Czytamy Nawałnicę Mieczy #5: Tyrion I

Kochani, pora na jazdę bez trzymanki. Przed Wami jeden z najlepszych rozdziałów Nawałnicy mieczy.

Streszczenie

Bronn wpada z odwiedzinami do powoli dochodzącego do siebie po obronie Królewskiej Przystani Tyriona. Demonstruje przy okazji swoje nowe wdzianko oraz herb – płonący łańcuch. Tywin Lannister uczynił Bronna rycerzem. Tyrion jest niezadowolony. To on obiecał Bronnowi zaszczyty w zamian za jego lojalność. To jednak najmniejszy z ciosów, jakie mają spaść na karła. Bronn informuje go, że ser Jacelyn Bywater nie żyje. Zginął próbując powstrzymać złote płaszcze przed dezercją. Jego miejsce zajął człowiek Tywina – ser Addam Marbrand. Najemnicy, których przez ostatnie tygodnie pozyskiwał Bronn, albo nie żyją, albo zostali zwolnieni ze służby. Odeszli też lojalni wobec Tyriona ludzie z klanów, przepędzeni przez ludzi Lannisterów, a nawet mieszczan. Krasnal został sam, bez stanowiska i jakiejkolwiek zdolności do projekcji siły. A Cersei to wykorzystała. Wprawdzie zwolniła Alayayę, ale wpierw skazała ją na chłostę. Tyrion przez chwilę zastanawia się, czy byłby zdolny do obiecanego odwetu na Tommenie. W końcu nie może pozostawić groźby niespełnioną, bo nikt nie będzie go brał poważnie. Szalone rozważania ucina Bronn, wskazując, że po śmierci Bywatera Kettleblackowie (teraz w służbie królowej, która płaci im więcej) odzyskali chłopca. W toku konwersacji Tyrion staje się coraz bardziej zgorzkniały.

Tyrion dopytuje o rzekomego ducha Renly’ego, o którym tyle słyszał. Odpowiedź Bronna jest dość zaskakująca. Najemnik wprawdzie samemu niczego nie widział, ale dodaje, że bardzo wielu osób klnie się na prawdziwość tej informacji. Tyrionowi nie w smak zostać pokonanym przez truposza. Rozmowa schodzi na sytuację strategiczną. Stannis ocalał z bitwy, uciekając na jednej z myrijskich lyseńskich fregat, które nie zostały zniszczone. Z kolei siły Robba Starka, w dość niewytłumaczalnym manewrze, maszerują na Duskendale. Lord Tywin wysłał naprzeciw nim lorda Tarly’ego. Tyrion próbuje dowiedzieć się jak najwięcej o Mandonie Moorze, ale nie zdradza Bronnowi powodów swojego zainteresowania. Po prostu zleca najemnikowi przeprowadzenie małego wywiadu. Na koniec nakazuje najemnikowi oraz przyzwanemu giermkowi, aby pomogli mu wstać z łoża. Chce udać się do ojca.

Po drodze mijają jednego Osmunda Kettleblacka, który wprawdzie przeszedł na żołd Cersei, ale wydaje się nie chcieć palić wszystkich mostów i dopytuje o zdrowie Tyriona. Przy Warowni Maegora ser Meryn Trant nie chce podnieść mostu, ale w końcu ustępuje na dźwięk imienia Tywina. Na schodach wieży namiestnika Tyriona czeka kolejne upokorzenie, nie jest w stanie ich pokonać samemu i musi być niesiony przez Bronna. W wieży spotykają ser Addama Marbranda, któremu Tyrion składa – w związku z nową funkcją kapitana straży miejskiej – jednoczesne gratulacje i kondolencje. Marbrand rzeczywiście wspomina, że czeka go mało przyjemna robota i narzeka (odrobinkę) na Cersei, która nie pozwoliła mu zwolnić nikogo ze świeżo zaciągniętych złotych płaszczy. A w kasie piszczy. Marbrand dodaje, że lord Tywin jest w podłym nastroju w związku z klęską prób odnalezienia Tyreka Lannistera. Bronn jako człek nieokrzesany, konstatuje, że całe te poszukiwania są niepotrzebne, bo Tyrek na pewno nie żyje. Ser Addam kwituje rzecz stwierdzeniem, że w sprawach rodziny lord Tywin jest bardzo zdeterminowany i uparty.

