Criston chce popełnić samobójstwo, ale powstrzymuje go królowa. A ślub zostaje przyspieszony i odbywa się w niezwykle smutnej atmosferze. Cieszą się tylko szczury, które zakosztowawszy twarogu, teraz mogą delektować się juchą.

Omówienie

D: Co za fantastyczny odcinek. Prawie idealny. Prawie, bo niestety pierwsza scena była kompletnie niepotrzebna. To znaczy miło było poznać Rheę Royce, wręcz szkoda, że na tak krótko. Ale sama scena sprawiała wrażenie doklejonej na siłę, w ostatnim momencie. Dialogi wydawały mi się nienaturalne, a szyderstwa brzmiały jak zbędna próba przypomnienia widzowi o wydarzeniach z ostatnich odcinków. Wszystko (w tym również mała skala zdjęć – ot, troje ludzi w plenerze) sprawiało wrażenie, że mamy do czynienia z jakimiś naprędce skleconymi dokrętkami zrealizowanymi po tym, jak testowa publiczność nie mogła zrozumieć późniejszych wydarzeń z odcinka. A szkoda! Wolałbym, aby okoliczności śmierci pozostały okryte tajemnicą. O wydarzeniu powinniśmy byli usłyszeć po raz pierwszy w Wysokiej Wodzie, a o oskarżeniu, że maczał w tym palce Daemon – na uczcie.

BT: Nie odniosłem wrażenia, żeby ta scena była później dodana, ale też wydaje mi się, że skala była dość niewielka. Ale to może wynikać z tego, że skoro Runestone miało pojawić się tylko na moment, to nie chciano przeznaczać zbyt wiele środków na przygotowanie planu i efektów. W trzecim odcinku Stopnie też nie zostały przedstawione z rozmachem – kawałek wybrzeża jednej wyspy i plaża na drugiej. A w czwartym odcinku Koniec Burzy widzieliśmy tylko od środka. Akcja serialu – przynajmniej w tym sezonie – koncentruje się na trzech miejscach (Królewskiej Przystani, Smoczej Skale i Driftmarku), więc pozostałe plany mają niewielką skalę. Czy nie tęsknię trochę za tym, jak Gra o tron mogła osadzać akcję w różnych częściach Westeros i Essos? Tak. Czy chciałbym zobaczyć scenę w Orlim Gnieździe, gdzie Daemon i ser Gerold Royce będą spierali się o prawa do dziedziczenia po lady Rhei? Tak – chociaż akurat nie miałbym nic przeciwko temu, żeby Orle Gniazdo otrzymało bardziej książkowy wygląd (jak na ilustracji Teda Nasmitha w Świecie lodu i ognia), bo serialowe jakoś nigdy mi się nie podobało. Ale oczywiście skala samej opowieści jest inna – tutaj akcja skupia się na Targaryenach, blisko z nimi związanych Velaryonach i Hightowerach, a także na różnych dworzanach. Mam jednak nadzieję, że od drugiego sezonu Westeros z Rodu smoka się “rozszerzy”.

D: A co sądzisz o tym, że serial jednoznacznie pokazał Daemona jako mordercę? W książkach było to ambiwalentne, powiedziałbym nawet, że wiele wskazywało na autentyczny wypadek (Rhea umarła kilka dni później, pod opieką maesterów).

BT: A sam Daemon przebywał wtedy na Stopniach, dokąd wysłano mu później wiadomość (najpierw kruka do Końca Burzy, a stamtąd lord Boremund wysłał statek na Stopnie), więc osobisty udział Daemona można wykluczyć. Ale oczywiście Daemon nie raz działał za pośrednictwem swoich ludzi. Chociaż skoro książkowa Rhea żyła jeszcze dziewięć dni, a ostatniego nawet na chwilę wstała, to “wypadek” musiałby zostać tak przygotowany, żeby nawet ona nie miała pewności, czy ktoś był za to odpowiedzialny.

D: Jasne. No i mniej więcej z tego powodu nie jestem zadowolony z tej sceny. Wolałbym jednak, żeby pewne rzeczy pozostawiono domysłom.

