Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 1, odcinek 7 – „Driftmark” [SPOILERY] [AKTUALIZACJA]

Cześć! Witamy Was w kolejnym odcinku Pomylonych Analiz. Trzeba przyznać, że z omówieniem ostatniego odcinka srogo się spóźniliśmy, ale jeśli ktoś jest nim zainteresowany, a jeszcze go nie widział, to oczywiście zapraszamy do zapoznania się z tym tekstem. A tymczasem mamy dla Was streszczenie odcinka siódmego. A niebawem przygotujemy dyskusję na jego temat. I kto wie, może niebawem powstanie nowa Szalona Teoria?

Aktualizacja 05.10.2022: Omówienie dodane!

Ostrzegamy, że w tekście oraz w komentarzach pojawiają się spoilery z serialu oraz dzieł George’a R.R. Martina, na których jest on oparty.

Streszczenie

Odcinek zaczyna się ceremonią pogrzebową Laeny Velaryon. W morzu złożona zostaje jej kukła pogrzebowa. Czytelnik książek może wprawdzie odnieść wrażenie, że ciało Laeny powinno być spalone – taki w końcy był valyriański zwyczaj. Ale tym akurat zajął się w poprzednim odcinku smok. A połączenie spalenia zwłok i pochowania w wodzie ma – w tradycji Velaryonów – pewien sens. Kilka zdań i kilka prostych ujęć pozwala nam poznać nową dynamikę na dworze. Otto Hightower znów jest królewskim namiestnikiem. Vaemonda Velaryona szlag trafia na widok małych Strongów (rasizm, powiadam, rasizm!). Daemon łapie śmiechawkę. Aegon jest znudzony. Laenor zrozpaczony.

Podczas stypy Rhaenyra nakazuje Jace’owi (który sam pogrążony jest w smutku po ojcu i dziadku) złożyć kondolencje Baeli i Rhaenie. Helaena kontynuuje wróżenie z robali. Z rozmowy Aegona z Aemondem dowiadujemy się, że Alicent postanowiła zaręczyć dwójkę swoich najstarszych dzieci. Z rozmowy wynika też, że Aegon jest dupkiem, ale to akurat wiedzieliśmy od jakiegoś czasu. Lyonel [poprawka: Larys] Strong, świeżo upieczony (technicznie rzecz biorąc to upiekli się jego ojciec i brat, ale używam tego sformułowania metaforycznie) lord Harrenhal wpatruje się w królową, podpierając jednocześnie ścianę – jak nastolatek na szkolnej dyskotece. Jace próbuje pocieszyć Targaryenówny, ale koniec końców to one wspierają go na duchu. Wychodzi na to, że nawet dziewczynki rozumieją, że nie jest prawowitym synem. Corlys szukając kogokolwiek, komu mógłby ględzić o spuściźnie i tego typu rzeczach, wypatruje swoją ofiarę – Lucerysa. Z ciekawszych wydarzeń warto odnotować, że Laenor rozważa odwiedziny u Utopionego Boga, wywołując małą scenę – Corlys nakazuje sprowadzenie go do zamku Qarlowi Correyowi. Viserys próbuje znaleźć wspólny język z bratem, ale Daemon jest skończonym dupkiem. Rhaenyra krąży wśród gości rzucając Daemonowi spojrzenia nielicujące z żałobą po ser Harwinie. Otto Hightower utula Aegona do snu. To był dzień obfitujący w wydarzenia. A noc jest jeszcze młoda.

Przy kominku Rhaenys słusznie wypomina Corlysowi, że kieruje nim wyłącznie własna ambicja. Jakby na potwierdzenie tego faktu, Corlys przyznaje, że nie liczy się krew dzieci, które mają zasiąść na Żelaznym Tronie, ale ich nazwisko. Za dobrodusznym, a zarazem zaskakująco postępowym patrzeniem na sprawy potomstwa przez Corlysa, ukryte jest taka naprawdę dążenie do własnej chwały. Corlys rezygnuje z możliwości uczynienia swymi dziedzicami córek Laeny i Daemona. Facet chyba sam nie czuje, jak bardzo przeczy sam sobie, w jednej chwili pomstując na pominięcie w linii sukcesji Rhaenys, w drugiej zaś robiąc to samo wobec swoich prawdziwych wnuczek.