W końcu docierają do komnat namiestnika. Zastają lorda Tywina przy listach. Tyriona, od pierwszej chwili, ogarnia strach. Zdaje sobie sprawę z tego, że gdy był nieprzytomny, Cersei mogła opowiadać ojcu niestworzone rzeczy. Stary Lannister odsyła Bronna i Podricka. A Krasnal… w bardzo nieumiejętny sposób daje wyraz swojej goryczy w związku z utraconym stanowiskiem i przeniesieniem poza mury twierdzy. Ojciec błyskawicznie rozbraja argumenty Tyriona. Rozmawiają o przygotowaniach do ślubu oraz o bitwie. Karzeł zauważa, że gdyby to Jaime poprowadził wycieczkę za mury, to nazwano by to bohaterstwem, ale Tywin replikuje, że Jaime nie byłby tak głupi, by walczyć bez hełmu. Karzeł gryzie się w język i nie informuje ojca o ataku Mandona Moore’a.

Kiedy Tyrion próbuje przypisać sobie całą zasługę za obronę miasta, Tywin zauważa rolę Cersei – no i swoją. Stwierdza, że karzeł spełnił swój obowiązek, i nie powinien domagać się pochwał i nagród jak ktoś nisko urodzony. Rozmawiają o decyzjach podjętych przez Tyriona. Lord Tywin docenia pomysł z łańcuchem. Nie jest do końca zadowolony z pomysłu oddania Martellom sprawiedliwości. Tyrion próbuje docinków na temat tego, jak ojciec przywiązał się do monstrum, jakim jest Gregor Clegane, ale Tywin błyskawicznie replikuje zauważając, że Tyrion musi sam widzieć użyteczność takich ludzi, skoro trzymał przy sobie górskie klany. W końcu uznaje argumenty syna i obiecuje przemyśleć sprawę.

Tywin Lannister daje do zrozumienia, że musi wrócić do listów, co w dziwny sposób wyprowadza Tyriona z równowagi. Niemal na odchodnym Krasnal stwierdza, że w nagrodę za swe zasługi chce Casterly Rock. Dodaje, że Jaime złożył śluby, więc Tywin nie ma innego spadkobiercy. Tywin odmawia. Pytany dlaczego, wybucha.

– Pytasz dlaczego? Ty, który zabiłeś własną matkę, by przyjść na świat? Jesteś pokracznym, podstępnym karłem, złośliwym i nieposłusznym, pełnym zawiści, chuci i podłego sprytu. Ludzkie prawo mówi, że możesz używać mojego nazwiska i nosić moje barwy, jako że nie potrafię dowieść, iż nie jesteś moim synem. Bogowie chcieli mnie nauczyć pokory i dlatego każą mi patrzeć, jak człapiesz niczym kaczka, ozdobiony dumnym lwem, który był herbem mojego ojca, a jeszcze przedtem jego ojca. Jednakże ani bogowie, ani ludzie nigdy mnie nie zmuszą do zgody na to, byś obrócił Casterly Rock w swój burdel.
—Nawałnica mieczy—

Do Tyriona dociera, że chłosta, jakiej poddano Alayayę, była dziełem jego ojca. Stwierdza to otwarcie. W odpowiedzi Tywin wyciąga groźbę, jaką Tyrion złożył w stosunku do Tommena. Karzeł nie zaprzecza, a próbując tłumaczyć swe słowa, tylko się pogrąża. Lord Tywin żegna go informując, że następną prostytutkę Tyriona po prostu powiesi.

