Co z tym Diablo IV

Dziś będzie być może nietypowo. Z tego powodu, iż pomimo próby przedstawienia Wam gry, nie pokuszę się o jej jednoznaczną recenzję. Moim celem jest przede wszystkim wywołanie dyskusji nt. Diablo IV. Gry, która z jednej strony jeszcze przed premierą nakręcała ogromny hype, z drugiej na dzień dobry wystawiła się na ogromną krytykę choćby w kwestii ceny czy zapowiedzi sezonów. Otwarta beta nic w tym aspekcie nie zmieniła, wręcz jeszcze bardziej spolaryzowała graczy. Tymczasem gra jest na rynku już miesiąc, właśnie został zapowiedziany sezon I i… znów wywołał ogromne kontrowersje. I właśnie to zmotywowało mnie do napisania dzisiejszego tekstu. No bo właśnie, jak to z tym Diablo IV jest…

(Tekst oraz grafiki NIE POWINNY zawierać spoilerów, starałem się większość tekstu który może coś zdradzić w brutalny sposób zamalować, ale pamiętajcie że robiłem to na bazie swojej opinii co będzie „cacy” a co „be”)

Na początek chciałbym przedstawić mój stosunek do Bizzardowego Diabła. Uważam że taki kontekst może pomóc Wam w zrozumieniu mojej postawy i opinii. Otóż w pierwszego Diablo pograłem dosłownie moment. Byłem wtedy dzieciakiem, który właściwie nie ogarnął tego tytułu, a że były wówczas na rynku inne produkcje, zdecydowanie bardziej przykuwające moją uwagę, Diablo został porzucony. I nigdy do niego nie wróciłem gdyż… pojawił się Diablo II. W tę pozycję z kolei zagrywaliśmy się z chłopakami w liceum, a już prawdziwą furorę zrobiła w naszym studenckim mieszkaniu, w którym zagrywaliśmy się przednio przez wiele godzin. Nie zostałem uberfanem Diablo, ale jednocześnie niesamowicie polubiłem tę radosną nawalankę z potworami. Jeśli mnie pamięć nie zawodzi (a w tym wieku może), to właśnie z powodu Diablo II i Warcrafta 3 kilka komputerowych gryzoni poszło do piachu. A potem przyszła cześć III, przedostatnia* i… odpadłem. Ale nie pozytywnie. Wręcz przeciwnie – po zapowiedziach, screenshotach czy raczkujących gameplayach powiedziałem: „Nie. To nie jest Diablo”. Nie chcę zostać źle zrozumiany, ale absolutnie nie podpasował mi ten cukierkowy i kolorowy świat zaprezentowany w trzeciej odsłonie. Podobnie z zalewającymi opiniami o ogromnej „prostocie” tytułu, gdy w pamięci wciąż świeżo tlił się wymagający i mroczny Diablo II. I mówię wprost – nigdy w D3 nie zagrałem. Były momenty kiedy miałem ochotę dać produkcji szansę, ale ogromna ilość zmian w życiu sprawiła, że moment ten nigdy nie nastąpił. Natomiast w roku 2023 pojawił się Diablo IV…

W tym miejscu zaczyna się moja prawdziwa podróż – o Diablo praktycznie zapomniałem ze względu na prozę życia. Mówiąc wprost, przegapiłem chyba nawet zapowiedzi produkcji. Aż na jednym z obserwowanych kanałów YT w okolicach lutego 2023 pojawił się gameplay z D4 i wspomnienia odżyły gdy zobaczyłem ten mrok i radosną naparzankę. To była szansa na „moje” Diablo, tak więc zakupiłem wersję standardową i zanurzyłem się w nią, dokładnie dnia 6 czerwca tego roku. Tego samego dnia musiałem być 200 km od miejsca zamieszkania o godzinie 11:00 celem poprowadzenia szkolenia – czyli wyjazd zaplanowałem najpóźniej na 8:30, żeby być na miejscu „na styk”. Odpaliłem Diabła o 6 rano „na moment”, żeby stworzyć postać i przyzwyczaić się do rozgrywki i… tylko budzik mnie od niego odciągnął! O 8:15! Powróciła mroczna historia oraz przyjemna naparzanka w potwory. Jednocześnie miałem wrażenie, że nowe Diablo znalazło świetną równowagę pomiędzy grą casualową, a taką dla hardcore’owców. Czyli było to coś czego brakuje np. w Path of Exile. Zresztą porównanie do Path of Exile jeszcze wróci, tym bardziej, że sporo „narzekania” na Diablo IV wynika właśnie z porównań z tym tytułem. Ja od PoE odbiłem się ze względu na próg wejścia, gdy próbowałem się z nim zapoznać (było to jakoś w 2018 jeśli mnie pamięć nie myli). Nie jestem już kilkunastoletnim chłopakiem, który może poświęcić rozgrywce kilkadziesiąt godzin żeby ogarnąć podstawowe rozwiązania. Od dłuższego czasu jestem bardziej casualowcem, który chce czerpać frajdę z rozgrywki bez względu na to, ile czasu może danej pozycji poświęcić. Ja kocham wszystkie gry wideo. Nie chcę tej miłości ograniczać do jednej z nich. Tutaj to właśnie D4 wychodzi zwycięsko.

