Pomylone Analizy: Ród Smoka, sezon 2, odcinek 6 – „Prostaczkowie” [SPOILERY]

Na początek – update gobelinu! Ktoś dodziergał scenkę przedstawiającą Gawronie Gniazdo i upadłe smoki. A skoro mamy to za sobą, to bierzemy się za omówienie właściwego odcinka. Ale ostrzegam, że poniżej i w komentarzach znajdują się spoilery z serialu Ród Smoka oraz z Ognia i krwi George’a R.R. Martina!

Aemond rządzi, Aemond radzi, Aemond prawdopodobnie cię zdradzi

W stronę Złotego Zęba zmierza armia prowadzona przez Jasona Lannistera. Ale na pole bitwy się nie spieszą. Lord Lefford deklaruje chęć dołączenia swych hufców, ale Lannister woli skorzystać z zamku jak z wyszynku. Nakazuje wysłanie kruka z wiadomością, że wojska ruszą dalej, gdy przybędzie książę Aemond ze wsparciem powietrznym. Lwy, które zabrał ze sobą, go nie zapewnią.

Aemond nie bardzo lubi, gdy ktoś go instruuje co ma zrobić. Odsyła zatem pogróżki. Ale ma też swoje pomysły. Aemond nakazuje Tylandowi Lannisterowi nawiązanie kontaktów z Triarchią w celu przełamania blokady Gardzieli. Ech, pomysł dobry, ale w tym sezonie się raczej nie wyrobią, więc bitwy będą niechronologiczne i nielogiczne. Małej Radzie pomysł nie przypada do gustu. Nie ufają Triarchii, uważają ich za piratów. Ale Aemond sądzi, że to konieczność, bo Triarchia przybędzie szybciej niż floty Lannisterów i Hightowerów. W książkach pomysł sprowadzenia Triarchii należał do Otto Hightowera, a zabiegi w tym celu zostały poczynione jeszcze gdy ojciec Alicent był Namiestnikiem.

Na Małej Radzie pada też wzmianka o Czerwonym Krakenie, czyli Daltonie Greyjoyu. Sugestia, żeby ożenić go z Alicent i w ten sposób pozyskać Żelaznych Ludzi, zostaje odrzucona. Widać królowa wdowa nie lubi nastolatków. Aemond wydaje Cristonowi Cole’owi rozkaz wymarszu na Harrenhal. Ma dotrzeć tam w tym samym czasie co Lannisterowie. Aemond też się pojawi.

Po zakończeniu spotkania Aemond zatrzymuje matkę i bez zbędnych ceregieli zwalnia ją, czyniąc Małą Radę jeszcze mniejszą. Alicent próbuje przemówić do syna, dotyka jego twarzy i blizny. Ale Aemond jest już mentalnie w zupełnie innym miejscu. Matczyna czułość już do niego nie przemówi.

Jak wytresować smoka?

Na Smoczej Skale rada Rhaenyry, uzupełniona o nowego Namiestnika – Corlysa Velaryona – obraduje. Rhaenyra wzywa Ser Steffona Darklyna, dowódcę swojej Królewskiej Gwardii. Najwyraźniej uznając, że umarło wciąż zbyt mało Darklynów, proponuje mu, by został smoczym jeźdźcem. Twierdzi, że jego praprababka była Targaryeńską księżniczką imieniem Aeriana. Lord Celtigar marudzi.

I tu należy nam się mały komentarz. Otóż o żadnej Aerianie nie ma w książkach mowy. I nie, żarty, że to matka wymyślonego przez Grę o Tron Maegora III są nie na miejscu. A ponieważ mowa o czterech pokoleniach wstecz, mamy też problem z określeniem, kiedy owa księżniczka miała rzekomo żyć. Może przyszła na świat w pierwszych latach panowania Jaehaerysa? Może za Aenysa albo Maegora? A może urodziła się przed Podbojem? Ta ostatnia opcja byłaby jakimś usprawiedliwieniem, bo stwierdzenie, że Aegon Zdobywca miał jakąś mało znaczącą kuzynkę n-tego stopnia, o której nie wspominają kroniki, byłbym w stanie przełknąć.

