Pułapka (2024)

Trailer zdradza wszystko

M. Night Shyamalan, mistrz suspensu, prezentuje widzom swój najnowszy film „Pułapka” z Joshem Hartnettem w roli głównej. Pierwszy trailer filmu trzymał w napięciu: o co chodzi? Co właściwie będzie się działo? Drugi jednak zdradza wszystko. Główny bohater, który przychodzi z córką na koncert, okazuje się seryjnym zabójcą o mało oryginalnym pseudonimie Rzeźnik.

Skoro to już wiemy, reżyser powinien nas zaskoczyć czymś innym, prawda? Otóż nie. W tym filmie od początku do końca podążamy prostą linią do celu. Cooper jest Rzeźnikiem — nic więcej, nic mniej. O tym właśnie jest film. Zero zwrotów akcji, zero tajemnic, zero zaskoczeń. Tylko słaby pomysł i jeszcze słabsze wykonanie.

Zbrodnia w cieniu muzyki pop

Ile fatalnych rozwiązań scenariuszowych można zmieścić w jednej produkcji? Po pierwsze, kto wpadł na pomysł tych zbliżeń kamery na twarz Hartnetta, który groteskowo się uśmiecha? Kto wymyślił postać matki koleżanki z klasy córki Coopera? Kto uznał, że Cooper, zgodnie z zasadą „najciemniej pod latarnią”, może przysłuchiwać się naradzie antyterrorystów z niewiarygodnie bliskiej odległości?

Nic tu nie jest ciekawe. Główny bohater jest tak groteskowy, jak to tylko możliwe, a jego relacja z córką jest równie nienaturalna. Jest w tym filmie scena, w której Cooper mówi do niej: „Chodź, wskoczymy pod scenę, zobaczymy, co tam jest”. Wygląda to, jakby podejrzany typ zapraszał dziecko do piwnicy, żeby pokazać jej kotki, i bardzo na to nalegał.

Pierwsi naiwni

Na potrzeby filmu Shyamalan zrobił z ludzi wokół Coopera kompletnych idiotów. Niby wszyscy wszystko obserwują, a nie widzą, jak popycha dziewczynę ze schodów? Niczego nie podejrzewają, gdy widzą go na dachu? A to, jakiego Cooper przez cały czas ma farta, jest jednym wielkim nieporozumieniem.

Tak samo jak postać starej profilerki — to niezamierzona (mam nadzieję) komedia. Siwowłosa babuszka kręci się obok policjantów i nawet wydaje im rozkazy. Nie, nie i jeszcze raz nie. Protestuję przeciwko takim filmom, przeciwko obrażaniu inteligencji widza i celowemu ogłupianiu ludzi.

Jak można było napisać scenę, w której Cooper podchodzi do gościa na widowni (zupełnym przypadkiem będącego kimś ważnym z rodziny gwiazdy dającej koncert) i opowiada mu historię o swojej chorej córce? Dziwnym trafem ten gość niczego nie weryfikuje, nie pyta dziewczynki o żadne szczegóły, tylko zabiera ją na backstage.

Zaangażowana gwiazda

Sama gwiazda też nie jest zbyt autentyczna. Dodatkowo bardzo zależy jej na złapaniu przestępcy. To, co zaczyna się dziać po opuszczeniu stadionu, przechodzi ludzkie pojęcie. Najpierw scena w łazience z transmisją na mediach społecznościowych, która ratuje życie przetrzymywanego mężczyzny, a później błyskawiczne zmiany ubrań mistrza Coopera. Na tym etapie przestałem się już zastanawiać, czy coś tu w ogóle ma sens. Filmowcy atakują wszystkim, co im wpadło w ręce, a widz jest już wystarczająco zmiękczony i musi łykać kolejne głupoty jak pelikan.

Zostało jeszcze około 10 minut filmu, a ja czekam na jakiś zwrot akcji. Może żona jest w to zamieszana? Może Rzeźnik ma wspólników, albo to jednak nie o niego chodzi? Cokolwiek! Jakieś ciekawe rozwiązanie, które sprawiłoby, że ten film można by zapamiętać. Otóż nie, nie dzieje się nic. Poza tym, że Coopera nie są w stanie powalić silni policjanci, a dopiero interwencja naszej kochanej staruszki doprowadza do jego unieszkodliwienia.

Wszyscy jesteśmy… idiotami?

Na koniec, podczas finału, policjanci znów pokazują, jakimi są kretynami, pozwalając Cooperowi ot tak po prostu podejść do przewróconego dziecięcego rowerka. Nie pytajcie, jak zdołał niepostrzeżenie zrobić to, co zrobił. Tak jest w scenariuszu i tak ma być.

Ostatnia scena niby ma być efektem „wow”. Nie jest. Totalnie mnie to już nie obchodziło. Tak wielu głupot na ekranie nie widziałem od bardzo dawna. Oczywiście, przyjmuję możliwość, że nie dostrzegam jakichś niuansów, że ten film czymś się broni. Jeśli tak jest, chciałbym wiedzieć, czym, i czy wy wybaczacie te absolutnie niedorzeczne sceny, które prowadzą do tego, że Cooper może w nieskończoność uciekać przed wymiarem sprawiedliwości.

Coś okropnego. Oczy krwawią, czas zmarnowany. Po co takie filmy powstają? Kto uznaje je za coś godnego dystrybucji? To obraza ludzkości jako takiej. Na niemal każdym etapie tego filmu można zadać pytanie: „A dlaczego tak się stało?” A odpowiedź zawsze jest taka sama: „Nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz.”

2

2