BT: W Inside Episode twórcy stwierdzili, że w serialu wątpliwości miały być związane z tym, czy Daemon od początku przybył tam z zamiarem zabicia Rhei, czy nie. Przy okazji: zastanawiam się, czy wątek małżeństwa Rhei i Daemona nie jest nawiązaniem do pewnego nieudanego związku z mitologii nordyjskiej – pomiędzy Skadi i Njordem. Skadi (bogini związana z łowami) uwielbiała góry, ale nie znosiła morza. Tymczasem Njord (którego Skadi poślubiła w wyniku pomyłki, bo naprawdę chciała wyjść za Baldra) nienawidził gór, ale za to kochał morze… Może związek lady Rhei Royce z Runestone w Dolinie z Daemonem, Królem Wąskiego Morza, to jakieś odległe echo tej opowieści? Co do Rhei i Daemona, dodam jeszcze tylko, że w zeszłym tygodniu, gdy zastanawialiśmy się nad przyczynami ich wzajemnej niechęci, napisałem, że u Daemona mogła to być reakcja na to, że to małżeństwo zaplanował jego ojciec, książę Baelon. Pomyliłem się, bo naprawdę zaplanowała je jego babka, królowa Alysanne.

D: Ale idąc dalej – myślę, że przybycie Viserysa do Wysokiej Wody było zrealizowane całkiem zgrabnie. Przede wszystkim – zamek naprawdę bardzo mi się podoba, podobnie jak nawiązania do dziewięciu podróży, jakie uważny widz mógł tam znaleźć. No i ten sposób przyjęcia Viserysa, balansujący na granicy afrontu (choć nigdy otwarcie jej nie przekraczający), był dość ciekawy. Inny król by sobie na to nie pozwolił, wiemy więc dlaczego akurat Viserysa uważano za słabego.

BT: W komentarzach kilka osób zastanawiało się, czemu Viserys pozwolił, żeby go tak potraktowano… Myślę, że król przypuszczał, że zostało mu niewiele czasu, więc musi wydać Rhaenyrę za Laenora, żeby związać Velaryonów z Koroną – bo Rhaenyra będzie potrzebowała silnych sojuszników, a jak na razie nie zyskała zbyt wielu. Oczywiście, lordowie składali przysięgę na wierność ustalonej sukcesji, ale sojusznicy i tak są niezbędni tym bardziej, że niedawna sprawa ser Otta pokazała Viserysowi, że wielu widziałoby na tronie raczej Aegona.

D: Tak. Oczywiście gdyby chcieć to przedstawić trochę bardziej realistycznie, to pewnie zobaczylibyśmy najpierw jakieś negocjacje przez wysłanników, itd…

BT: I wtedy takie chłodne powitanie mogłoby spotkać na przykład lorda Lyonela…

D: Otóż to. Ale serial musi posługiwać się pewnymi skrótami, a ten wcale nie był taki głupi. W żadnym momencie zachowanie Velaryonów nie było otwarcie wrogie, a Viserys naprawdę jest człowiekiem, który potrafi znieść pewnego rodzaju afronty. Jedni zobaczą w tym rozsądek i wielkoduszność, inni słabość. Kwestia perspektywy.

BT: A skoro wspomnieliśmy o chorobie króla, to można dodać, że chyba dopiero teraz dowiedzieliśmy się, że młody maester, który razem z Mellosem leczy króla to Orwyle…

D: Ja podejrzewałem, że tak może być, no bo trzeba było jakoś Orwyle’a wprowadzić, a showrunnerzy jak na razie robią to całkiem umiejętnie, pozwalając ważnym postaciom posnuć się trochę na drugim planie – jak to było ze Strongami. Swoją drogą to Mellos też jest chyba u końca swej drogi.

BT: Wydaje mi się, że po dziesięcioletnim przeskoku czasowym Mellos nadal będzie wielkim maesterem… przynajmniej przez pewien czas. Bo mam nadzieję, że pojawi się jakaś wersja sporu o obsadzenie urzędu po śmierci Mellosa. W Ogniu i krwi Rhaenyra zaproponowała maestera Smoczej Skały, Gerardysa, podczas gdy Alicent sugerowała maestera Alforda, dotychczasowego maestera Wysokiej Wieży. Ale Viserys nie chciał wchodzić w ten konflikt i zaznaczył, że wybór nowego wielkiego maestera to zadanie Konklawe arcymaesterów, a nie monarchy. A Konklawe wybrało jednego ze swoich członków, arcymaestera Orwyle’a. Jak sądzisz, czy w serialu to też będzie wybór pomiędzy trzema maesterami (związanym z Rhaenyrą, związanym z Alicent i kandydatem neutralnym), czy tylko pomiędzy dwoma? Z drugiej strony, w zwiastunie kolejnego odcinka pojawia się ujęcie przedstawiające Małą Radę i wydaje mi się, że zasiada tam już Orwyle… czyli albo spór o obsadę stanowiska będzie bardzo krótki, albo zostanie w ogóle wycięty.