Postaci występujące w rozdziale

• Tyrion Lannister
• Tywin Lannister
• Bronn z Czarnego Nurtu
• Podrick Payne
• Addam Marbrand
• Meryn Trant
• Osmund Kettleblack

Ważne informacje

1. Przydzielony Tyrionowi maester miał zadbać o to, by karzeł za szybko nie wstawał z łóżka.
2. Tyrion stracił absolutnie wszystko, co posiadał przed bitwą nad Czarnym Nurtem.
3. Bronn rozważa opuszczenie Tyriona.
4. Tyrion ma skłonność do paranoi, chowania urazów, a gdy jest w podłym nastroju, mylnie odczytuje ludzkie intencje i traci poczucie ostrożności.
5. Stannis żyje, uratowany przez Myrijczyków Lyseńczyków.
6. Siły Starków idą – nonsensownie – na Duskendale. To dowód zdrady Roose’a Boltona, który wysyła ich na rzeź.
7. Listy Tywina Lannistera prawdopodobnie dotyczą zdrady Freyów i Boltonów.
8. Tyrion prosi o Casterly Rock, nie wiedząc tego, o czym wie Tywin – to znaczy, że istnieją spore szanse, iż Jaime wróci do Królewskiej Przystani.
9. Logika Tywina Lannistera jest… żelazna.

Komentarz do rozdziału

Uwielbiam ten rozdział. I mógłbym go czytać w nieskończoność. Spójrzcie tylko, z jak subtelnych metod korzysta Martin, by osiągnąć swe cele. No, zaczyna się może niezbyt subtelnie, bo od małego trzęsienia ziemi. Okaleczony Tyrion, rozmawiając z Bronnem, zdaje sobie sprawę z tego, że stracił wszystko. Każda, co do jednej, karta przetargowa gdzieś mu odfrunęła. Tyrion powoli popada w paranoję. Nie bierze nawet pod uwagę tego, że za Mandonem Moorem mógł stać ktoś inny niż Cersei. Więcej – na poważnie zastanawia się, czy dałby radę skrzywdzić Tommena. Same takie rozważania w obecnej sytuacji są nonsensem. Nie dlatego, że Tommen też się Tyrionowi wymknął, ale dlatego, że taka operacja skończyłaby się dla karła tragicznie. Ale on nie myśli trzeźwo, jest przesiąknięty goryczą i gniewem. Nawet żałując Kamiennych Wron, które zostały wypędzone z miasta, tak naprawdę żałuje sam siebie. Jest zły nawet na Tyrellów – za to, że ludzie ich kochają. I w takim stanie idzie do ojca.

I tu Martinowi wychodzi prawdziwy majstersztyk. Po pierwsze – kolejne czynione przez Tyriona ironiczne docinki są kompletnie nieśmieszne. Nie tylko z perspektywy Tywina, one są po prostu nieśmieszne dla czytelnika. Po drugie – Tyrion nie ma racji krytykując ojca. Ba, stwierdzenia na temat listów, w świetle tego, co wiemy z dalszej części książek, są wręcz głupie. Po trzecie – Tywin jest przez większą część rozmowy osobą racjonalną. Owszem, jest zimnym bydlakiem, który nie lubi swego syna. Ale nie uważa go za całkowicie nieużytecznego, jako cwany lis pewnie wie, że Cersei nie jest w stu procentach wiarygodną. Gdyby Tyrion potrafił położyć po sobie uszy, wszystko przebiegłoby inaczej. Jak wiemy, Tywin zaplanował nawet dla syna nagrodę – jest nią rola starszego nad monetą. Być może Tyrion mógłby wybrać coś innego, nawet własny zamek i święty spokój. Zamiast tego wdaje się w utarczki słowne, które przegrywa. W końcu, w poczuciu, że jest niedoceniany, wypowiada swoje żądanie w najgorszym możliwym momencie. Tywin po raz pierwszy od dłuższego czasu zaczyna wierzyć w powrót „prawdziwego” syna. A Tyrion, rozbrojony, nie potrafi nawet skłamać na temat Tommena. Piękna rzecz i pokazująca nam pokłady irracjonalności oraz goryczy, jakie tkwią w Tyrionie. Warto przeczytać. Wielokrotnie.

0

0