Historia

Ale najpierw pogadajmy o samym Diablo IV. Zacznijmy od kampanii, a co za tym idzie również dywagacji nt. niebagatelnej mimo wszystko ceny, wynoszącej 70 Euro w wersji PC (ok. 315 PLN na ten moment). Generalnie sama fabularna przygoda rozgrywana w świecie Diablo IV trwa ok. 20 godzin. I już w tym miejscu staję w kontrze do narzekania na cenę gry. Rozumiem, że jest to kwota niemała, ale w przeliczeniu na godzinę zabawy, kosztuje to 16 PLN. Dla porównania, w moim mieście koszt biletu do kina to 29 PLN. Nawet gdyby film miał trwać 120 minut, jest to 14.5 PLN za 1h zabawy. Kwoty stety/niestety porównywalne… Ja też z rozrzewnieniem wspominam czasy gdy gry kosztowały 99 PLN, ale to było bardzo dawno temu. Dodajmy do tego, że wbicie 100 lvl (maksymalnego, który daje nam dostęp do „ostatecznego bossa” w endgame) jedną postacią to ponoć aż 180h rozgrywki. Wówczas 1h zabawy kosztuje nas mniej niż 2 PLN. Mam dokładnie ten sam „problem” z obecnymi cenami drugiego mojego „gulity pleasure” – grami planszowymi. Kilka(naście) lat temu, gdy wchodziłem w to hobby, wydatek 300 PLN za grę wydawał się ogromny, a większość pozycji zamykała się w kwotach do 200 PLN. Teraz niestety 200 PLN to raczej „standard”, a pozycje na Kickstarterze nierzadko startują od właśnie 60-70 Euro, a potrafią dobijać do kwot absurdalnych za opcje „all-in”… W tym całym kontekście kwota za D4 jest oczywiście spora, aczkolwiek już wkrótce będzie to „nowy standard” za gry AAA.

Powinienem przy tym dodać, że te pieniądze naprawdę są dobrze wydane. Historia broni się w 200%! Mroczna opowieść o Lilith (w PL wersji Lilit :/ ) i jej ponownym pojawieniu się w Sanktuarium jest niesamowicie wciągająca oraz… niekoniecznie czarno-biała. Fantastycznie pokazuje jak w całej historii opowieści ludzkość jest tylko nic nieznaczącym zasobem dla obu stron konfliktu, a jednocześnie musi robić „swoje” walcząc o przetrwanie. Nie popadajmy oczywiście w skrajności – to nie jest historia na miarę Oscara, ale też fabuła to nie jest to, co do Diablo przyciąga najbardziej. Za to całość opowiedziana jest bardzo zgrabnie i wciągająco, bez zbędnych pompatycznych wstawek. Natomiast tym co przyciąga od zawsze do Diablo jest…

…radosna rozwałka oraz loot z dropów. I tego absolutnie nie zabraknie. Moby dosłownie wylewają się na ekran, a my grzecznie rozwijamy nasze coraz to nowe możliwości ich eksterminacji. OK, może jest ich trochę mniej niż w drugiej odsłonie cyklu, ale zabawa nie jest przez to mniej emocjonująca. Zauważyłem też, że pokonanie monstrów trwa nieco dłużej niż w Diablo II. Myślę że wpływ miały na to głównie 2 czynniki:

1. mniejsze pole widzenia to mniej przeciwników, więc stają się odrobinę bardziej wytrzymali, aby zapewnić ten sam poziom emocji.

