Czytamy Nawałnicę Mieczy #54: Tyrion VI

Czy może być coś gorszego od zwyczajnej kolacji z żoną? Tak, przynajmniej o ile jesteś Tyrionem Lannisterem i spotykasz się z resztą swojej rodziny.

Streszczenie

Tyrion spożywa wieczerzę ze swą połowicą. Jako że nie mają za bardzo o czym rozmawiać, dyskusja schodzi na jedzenie. Niezbyt dobre. Sansie jest przykro, Tyrion natomiast nie potrafi zrozumieć czemu: przecież jedynym jej wkładem w przygotowanie było wydanie dyspozycji służbie.

Karzeł stara się być dobrym mężem, ale co najmniej od czasów Tyshy wiemy, że niezbyt mu to wychodzi. W każdym razie zapewnia Sansę, że jakość posiłków jest zdecydowanie najmniejszym z jego zmartwień. Daleko po siostrzeńcu, siostrze, ojcu i trzystu Dornijczykach.

Jeśli chodzi o tych ostatnich, księcia Oberyna i jego najdostojniejszych towarzyszy umieścił rzecz jasna w Czerwonej Twierdzy – przy czym najdalej Tyrellów, jak było to możliwe. Ci mniej dostojni zdążyli już wszcząć parę awantur, w tym ze skutkiem śmiertelnym. W samej Twierdzy krwi nikt nie przelewał, ale nieprzyjemnych incydentów również nie dało się uniknąć. Dla samego Tyrriona najgorsze były spotkania z Oberynem, podczas których za każdym razem był pytany o to, kiedy w końcu zostanie wymierzona sprawiedliwość za śmierć Elii Martell i jej dzieci. Darował jednak żonie te szczegóły. Trudno zresztą mówić, mając usta wypełnione przegotowanym grochem.

Po kolacji Sansa udała się do bożego gaju. Chodziła tam każdej nocy. Gdy Karzeł za którymś razem wyraził chęć, by jej towarzyszyć, żona uprzejmie, lecz stanowczo mu to wyperswadowała. Naiwnie uznał, że najwyraźniej zna go na tyle nieźle, by wiedzieć, iż na liście jego priorytetów bogowie znajdowali się nawet za groszkiem, niezależnie od stopnia jego ugotowania.

Gdy Sansa się oddaliła, wrócił do ksiąg rachunkowych Littlefingera, próbując rozszyfrować opisane w nich przepływy pieniężne. Bezskutecznie. Wiedział jedno: Baelish nie lubił, by środki zbyt długo pozostawały w jednym miejscu. Tyle że niektóre z jego inwestycji były niepokojące, jeśli nie podejrzane. Zaskakująco wielu spośród dłużników Korony okazało się należeć do Rogatych – stronnictwa wspierającego Baratheonów. Przy czym odzyskanie od nich pieniędzy było obecnie o tyle trudne, że Joffrey zdążył wystrzelić ich z trebuszy w kierunku wojsk Stannisa.

Mordęgę nad księgami przerywa przybycie Borosa Blounta, przynoszącego wezwanie od królewskiego namiestnika. Gdy Tyrion stawił się w jego komnatach, okazało się, że oprócz lorda Tywina znajdują się tam Joffrey, Cersei, Kevan i Pycelle. Jego siostra wyglądała na bardzo z siebie zadowoloną, ale nawet nie w połowie jak jej syn. Z twarzy ojca jak zwykle nie potrafił wyczytać żadnych emocji. Lord Tywin podał mu zwinięty rulon papieru opatrzony pieczęcią Freyów.

Roslin złapała pięknego pstrąga, a bracia podarowali jej w ślubnym prezencie dwie wilcze skóry – brzmiał tekst.

Tyrion nie jest pod wrażeniem ułożonego przez lorda Waldera haiku. Domyślił się, że pstrąg to Edmure, ale resztę rozważań przerywa mu podekscytowany król, oznajmiając, że „on” nie żyje. Karzeł doskonale rozumie, że owym „onym” jest Robb Stark, który podobnie jak przed nim Balon Greyjoy właśnie wypadł z gry o tron. Jego myśli kierują się ku Sansie, ale nie jest szczególnie przejęty śmiercią jej brata. Głośno konstatuje, że ich wojna wygrywa się sama.