D: To byłby ciekawy wątek, ale mam wrażenie, że po prostu nie ma już na niego czasu. Przynajmniej tak mi się wydaje na podstawie zwiastuna następnego odcinka, gdzie kwestia Strongów jest już na pierwszym planie. A spór o wybór Wielkiego Maestera wymuszałby przedstawienie wszystkich kandydatów. Więc myślę, że raczej staniemy przed faktem dokonanym. No, może pojawi się zdanie lub dwa o wpływie Wysokiej Wieży na ten wybór.

BT: Zawsze może też zostać pokazany w którymś z późniejszych odcinków spór na przykład o to, czy nie odwołać Orwyle’a i nie zastąpić go Gerardysem…

D: To prawda, oczywiście po tym, gdy zobaczymy Rhaenyrę spędzającą więcej czasu na Smoczej Skale. Bo na razie cała akcja koncentruje się wokół Królewskiej Przystani, więc siłą rzeczy maestera tamtego zamku jeszcze nam nie pokazano. A skoro o Królewskiej Przystani mowa, to Otto się z nią pożegnał. Oraz z córką, której dał radę… Moim zdaniem wcale niegłupią. Wiem, że były namiestnik manipulował Alicent, ale prawda jest taka, że rzeczywiście jest w niebezpieczeństwie. Łaska Rhaenyry to jedno. Ale w momencie, kiedy do gry wchodzą inne figury (takie jak np. Daemon czy Velaryonowie), sam fakt istnienia męskiego potomka króla będzie zaostrzał konflikt.

BT: Później tak… ale nie wiem, czy na słowa o aż tak wielkim zagrożeniu nie było jeszcze zbyt wcześnie. A słowa Otta to tak naprawdę samospełniająca się przepowiednia.

D: Pewnie tak, ale Otto Hightower wydaje się przekonany, że Viserys jest u kresu swych dni. Tak zupełnie nawiasem mówiąc – raczej oddaliłbym wszystkie teorie mówiące, że Mellos wraz z byłym namiestnikiem próbują otruć króla. W interesie Hightowerów jest to, aby Viserys jeszcze trochę pożył.

BT: Aż Aegon dorośnie… bo na razie Rhaenyra może i nie ma zbyt wielu sojuszników, ale stronnictwo Aegona zupełnie raczkuje.

D: Tak jak sam Aegon 🙂

BT: I tutaj warto odnieść się do kolejnej kwestii podniesionej w komentarzach – które z dzieci Viserysa i Alicent już przyszły na świat w serialowej chronologii? Aegon i Helaena na pewno tak… a czy dzieckiem, które w tym odcinku miała na rękach Alicent był Aemond?

D: Ja miałem wrażenie, że to ciągle Helaena. Ale z drugiej strony król już chyba nie jest za bardzo w stanie współżyć, więc… tak, to mógł być Aemond. No to Aegon już nie raczkuje. Może nawet biega gdzieś za kulisami 🙂 OK, no to jaki już rozważamy zagadki tego odcinka, to pora na kolejną. Co kombinuje Larys? Jego intryga była nieco grubymi nićmi szyta… ale skuteczna, jeśli zależało mu na skłóceniu królowej z księżniczką.

BT: Rzeczywiście, trudno uwierzyć, że Larys może nie wiedzieć, że Rhaenyra tak naprawdę popłynęła z ojcem na Smoczą Skałę. W końcu popłynął razem z nimi jego własny ojciec, lord Lyonel. A Harwin jest oficerem w straży miejskiej, więc też pewnie potrafiłby ustalić, że np. króla eskortowano do portu.

