Czytamy Nawałnicę Mieczy #12: Jaime II

Nasz ulubiony Królobójca powraca. I zaczyna rozliczać się z własną przeszłością.

Streszczenie

Brienne, Cleos i Jaime płyną dalej łódką, gdy Królobójca nagle dostrzega gospodę. Po chwili przekomarzania udaje mu się przekonać Brienne do zejścia na brzeg. Szyld gospody – klęczący człowiek – bawi Lannistera, który stwierdza, iż przybytek zapewne zbudowano w miejscu, w którym Torrhen Stark ukorzył się przed Aegonem Zdobywcą. Jaime wyczuwa zapach koni i rozważa w myślach wykorzystanie któregoś ze zwierząt do ucieczki. Wie jednak, że jeden rumak nie wystarczy.

W gospodzie przybyszów wita chłopak z kuszą, który domaga, aby kompania się zidentyfikowała. Wkrótce potem pojawia się również nieco starszy mężczyzna – oberżysta. A właściwie to świeżo upieczony oberżysta. Prawdziwy właściciel gospody zginął, mężczyzna tylko przejął ten interes, a jako że wraz z żoną stracili dwóch synów (pierwszego zabili żołnierze Lannisterów, drugi umarł na dyzenterię), postanowili przygarnąć chłopaka z kuszą (którego matkę z kolei zabili Krwawi Komedianci). Żona jest jednak z zastanawiających powodów nieobecna. Jaime zauważa, że ów nowy oberżysta jest znacznie uczciwszy od prawdziwych oberżystów, gdyż nie zachwala swojego podłej jakości jadła. Brienne płaci solidnie za jedzenie i pyta o drogę. Oberżysta sugeruje porzucenie pomysłu podróżowania do Królewskiej Przystani, którą ma oblegać Stannis. Informuje też o ruchach innych wojsk i band zbójów oraz maruderów. Według mężczyzny w okolicach Rubinowego Brodu znajdują się ludzie Roose’a Boltona, z kolei przy Skaczących Kamieniach uderza banda Berica Dondarriona. W końcu daje Brienne wskazówki dotyczące najbezpieczniejszej drogi, oferuje też nocleg. Jaime, który wcześniej nalegał na to, aby się przespać, tym razem – ku konsternacji Cleosa Freya – domaga się, by kompania dalej nie zwlekała. Oberżysta wydaje się nadzwyczaj pomocny, ale Królobójca rzuca mimochodem stwierdzenie na temat zapachu końskiego łajna, które Brienne wydaje się prawidłowo odczytywać. Dziewica z Tarthu kupuje konie w zamian za złote smoki i łódź, rozkuwa nogi Jaime’a i kompania rusza drogą wskazaną przez swego niedawnego gospodarza.

Dotarłszy do spalonej wioski, o której wspominał oberżysta, Brienne zmienia kierunek. Jaime jest pod wrażeniem – zrobiłby to samo, bowiem nie ufał dziwnemu mężczyźnie, którego wziął za jednego ze zbójów, próbującego wciągnąć ich w pułapkę. Mimo wszystkiego co ich dzieli, Brienne przypomina Jaimemu Tyriona. Królobójca próbuje nawiązać nieco mniej zaczepną niż wcześniejsze konwersację, ale i tak wkrótce jego reputacja zamienia rozmowę w kłótnię. Brienne pyta, dlaczego Jaime założył płaszcz Królewskiej Gwardii. A Królobójca odpływa w świat wspomnień.

Przypomina sobie jak Cersei poinformowała go, że Tywin zamierza ożenić swego pierworodnego syna z Lysą Tully. Pamięta, jak siostra wspomniała mu o wakacie w Królewskiej Gwardii. I o tym, że król zrobi wszystko, by dopiec Tywinowi. Może więc uczynić Jaimego rycerzem Królewskiej Gwardii. A wtedy rodzeństwo będzie nierozłączne. Przez moment chłopak myśli o Casterly Rock, ale siostra stawia sprawę na ostrzu noża – chce zamku, czy jej? W nocy kochają się bardziej namiętnie niż kiedykolwiek wcześniej.