Cersei wyprowadza go z błędu: wojnę wygrywa ich ojciec. Tywinowi nadmierny optymizm córki nie przypada do gustu: nadal mają wrogów, a dopóki oni żyją, wojna nadal trwa. Cersei to jednak Cersei, więc wie lepiej: lordowie Dorzecza mając przeciw sobie potęgę Zachodu, Reach oraz Dorne z pewnością się poddadzą. Tywin przyznaje, że większość pewnie tak. Co prawda Riverrun nadal trzyma Brynden Tully, ale ten zbytnio im nie zagraża, dopóki Frey więzi jego bratanka. Zakłada, że broni nie złoży Jason Mallister ani Tytos Blackwood, z pierwszym jednak poradzą sobie Freyowie, a na drugiego można napuścić Brackenów, którzy powinni przejść teraz na stronę zwycięzców. Prędzej czy później poddadzą się wszyscy, ponieważ zamierza zaoferować im wspaniałomyślne warunki kapitulacji.

Każdy zamek, który się podda, zostanie oszczędzony, poza jednym.
– Harrenhal? – domyślił się Tyrion, który znał swego ojca.
– Pora uwolnić królestwo od tych Dzielnych Kompanionów. Rozkazałem ser Gregorowi wyrżnąć wszystkich w zamku.

Tyrion gorzko konstatuje, wyjątkowo nie dzieląc się tym głośno, że nim jego ojciec wyda Górę Oberynowi, zamierza wycisnąć z niego, ile się jeszcze da. Oraz że zamek wróci pod władanie Littlefingera, mimo że ten, nomen omen, nie kiwnął nawet palcem, by go odzyskać. Zastanawia się, czy Baelish dotarł już do Orlego Gniazda.

Rozmyślania przerywa Joffrey, który nie podziela wyrozumiałości swego dziadka-namiestnika. Rody Dorzecza, które dotrzymały wierności Starkom, są zdrajcami, a dla takich jest tylko jedna kara: śmierć. Każe też zobowiązać Freya do wysłania mu głowy Starka. Poda ją Sansie na swoim weselu.

Kevan jest przerażony propozycją stryjecznego wnuka, którego Sansa – będąc żoną jego wuja – jest teraz ciotką. Nie pytajcie mnie błagam, kim Sansa jest dla Kevana. Co prawda jego bratanica natychmiast zapewnia, że jej syn żartował, ale ten utrzymuje, że mówił poważnie. Chce głowy Robba, i Sansa – niezależnie od tego, czy określimy ją jego ciotką, czy wujenką – pocałuje ją w czasie wesela.

Tyrion oświadcza kategorycznie, że nie wolno królowi, którego wprost nazywa potworem, znęcać się nad jego żoną. Joffrey – znany mistrz ciętej riposty – odpowiada, że potworem jest Tyrion. Ten – w myśl zasady, którą próbował wpoić pewnemu bękartowi dwa tomy wcześniej – chętnie przyjmuje to miano. Być może siostrzeniec powinien w takim razie być dla niego milszy, bo potwory są szalenie niebezpieczne, a ostatnio królowie padają jak muchy.

Wściekły Joffrey nie pozostaje dłużny w grożeniu: za te słowa mógłby mu kazać wyrwać język. Jest królem!

Cersei próbuje uspokoić syna, radząc mu się nie przejmować wielkimi słowami małego człowieczka. Zresztą: dobrze, że padły tu, by jej ojciec i stryj mogli zobaczyć, z kim ona musi się użerać. Tywin zdaje się jej nie słyszeć – skupił się na wnuku. Czy ten wie, kto raz po raz musiał przypominać, że jest królem, oraz lubował się w pozbawianiu ludzi języka? Szalony Król.

Joffrey, kiedy twoi wrogowie ci się sprzeciwiają, musisz im odpowiedzieć stalą i ogniem. Gdy jednak padną na kolana, musisz im pomóc się podnieść. W przeciwnym razie nikt nigdy nie ugnie przed tobą kolan. Ponadto każdy, kto musi powtarzać „jestem królem”, nie jest nim naprawdę. Aerys nie potrafił tego zrozumieć, ale ty zrozumiesz. Kiedy wygram dla ciebie tę wojnę, przywrócimy królewski pokój i królewską sprawiedliwość. Zamiast pozbawiać ludzi głów, myśl o tym, jak pozbawić Margaery Tyrell dziewictwa.