Na plaży Daemon i Rhaenyra dyskutują o swoich ostatnich perypetiach, po czym konsumują swój nowy sojusz. A Aemond zdobywa smoka. Vhagar pozwala mu się dosiąść. Ale nocny lot, zostaje dostrzeżony przez Targaryenówny, które budzą Jace’a i Luke’a. Dochodzi do konfrontacji przebiegającej w sposób stuprocentowo realistyczny i opartej na prostym (acz prawdziwym) założeniu, że dzieci – szczególnie w okresie nastoletnim – są strasznie głupie. Od jednego zdania do drugiego i zawiązuje się bójka. Pełen szacuneczek dla Aemonda, który dawał sobie radę. Wiadomo, że „dwóch na jednego, to banda łysego”, a tu przecież była czwórka napastników. Aemond zapisał się w annałach westeroskiego równouprawnienia, dzieląc razy po równo, bez względu na płeć. Ale gdy poinformował Strongów o ich pochodzeniu, został podstępnie potraktowany piaskiem i sztyletem. Zgroza.

W komnatach zamku zaczyna się awantura. Aemond stracił oko. Viserys domaga się wyjaśnień. Dzieciaki przekrzykują się bez sensu. Kiedy królowa zwraca uwagę na to, iż Aemond został zaatakowany nożem, księżniczka stwierdza, że jej dzieci broniły się przed kalumniami i oskarża oślepionego Aemonda o zdradę. Corlys zalicza poluzowanie szczęki, gdy kwestia ojcostwa Lucerysa i Jacaerysa zostaje głośno podniesiona. Aemond chroni matkę twierdząc, że dowiedział się o tym od Aegona, a Aegon wprost i bez ogródek stwierdza, że wszyscy wiedzą o tym sekrecie. Sytuacji nie poprawia fakt, że Laenor prawdopodobnie gdzieś baraszkuje z giermkiem. Alicent jest o krok od triumfu, ale daje się ponieść emocjom. Najpierw domaga się wyłupienia oka jednemu z dzieci Rhaenyry, potem żąda, by sprawiedliwość wymierzył ser Criston, który – mając łeb na karku i nie chcąc go stracić – odmawia. W końcu, po tym gdy król zakazuje kwestionować pochodzenie dzieci Rhaenyry, Alicent wyrywa sztylet Viserysa i sama rzuca się na księżniczkę. Kwasowa sytuacja, że tak powiem. Ostatecznie królowa zadaje księżniczce ranę, ale wychodzi na wariatkę. Otto Hightower pociesza córkę. W końcu może jest głupia, ale przynajmniej zdeterminowana. A determinacja to połowa sukcesu na wojnie. Druga połowa to – jeśli się nie mylę – przemoc.

Nad ranem, w komnatach zszywanej Rhaenyry, pojawia się Laenor. On pewnie też cierpi – kac i te sprawy. Laenor przyrzeka, że od tej pory będzie mocniej zaangażowany w losy rodziny. No cóż, kolejna obietnica, której nie dotrzyma. Na statku Alicent prosi Larysa Stronga, żeby był bardziej dyskretny. Na przykład przestał kuleć, albo coś… Tymczasem Rhaenyra i Daemon knują. Muszą pokazać, że są silni razem. Ludzie muszą się ich bać. Więc zawierają sojusz. Daemon przekupuje ser Qarla. Następnie pod osłoną nocy skręca kark jednemu ze służących i doprowadza do konfrontacji. Qarl rzuca wyzwanie Laenorowi. Wkrótce zrozpaczeni Corlys i Rhaenys odnajdują częściowo spalone zwłoki syna. A Daemon i Rhaenyra biorą ślub.

Niestety to tylko zmyłka. Laenor żyje. A jeden z najlepszych odcinków sezonu uczynił głupi i niepotrzebny zwrot akcji, tylko po to, by widz przypadkiem nie zapałał niechęcią do stronnictwa czarnych. Szkoda. Naprawdę wycięcie tej jednej sceny, nawet pozostawienie tu niedopowiedzenia, znacznie lepiej przysłużyłoby się opowieści.