2. otwarty świat Sanktuarium wymaga skalowalności przeciwników względem postaci celem utrzymania emocji na całym kontynencie.

Jednak absolutnie nie odczuwam dyskomfortu z takich rozwiązań. Odrobinę gorzej wygląda rzecz z dropami, ale o tym przy rozmowie o endgame… Bo zanim do tego przejdziemy, muszę powiedzieć parę słów o buildach postaci. Oczywiście zawsze znajdziemy „metapostacie” oraz buildy, ale ogromną zaletą Diablo IV jest… stosunkowo niewielka liczba zdolności danej klasy oraz naprawdę dobry balans między nimi. Moja jedyna postać którą nadal ogrywam (Lvl 70 – jestem casualem) w trakcie kampanii była absolutnie niezoptymalizowanym Druidem. I grało się dobrze, miło i przyjemnie. Nie musiałem siedzieć w internecie i szukać poradników „jak optymalnie stworzyć postać”. Wręcz przeciwnie, robiłem to co chciałem i odkrywałem historię po swojemu. Diablo na to pozwala, nie karze też gracza za nieidalne wybory w endgame (przynajmniej do 70 lvl). I mnie to zachwyca! Jedną z rzeczy które mnie od PoE odepchnęły była właśnie mnogość rozwoju nad którym musiałbym spędzić ogromną ilość czasu, w dodatku – jak się okazuje – kiepski balans tych umiejętności, który koniec końców zmusza nas do grania buildem stworzonym przez kogoś innego. Oczywiście mogę być w błędzie, bo w PoE grałem naprawdę niewiele, nawet w porównaniu do Diablo, ale taki obraz tej gry mi się wyłania. Czy to wada? Nie. Czy jest to „mój styl gry”? Też nie. A ten z czwartej części Diabła odpowiada mi bardziej.

Endgame

Przejdźmy jednak do crème de la crème, a więc rozmowy o Endgame. I tutaj zacznę dodawać odrobinę dziegciu do dotychczasowej, smakowitej beczki miodu. Jak wspomniałem, moja postać jest na 70. poziomie, jednak jest już gros graczy którzy dobili do 100 poziomu i narzekali na stosunkowo małą różnorodność aktywności w rozgrywce. I zapewne tak jest, gdyż ja również zaczynam odczuwać „znużenie” robieniem wciąż tego samego. Do aktywności w endgame, do których nie mamy dostępu w trakcie kampanii zaliczamy właściwie tylko 3 rzeczy. Pierwsza z nich, taka która jest niemal w 100% uzależniona od gracza, to Podziemia Koszmarów. Mamy specjalną pieczęć która otwiera nam bardziej skomplikowaną wersję lochów i próbujemy je przejść. W nagrodę dostajemy przedmioty oraz możliwość ulepszenia glifów. Oraz zdecydowanie więcej XP do podnoszenia poziomu postaci. Dwie dodatkowe, takie jak Helltide czy World Boss pojawiają się losowo. I o ile mamy już trackery wydarzeń, tak absolutnie nie możemy tutaj mówić o jakiejś „regularności”. Stąd ja na ten przykład jeszcze ani razu nie byłem nawet w okolicach World Bossa (mimo iż od 60 poziomu postaci jestem na IV poziomie świata), gdyż zwykle pojawia się kiedy absolutnie nie mogę pozwolić sobie na odpalenie Diablo. Za to z piekielnymi przypływami nie ma aż takiego problemu – są one dość częste i pozwalają zdobyć specjalne materiały oraz dostęp do skrzyń z losowym wyposażeniem. Wracając więc do narzekań, faktycznie endgame nie oferuje w obecnej chwili jakichś nieprawdopodobnych rozwiązań i może doprowadzać do znużenia, tylko skoro znużenie zaczyna mnie dopadać po rozegraniu ponad 100h w ciągu miesiąca w jedną pozycję, no to nie pozostaje nic innego, jak życzyć sobie więcej tak „nużących” gier! Natomiast tym co zdecydowanie bardziej mi doskwiera, to problemy z itemizacją, na którą również społeczność zwraca uwagę. Wiadomo że poszukiwanie jak najlepszych przedmiotów w grze to jedna z podstaw w Diablo, ale odnoszę wrażenie, iż Blizzard tutaj odrobinę przesadził z regularnością (a raczej jej brakiem) ciekawych dropów naszego uzbrojenia, jednocześnie skąpiąc różnorodoności. Brakuje mi na ten przykład specjalnych zestawów które po odpowiednim skompletowaniu dawałyby dodatkowe moce, a jednocześnie cechy uzbrojenia dziwnym trafem pojawiają się… niedopasowane do buildu. Nie zamierzam snuć teorii spiskowych, ale grając ze znajomymi nie mamy możliwości wymiany sprzętu legendarnego. I, paradoksalnie, większość aspektów przypisanych do takich broni czy zbroi przypada mi pod Druida Wilkołaka, podczas gdy mojemu znajomemu wyskakują te związane z mocami ziemi. Niby nic dziwnego tylko… gramy dosłownie odwrotnościami – on mocno rozwija wilkołaka, a ja magię ziemi. I nie mamy możliwości wymiany! Chichot losu? Być może, ale jednak wydaje mi się strasznie podejrzany :). Co do samej ilości/różnorodności unikatów, stanę jednak w drobnej obronie twórców. Rozumiem taką a nie inną ilość, gdyż już wkrótce pojawi się rzecz przez wielu znienawidzona, a więc…