Pamiętał tę noc tak, jakby to było wczoraj. Spędzili ją w starej gospodzie przy Węgorzowym Zaułku, z dala od wścibskich oczu. Cersei przyszła do niego ubrana jak prosta dziewka służebna, co z jakiegoś powodu podnieciło go jeszcze silniej. Nigdy nie widział, by była bardziej namiętna. Za każdym razem, gdy udało mu się zasnąć, budziła go na nowo.
Rankiem Casterly Rock wydawało mu się niewielką ceną za szansę, by zawsze być blisko niej.
Zgodził się, a Cersei obiecała, że załatwi resztę.
—Nawałnica mieczy—

Miesiąc później na turnieju w Harrenhal Jaime otrzymuje biały płaszcz. Ale plan Cersei – na pozór błyskotliwy – przynosi skutek odwrotny do zamierzonego. Wściekły Tywin opuszcza Królewską Przystań pod byle pozorem, zabierając ze sobą córkę. Nastoletni Jaime zostaje sam. Obserwował szaleństwo króla i śmierć kolejnych namiestników.

Lannister próbuje wytłumaczyć Brienne, kim był Aerys, ale ta nie daje mu dojść do słowa, unosząc się honorem. Jaime odpłaca się jej szyderstwami i pomówieniem o zamordowanie Renly’ego. Dziewczyna z trudem trzyma nerwy na wodzy.

– Nie skrzywdziłam Renly’ego. Zabiję każdego, kto mnie o to oskarży.
– W takim razie zacznij od Cleosa. Sądząc z jego słów, będziesz musiała zgładzić całą masę ludzi.
– To kłamstwo. Lady Catelyn była przy tym, jak zamordowano Jego Miłość. Widziała to na własne oczy. To był cień. Świece zgasły i zrobiło się zimno, a potem polała się krew…
– Znakomicie. – Jaime wybuchnął śmiechem. – Muszę przyznać, że jesteś bystrzejsza ode mnie. Kiedy znaleźli mnie stojącego nad martwym królem, nie przyszło mi do głowy, żeby zawołać: „Nie, nie, to nie ja zrobiłem, to był cień, straszny, zimny cień”. – Znowu się roześmiał. – Powiedz mi prawdę, jak królobójca królobójcy. Czy Starkowie zapłacili ci za poderżnięcie mu gardła, czy to był Stannis? A może Renly tobą wzgardził? Albo zawróciła ci w głowie miesięczna krew? Nie wolno dawać miecza krwawiącej dziewce.
—Nawałnica mieczy—

W nocy przychodzą sny. Najpierw widzi moment śmierci Rossarta i Aerysa. Potem chwilę, w której do komnat królewskich wpadają Elys Westerling i Roland Crakehall. Jaime rozważał ukrycie swego czynu, ale nie mógł tego zrobić, gdy byli świadkowie. Przypomina sobie, że Crakehall zadał mu pytanie o to, kogo ogłosić królem. Pamięta, że przeszła mu przez głowę myśl o koronowaniu Viserysa lub Aegona – na złość Starkom i Baratheonom. Ostatecznie jednak postanowił usiąść na Żelaznym Tronie i poczekać na tego, kto jako pierwszy pojawi się w sali, by się o niego upomnieć. Był to Ned Stark. Jego sny nagle zmieniają się. Teraz Jaime stoi pośród płonących na zielono zmarłych. Tańczy wśród nich, uderzając ich złotym mieczem, ale w miejsce każdego powalonego powstaje dwóch nowych…

Nad ranem Brienne budzi go kopniakiem w żebra. Ruszają w dalszą drogę.