D: Jasne. Ale wiesz, mnie chodzi o coś innego. Sama podpowiedź była dość oczywista, może nawet serialowa Alicent zorientowała się, że Larys to wypaplał nieprzypadkowo. Interesuje mnie natomiast to, czy Larys zostanie przedstawiony jako “agent chaosu” jak Littlefinger, czy po prostu gość, który już teraz obstawia stronnictwo Alicent.

BT: W książkowym pierwowzorze motywacje Larysa tak naprawdę nigdy się nie wyjaśniają… to temat na dłuższą dyskusję, ale może spróbujmy tutaj pokrótce pospekulować.

D: Skomplikowana postać z tego Larysa.

BT: Alicent odbywa też w tym odcinku inną ważną rozmowę…

D: No tak. Po tym jak ser Criston – podczas podróży powrotnej do Królewskiej Przystani – zostaje odtrącony, dobry rycerz po prostu pęka pod naporem pytań. Królewa oczywiście chce wybadać informacje, które przekazał jej Larys, ale będąc osobą niezwykle delikatną i kulturalną nie stawia sprawy wprost. Więc ser Criston myśli, że to jemu stawiane są zarzuty. Prawdę mówiąc od chwili, gdy Larys podpuścił Alicent byłem pewien, że tak to się skończy. Ale jednocześnie uważam, że cały wątek odrzucenia ślubów przez Cole’a, a potem odrzucenia jego miłości przez Rhaenyrę, został poprowadzony w sposób wiarygodny. A późniejsza zdrada rycerza… cóż, jest w jakimś stopniu zrozumiała.

BT: Mnie ta scena zdziwiła… może nie tyle tym, że Cole w ogóle wyjawił tajemnicę co tym, że zrobił to tak szybko… Nie wiem, może to miało pokazać, że wyrzuty sumienia były tak wielkie, że Cole nie mógł tego wytrzymać?

D: Tak, sądzę, że to był właśnie taki przypadek. Cała ta sprawa tak ciążyła ser Cristonowi, że zrzucił to z siebie przy pierwszej okazji, nie próbując stawiać oporu. To swoją drogą często spotykane np. u zabójców, którzy sami nigdy nie oddaliby się w ręce policji, ale potrafią przyznać się do winy podczas przesłuchania, nawet gdy nie zastosowano jeszcze żadnej techniki wywierania nacisku. Niektóre tajemnice są po prostu zbyt ciężkie, by je nieść dalej.

BT: Ale do Essos swoją winę Cole chciał zanieść…

D: To trochę inna sytuacja, to zawsze sobie można zracjonalizować, uwierzyć, że robi się to w imię miłości. Natomiast bycie wyłącznie łóżkową zabawką dla Rhaenyry to było coś, z czym ser Criston po prostu nie mógł dłużej żyć. Jego przyznanie się do winy jest dokładnie tym samym co późniejsza niedoszła próba samobójcza. Facet po prostu pęka pod tym ciężarem.

BT: Do wydarzeń na balu jeszcze wrócimy, i poświęcimy im sporo miejsca, bo ta część odcinka wzbudziła chyba największe zainteresowanie, ale zostając jeszcze przy rozmowach Cole’a z Rhaenyrą i Alicent – ta propozycja, by Rhaenyra uciekła z nim do Essos (która padła też w Ogniu i krwi, przynajmniej według wersji wydarzeń septona Eustace’a) pokazuje chyba, że serialowy Cole nie jest też jakimś kryształowym rycerzem, który tylko raz w chwili słabości złamał przysięgę. Gdyby Rhaenyra się zgodziła na ucieczkę, to Cole może uratowałby samego siebie przed własnymi wyrzutami sumienia (choć mogłoby przecież być zupełnie inaczej), ale ściągnąłby hańbę na osobę, którą – jak twierdzi – kocha ponad wszystko. Po wiekach niewielu poza maesterami pamiętałoby kim dokładnie był gwardzista, który uciekł z księżniczką, ale imię Rhaenyry okryłoby się niesławą na zawsze. A jeśli Cole chciał ratować honor, to mógł przecież poprosić o Mur. Mógł też nie mówić nic i zakończyć związek z Rhaenyrą… ale on chciał, żeby trwał, tylko w taki sposób, który w odczuciu ser Cristona zmniejszy jego winę.