Natomiast można było to rozwiązać prościej. Rozumiem, że padł argument, iż szukamy ludzi z korzeniami valyriańskimi. OK, ale wystarczyło wspomnieć o bękartach. Albo o małżeństwach z Baratheonkami, Velaryonkami czy Celtigarkami. Po co mieszać w najważniejszym i najlepiej znanym drzewie genealogicznym? Dobrze, wróćmy już do samej sceny. Ser Steffon przyjmuje propozycję. Smoki to bogowie – stwierdza trochę obrazoburczo jak na rycerza Królewskiej Gwardii. Jest świadom niebezpieczeństwa, ale to dla niego zaszczyt.

Płonący brzytwy się chwyta

W Harrenhal Daemon znów ma koszmary. Przeżywa ponownie moment, w którym jego król Viserys (Paddy Considine wrócił!) uczynił Rhaenyrę swoją dziedziczką i zesłał brata do Doliny. Po przebudzeniu Daemon grozi bogom ducha winnemu Simonowi Strongowi. Podejrzewa, że został otruty, ale nawet przez moment nie przychodzi mu do głowy, że przez osobę, która podaje mu dziwne napitki. Cóż, chyba Książę Łotrzyk odchodzi od zmysłów już na tyle mocno, że nie kojarzy podstawowych faktów.

Daemon chce uciec z Harrenhal, ale po drodze spotyka Alys Rivers na dziedzińcu obok czardrzewa. Daemon wybucha gniewem, ale Alys nie daje się sprowokować i pozostaje swoją zagadkową, upiorną sobą. Strasznie dużo w tej rozmowie jakiejś sztuczności, ale wszystko ratuje fakt, że Alys w sposób oczywisty wie zbyt wiele o Daemonie, by założyć, że nie odgrywają tu swej roli jakieś czary. Przy okazji – Alys po przeczytaniu mojej zeszłotygodniowej teorii postanowiła przyjść z sową. Pod koniec konwersacji Daemon prosi o radę. Alys obiecuje, że w ciągu trzech dni wszystko się ułoży.

Wracamy na Smoczą Skałę. Strażnicy smoków zaczynają intonować jakieś benedyktyńsko-valyriańskie przyśpiewki i rzeczywiście wkrótce pojawia się Morski Dym. To ładna scena, pokazująca, że stopień kontroli nad smokami przy pomocy różnych valyriańskich sztuczek jest naprawdę niemały. Choć nadal niewystarczająco duży, patrząc z perspektywy Steffona Darklyna. Rycerz wydaje Morskiemu Dymowi komendę, smok wydaje się być posłuszny, ale nagle zmienia zdanie. Być może przypomniał sobie, że Laenor ciągle żyje? Któż to wie. Tak czy inaczej, Morski Dym nie pozwala się dosiąść, zamiast tego podpala zarówno śmiałka, jak i jednego z dozorców. Strażnik postanawia ugasić czymś ogień, ale pod ręką ma tylko sztylet, który robi to bardzo nieefektywnie.

Na Driftmarku, statek Corlysa Velaryona, którego naprawa ciągnęła się miesiącami, jest ukończony. Corlys prosi Alyna, by został pierwszym oficerem, ten niechętnie przystaje na propozycję.

Marudy

W gospodzie w Królewskiej Przystani, Ulf narzeka na skromny posiłek. Widocznie od tygodni nikt nie jadł niczego poza rybami. Kobieta przy sąsiednim stole narzeka, trochę zbyt głośno i wyraźnie, że zwykli ludzie głodują, podczas gdy rodzina królewska ucztuje na pieczonym mięsie. Rozsiewa też plotki o ekscesach Aemonda. Oczywiście ta kobieta to agentka Mysarii, odgrywająca swą rolę.