Postaci występujące w rozdziale

• Jaime Lannister
• Brienne z Tarthu
• Cleos Frey
• „Oberżysta”
• „Syn oberżysty”

Ważne informacje

• Przez cały rozdział Jaime rozważa różne sposoby zamordowania Brienne (duszenie łańcuchem, wbicie sztyletu). W przerwach między tymi rozważaniami docenia jej zalety.
• Torrhen Stark to król, który zgiął kolano przed Aegonem Zdobywcą.
• Brienne i Jaime mają ze sobą wiele wspólnego, choć Jaime porównuje kobietę raczej z Tyrionem.
• Prawdomówny oberżysta jest bardzo podejrzany. Jego historia się nie klei, a próba skierowania kompanii na jedną drogę jest mocno podejrzana.
• Oberżysta bierze Cleosa za przywódcę grupy, ale mowa ciała zdradza, że dowodzi Brienne.
• Jaime ma problem z komunikacją. Nawet szczera porada dla „chłopaka oberżysty”, by chwycił za inną broń, zostaje potraktowana jak przytyk.
• Cersei już w młodym wieku spiskowała przeciw ojcu i manipulowała bratem przy pomocy seksu.
• Jaime nie chciał tracić Casterly Rock, ale jeszcze bardziej nie chciał tracić Cersei.
• Królobójca wygrał bohurt z rycerzami w wieku 13 lat. Jako piętnastolatek walczył u boku Arthura Dayne’a z Bractwem z Królewskiego Lasu.
• Lannister uważa, że to biały płaszcz go zbrukał, nie na odwrót.
• Jaime nigdy nie założył białej zbroi. Zawsze odróżniał się od swych braci, nosząc zbroję pozłacaną.
• Czterej namiestnicy, którzy nastąpili po Tywinie to Owen Merryweather („namiestnik z rogiem obfitości”), Jon Conington („namiestnik z tańczącymi gryfami”), Qarlton Chelsted („namiestnik z buzdyganem i sztyletem”) i Rossart („namiestnik z płonącą pochodnią”).
• Jaime mógł ogłosić królem któregoś z Targaryenów.
• Królobójca przez cały rozdział przejawia poczucie humoru. Nawet we wspomnieniach żałuje, że nie utopił Rossarta (który w herbie miał płonącą pochodnię).
• Sen Lannistera o tańcu wśród płonących trupów może mieć charakter profetyczny.

Komentarz do rozdziału

Rozdział Jaime II to dla mnie symboliczny początek przemiany Lannistera. Wskazuje nam na to już sam początek i odkrycie gospody „Pod Klęczącym Mężczyzną” założonej w miejscu, w którym hołd złożył Torrhen Stark. Tutaj zacznie się droga, która doprowadzi do ostatecznego ukorzenia butnego Królobójcy. Ale to również tutaj pojawią się wspomnienia o wcześniejszym zginaniu kolan i posłuszeństwie (ale też nieposłuszeństwie) przysięgom. Znamienne jest to, że mimo nieustannego nawrotu myśli o tym, jak zamordować Brienne, patrząc na sytuację oczami Królobójcy, widzimy początki rodzącej się sympatii do dziewczyny. Na razie nic z tego nie wynika, bo ilekroć Jaime próbuje nawiązać normalną rozmowę, górę biorą charaktery obu postaci (przede wszystkim Lannistera), które zamieniają konwersację w rzucanie wyzwiskami i prowokację. Ale jakaś nić porozumienia się tu rodzi.

Powracające w myślach Jaime’a wspomnienia także wydają się budować podstawę pod późniejszą przemianę charakteru. Lannister jeszcze nie uświadamia sobie na przykład tego, jak był manipulowany przez Cersei. Ale czytelnik już to widzi. Wydaje się też rysować obraz człowieka, który nie jest na wskroś zły, ale którego pogrążają duma i gniew.

Ostatnie fragmenty snu są potencjalnym foreshadowingiem przyszłej walki z armią żywych trupów. Ale… rozdział zawiera inny, bardzo wymowny foreshadowing. Jaime na początku rozdziału rozważa uduszenie Brienne przy pomocy łańcucha, w który jest zakuty. I choć Królobójca nie zamorduje Dziewicy z Tarthu, to właśnie łańcuchem jego brat udusi swoją kochankę – Shae.

0

0