D: No tak, ale chyba nie będzie wielkim spoilerem, jeśli zauważymy, że Taniec smoków to jest taka historia, z której nikt nie wyszedł z twarzą ani czystym sumieniem. Może poza Grzybem 🙂

BT: I może Creganem Starkiem…

D: No, nawet on prawdopodobnie trochę przesadził w kwestii surowości swoich kar. Ale powiedzmy, że trudno tu kibicować komukolwiek z największych graczy. Swoją drogą to zobaczyliśmy też pierwszą rysę na naszej drogiej Alicent, której nie wzruszył za bardzo fakt, że jej mąż wylądował twarzą na glebie. W jakimś sensie jest to zrozumiałe, bo właśnie odkryła, że jej ojciec został pozbawiony stanowiska – według niej – niesprawiedliwie. Tym niemniej pokazuje to, że w królowej zaszła pewna zmiana.

BT: Może w tej chwili uwierzyła, że Viserys naprawdę wkrótce umrze, więc musi zacząć się na to przygotowywać?

D: Niewykluczone. Tym niemniej jej kompletnie beznamiętny wyraz twarzy, to było coś, czego jeszcze nie widzieliśmy.

BT: To zanim przejdziemy do uczty, została nam jeszcze scena z Viserysem, maesterami i Lyonelem…

D: Pijawkowe spa.

BT: Mikstury Orwyle’a chyba przyniosą jednak lepszy rezultat…

D: Raczej tak, bo jak wiemy Viserys jeszcze trochę pożyje. Ale okazję do refleksji na temat swoich rządów miał znakomitą. I – tak już zupełnie bez ironii – bardzo mi się ta scena spodobała. Podobnie jak to bardzo przenikliwe stwierdzenie, że gdyby został w życiu poddany innym próbom, to może okazałby się innym człowiekiem.

BT: Zgoda, ta rozmowa też mi się bardzo podobała. Chociaż akurat ostatnie ujęcie – z zanikającą wśród światła i chmur twarzą Viserysa – nie było najlepsze…

D: Za to dla wielu absolutnie najlepsza była seria scen, które składały się na ucztę przedweselną. I faktycznie, jeśli idzie o dozowanie napięcia to był to majstersztyk.

BT: Tak, napięcie było bardzo dobrze zwiększane… przybycie Daemona, wejście Alicent w zielonej sukni i słowa Harwina o zielonym płomieniu, który wzywa do walki, spór Daemona z ser Geroldem, ujęcia pokazujące Cole’a…

D: Do tego ta muzyka, która potęgowała opresyjność atmosfery, sprawiała, że czuliśmy, iż zaraz coś wybuchnie, tylko nie wiedzieliśmy co. Tutaj ukłony dla Grzyba, który był częścią przygrywającej trupy.

BT: Poza tym skoro to serial osadzony w Westeros, samo to, że odbywa się wesele może dawać podstawy do obaw…

D: Zdecydowanie. Swoją drogą to i tak trochę się wyłgali. Skończyło się tylko na jednym zabitym, czyli faworycie Laenora – ser Joffreyu. Wydaje mi się, że musimy tym wydarzeniom poświęcić dużo uwagi. Bo cała reszta jest jasna – Daemon przyczepia się do Velaryonów, Royce grozi Daemonowi, Alicent demonstruje kolor zielony – wszyscy rozumieją znaczenie tych wydarzeń. Ale wydaje mi się, że powód sprzeczki i zabójstwa budzi kontrowersje.

BT: Mnie najbardziej zastanawia to, jak zostanie wyjaśnione, że Cole po czymś takim nie rozstał się z głową, albo w najlepszym razie nie trafił na Mur…

D: Cóż, moim zdaniem wystarczy słówko od królowej, albo jakiegoś jej stronnika, którzy powiedzą, że zaczął ser Joffrey i już mamy rozwiązanie sytuacji. Ale po kolei. Myślę, że najpierw trzeba wyjaśnić co wstąpiło w ser Cristona. Otóż ja to widzę następująco – facet czuje się zhańbiony i myśli, że lada moment straci głowę. Po czym podchodzi do niego kochanek przyszłego męża Rhaenyry, mówi, że o wszystkim wie (co sugeruje, iż tajemnicę zdradziła księżniczka) i daje do zrozumienia, że wszystko będzie OK, jeśli tylko ser Criston nie będzie próbował robić problemów. Co z punktu widzenia ser Joffreya oznaczało, że wszyscy siedzą cicho i się wzajemnie kryją. Ale dla Cristona oznaczało, że w zasadzie to traci wszelką podmiotowość, swoje resztki honoru i ma usługiwać księżniczce, bo jak nie, to będzie z nim źle. Oczywiście nie było nam dane wysłuchać kontynuacji tej rozmowy, ale możemy się domyślić jak to eskalowało.

