Pierścienie władzy (sezon 2) odcinki 5 i 6 [SPOILERY]

Odcinek 5: Kamienne Pałace

Pamiętacie początek „Dwóch Wież”? Spojrzenie na góry i powolny przejazd kamery. Tam szczyty były ośnieżone, tutaj nie, więc nie ma mowy o naśladowaniu trylogii Jacksona. Mając ten stały element serialu z głowy, możemy skupić się na omówieniu tego, co jeszcze zgotowali nam twórcy w tym odcinku.

Niestety pewnych kwestii nie da się już naprawić. Skoro scenarzyści wpadli na ten durny pomysł ze światłem w krasnoludzkiej kopalni, to trzeba to ciągnąć i się uśmiechać. Durin przy pomocy pierścienia otrzymanego od duetu Sauron/Celebrimbor ratuje swoje królestwo. Mówi, gdzie kopać, by przebić się przez ścianę góry. Nie będę pastwił się nad tym wątkiem, choć uważam tekst, że inni są uzależnieni od słońca, a krasnoludy to słońce sami sobie sprowadzają za totalnie głupi. Na tę rasę nie ma pomysłu, trudno. Jest jednak coś dla Tolkienowskich purystów: dlaczego wszystkie pierścienie dostał jeden król? Dlaczego jeden Durin ma decydować, kto pierścienie dostanie?

O krasnoludach wiemy bardzo mało. Niby było siedem plemion i siedmiu Ojców, ale imię znamy tylko jednego. Nie zmienia to faktu, że ciężko doszukać się logiki w sposobie, w jaki serial przedstawia tę sprawę.

Na osłodę mamy za to Drzwi Durina, legendarne wejście do Morii. Ktoś mnie pewnie poprawi, ale czy nie powinna to być na pozór zwykła skała, która dopiero pod wpływem księżyca odkrywa swoje piękno? Celebrimbor o tym właśnie wspomina, ale znaki widać normalnie w zwyczajnie oświetlonej sali. Może to czepialstwo i nie dało się pokazać tego inaczej. W każdym razie cieszę się, że ten „artefakt” się nam tutaj pojawił.

Ach ci ludzie. Ciągłe z nimi problemy

Podczas kolejnej dobrze napisanej i dobrze zagranej rozmowy Saurona z Celebrimborem (jednej z wielu w tym sezonie) ten pierwszy jak zwykle pięknie manipuluje prawdą, twierdząc, że pierścienie są potrzebne między innymi Númenorejczykom (jest pewien kandydat, któremu taki pierścień bardzo się pewnie marzy). Mamy klasyczne stwierdzenia, że ludzie są słabi, ułomni, skłonni do złych uczynków, łatwi do zdeprawowania. To wszystko prawda, ale Sauron w tym momencie używa argumentum ad bohaterum wymieniając: Eärendila (ojciec Elronda), Tuora oraz Berena, syna Barahira. Szkoda tylko, że pierwszy z wymienionych był pół-elfem, a czyny pozostałych dwóch powodowane były miłością do elfickich kobiet. Na Celebrimborze ta wyliczanka robi jednak wrażenie. Jeszcze nie wystarczająco duże, ale ulubionym przysłowiem Saurona jest stwierdzenie, że kropla drąży skałę. On ma czas, jemu nigdzie się nie śpieszy.

A skoro zahaczyliśmy już o wątek Númenoru, to co tam słychać w królestwie na wyspie? Rośnie nienawiść ludzi do elfów. Córka Elendila jątrzy, a Farmazon jako król postanawia zwierzyć się swojemu synowi, że w zasadzie to nim gardzi, a matka przewidziała jego marny koniec. Sam syn Farmazona nie jest postacią stworzoną przez Tolkiena, więc twórcy mogą z nim zrobić właściwie co chcą. Póki co wszystko wskazuje na to, że może stać się jednym z „Czarnych Numenoryjczyków” – ja widziałbym go jako „Głos Saurona”, ale może też zostać jednym z Nazgûli (być może nawet tym najpotężniejszym).

Zostając jeszcze przy dodawaniu własnych postaci bądź usuwaniu tych stworzonych od Tolkiena, zastanawiam się nad kwestią Anáriona – drugiego syna Elendila. Czy przypadkiem twórcy nie wpadną na pomysł, że to dziecko Elendil będzie miał z Tar-Míriel, czyli swoją królową?

