Strange Darling (2023)

Dzisiejsza recenzja będzie trochę nietypowa, bo chciałbym Was zachęcić do obejrzenia filmu, o którym nie można powiedzieć nawet jednego słowa za wiele, żeby nie zepsuć seansu. Już nawet samo wspomnienie o tym, że “Strange Darling” to film przewrotny i zaskakujący, zdradza w pewnym sensie niespodziankę. Najogólniej rzecz biorąc mamy do czynienia z wariacją na temat filmu o seryjnym mordercy. Mówią o tym zresztą początkowe napisy. W następującym po nich prologu poznajemy dziewczynę uciekającą małym samochodzikiem przed facetem ze strzelbą jadącym wielkim pikapem. Padają strzały, pościg przenosi się do lasu, a resztę fabuły podzielono na 6 części, które oglądamy w pomieszanej kolejności. I chociaż na wyjaśnienie tajemnicy, o co w ogóle chodzi, nie trzeba czekać do samego końca, to całość naprawdę trzyma w napięciu. Jeśli taki opis choć w niewielkim stopniu Was zaintrygował, to przerwijcie czytanie i wróćcie tu po obejrzeniu filmu.

I jak wrażenia? Bo mi zabawa w kotka i myszkę, jaką zaserwował reżyser “Strange Darling”, naprawdę przypadła do gustu. Zaintrygowały mnie plansze z numerami “rozdziałów”, bo pozwalały mniej więcej ułożyć sobie w głowie sekwencję zdarzeń, zamiast oszukiwać widza zwyczajnym mieszaniem czasu akcji. Może przez to trochę za szybko dochodzimy do puenty, a finał nieco się dłuży, ale było w tych planszach coś tarantinowskiego. Jakaś zabawa tradycyjną formą. Podobny efekt dało kręcenie na tradycyjnej taśmie, dzięki czemu obraz jest plastyczny, a kolory oddane zupełnie inaczej niż przez kamery cyfrowe. Film ewidentnie wizualnie nawiązuje do kina lat siedemdziesiątych i jest to duży komplement.Niewątpliwą zaletą jest też gra aktorska pary głównych bohaterów. W trakcie filmu dowiadujemy się, że dramatyczny pościg poprzedzała hotelowa schadzka, która wymknęła się spod kontroli i oglądanie tej eskalacji zdarzeń przeplatanej zwyczajnymi dialogami dostarcza dużych emocji. Zarówno Willa Fitzgerald jak i Kyle Gallner stanęli na wysokości zadania i zagrali naprawdę świetne, naturalne, nieco dziwaczne postacie. To takie z pozoru małe role, które wymagały dużego talentu, żeby wypaść autentycznie i to się w pełni udało.

Kilka słów należy też poświęcić wspomnianej przewrotności, ale to już muszę ująć w spoilery – absolutnie nie zaglądajcie tam przed seansem:

Mimo niewątpliwych zalet i bardzo sprawnej realizacji, jest to ostatecznie film dość banalny i jak mało który – jednorazowy. Na pewno brakuje mu też odpowiedniego zakończenia, bo w zasadzie po scenie z zamrażarką finał staje się rozwleczony i coraz mniej wiarygodny. Może nie na tyle, żeby zepsuć ostateczne wrażenie, ale jeśli ktoś nie lubi naciąganych historii, zalecam pewną ostrożność. Jeśli jednak włączycie odtwarzanie bez żadnych większych oczekiwań i dacie się zaskoczyć tej historii, jeśli doceniacie tradycyjny, analogowy film oraz porządne ale stonowane i naturalne aktorstwo, to zdecydowanie polecam “Strange Darling”. Można go bez problemu wypożyczyć w kilku usługach streamingowych i myślę, że nie pożałujecie tych kilkunastu złotych. Jestem gotów stwierdzić, że to jeden z takich przyszłych małych, zapomnianych klasyków, o których “wtajemniczeni” będą wspominać z przyjemnością. A Willę Fitzgerald i Kyle’a Gallnera radzę obserwować, bo chociaż nie są już najmłodsi, to mają zadatki na gwiazdy.

2

0