Gdyby Joffrey miał chociaż kroplę oleju w głowie, próbowałby w milczeniu przyswoić sobie słowa westeroskiego Machiavellego. Tyle że nie ma, dlatego zarzuca dziadkowi, że bał się Aerysa, gdy ten żył. Tywin w milczeniu przygląda się wnukowi, a jest to milczenie bardzo wymowne. Cersei, której bogowie też przecież nie rozpieścili zdrowym rozsądkiem, ale w przeciwieństwie do syna nie uczynili jej na niego impregnowaną, każe Joffreyowi natychmiast przeprosić dziadka. Oczywiście osiąga odwrotny efekt od zamierzonego. Król tylko się nakręca i zaczyna opowiadać, że to przecież jego ojciec Robert wygrał wszystkie bitwy, podczas gdy jej chował się w tym czasie pod Skałą. Udziela też dziadkowi lekcji: silny król działa, nie gada.

Lordowi Tywinowi nie pozostaje nic innego, jak podziękować monarsze za tę niezwykle cenną mądrość i odesłać go do jego komnat. Silnego króla wyprowadza Kevan, za nimi zaś drepcze Pycelle. Tywin nakazał mu zaparzyć potężnemu władcy ziółek na sen, tak aby dziś już nie przeszkadzał w rządzeniu.

Gdy zostają we trójkę, Cersei natychmiast prosi ojca o wybaczenie. Ten chce wiedzieć, kto wnukowi naopowiadał bredni o silnym, sprawczym władcy. Cersei zwala to na Roberta. Tywin jest ciekawy, czego syna uczyła ona sama. Ostrzega też, że nie po to toczy wojnę, by na tronie zasiadał Robert Drugi. Zapewniała go przecież, że Joffreya ojciec nic nie obchodził.

Cersei potwierdza, że tak właśnie było. Zresztą z wzajemnością. Gorzej: Robert biłby go, gdyby mu na to pozwoliła. Tywin żałuje, że go powstrzymywała. Nie ma czasu słuchać dalszego ględzenia córki i bezceremonialnie ją odsyła. Wściekła Cersei wychodzi.

– Nie Robert Drugi – stwierdził Tyrion. Aerys Trzeci.
– Chłopak ma dopiero trzynaście lat. Jest jeszcze czas. – Lord Tywin podszedł do okna. To było do niego niepodobne. Był podenerwowany i nie chciał tego okazać. – Potrzebna mu surowa nauczka.
Tyrion również otrzymał surową nauczkę, gdy miał trzynaście lat.

Karzeł woli zmienić temat, niż wracać do ponurych wspomnień. Przywołuje słowa ojca, który niedawno tłumaczył mu, że wojnę wygrywają kruki i gęsie pióra. Pyta Tywina, jak długo spiskował z Walderem Freyem i dlaczego Tyrion o niczym nie wiedział? Namiestnik lodowato wyjaśnia: wiedzieć mieli ci, którzy mieli jakąś rolę do odegrania, on jej zaś nie miał, nie było zatem potrzeby go wtajemniczać.

Masz trochę sprytu, Tyrionie, ale prawda wygląda tak, że po prostu za dużo gadasz. Ten twój długi język kiedyś cię zgubi.

Tywin przechodzi do innych spraw: zastanawiał się, jak udobruchać Oberyna Martella. Źle się stało, że tu przybył. Brat Czerwonej Żmii to człowiek ostrożny, rozsądny, a także – co tu dużo mówić – opieszały, Oberyn zaś to wariat. Po upadku dynastii Targaryenów próbował wywołać bunt w Dorne na rzecz Viserysa, ale dzięki staraniom podjętym przez Jona Arryna, który popłynął do Słonecznej Włóczni na spotkanie z Doranem Martellem, udało się temu zapobiec. Mimo tego Robert Baratheon wolał omijać Dorne z daleka, zaś Oberyn Martell niechętnie je opuszczał.

Tywin, jak na porządnego Lannistera przystało, jest skąpy. Nie ma ochoty pozbawiać się takiego młota na wrogów, jakim jest Gregor Clegane. Woli zapłacić pionkiem zbitym, to jest Amorym Lorchem, którego na rozkaz Hoata, po zdradzie Kompanionów i upadku Harrenhal, wrzucono do dołu z niedźwiedziem. Oberyn zna tylko plotki o śmierci Elii. Zamierza więc mu powiedzieć, że to właśnie Lorch zabił jego siostrę i jej dzieci.