Przy okazji kolejnych wydarzeń zdałem sobie sprawę, jak nieuważnie oglądałem pierwszy sezon. Otóż czarnoskóry przyjaciel Isildura ze straży nazywa się Valandil. Identycznie jak późniejszy syn Isildura. Oczywiście przyszły król Arnoru i Gondoru może nazwać swojego syna po przyjacielu, nikt mu tego nie zabroni, ale to tylko dygresja. Scena degradacji Wiernych (ludzi, którzy popierają Elendila i Tar-Míriel) jest bardzo przyjemna i pełna ukrytego napięcia między Elendilem a Kemenem (synem Farmazona). Tutaj naprawdę czuć fajną negatywną chemię. Szkoda tylko, że wszystko psuje córka Elendila, która najpierw ze słodkim uśmieszkiem upokarza swojego ojca, by po chwili ślinić się do Valandila i obiecywać mu pozostanie na stanowisku, bo to jeden z jej najstarszych przyjaciół.

Chwila dla elfów i krasnoludzkie show

Gil-galad jest zatroskany i nie wie czy wysyłać swoje siły do Mordoru. Nie wie, czy może zaufać pierścieniowi, który pokazuje mu pewne wizje. Ten fragment chyba robiła całkiem inna ekipa, bo jest kompletnie oderwany, zwłaszcza wizualnie, od reszty sezonu. Do tego jeszcze te zupełnie już nieaktualne sceny ze śniętymi rybami w Odrze, albo z elfką, która pyskuje królowi. Czy Gil-galad w ogóle nie wzbudza szacunku w swoich poddanych? Albo czy jest ktoś, kto nie zaśmiał się podczas tej trzysekundowej sceny szaleńczego biegu Elronda. Jeśli tak, niech się zgłosi.

Disa i Durin przemierzają targ i dowiadują się, że król wprowadził nowe podatki. Nie wiem, w jakim świecie oni żyją, że nigdy nie dochodzą do nich żadne informacje. Powtórzę kolejny raz: wątek krasnoludzki jest skopany po całości i nic się w nim nie zgadza. Rzeczy, na które potrzeba setek lat tu dzieją się w okamgnieniu, podczas gdy na zewnątrz mijają ledwie godziny. Za to dowiadujemy się przypadkiem, że pod górą czai się Balrog i będzie on miał w tym sezonie coś do powiedzenia.

Wracamy do kwestii Pierścieni. Tolkien potraktował brodatych po macoszemu, ale jednak Siedem Pierścieni otrzymali oni na identycznych warunkach, a nie w taki sposób, że jeden uzurpator Durin przekazał je w swej łaskawości pozostałej szóstce i to jeszcze przez dziwacznych pośredników w zamian za haracz. Nie tak to powinno wyglądać.

Dodatkowo jeszcze okazuje się, że w kopalniach wydobywa się nie rudę złota, a już gotowe wytworzone przedmioty, na przykład złote talerze i kielichy. Uproszczenia na potrzeby telewizji są czasem bardzo irytujące.

Bardzo fajne są natomiast sceny u elfich kowali. To, jak bardzo Sauron nimi wszystkimi manipuluje, jest naprawdę świetnie poprowadzonym wątkiem. Wykorzystuje to, że Mirdania jest nim totalnie zauroczona i manipuluje prawdą, mówiąc tylko to, co przybliży go do celu jego działań.

Jak się chce, to nagle można?

Jak to jest, że niektóre postacie mogą przemieszczać się między krainami niezwykle szybko, a innym zajmuje to niemal cały sezon? Przykro mi to mówić, ale niektóre rozwiązania przywodzą mi na myśl dwa ostatnie sezony GoT. Armie przemieszczają się po świecie niepostrzeżenie, są notorycznie przeoczane, nie ma żadnych zwiadowców, ani obserwatorów. To zwyczajne partactwo ze strony scenarzystów. W ciągu kilku odcinków krasnoludy z Khazad-dûm odwiedzają Eregion co najmniej pięć lub sześć razy, tymczasem nie może tam dotrzeć żaden elf z Lindonu ani innych elfickich krain. To pokłosie decyzji podjętych w pierwszym sezonie i niewiele da się z tym już zrobić. Można natomiast cieszyć się nowymi wątkami, ot choćby wojną między ludźmi króla a Wiernymi.

