Minecraft: Film (2025)

Jakiś czas temu w Filmołazie narzekałem na pierwszy zwiastun filmowego “Minecrafta”, głównie z powodu dziwnego wyglądu świata, sugestii wciskania na siłę różnokolorowych ideologii i ogólnego rozminięcia się z oryginałem. Zapowiadało się na katastrofę, ale wiadomo było, że będę musiał zabrać syna do kina i obejrzeć to dzieło, w którego sukces jeszcze tydzień temu mało kto wierzył. Sprzedaż biletów w przedsprzedaży nie powalała, o filmie nie było szczególnie głośno. Tymczasem przyszedł weekend i “Minecraft” rozbił bank, z miejsca stając się pretendentem do największego hitu roku. Oczywiście żaden poważny krytyk nie traktuje tego filmu serio, oceny zbiera marne i dla wielu jest kolejnym przykładem na upadek przemysłu filmowego. Na szczęście ja nie jestem ani krytykiem, ani tym bardziej poważnym.

Fabuła “Minecrafta” mocno przypomina „Jumanji” skrzyżowane z recenzowanym kilka dni temu “Warcraftem”. Niejaki Steve (grany przez Jacka Blacka) przypadkowo odkrywa portal do świata złożonego z sześcianów, do którego ucieka przed nudą dnia codziennego. Tam, jak każdy kto grał w grę, może realizować się jako wielki budowniczy, wydobywając surowce z bloków i zamieniając je we wspaniałe budowle. Kiedy jednak (znowu przypadkowo) odkrywa kolejny portal, tym razem do paskudnej krainy Nether, sprawy się komplikują. Aby zażegnać widmu inwazji złowrogich świniaków, Steve zostaje uwięziony w Netherze, a kryształ zamykający portal powierza swojemu psiemu towarzyszowi, który chowa go w naszym świecie. Nie mija wiele czasu, a kryształ znajduje pewien młody chłopak i wraz z gromadką znajomych ruszają na pełną niebezpieczeństw przygodę.

Nie ma co się oszukiwać – historia w “Minecraft: Film” jest pretekstowa i sztampowa do bólu. Idziemy razem z bohaterami od punktu A do B i dalej, uganiając się za McGuffinem i odhaczając kolejne punkty z programu obowiązkowego dla każdego fana gierczanego pierwowzoru. Warto przy tym wspomnieć, że dotyczy to nie tylko standardowego “Minecrafta”, ale także spinoffu z podtytułem “Legends”, bo to chyba z niego pochodzi całe piglinowe zagrożenie. Tak przynajmniej twierdzi mój syn, a ja mu wierzę. W gry grałem niewiele, ale od dawna odgrażam się, że jeszcze do nich wrócę, bo lubię survivale połączone z budowaniem. Mam jako-takie pojęcie o świecie i mechanikach z gry, więc trochę denerwowały mnie nadmierne ekspozycje, zwłaszcza te wypowiadane spoza kadru przez Steve’a. Na pewno nie wyłapałem też wielu nawiązań i smaczków, które sprawiały, że dziecięca widownia na sali chichrała się przez pół seansu. O dziwo jednak, chociaż sama historia niezbyt mnie porwała, to muszę przyznać, że całkiem nieźle się bawiłem przez te półtorej godziny.

“Minecraft” jest bowiem naprawdę przyzwoitym filmem familijnym i piszę to z pełną odpowiedzialnością. Owszem, głównym targetem jest młodsza widownia zafascynowana grą. Owszem, całość spełnia wymagania korporacyjnych tabelek z Excela, ale jednocześnie naprawdę jest się z czego pośmiać w czasie seansu. Oglądałem niedawno “Super Mario Bros. Film” i momentami myślałem, że mózg wypłynie mi uszami z powodu nadmiaru wrażeń i pstrokacizny na ekranie. W porównaniu do tamtego filmu, “Minecraft” jest zaskakująco spokojny i do ogarnięcia umysłem czterdziestolatka. A do tego mocno wariacki humor sprawia, że niedostatki w pozostałych kategoriach są jakoś tam rekompensowane. Oczywiście nie jest to bajka na poziomie “Lego Przygoda” albo “Spider-Man Uniwersum”. To zupełnie inna estetyka, inny typ rozrywki, o rząd wielkości mniej wysublimowany i dopracowany. ALE jednocześnie zupełnie nie zgodzę się, że to bezmyślny i bezduszny skok na kasę. Jeśli ktoś rzuca mi przed nos kolejne nawiązania i easter eggi, ale robi to w miarę sensownie i często zabawnie, to jestem w stanie przymknąć oko na takie rozwiązanie.