Na Smoczej Skale Bartimos Celtigar znowu marudzi. Rhaenyra zastanawia się jak zachować się po królewsku i uznaje, że powinna dać krnąbrnemu doradcy plaskacza. Słabo to wygląda, monarchowie tak zazwyczaj nie czynili, ale dla porządku należy stwierdzić, że od zwykłego plaskacza bardziej hańbiący jest chyba tylko plaskacz wymierzony przy pomocy ryby.

Potem królowa idzie pomachać mieczem, pojawia się też Mysaria, więc scena jest nudna.

Wracamy też na chwilę do Ulfa, który po miesiącu spożywania owoców morza, wraz z innymi prostaczkami ślini się na widok owiec wiezionych dla Vhagar. Słuchajcie, moglibyście je zjeść, ale wtedy smok musiałby zjeść was!

Larys informuje Aemonda, że lud Królewskiej Przystani robi się niespokojny. Blokada, połączona ze spekulacją, prowadzi do głodu. Książę Regent jest zdziwiony faktem, że odium blokady Rhaenyry Okrutnej spada na niego. Potwierdza też swoją determinację, by rozprawić się z Velaryonami na morzu. Ale to nie koniec. Strong sugeruje zmianę namiestnika. Aemond najpierw Starszego nad szeptaczami gasi, stwierdzając, że nie potrzebuje pochlebców. Następnie mówi, że istotnie potrzeba nowego namiestnika i że powierzy tę misję Larysowi. Po pauzie wystarczająco długiej, by Szpotawa Stopa mógł się wygłupić dziękując za nominację, oznajmia, że powierza mu misję sprowadzenia do Królewskiej Przystani nowego namiestnika – Otto Hightowera. Biedny Criston Cole, był w robocie przez miesiąc i już wylatuje. Może chociaż dostanie odprawę?

I znów słówko komentarza – oczywiście według Ognia i krwi Otto Hightower kolejny raz tej roboty nie dostał. Ale nie wiemy tak naprawdę, w którą stronę pójdzie serial. Jeśli będzie wierny książkom, no to istotnie Otto może łańcucha nie założyć. Ale możliwe jest też – jak sugerował Bluetiger – że serial pozwoli mu odegrać rolę Hoberta Hightowera. Zobaczymy.

Scena kończy się, gdy Wielki Maester Orwyle wpada z radosną nowiną. Król Aegon odzyskał przytomność. Aemond jakoś się nie cieszy. Ale postanawia odwiedzić swojego brata. Dopytuje rannego Aegona o to, co zapamiętał z feralnego dnia. Upewnia się, że brata nic nie rozprasza i może się skoncentrować na pytaniu i bólu, który zadaje mu Jednooki. Aegon odpowiada, że niczego nie pamięta, co w tym wypadku nie jest głupią fabularną kliszą, bo widz domyśla się, że król mówi to, co książę regent chce usłyszeć, żeby ocalić życie. Nadejście Orwyle’a przerywa tę braterską wymianę zdań.

Niedocenianie dzieciaki

W Dolinie Rhaena znajduje ślady Owcokrada. Niech to szlag, serialu! Czyli jednak wyciąłeś Nettles. Zbojkotuję ten wątek! No, ale na razie opowiem Wam co się dzieje w tym odcinku. W Orlim Gnieździe Rhaena siedzi sobie w komnacie z bawiącymi się ze smokami dziećmi, gdy lady Jeyne Arryn przybywa, by poinformować księżniczkę o wiadomości od księcia Reggio, który zgodził się udzielić schronienia dzieciom Rhaenyry w Pentos. Rhaena dopytuje o smoka, lady Arryn stwierdza, że jest dziki i przybywa do Doliny polować.