Przyznaje, że Lorch faktycznie zabił ukrywającą się w komnatach ojca Rhaenys i to w wyjątkowo brutalny sposób. Jej matka i młodszy brat znajdowali się piętro niżej w pokoju dziecinnym.

Tyrion musi przyznać, że Lorch raczej tej opowieści już nie zaprzeczy. Jest jednak ciekawy, co ojciec odpowie Martellowi, gdy ten spyta, kto wydał rozkazy. Odpowiedź Tywina jest prosta: Lorch działał na własną rękę, chcąc wkupić się w łaski Roberta Baratheona.

Tyrion dziwi się ojcu, że nie pozwolił Robertowi samemu splamić rąk krwią najbliższych Rhaegara. Tywin dziwi się zaś zdziwieniu syna: popierając sprawę rebeliantów tak późno, musieli dowieść swej lojalności. Zabicie dziedziców Rhaegara było oczywistym sygnałem, że Lannisterowie na zawsze zerwali z Targaryenami. Do tego przyczynili się w ten sposób do wzmocnienia władzy Roberta, którego tron, gdyby dzieci Rhaegara pozostały przy życiu, nigdy nie byłby bezpieczny. Baratheon dalej w swych oczach mógł uchodzić za bohatera, paskudną robotę zostawiając innym. Tywin przyznaje, że można było to zrobić mniej brutalnie, choćby z pomocą poduszki. O ile same dzieci musiały jednak zginąć, Elię można było pozostawić przy życiu. Nie miała znaczenia.

Tyrion chce wiedzieć, dlaczego zatem Góra ją zabił. Tywin odpowiada: ponieważ nie kazał mu jej oszczędzić. Nie pamięta, by w ogóle o niej wspominał. Miał wtedy ważniejsze problemy na głowie: ścigał się do stolicy z wojskami prowadzonymi przez Neda Starka, obawiając się, że wybuchną między nimi walki. Jeszcze bardziej bał się, że Aerys, mając pod ręką Jaime’a, zabije go z czystej złośliwości. W końcu miał poważne obawy, co zrobi sam Jaime. Na swoją obronę może powiedzieć, że nie wiedział wtedy zbyt wiele o samym Gregorze prócz tego, że jest nieustraszonym w walce olbrzymem. Wyraża też nadzieję, że nawet Tyrion nie podejrzewa, że mógł wydać rozkaz, by zgwałcić Elię.

Karzeł chce wiedzieć, jak zginął Robb Stark. Namiestnik odpowiada, że miał paść od strzały na weselu swego wuja. W polu Stark był zbyt ostrożny: wysyłał patrole i zawsze miał przy sobie strażników. Tyrion po raz pierwszy w czasie tej rozmowy wydaje się naprawdę wstrząśnięty słysząc, że Frey zabił Starka pod własnym dachem. Pyta, co się stało z Catelyn. Tywin podejrzewa, że ona również nie żyje, chociaż lord Walder planował wziąć ją do niewoli. Pisał jednak o dwóch wilczych skórach…

Karzeł jest zszokowany złamaniem prawa gościnności. Jego ojciec odpowiada, że to Freyowie mają krew na rękach, nie on. Tyrion, który wcześniej nie wykazał się zbyt dobrym zrozumieniem procesów politycznych, wyraźniej lepiej radzi sobie z oceną ludzkich charakterów. Lord Przeprawy nigdy nie odważyłby się na coś takiego, gdyby nie miał potężnego protektora.

– Ty pewnie oszczędziłbyś chłopaka i odpowiedział lordowi Freyowi, że go nie potrzebujesz. W ten sposób zagoniłbyś tego starego durnia z powrotem w ramiona Starka i załatwił sobie kolejny rok wojny. Wytłumacz mi, czemu szlachetniej jest zabić dziesięć tysięcy ludzi w bitwie niż kilkunastu podczas kolacji.

Tyrion nie umie odpowiedzieć. Tywin tego nie oczekuje. Cena, jaką zapłacił, była niewysoka: Riverrun przypadnie Emmonowi Freyowi, Lancel i Daven poślubią córki Freyów, bękarcia córka Geriona wyjdzie za bękarta lorda Waldera, a Roose Bolton będzie nowym namiestnikiem Północy. Ten ostatni ma ponadto w rękach Aryę Stark.