Omówienie

D: Kolejny odcinek za nami i przyznam szczerze, że gdyby nie ostatnie 30 sekund, to bez wahania uznałbym go za najlepszy epizod tego sezonu. A to naprawdę jest poważna rekomendacja, bo jak dotąd Ród smoka nie miał szczególnie słabych czy nieciekawych odcinków. Tym razem dostaliśmy podwójną dawkę tego, co w serialu wychodziło jak dotąd najlepiej – czyli intryg, podstępów, awantur i kłótni, pośród atmosfery tak gęstej, że można ją przeciąć nożem. I tak było już od pierwszej sceny, czyli pogrzebu Laeny. Nie zaskoczyło Cię to, że Velaryonowie wrzucają ciała do morza?

BT: Nie, moim zdaniem to pasuje do całej marynistycznej otoczki tego rodu. Zresztą u Martina doczesne szczątki jednego z Velaryonów też powierzono morzu. Zdziwiło mnie tylko to, że w swojej przemowie Vaemond odwoływał się do Króla Merlingów jak do bóstwa, które rzeczywiście wyznaje, a nie jak do postaci z legend rodowych…

D: Tak, było to trochę dziwaczne. Chociaż cała mowa miała oczywiście zwrócić naszą uwagę na fakt, że Vaemond nie jest szczególnie zadowolony z faktu, że Driftmark odziedziczy bękart Harwina Stronga. Sceny pogrzebu i stypy służą podkreśleniu linii podziału na stronnictwa. Ale też w sposób bardzo efektywny uwypuklają charaktery poszczególnych bohaterów tej opowieści. Więc już nie ma wątpliwości, że Aegon to pijak, że Daemon to łajdak i że Viserys jest naprawdę już na ostatniej prostej i długo nie pociągnie.

BT: Ja akurat odniosłem wrażenie, że w tym odcinku Viserys wyglądał na zdrowszego niż w poprzednim… ale to pewnie tylko przypadek. W Inside Episode twórcy wspominają, że ta scena była jedną z pierwszych jakie nakręcono, więc może potem zmieniono charakteryzację, żeby podkreślić chorobę króla.

D: Całkiem możliwe. W każdym razie pomyłka z imieniem żony jest jednak znamienna. Sądzę, że to sygnał, iż z Viserysem pożegnamy się w odcinku dziewiątym. Ale już w następnym będzie praktycznie nieobecny. No, ale nie wyprzedzajmy faktów. Z ważnych rzeczy, które zobaczyliśmy na stypie, chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na Helaenę. Znowu wróżyła z robali. “Hand turns loom, spool of green, spool of black, dragons of flesh weaving dragons of thread.” Masz jakiś pomysł na drugą część tej przepowiedni. Bo oczywiście to czym jest czarna i zielona szpula, to chyba dość oczywiste. Zastanawiam się też, czy “loom”, czyli “krosno”, tak naprawdę nie jest ukrytym nawiązaniem do słowa “heirloom”, które tak naprawdę znaczy “scheda”.

BT: Bardzo ciekawa interpretacja – i może właśnie o to chodzi, bo w końcu dziedzictwo jest motywem przewodnim tego odcinka. Rozmawiają o nim Corlys i Rhaenys, Rhaena uważa, że Vhagar jest jej dziedzictwem… To może wyraz “hand” nawiązuje tutaj do nazwy urzędu Hand of the King, czyli namiestnika? Wtedy tym, który obraca krosnem byłby Otto, a słowa Helaeny odnosiłyby się do intryg Hightowera?

D: Mhm… to niewykluczone.

BT: Ale czym są smoki z ciała i smoki z nici? Czy te pierwsze to prawdziwe smoki, a te drugie to Targaryenowie, na których ubraniach wyszyte są herby ze smokami? Smoki z nici mogą też mieć coś wspólnego z obrazem smoka komediantów (czyli smoka z płótna noszonego na tyczkach), który symbolizuje prawdopodobnie fałszywych pretendentów do tronu.