No to teraz nie mogę się powstrzymać od komentarza. Nie chodzi już nawet o oczywiste wycięcie Nettles. Ale tu jest błąd na błędzie. Smoki nie fruwały tak daleko w poszukiwaniu terenów łowieckich. Owcokrad mieszkał na Smoczej Skale. Na dodatek mamy problem ze Srebrnym Denysem, który ma być pierwszym człowiekiem próbującym dosiąść Owcokrada (acz zeżartym przez innego smoka). Wiemy, że rola ta jest obsadzona i że pojawi się właśnie na Smoczej Skale. Więc pewnie spróbuje dosiąść inną bestię. I już zupełnie na koniec – dlaczego do diaska Jeyne Arryn zachowuje się jak Lisa Tully?

OK, wróćmy na Driftmark. Alyn i jego brat Addam kłócą się o swój status jako dzieci Corlysa. Addam goli głowę, aby nikt nie widział jego platynowych włosów. Zakładam, że boi się oskarżeń o nepotyzm. A tymczasem Alyn chętnie przyjąłby trochę wsparcia (również finansowego, jak mniemam) od Węża Morskiego. Nawiasem mówiąc, strasznie wyszły te zmiany w charakterach obu braci. Alyna jeszcze można jakoś znieść, ale Addam jest fatalny. Z książkowego szalonego łobuziaka zrobił się nudziarz.

A skoro o nudziarzach mowa, to Rhaenyra rozmyśla sobie na murach Smoczej Skały. Dołącza do niej Jacaerys i stwierdza, że nie powinna zamęczać się losem Steffona Darklyna. Był świadom ryzyka. Rhaenyra jest niespokojna; chce walczyć i ma dość tego, że wszyscy traktują ją z wyższością. Jacaerys zauważa, że potrzebują Daemona. W tym momencie pojawia się Mysaria i oznajmia, że podarunek został wysłany.

Co to za podarunek? Żarełko, które Czarni wysłali na małych łódkach w stronę Królewskiej Przystani (zakładam, że korzystając z przypływu, choć z drugiej strony, to czy ci zbieracze ostryg nie powinni pracować przy odpływie?). Oczywiście dieta pudełkowa od Rhaenyry zostaje odnaleziona. Oj, będzie z tego afera.

Ludzie listów nie piszą

Tymczasem Alicent czuwa przy łóżku Aegona. Wielki Maester Orwyle mówi jej, że nie było wiadomości od Otto Hightowera, ale nie powinna się zbytnio martwić. Wojna może uniemożliwiać skuteczną komunikację, a ród Beesburych walczy z rodem Hightower – najwyraźniej potomkowie lorda Lymana Beesbury’ego mają jakieś pretensje. Orwyle mówi też, że Aegon, pod wpływem makowego mleka, przesypia 9 z każdych 10 godzin. To tak jak ja na wakacjach!

Na dziedzińcu Czerwonej Twierdzy Alicent nie wie do kogo zagadać – byłego kochanka czy brata. Wybiera Gwayne’a. Pyta go o swojego najmłodszego syna Daerona, który został wysłany do Starego Miasta, gdy był jeszcze mały. Pewnie cała ta rozmowa widzów serialu mocno zaskoczy. A wystarczyło poświęcić Daeronowi 30 sekund w pierwszym sezonie… Teraz Daeron ma szesnaście lat. Gwayne twierdzi, że jest zdeterminowany, bystry, utalentowany i – uwaga, bo to nowość wśród synów Alicent – dobry. To ostatnie słowo przykuwa jej uwagę, Gwayne stara się ją uspokoić, mówiąc, że jest dobrą matką, acz wychowywała dzieci w niewłaściwym miejscu.

Wpadamy jeszcze na chwilę do Helaeny. Królowa trzyma w małych klatkach jakieś robale (chyba świerszcze) i stwierdza, że jeden z nich przestał śpiewać. Zapowiedź smoków umierających w zamknięciu? Alicent zaprasza córkę na wycieczkę poza Czerwoną Twierdzę do Wielkiego Septu, aby mogły zapalić świece za Aegona i innych.