Tyrion jest coraz bardziej skołowany. Jakim cudem zdołano odnaleźć Aryę, skoro nie udało się to ani Varysowi, ani Jacelynowi Bywaterowi? Być może dlatego, że tamci, w przeciwieństwie do Littlefingera, szukali prawdziwej Aryi, ale tego Tyrion rzecz jasna nie może wiedzieć.

Tywin informuje syna, że Bolton wyda córkę Neda Starka za swego bękarta. Zamierza pozwolić mu walczyć z Żelaznymi Ludźmi i zobaczy, czy Dreadfort zdoła okiełznać miejscowych lordów. Gdy nadejdzie wiosna, wszyscy powinni być na tyle osłabieni, by Północ bez trudu gotowa byłaby się podporządkować synowi Tyriona z Sansą Stark. O ile w końcu go spłodzi. Tyrion jest przekonany, że po tym, gdy usłyszy, jak zamordowali jej matkę i brata, będzie do tego niezwykle przychylnie nastawiona.

Postaci występujące w rozdziale

• Tyrion Lannister
• Joffrey Baratheon
• Cersei Lannister
• Tywin Lannister
• Kevan Lannister
• Sansa Stark
• wielki maester Pycelle
• Boros Blount
• Podrick Payne

Wspomniani

• Aerys Targaryen
• Robert Baratheon
• Robb Stark
• Renly Baratheon
• Balon Greyjoy
• Rhaegar Targaryen
• Aegon Targaryen
• Rhaenys Targaryen
• Viserys Targaryen
• Elia Martell
• Doran Martell
• Oberyn Martell
• Lewyn Martell
• Margaery Tyrell
• Olenna Tyrell
• Jon Arryn
• Eddard Stark
• Catelyn Stark
• Arya Stark
• Edmure Tully
• Brynden Tully
• Petyr Baelish
• Walder Frey
• Emmon Frey
• Jason Mallister
• Tytos Blackwood
• Jonos Bracken
• Roose Bolton
• Jaime Lannister
• Gerion Lannister
• Daven Lannister
• Lancel Lannister
• Gregor Clegane
• Amory Lorch
• Vargo Hoat
• Varys
• Jacelyn Bywater
• Illyn Payne
• Bronn
• Ellaria Sand
• Joy Hill
• Ramsay Snow (niewymieniony z imienia)