Sceny w „świątyni” Wiernych są bardzo emocjonujące, pełne niewielkich, ale jednak, zwrotów akcji. Dodatkowo konczą się w naprawdę zaskakujący sposób. Najpierw jest scena, która od razu skojarzyła mi się z tym, jak Sméagol w „Powrocie Króla” dusi swojego brata.

A potem Kemen zabija Valandila. Już wcześniej między panami iskrzyło, dodatkowo w grę wchodziła jeszcze miłość do córki Elendila. To się zwyczajnie musiało tak skończyć, ale cios w plecy? Szkoda tylko, że z perspektywy czasu nie będzie to miało znaczenia (ale o tym później).

Elrond dobiega do swojego pana, a Celebrimbor kolejny raz daje się zmanipulować. Elf urasta do miana całkiem dobrze napisanej postaci. Aż chce się to oglądać, wątek zupełnie nie nyży, wręcz przeciwnie – jest płynnie i z polotem. Brawo Amazon.

Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, dlaczego ten odcinek, mimo mniejszych i większych zgrzytów, tak przypadł mi do gustu. Nie było w nim Galadrieli.

Niestety musiała pojawić się na sam koniec. Armia orków niezauważona dotarła pod mury Eregionu. Twórcy wciąż nie rozumieją, że kraina to coś więcej niż miasto. Założę się, że dla nich Gondor to tylko Minas Tirith. Widokiem Galadrieli trzymającej Adara na muszce można ten naprawdę dobry odcinek zakończyć. A nie, jest jeszcze zadowolony z siebie Sauron. Teraz mogą wjechać napisy.

Odcinek bardzo przyjemny, najlepszy ze wszystkich dotychczasowych. Minął szybko i bezboleśnie. choć oczywiście nie jest pozbawiony wad. Zwyczajnie da się go bez bólu obejrzeć, a to już naprawdę dużo na tle pozostałych.

Odcinek 6: Gdzie on jest?

Twórcy zapowiadali, że bitwa o Eregion będzie rozciągnięta aż na trzy odcinki, więc chyba powinniśmy od początku oczekiwać akcji. Tymczasem widzimy trójkę orków dezerterów. Mam wrażenie, że orkowie w tym serialu są zbyt ludzcy i mają zbyt dobrze rozwiniętą wolną wolę, a przede wszystkim razi mnie, że normalnie chodzą sobie w blasku słońca. To zupełne wypaczenie idei stojącej za kreacją tego ludu. Choć twórcy twierdzą przecież, że to nie orkowie a Urukowie, więc może to licentia poetica? Na chwilę pojawia się Arondir, który w efektowny sposób radzi sobie z trzema orkami. Podnosi też mapę, na której widać Eregion i właściwie kończy na ten moment swój artystyczny występ.

Celebrimbor popada w coraz większy obłęd, ale Sauron nadal z wprawą uderza we właściwe struny, bo elf-kowal jest osobą bardzo ambitną i wydaje się też, że odrobinę pyszną. Majar wykorzystuje jego słabości, podsyca w nim chęć zostania największym mistrzem w swoim fachu. Przemyślany i bardzo dobrze prowadzony wątek. Wiem, powtarzam się, ale jak coś jest godne pochwały, to nie powinno się przepuszczać okazji, by to robić.

Niestety jest też za co ganić. Otóż Sauron zaczyna Celebrimbora izolować, co samo w sobie nie jest problemem, ale dlaczego u licha elfowie nie wiedzą o niczym, co się dzieje poza murami miasta? Gdzie się podziali zwiadowcy, jakieś patrole, gdzie jest straż graniczna, albo posterunki? Na potrzeby serialu z tego wszystkiego zrezygnowano. Takim ślepcom rzeczywiście łatwo jest wmówić, że są bezpieczni.