Anarchy in the Seven Kingdoms

Kowal Hugh kroczy ulicami, gdy otacza go tłum ludzi niosących jedzenie, które właśnie dostarczyła Rhaenyra. Wyrywa torbę z kapustą z rąk jakiegoś biedaka i zabiera ją dla siebie. Udaje się do domu, a podekscytowany tłum wszczyna zamieszki. Zamieszki, które, jak się okazuje, otaczają właśnie Wielki Sept. Gwardia Królewska próbuje eskortować Alicent i Helaenę do bezpiecznego miejsca, ale karoca jest znacznie oddalona. Alicent dostaje najbardziej upokarzające z plaskaczy – plaskacza rybnego. Matka i córka na chwilę się rozdzielają, a kiedy jeden z prostaczków chwyta królową wdowę, jej strażnik odrąbuje mu ramię. W końcu docierają do swojej karocy, nieco poobijani – choć strażnik, który bronił Alicent, zostaje otoczony przez tłum i zatłuczony. „Niech żyje królowa Rhaenyra!” – rozbrzmiewają okrzyki.

W Czerwonej Twierdzy lord Larys siedzi przy cierpiącym Aegonie. Nakazuje odstawić makowe mleko i uzmysławia królowi, że brat spróbuje go zabić. Aegon potrzebuje sojusznika. A Larys może tę rolę spełnić, zwłaszcza teraz, gdy został spławiony przez Aemonda.

I jeszcze raz (już ostatni) przenosimy się do Harrenhal. Daemon znowu ma wizję, tym razem pociesza Viserysa, gdy król płacze nad ciałem swojej ukochanej pierwszej żony Aemmy. Daemon budzi się, a Ser Simon Strong informuje go, że Grover Tully w końcu zmarł – mimo najlepszych wysiłków ich uzdrowicielki, Alys Strong. A to heca!

Na Driftmarku Addam łowi sobie rybki, gdy nagle Morski Dym postanawia napędzić wszystkim stracha. Skutecznie. Addam biegnie do lasu. Ale las nie jest wystarczająco gęsty. Smok dopada go, dochodzi do małego tête-à-tête, paszcza w paszczę.

A propos tête-à-tête… Na Smoczej Skale Mysaria kolejny już raz sprzedaje tekst w stylu: „Chcesz wiedzieć skąd mam te blizny?” Jokera. Nie żartuję, ona na serio opowiadała już wcześniej o swojej przeszłości i obie wersje się nie kleją. Bo daję głowę, że mówiła, iż gdy była dzieckiem, to już nią handlowano, i że z tego dzieciństwa nie pamięta już nic, nie kojarzy jak wygląda Yi Ti, itd… Teraz mamy wersję potworną acz odmienną, bo wiążącą się z wykorzystaniem seksualnym przez ojca i ciążą pochodzącą z kazirodztwa. Tylko że te wersje nie bardzo do siebie pasują. Jeśli okaże się, że to wszystko jakaś chytra gra, że Biały Robak mówi rozmówcy to, co ten chce usłyszeć, to będę naprawdę pod wrażeniem. A w międzyczasie możemy sobie obejrzeć romans Mysarii i Rhaenyry. Oczywiście znów będący pomysłem scenarzystów, w Ogniu i Krwi pojawiła się sugestia, że to Daemon sypiał ponownie z Mysarią, zresztą z przyzwoleniem królowej. Romantyczne chwile przerywa wiadomość, że Morski Dym znalazł jeźdźca. Rhaenyra, obawiając się, że może to być ktoś z Zielonych, szykuje się do boju. Koniec odcinka!