Ważne informacje

• Sansa co noc chodzi do bożego gaju. Tyrion nie podejrzewa prawdziwego celu tych pielgrzymek.
• Littlefinger jako starszy nad monetą podejmował szereg inwestycji, często podejrzanych. Ewidentnie dbał o to, by struktura przepływu pieniędzy była trudna do odtworzenia. Ponadto udzielił bardzo dużo kredytów ludziom, którzy zostali potem zadenuncjowani przez Varysa jako stronnicy Baratheonów (tzw. Rogaci).
• Po śmierci Aerysa i potomków Rhaegara Oberyn Martell planował wywołać w Dorne powstanie w celu umieszczenia na tronie najstarszego z pozostałych przy życiu Targaryenów – Viserysa. Jon Arryn w imieniu Roberta Baratheona prowadził negocjacje z Doranem Martellem, w skutek których nie doszło do walk między Królewską Przystanią a Dorne.
• Tywin Lannister ma z pewnością rację w jednym: Tyrion za dużo gada. Jego niewyparzony język kiedyś zaprowadzi go do zguby. W tym rozdziale, podobnie jak wcześniej na swym własnym weselu, grozi bezpośrednio królowi. Gróźb pośrednich jest jeszcze więcej.
• Poznajemy okoliczności śmierci Elii Martell oraz jej dzieci – co prawda nie od bezpośrednich świadków, lecz z bardzo pod tym względem dobrze poinformowanego źródła, jakim jest Tywin. Elia i Aegon giną z rąk Gregora Clegane’a, zaś Rhaenys zostaje zamordowana przez Amory’ego Lorcha. Jej śmierć jest niezwykle brutalna.
• W wyniku układu z Walderem Freyem Lancel i Daven Lannister mają wziąć za żony jego córki lub wnuczki.
• Joy Hill, córka z nieprawego łoża Geriona Lannistera, ma wyjść za bękarta lorda Waldera. Co ciekawe, w Uczcie dla wron, lady Sybell Westerling w rozmowie z Jaime’em Lannisterem utrzymuje, że lord Tywin obiecał, iż Joy zostanie żoną jej syna Raynalda. Przy czym Sybell dopiero w czasie tej rozmowy dowiaduje się, że nie dość, że dziewczynka ma obecnie koło dziesięciu lat, to jeszcze jest z nieprawego łoża. [Możliwe, że pomysł wydania Joy Hill za Westerlinga pochodzi z etapu, gdy Tywin porozumiewał się jeszcze z samymi Spicerami, by dopilnowali, że Jeyne nie zajdzie w ciążę. Dopóki nie było perspektyw na szybkie zabicie samego Robba, Spicerowie byli dla Lannisterów cennymi ludźmi w jego otoczeniu, więc ich współpraca mogła być dla Tywina warta ręki bratanicy. Skoro jednak powstał spisek Freyów i Boltonów, rola Spicerów spadła. Tywin mógł wobec tego uznać, że ślub z jego bratanicą, choćby nieślubną, to zbyt wielka nagroda dla rodów, które w końcu były jego wasalami i powinny się cieszyć, że w ogóle cokolwiek dostaną, zamiast być surowo ukaranymi za dołączenie do Robba. W nowej sytuacji Tywin wolał, by Joy wyszła za potomka lorda Waldera. W każdym razie zdziwienie Sybell, że bratanica Tywina nazywa się Hill, pokazuje, że były to bardzo luźne sugestie ze strony lorda Casterly Rock. Niewykluczone, że Tywin celowo posłużył się grą słów, by przyszykować Sybell niemiłą niespodziankę – opowiadając o nagrodzie zapewnił, że da jej „radość”, czyli Joy, podczas gdy Spicerowie wyobrażali sobie małżeństwo z Lannisterką. – BT]
• Nowym lordem Riverrun ma zostać Emmon Frey. Nie czyni go to jednak najwyższym lordem Dorzecza, co potwierdza nam rozdział Jaime’a z Uczty dla wron. Ten tytuł przysługuje obecnie lordowi Harrenhal, którym jest Petyr Baelish. Emmon zatem – tak jak zresztą Walder Frey – jest (przynajmniej formalnie) wasalem Littlefingera.
• W wyniku układu z Roosem Boltonem ten zostaje Namiestnikiem Północy, zaś „Arya Stark” ma wyjść za jego bękarta – Ramsaya Snowa.

Komentarz

Tyrionowi ewidentnie nie układają się relacje z najbliższymi. Patrząc na toksyczne układy panujące wśród Lannisterów nie dziwi, że ten, jak by nie było, ponadprzeciętnie inteligentny człowiek, daje się wodzić za nos wszelkim kobietom, które są z nim w jakiejkolwiek relacji, rozpaczliwie poszukując autentycznych uczuć i ciepła. Nawet Sansie. Ona w zasadzie nie musi nic robić – Karzeł sam próbuje siebie przekonać, że jego żona zdążyła go już tak dobrze poznać, że odmowa, by udał się z nią na „modły”, wynika z jej dbałości o to, by się tam nie wynudził. Przez myśl mu nie przejdzie, że Sansa może coś knuć.

W tym rozdziale jest to jednak wątek poboczny – znacznie ważniejsze rzeczy dzieją się w Wieży Namiestnika. Po raz kolejny widzimy, jakim psychopatą, ale też skończonym głupcem jest Joffrey – dla nas i Tyriona nie jest to co prawda nowość, ale chyba po raz pierwszy mogą to zobaczyć ludzie, dzięki którym wciąż zasiada na tronie, a więc Kevan i przede wszystkim Tywin. Ten pierwszy jest zwyczajnie po ludzku przerażony, ale ten drugi, jako wieloletni namiestnik innego koronowanego szaleńca, co prawda nie pojmuje jeszcze grozy sytuacji – bo moim zdaniem pojąć jej nie chce – zaczyna jednak chyba dostrzegać potencjalne niebezpieczeństwo. Na razie ma pełnię władzy i jest przekonany, że utrzyma ją na tyle długo, by mieć czas jakoś swego niezbyt udanego wnuka naprostować. Z pewnością udziela mu dobrych rad, wskazując, że należy być bezwzględnym dla wrogów i łaskawym dla pokonanych. To najlepszy sposób, by doprowadzić do szybkiego zakończenia walk.