D: No, pewnie niebawem się przekonamy. Na spełnienie poprzedniej przepowiedni nie musieliśmy długo czekać. No bo właśnie – stypa kończy się kilkoma “scenami”, z których najbardziej widowiskowy jest powrót Laenora. Potem ma miejsce rozmowa Corlysa z Rhaenys, do której zaraz nawiążemy. Daemon i Rhaenyra spędzają ze sobą noc. Ale najważniejsze jest oczywiście okiełznanie Vhagar przez Aemonda. Bardzo spektakularne. I interesujące, bo po raz pierwszy mogliśmy obejrzeć jak wygląda okiełznanie bezpańskiego smoka. No i w końcu obserwujemy spełnienie się przepowiedni. Bójka przebiega nieco inaczej niż w Ogniu i krwi, ale myślę, że oddaje ducha książkowej bijatyki. Drewniane miecze były tu raczej zbędne.

BT: Poza tym w serialowej chronologii Joffrey jest pewnie jeszcze zbyt mały, żeby mógł zachować się tak jak swój książkowy odpowiednik. A tak przy okazji – Joffrey nie występował w tym odcinku chyba ani przez moment?

D: Tak, nie było go. I prawdę powiedziawszy jestem z tego faktu zadowolony, bo to mi daje nadzieje na to, że zobaczymy Daerona. Skoro trzymają jedno małe dziecko na uboczu, to mogą robić to samo z drugim.

BT: Tym bardziej, że w przypadku Daerona można sięgnąć po proste wyjaśnienie, że już wysłano go do Starego Miasta, żeby był podczaszym i paziem lorda Hightowera…

D: Dokładnie. Liczę na to, że sięgną po takie rozwiązanie, chociaż żałuję, że temat ten nie został jakoś poruszony.

BT: Może decyzję, czy wprowadzić w serialu Daerona twórcy specjalnie zostawiają sobie do kolejnego sezonu?

D: To całkiem prawdopodobne. A wracając do naszych milusińskich. Dzieci są oczywiście głupie – jak to dzieci. I z przepychanki słownej robi się krwawa bijatyka, w której Aemond demonstruje spory talent (no, po prawdzie to walczy z młodszymi dzieciakami). Ale ostatecznie traci oko. I w ten sposób rozpoczyna się najważniejsza, kulminacyjna scena całego odcinka. Czyli konfrontacja pomiędzy Rhaenyrą i Alicent. Rhaenyra zagrywa va banque, chcąc bronić dzieci i pogrążyć swoją przeciwniczkę jako pierwsza przyznaje, że sednem awantury był zarzut, iż jej dzieci są bękartami. Viserys – tak jak w książce – odpytuje swoich synów, i w końcu pada stwierdzenie, że “wszyscy to wiedzą”. Ale od tego momentu wydarzenia przybierają nieco inny obrót. To znaczy szaleńcza propozycja “oko za oko” królowej jest wzięta z Martina, lecz to co dzieje się po niej, to znaczy żądanie, aby ser Criston nie usłuchał króla, a wreszcie napaść ze sztyletem, wydawały mi się odrobinę… przesadzone. A czy Ty nie odniosłeś wrażenia, że coś tu zazgrzytało i że Alicent nie powinna być aż tak bezmyślna?

BT: Na pewno ktoś (zwłaszcza pozostali gwardziści) powinien szybciej zareagować… tymczasem Alicent i Rhaenyra mają czas, żeby wymienić kilka uwag, a nikt nie spieszy się, żeby je rozdzielić.

D: Tak, to było jednak odrobinę dziwaczne. Wszyscy stali i obserwowali sytuację, jakby Alicent miała palec na spuście. A przecież dwie kobiety po prostu się siłowały (i jedna miała sztylet), nie trzeba wiele, by je od siebie odciągnąć. Więc scena była nieco sztuczna – dla dodania dramatyzmu. Ale wiesz, nie chcę tak potępiać scenarzystów w czambuł, tym bardziej, że ten odcinek był naprawdę bardzo efektywny w targaniu emocjami widza – zwłaszcza takiego, który nie czytał Ognia i krwi. A dla mnie i tak prawdziwą perełką była wcześniejsza scena rozmowy Rhaenys z Corlysem. Naprawdę jestem skłonny uwierzyć w takiego Morskiego Węża, który przymyka oko na fakt, iż jego wnuki nie mają jego krwi. Bo dla faceta liczy się jego własna spuścizna. On chce swego “potomka” na tronie.