…Sezony

Tak właśnie, Diablo IV od samego początku miało mieć rozgrywki sezonowe i obecnie wiemy o nich odrobinę więcej (a przynajmniej o sezonie I). Aby w nich uczestniczyć będziemy musięli stworzyć nową postać i bawić się od zera. Sezon trwać będzie minimum 12 tygodni. Sezony będą w pełni darmowe, jednak przepustka zostanie podzielona na część darmową, płatną i „przyspieszoną”. Nie będzie na szczęście w płatnych przepustkach nic dającego przewagę graczom, więc zakup nie jest konieczny. Mają po prostu pojawić się dodatkowe przedmioty kosmetyczne, czyli coś co ja doskonale znam np. z Warzone’a. Na dany sezon otrzymamy też nową mechanikę (w sezonie pierwszym będą to plugawe serca), krótką historię poboczną (nie wiemy jak długą), kilka unikatowych przedmiotów (sezon I: 6) i legendarnych aspektów. Co ważniejsze, mechanika (przynajmniej na ten moment) nie pozostanie z nami po zakończeniu sezonu, w przeciwieństwie do aspektów oraz przedmiotów, które będą oczywiście dostępne w światach „pozasezonowych”. No i znów się zaczęła nagonka, że wszystkiego mamy zdecydowanie za mało. Tylko czy aby na pewno? Jeśli tempo dodawania przedmiotów unikatowych pozostanie, to w ciągu roku otrzymamy ich przynajmniej 24. Za 2-3 lata będzie to już ogromna liczba, a gra musi pozostać żywa. Tu również odniosę się do PoE – tam bardzo duża część mechanik po nowej lidze pozostaje na stałe, doprowadzając obecnie do takiego skomplikowania rozgrywki, iż wejście do niej kilka lat po premierze staje się niestrawne dla nowych graczy. Twórcy Diablo IV zapowiedzieli, iż mechanizmy które zostaną wyjątkowo dobrze przyjęte przez graczy, BYĆ MOŻE pozostaną z nami na zawsze. Jeśli faktycznie będą wyciągali i dodawali co najlepsze ze swoich pomysłów do najnowszej odsłony Diabła, to taki system pasuje mi bardziej. Tylko żeby faktycznie dodawali, a nie pozostało to w obietnicach.

Rozpisałem się, ale generalnie moja konkluzja wydaje się dość oczywista – Diablo IV to naprawdę solidna pozycja, zwłaszcza dla graczy mniej hardcore’owych, którzy szukają ciekawego aRPG. Sporą jej zaletą jest stosunkowo niski poziom wejścia i masa frajdy której możemy doświadczyć. Z minusów oczywiście mogę wskazać na dość sporą jak na nasze warunki cenę oraz pojawiające się w pewnym momencie lekkie znużenie, chociaż mam nadzieję, iż twórcy osiągną idealny balans między rozwojem gry, a jej niestrawnym napęcznieniem. Obecnie oceniłbym pozycję na solidne 8/10, ale naprawdę widzę ogromny potencjał nawet na pełną pulę! Zostawiam więc grę bez oceny, jednak muszę coś wrzucić celem umożliwienia Wam oddawania głosów i z chęcią posłucham Waszej opinii na temat Diablo IV.

*Diablo Immortal nie traktuję jako Diablo. Kropka.

0

0