W tym rozdziale dowiadujemy się kolejnych szczegółów na temat losów Elii Martell oraz jej dzieci po upadku Czerwonej Twierdzy. Tywin zdaje się być niezwykle jak na niego szczery, ale jak w jednym z „Czytajów” trafnie zauważył Bluetiger, przynajmniej w kontekście Elii można mieć co do tej jego prawdomówności wątpliwości. Namiestnik próbuje przekonać Tyriona, że nie planował skrzywdzić żony Rhaegara – nawet nie z powodów humanitarnych (co samo w sobie zdaje się absurdem, skoro kazał zabić jej dzieci), co praktycznych – po śmierci dziedziców następcy tronu ona sama nie miała znaczenia. Tyle że nawet w tym rozdziale Martin co najmniej dwa razy daje nam wskazówki, że Tywin w tej sprawie może mijać się z prawdą. Oba te fragmenty zacytowałem w omówieniu. Pierwszy dotyczy Harrenhal – Lannister chce oszczędzić wszystkie zamki, o ile skapitulują, ale nie Krwawych Komediantów, którzy go zdradzili. Tych ma wyrżnąć Góra. Drugi cytat to zapowiedź nauczki, jaka ma spotkać Joffreya za jego bezczelność. Tyrion przypomina sobie, że mając tyle samo lat co teraz król, również otrzymał od ojca nauczkę. Przypomnę, że polegała ona na oddaniu żołnierzom jego żony, Tyshy. W tym kontekście zapewnienia Tywina, i to składane właśnie Tyrionowi, że przecież nigdy nie nakazałby zgwałcenia kogoś, zdają się w najlepszym wypadku śmieszne. Oczywiście należy wziąć pod uwagę, że w realiach Westeros ogólnie, zaś w oczach Tywina szczególnie, nie ma równości między księżniczką, a jakąś prostaczką z gminu i to co można zrobić z tą ostatnią, nijak się ma do postępowania wobec szlachetnie urodzonych. Tym niemniej nie po to w mojej ocenie Martin przypomina nam o mściwości Lannistera, byśmy tak łatwo mogli uznać, że nie miał on osobistych powodów, by chcieć ukarać zniewagę, jaką w jego oczach było zajęcie przez Elię miejsca u boku Rhaegara, na którym widział swą córkę.

O ile co do losów matki Tywin może, ale nie musi, mijać się z prawdą, należy przyjąć, że w sprawie dzieci Rheagara i Elii jest szczery do bólu. Musiały umrzeć – takie były nieubłagane warunki trwałego obalenia dynastii Targaryenów. Jedyne, co w jego oczach jest problematyczne, to sposób pozbawienia ich życia. Cała ta krwawa jatka była niepotrzebna, skoro można to było zrobić na zimno i schludnie, zwyczajnie przyciskając im poduszkę do twarzy tak długo, aż przestałyby oddychać.

Tu mamy bardzo ciekawą paralelę między postępowaniem Tywina w czasie Rebelii Roberta, a Waldera Freya w czasie Wojny Pięciu Królów. Otóż obaj lordowie, chcąc się wkupić w łaski zwycięzców, musieli w ich interesie ubrudzić sobie ręce. Co więcej – zrobili to nie na rozkaz – gdyż wydanie go byłoby zbyt hańbiące – lecz niejako odgadując ich niewypowiedziane intencje. Zatem to Walder Frey, jak dowiadujemy się z tego rozdziału, zwrócił się do Tywina z propozycją zastawienia pułapki na Robba Starka. Tak samo, jak kilkanaście lat wcześniej Lannister ubiegł wojska Roberta pod wodzą Neda Starka, splądrował stolicę i zamordował wszystkich Targaryenów, jakich tam znalazł, dzięki czemu nowy władca przybył niejako na gotowe i nie musiał zniżać się do nieuniknionych w tej sytuacji paskudnych czynów.

Rzecz jasna Tywin okazał się sprytniejszy od Freya, zatem nie pozwolił, by zbrodnia splamiła bezpośrednio jego ręce. Miał od tego ludzi. Jeśli nawet cieszył się swoją zemstą, okazał na tyle zdrowego rozsądku, by nie napawać się nią pośród krzyku ofiar. Co by nie powiedzieć – Tywin jest naprawdę sprawnym politykiem. Ale nawet on popełnia błędy, ulegając tak jak inni swoim niskim, prymitywnym wręcz słabostkom, co niedługo zemści się zarówno na nim, jak i na jego rodzie.

7

0