Krótki komentarz

Jako dotyczące wierności książkom tudzież wewnętrznej logice wydarzeń zgłaszałem na bieżąco w treści, to teraz pozwolę sobie na krótką refleksję. Otóż moim zdaniem Ród Smoka, przy wszystkich swych zaletach, cierpi od nadmiaru postaci drugoplanowych, które nie wnoszą wiele i nie są wybitnie sportretowane, ale których losy siłą rzeczy musimy śledzić. Nie postuluję wycinania ich z fabuły, ale naprawdę to już drugi odcinek, w którym liczyłem na trochę lepsze rozkładanie akcentów. I to głównie zarzut do Czarnych, bo wątek Rhaeny mnie denerwuje (przez prawdopodobne wycięcie Nettles), rozmowy Addama i Alyna nudzą, a ilekroć usta otwiera Mysaria to najzwyczajniej zasypiam. Może by tak trochę to skrócić? Zwłaszcza że Addam i Alyn naprawdę chyba już trzeci raz obgadują dokładnie tę samą kwestię. Addam sądzi, że im się coś od Corlysa należy, a Alan nie. Rozumiem, że normalni ludzie gadają sobie kilka razy o tym samym, ale normalni ludzie jedzą też rosół przez kwadrans, a nie mam za bardzo ochoty oglądać tego bez jakichś skrótów.

Ponadto – i to jest czysto subiektywne wrażenie – trącą mi czasem dialogi jakimś fałszem. To bardzo specyficzne zjawisko, które na swój użytek nazywam smallvillizacją (od serialu Smallville, w którym dostrzegłem to po raz pierwszy). Polega ono na tym, że słuchając czyjejś rozmowy dochodzimy nagle do wniosku, że coś tu nie gra, że te osoby wyrażają emocje, których nie powinny czuć (albo przeciwnie – nie wyrażają, gdy powinny), a przede wszystkim, że postaci przekazują sobie informacje bez znaczenia, bez konsekwencji, albo po prostu już znane obu stronom rozmowy.

W tym odcinku miałem podobne poczucie podczas rozmowy Alys i Daemona. Dlaczego Daemon tłumaczy się z powodu swojego odejścia? Jaką ma motywację, by wyjawić, że z jego głową jest coś nie tak? No i dlaczego Alys tłumaczy beznamiętnie, że Daemon ma zwyczaj uciekać? Takie zdania mogą paść w dwóch kontekstach. Mogą być częścią szyderstwa („Co za znakomity pomysł. W przeszłości zawsze dobrze na tym wychodziłeś”) po to, by sprowokować reakcję, albo mogą być podszyte autentyczną troską (ale wtedy są przekazywane w sposób złagodzony, w nadziei, że druga osoba dostrzeże, że to nie atak). Gdy tego brak, gdy nie widzę intencji za wypowiadanymi zdaniami, to mam wrażenie, że to wszystko jest sztuczne. Ufff… mam nadzieję, że jasno się wyraziłem.

No to teraz pozytywy. Parę rzeczy mi się w odcinku spodobało. Wydaje mi się, że Aemond jako regent jest znakomity. Wystarczająco inteligentny, by podejmować dobre decyzje, ale jednocześnie wystarczająco arogancki, by zasiać ziarno swych przyszłych porażek. Świetna była też rozmowa Alicent z bratem na temat Daerona. Poważnie, myślałem, że wprowadzenie trzeciego syna królowej to rzecz nie do odratowania, a tymczasem wyszło prawie naturalnie, bo ktoś wpadł na genialny pomysł, aby wszystko przekazać nam przez pryzmat matczynego lęku i poczucia winy. No i Larys – doczekał się zabawnego zgaszenia przez Aemonda, po czym zaczął inteligentnie wdrażać plan awaryjny z przywracaniem Aegona do świata żywych. Podobało mi się.

Aha, wątku Morskiego Dymu, który zapomniał o swoim prawdziwym jeźdźcu, już nie komentuję, bo chyba z pięć razy już tutaj na ten fakt narzekałem, zaczynam się robić monotonny. Więc to tyle ode mnie, jestem ciekaw Waszych opinii i komentarzy.

0

0