BT: Czyli jesteś zdania, że Cole uważał, że to w sumie Rhaenyra przez pośrednika próbuje go zmusić, by wszystko pozostało bez zmian?

D: Dokładnie tak to odczytałem. I wydaje mi się, że jeśli przyjmiemy tą interpretację, to zrozumiała jest nie tylko napaść na ser Joffreya, ale… no powiedzmy, nie spoilerując za bardzo, że również dalsza kariera ser Cristona.

BT: Cóż, motywacje serialowego Cole’a są raczej wiarygodne, ale mam wątpliwości, czy nie byłoby lepiej, gdyby ser Criston zabił ser Joffreya na turnieju, tak jak w OiK… tam nie było jasne, czy Cole zrobił to celowo, więc nie było problemu, by wyjaśnić, czemu nadal pozostał gwardzistą.

D: Zgadzam się. Ale myślę, że uchyli się od odpowiedzialności dzięki kłamstwom i wstawiennictwu Alicent. A przy okazji – bo też zauważyłem, że ten wątek się pojawia w komentarzach – akurat to, że nikt nie powstrzymał ser Cristona mnie nie dziwi. To królewski gwardzista na służbie, który bije jakiegoś drugorzędnego rycerza ze sztyletem. Czyli wykonuje służbowe obowiązki.

BT: Zresztą powstało takie zamieszanie, że nawet gdyby jacyś strażnicy albo pozostali gwardziści próbowali coś zrobić, to i tak szanse powodzenia byłyby nikłe. Może w ogóle spróbujemy przedstawić jaka naszym zdaniem była kolejność wydarzeń i kto się w to wszystko włączył, bo w komentarzach podnoszone są różne wątpliwości?

D: To byłą – skądinąd słusznie – bardzo chaotyczna scena.

BT: Moim zdaniem od chwili, w której rozlega się pierwszy krzyk (czyli pewnie od momentu w którym Cole rzuca się na ser Joffreya) przebieg wypadków jest taki: strażnicy w barwach Targaryenów pilnujący pod drzwiami ruszają do przodu, ale z powodu zamętu nie są w stanie wejść w tłum. Potem kilku strażników schodzi też po schodach z prawej strony sali (patrząc od tronu), ale też za wiele to nie daje. Laenor rzuca się na Cole’a, ale ten zadaje mu cios w twarz, a jakieś osoby chwytają Laenora i rzucają nim o stół (nie wiem czemu, może myślą, że przeszkadza w interwencji gwardii królewskiej). Jedna z tych osób jest ubrana na czerwono, więc możliwe, że to jakiś Lannister, ale to może też być ktoś zupełnie przypadkowy. W tym czasie reszta gwardii stoi pomiędzy tłumem i rodziną królewską nad podwyższeniu. W chaosie Rhaenyra zostaje popchnięta na ziemię. Lord Lyonel, być może widząc ze swojego miejsca lepiej co się dzieje w tłumie, daje sygnał ser Harwinowi, żeby wyciągnął księżniczkę. W normalnej sytuacji ochrona Rhaenyry byłaby zadaniem Cole’a, jej zaprzysiężonego obrońcy. Ser Harwin bije każdego kto wejdzie mu w drogę, w tym zbrojnego w barwach Velaryonów. Paru strażnikom Velaryonów najwyraźniej udało się wejść w tłum (chyba od lewej strony, patrząc od stołu rodziny królewskiej, w każdym razie rodzina Velaryonów siedziała po lewej), może po to, żeby pomóc Laenorowi. A w międzyczasie Daemon gdzieś znika…

D: Sam bym tego lepiej nie opisał. I rzeczywiście zniknięcie Daemona wydawało mi się dziwne. Nawet obejrzałem scenę po raz drugi, żeby sprawdzić, czy nie dostał w łeb i nie leży gdzieś na ziemi. Wydawać by się mogło, że taka bijatyka to dla niego marzenie. No, ale może zwiał, żeby nie było na niego. Albo poszedł zebrać Złote Płaszcze. Tak czy siak było to trochę dziwne.