Więcej Galadrieli, mniej sensu

Niestety nasza lady powraca, jako więzień/nie więzień Adara. Sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie – raz ją Adar uwalnia, innym razem znów zakuwa w kajdany. Gdzieś w Internecie znalazłem porównania tej ich relacji do 50 twarzy Greya, co mnie nawet ubawiło. Tak czy inaczej okazuje się, że Korona Morgotha wraz z jednym Pierścieniem Elfów może na zawsze zgładzić Saurona. Ma to sens? Według mnie nie ma. Rozmowa Uruka z Galadrielą jest mdła. Niestety to dopiero połowa ich konwersacji, więc do tego wątku jeszcze będziemy wracać.

Proces Elendila, choć mocno sztampowy i wtórny, wydaje się być mimo wszystko znośny, głównie dzięki aktorowi odgrywającemu rolę dowódcy Wiernych. Wspominałem już, że Elendill to naprawdę dobry castingowy wybór i jedna z niewielu postaci, która jak dotąd całkowicie się broni.  Niestety twórcy postanowili i ten wątek zepsuć swoimi kretyńskimi pomysłami. Chłop od Farmazona wyciąga bowiem starą księgę i powołuje się na próbę Valarów (what?). Przecież ludzie króla to ci, co się Valarom nie kłaniają. Do tej próby niestety wrócimy jeszcze w tym odcinku.

Nori ucina sobie niezobowiązującą rozmowę z przywódczynią czarnych hobbitów, a Poppy gada z tym żenującym „Nikim”, po czym zaczynają się całować. Fajnie. Epizod zupełnie nijaki, równie dobrze mogłyby w tym momencie pojawić się krótkie reklamy.

Przechodzimy tymczasem do wątku Gandalfa i Bombadila. Tu jest naprawdę grubo… Na początek nie wiadomo skąd wyjęty tekst o Tajemnym Ogniu. Coś wam to mówi? Istari byli sługami tajemnego ognia – Gandalf mówił o tym na moście w Khazad-dûm, kiedy stał naprzeciwko Balroga: „Jestem sługą Tajemnego Ognia, władcą Płomienia Anoru. Ciemny ogień nie pomoże ci! Płomień Udûn! Wracaj do Cienia.”

Jeżeli nawiązań do trylogii było do tej pory za mało, to jeszcze Bombadil rzuca identycznym tekstem, jak ten, który Gandalf mówi w Morii do Froda. O tym, że wielu żyje, a nie powinno i na odwrót. Na koniec Tom pokazuje Gandalfowi dolinę suchych drzew i każe mu szukać różdżki, bo czarny czarodziej już swoją ma.

Sauron odwiedza jeszcze Morię, czyli szlaki są przejezdne. Prosi o mithril proponując w zamian drewno (okazja życia). Król Durin odmawia. Syn myśli, że ojciec wreszcie przejrzał na oczy, ale ten jest zwyczajnie jeszcze bardziej chciwy. Dodatkowo dzięki pierścieniowi dysponuje mocą porównywalną z kamieniem nieskończoności. Kiedy syn do niego podchodzi, ten jednym ciosem odrzuca go w tył na wiele metrów.

Próba otchłani, czyli tragedii ciąg dalszy

Elendil siedzi w więzieniu i czeka na niesławną próbę otchłani. Odwiedza go córka, która już nie mam pojęcia po czyjej stoi stronie. Czasem wydaje mi się, że jest sztuczna i zakłamana, a jej łzy mają wymusić na ojcu posłuszeństwo, jednak po chwili okazuje się, że los staruszka chyba jednak leży jej na sercu. Scenarzyści strasznie to zagmatwali i nie mam pojęcia, dokąd ten wątek zmierza. Córka pogodzi się z ojcem, czy będzie przeciwko niemu spiskować?

U osadzonego zjawia się także Tar-Míriel. Z tego będzie dziecko, mówię wam. Po krótkiej, wyciskającej łzy rozmowie, wracamy na kontynent, do Morii, gdzie Disa chce za wszelką cenę przeszkodzić w dokopaniu się do Balroga. Scena z nietoperzami, zakończona tym idiotycznym „będziemy gotowi” jest absolutnie tragiczna. Dwoje zapalczywców – Disa i Durin – jako obrońcy całego królestwa. Mogę się mylić, ale takie kopalnie to chyba nie jeden szyb, a dziesiątki, a nawet setki podobnych. Może to tylko metafora czegoś większego, ale raczej tylko kolejny przejaw karykaturalnie małej skali tego serialu.