Film Jareda Hessa nie próbuje niczego udawać. Jest prostą historyjką dla dzieci, które chcą zobaczyć na ekranie to, co na monitorach, tylko w innej formie. Przy okazji wzięto pod uwagę, że na sali kinowej będą prawdopodobnie opiekunowie wspomnianych szczylnikutników i dla nich też zarezerwowano kilka żartów i smaczków. No bo jak inaczej traktować cały wątek pewnej pani, granej przez Jennifer Coolidge (mama Stifflera z “American Pie”), która próbuje poderwać Villagera potrąconego autem? Albo w ogóle całą postać Garretta, granego przez Jasona Mamoę? To były mistrz automatowych gier, ubierający się na różowo i walczący z kryzysem wieku średniego. Pozer, kryptogej i życiowy przegryw, który otrzymuje swoje pięć minut (i robi męską kanapkę z Jackiem Blackiem – gwarantuję, że zapamiętacie ten motyw…). Ten film był robiony z dużą świadomością, a autoironia jest w nim mocna. I ja to szanuję.

Skoro wspomniałem o bohaterach, to muszę też trochę ponarzekać. “Minecraft” cierpi nieco z powodu braku centralnej postaci. Mamy Steve’a, który według mnie jest kompletnie nietrafionym wyborem castingowym. Jack Black nie jest dobrym aktorem, dzieci i tak go nie kojarzą, więc jego wybór był trochę bez sensu. Z drugiej strony to bardzo wyluzowany gość, więc jakoś tam się odnalazł i świetnie dogadał z Mamoą. Ten z kolei został wybrany idealnie. Garett jest przegięty pod każdym względem i taki właśnie miał być. Robi to, co Black tak świetnie uchwycił w “Jumanji: Przygoda w dżungli” – robi z siebie wariata, ale jest przy tym całkiem zabawny. Trzecim głównym bohaterem jest Henry, dzieciak, który ma iść w ślady Steve’a, ale jest chyba tylko po to, żeby małoletnia publika miała się z kim utożsamiać. No i trzeba było wypełnić parytety, więc do kompletu dokooptowano dwie panie (w tym jedną o ciemniejszej karnacji i mocno ciałopozytywną), żeby nikt nie czuł się wykluczony. Obie są kompletnie zbędne i nie mają absolutnie nic do zagrania. Cała reszta wykreowana jest w pamięci komputerów, w tym główny czarny charakter – Małgosia. W oryginale była Malgosha, po naszemu jest Małgosia i jest to tłumaczenie na miarę dubbingu “Asterix: Misja Kleopatra” – genialne. Zastanawia mnie tylko, czemu ona jest tak podobna do Guldana z “Warcrafta” i też próbuje przeprowadzić inwazję przez międzywymiarowy portal…

Idąc na “Minecraft: Film” do kina, spodziewałem się najgorszego. Miałem w głowie paskudne, prostackie egranizacje, które za nic mają materiał źródłowy i do tego traktują widza jak idiotę, a raczej jak bankomat. Tymczasem jest to film zaskakująco przyjemny w odbiorze i zrobiony z dużą samoświadomością. Nie znajdziecie w nim ani ciekawej fabuły, ani oryginalnych rozwiązań, a jednak jakimś dziwnym trafem da się to oglądać bez bólu zębów. Dzieciaki na sali piały z zachwytu, reakcja nastoletniego fana “Minecrafta” też była pozytywna. A dla starych pryków jest w filmie tyle głupkowatego humoru, że też jest szansa nie usnąć z nudów i nawet nieźle się bawić. Jeśli nie macie dzieci i chcielibyście obejrzeć “Minecrafta” “na poważnie”, to spokojnie odejmijcie od oceny dwa oczka. Patrząc całkiem obiektywnie to nie jest dobry film. Jeśli jednak zmienić optykę i przymknąć oko na pewne niedociągnięcia, półtorej godziny mija całkiem szybko i da się to obejrzeć bez chęci popełnienia seppuku.

9

0