BT: Też oglądałem to parę razy, ale nie mam pojęcia, gdzie się podział Daemon. Za jednym razem miałem wrażenie, że na chwilę przed rozpoczęciem bijatyki w tle za Daemonem przemknął ser Gerold Royce, ale to chyba tylko złudzenie.

D: Oczywiście scena jest poprowadzona tak, że można się było spodziewać, iż awantura zacznie się wokół Daemona. Albo w związku z prawie-że-pocałunkiem, albo właśnie jakimś sztyletem pod żebro od Royce’ów. Więc nie dziwię się, że można tam było dostrzec ser Gerolda oczami wyobraźni. No, ale wszystko potoczyło się inaczej. I ser Criston, którego pewnie nikt jeszcze nie zdołał solidnie o wszystko wypytać, wylądował w bożym gaju.

BT: Kilka osób w komentarzach było zdania, że to dość dziwne, że Cole’a nikt nie zatrzymał… i muszę się z nimi zgodzić. Nawet gdyby Cole od razu podał jakieś w miarę wiarygodne wyjaśnienie (np. Lonmouth zaatakował Rhaenyrę albo Laenora, a on próbował go powstrzymać i go poniosło), to raczej i tak choćby lord dowódca, ser Harrold Westerling, powinien mieć do niego sporo pytań… poza tym nie wiem, czy Cole w takim stanie potrafiłby wymyślić jakiekolwiek wytłumaczenie, w które ktokolwiek mógłby uwierzyć (potem z Alicent mogliby opracować coś sensowniejszego). Na dodatek Cole uderzył też pięścią przyszłego księcia małżonka…

D: Jest tylko jedno logiczne wyjaśnienie. Ślub i próba samobójstwa mają miejsce dosłownie bezpośrednio po zdarzeniu z sali tronowej. Wyobrażam sobie, że ser Criston po prostu wyszedł i od razu poszedł się zabić. A jedyną osobą, która wyszła natychmiast za nim była królowa.

BT: Inaczej nie umiem tego wyjaśnić… dlatego byłoby lepiej, gdyby Cole i Lonmouth starli się na turnieju. Wówczas nawet ta scena w bożym gaju mogłaby się odbyć tak samo, ale byłaby bardziej wiarygodna (jeśli uznano, że Cole zabił Lonmoutha przez przypadek, to nie ma powodu, by go zatrzymywać). Może ta zmiana wynika po prostu z tego, że twórcy serialu chcieli mieć nawiązanie do Krwawych Godów jako mocny akcent na zakończenie pierwszej połowy sezonu? Cóż, wolałbym żeby dla nawet najmocniejszych akcentów nie poświęcano sensu wydarzeń…

D: Tak jak wspominałem wcześniej – też chciałbym zobaczyć kolejny turniej, ale jestem w stanie “kupić” tę opowieść o urażonym rycerzu, który popełnia zbrodnię, a następnie idzie ze sobą skończyć. No i wszystko zostało spięte śliczną klamrą. Ślub na smutno, Viserys upada na ziemię, a szczur chłepcze świeżo rozlaną krew.

BT: Ta scena, faktycznie bardzo przejmująca, mogłaby rozegrać się tak samo gdyby Cole uśmiercił Lonmoutha w pojedynku… Ale cóż, mam nadzieję, że w kolejnym odcinku zostanie podane jakieś w miarę wiarygodne wyjaśnienie sytuacji ser Cristona. Poza tym zgodzę się, że odcinek był bardzo dobry… Gdyby tylko wątek Cole’a i Lonmoutha zakończył się inaczej…

D: Wiesz, przyszło mi jeszcze coś do głowy. Skoro poruszamy temat bezkarności Cole’a. Jak myślisz, czy Corlys Velaryon będzie chciał przeprowadzić śledztwo w sprawie tych wydarzeń, czy uzna, że lepiej zostawić to w spokoju i cieszyć się, że pewien problem sam się rozwiązał?

BT: Myślę, że Corlys nie będzie próbował podważać oficjalnej wersji… jak tylko jakaś się pojawi.