Wracamy do Númenoru. Ludzie króla będą przywoływać potwora. Wielkie bydle ma przyjść i osądzić o winie podejrzanego. Tylko geniusz mógł wpaść na ten pomysł. Na pewno Valarowie tak właśnie pokazywali Númenorejczykom swoją wolę. Zamiast Elendila zgłasza się Míriel. Farmazon tego nie chce, ale jego nowy wafel twierdzi, że takie jest prawo. Prawo Valarów przypominam, a to są Ludzie Króla, którzy Valarów mają gdzieś i chcą to udowodnić. Twórcy wpadli we własną pułapkę. Na domiar złego znów mamy problem ze skalą. Na protest przyszło pięćdziesiąt osób, które zachowują się jak wyjęte ze skeczu Monty Pythona. Najpierw skandują, żeby zabić Elendila, później żeby Tar-Míriel nie szła, później, że jest winna, a jeszcze później, ze jednak nie. W zależności od tego, jak zawieje wiatr.

Sama próba otchłani to najczystszej wody komedia. Stwór przypłynął, wciągnął kobietę w głębinę, przypatrzył się jej i wyrzucił z powrotem na brzeg. Piękne i kompletnie potrzebne. Cała dramaturgia konfliktu między Wiernymi a Ludźmi Króla została w tym odcinku zaprzepaszczona. Trzeba ją budować od początku, ale mam wrażenie, że to już się nie uda.

Dobrzy Urukowie, imperialistyczne elfy

Tak właśnie sprawę widzi Adar: oni idą na Eregion uwolnić Śródziemie od Saurona, ale także zgładzić omotane przez niego elfy. Wedle jego retoryki, elfowie sprzymierzyli się z Majarem, żeby zaatakować jego dzieci (uruków). Podczas rozmowy dowiadujemy się także, że Galadriela otrzymała od Saurona armię, której zawsze pragnęła. Ciężko się tego słucha. Dlaczego nie mogło to być proste: po jednej stronie elfy, po drugiej orkowie, a między nimi naparzanka? Tak jakby ktoś na siłę próbował widzom wpychać filozofię. Żeby zamiast oglądać bezmyślną walkę dobra ze złem, musieli zagłębiać się w psychologiczne meandry i zastanawiać się, kto jest tak naprawdę dobry, a kto zły.

Jest wątek, który ratuje ten odcinek. Nieoceniony w drugim sezonie Celebrimbor przychodzi nam z pomocą. Jego obłęd jest wręcz namacalny, ale wynika on cały czas z charakteru elfa. Sauron jeszcze nie musi używać swoich nadprzyrodzonych mocy, by nagiąć go do swej woli. Dopiero w kulminacyjnym momencie musi go odrobinkę oszukać, bo zwyczajnie zabrakło mu trochę czasu.

Celebrimbor bowiem chce wyjść z wieży i zobaczyć, co dzieje się na zewnątrz. Sauron nie może do tego dopuścić, dlatego pierwszy raz stwarza iluzję – wizję idealnego Eregionu oraz zadowolonych z życia elfów, którzy cieszą się słońcem i bawią się do akompaniamentu szumu wiatru. Przy okazji jeszcze Sauron kolejny raz wjeżdża Celebrimborowi na ambicję. Obiecuje mu, że kowal stworzy dzieło wspanialsze niż Silmarile. Scena mocna, bardzo fajnie przemyślana i doskonale zagrana. Nie wiem, kto jest odpowiedzialny za ten konkretny wątek, ale powinien dostać więcej obowiązków i mieć większy wpływ na resztę historii.

Kończymy ten odcinek widokiem pocisków wystrzelonych z trebuszy w stronę Eregionu. Walka miała być rozciągnięta na trzy odcinki i rzeczywiście tak będzie. W końcu rozpoczęła się już w tym odcinku, więc jeden można odhaczyć.

Ten odcinek nie jest zły, ale ma bardzo, bardzo dużo złych wątków. No i zważywszy na to, że twórcy obiecywali rozpoczęcie już teraz akcji z prawdziwego zdarzenia, nie można ocenić go zbyt wysoko. Czas ucieka, a scenarzyści marnują go na absurdalnego potwora z otchłani, który zupełnie nic nie wnosi do całej historii.