D: Otóż to. Po co sobie robić dodatkowy kłopot i wzniecać plotki… Zresztą może następny odcinek dostarczy jakichś odpowiedzi co do następstw ślubu.

BT: Tak ot(t)o dotarliśmy do połowy sezonu… i wieloletniego przeskoku akcji.

D: Swoją drogą ciekawi mnie jak to zostanie przeprowadzone. Czy serial spróbuje jeszcze w następnym odcinku na chwilę pokazać nam młodsze wersje Alicent i Rhaenyry, czy od razu, jak gdyby nigdy nic, poznamy nowe aktorki? Wspominam o tym, bo panie odtwarzające rolę królowej są do siebie podobne, ale w przypadku księżniczki… nie do końca.

BT: Myślę, że szósty odcinek zacznie się od razu po przeskoku… Co do zwiastuna kolejnego odcinka – spora jego część jest poświęcona po prostu na pokazywanie starszych wersji postaci… poza księżniczką i królową mamy tam też króla Viserysa i lorda Stronga…

BT: W ich przypadku aktorzy się nie zmieniają, ale zostaną odpowiednio ucharakteryzowani. Cole i Daemon zostają bez zmian. Nowy aktor gra oczywiście Aegona.

BT: Wprowadzeni zostaną też synowie Rhaenyry… najstarszy Jacaerys (Jace) i jego brat Lucerys (Luke). Pojawia się też najmłodszy, Joffrey. No właśnie… jeśli Cole zrzuci winę za zajście na balu na Joffreya Lonmoutha, to jak zostanie wytłumaczone, że Laenor i Rhaenyra nazywali na jego część dziecko?

D: Cóż, pamiętajmy, że jednak to król będzie miał decydujące zdanie w kwestii Cole’a. A Joffrey “Velaryon” – cóż, to dopiero trzecie dziecko. Laenor chyba chciał tym imieniem nazwać pierwszego syna, ale Rhaenyra się nie zgodziła.

BT: Pojawia się też Baela Targaryen, starsza z córek Daemona i Laeny… ale smok, który leci obok Caraxes w tym ujęciu to nie jej Księżycowa Tancerka, tylko raczej Vhagar Laeny… Wygląda też na to, że już wkrótce przyjdzie na świat Rhaena… która w OiK jest bliźniaczką Baeli, ale w serialu zostało to zmienione.

D: Namnożyło nam się tych Targaryenów i smoków. A co do samego odcinka, to wydaje mi się, że będziemy mieć w nim dwa główne wątki. Pierwszym są Stopnie – bo trzeba przypomnieć, że temat nie wygasł, a w okresie Tańca Smoków wróci ze wzmożoną siłą. W końcu będziemy mieć bitwę w Gardzieli. No i drugi wątek, czyli Strongowie. Chociaż nie przypuszczam, aby incydent z Aemondem miał mieć miejsce już w tym odcinku.

BT: Myślę, że będzie w siódmym, który będzie nosił tytuł Driftmark. To może zastanówmy się, co może się znaleźć w pozostałych odcinkach…

D: Ale wracając na chwilę do następnego odcinka. Uderzyło mnie to, że Aegon wygląda trochę nieprzyjemnie. Ma typ twarzy, w którą aż chciałoby się wydzielić piąchą. Z kolei dzieci Rhaenyry to raczej słodziaki. Ale ufam, że to tylko przypadek, a nie jakaś próba przeciągnięcia naszych sympatii na stronę Czarnych.

BT: W zwiastunie pojawia się też Mała Rada… namiestnikiem nadal jest lord Strong, a lordem dowódcą ser Harrold. Starszym nad monetą wciąż jest lord Lyman Beesbury, a starszym nad okrętami ser Tyland (to chyba on zwraca uwagę na Stopnie). Jest też Orwyle… jedyną zupełnie nową postacią w Radzie jest więc Jasper Wylde, starszy nad prawami (siedzi po tej stronie co Lyonel naprzeciwko Lymana).

D: Lyonel zapewne straci swoją pozycję w tym odcinku. Tak samo jak Harwin.

BT: Cóż, za kilka dni wszystko stanie się jasne.

D: No, ja w każdym razie nie mogę się doczekać. Bo druga połowa sezonu zapowiada się na jeszcze bardziej obfitującą w dramatyczne wydarzenia niż pierwsza.

0

0