BT: Przypomina mi się ten moment w OiK, kiedy Lucerys stwierdza, że pogłoski o pochodzeniu jego i jego braci ucichną, gdy ludzie ujrzą ich na smokach, bo tylko Targaryenowie mogą na nich latać. Wtedy Corlys go poprawia, że są Velaryonami, ale robi to z uśmiechem i z ogromnym poczuciem dumy.

D: Tak, to idealnie pasuje do Corlysa, którego znamy z książek. No, ale skoro pochwaliłem jedną scenę, to na autorach scenariusza będę teraz wieszał psy za kolejną. Otóż gdy drogi zielonych i czarnych się rozchodzą, a żałobnicy wracają do Królewskiej Przystani, Rhaenyra i Daemon zaczynają snuć plany. Z wcześniejszej rozmowy księżniczki z jej mężem wyczuwamy, jak bardzo Rhaenyra jest rozczarowana i znużona Laenorem. Przyznam, że w tym momencie dałem się złapać. Pomyślałem, że scenarzyści chcą pójść dalej niż Martin, i pokazać, że księżniczka była zaangażowana w morderstwo niewinnej osoby. I do pewnego momentu wiele na to wskazuje. Daemon wręcza łapówkę ser Qarlowi, obiecując mu bezpieczną przyszłość w Essos. Potem skręca kark jednemu ze sług lub strażników w Driftmarku. Aż wreszcie obserwujemy pojedynek Laenora z Qarlem. Niestety w chwili, gdy zobaczyłem ciało wepchnięte do kominka, wszelkie złudzenia prysły. W tym momencie zrozumiałem, że scenarzystom brakło odwagi i że Laenor przeżyje. A moje najczarniejsze podejrzenia – takie, iż Ród smoka “wybieli” czarnych, zaczęły się potwierdzać. A jak Ty odebrałeś ten zwrot akcji?

BT: W czasie oglądania odcinka myślałem, że było tak, że Daemon i Rhaenyra naprawdę chcieli zapłacić Correyowi za zamordowanie Laenora, ale ser Qarl tylko udawał, że się zgadza i ostrzegł Laenora. Ale masz rację, to raczej było od razu zaplanowane. W końcu to Daemon udusił tego przypadkowego człowieka w Sali Dziewięciu.

D: Jeśli wsłuchasz się w to, co Rhaenyra mówi Daemonowi – o roli ognia i ucieczce, jaką ofiaruje morze. A zarazem o tym, że chce być postrzegana jako tyran, nie będąc nim jednocześnie – wszystko staje się jasne.

BT: Faktycznie, nie pomyślałem, żeby połączyć to z tymi słowami o wolności jaką daje morze.

D: Oczywiście ta scena rodzi podwójne problemy. No bo choć jest w zachowaniu Rhaenyry wiele bezduszności (pomyślmy o Corlysie i Rhaenys), to jednak przeciętny widz zostaje z poczuciem otuchy, i pewnie nie zadaje sobie pytanie o tego niewinnego truposza, który trafił do kominka. Nie podoba mi się to rozwiązanie, uważam, że jest próbą niepotrzebnego wybielania księżniczki i jej męża. A tymczasem cała ta opowieść zmierza przecież do konkluzji następującej – w Tańcu Smoków nie było “dobrej i właściwej strony”. Tam wszyscy byli okropni, honorowo zachowywały się co najwyżej pojedyncze osoby po każdej ze stron. No i jest jeszcze jeden problem. Kwestia Morskiego Dymu…

BT: Ale zanim do tego przejdziemy, ostrzegamy jeszcze raz przed spoilerami z Ognia i krwi.

D: Więc – reasumując – strasznie mi się fakt, iż Laenor żyje nie podoba. Moim zdaniem popsuto w ten sposób wyśmienity odcinek. I obawiam się, że ta zmiana przyniesie serię kolejnych. No, ale żeby nie kończyć tak pesymistycznie – podobała Ci się ceremonia valyriańskich zaślubin? I skąd oni do diaska wytrzasnęli jakiegoś valyriańskiego kapłana?

BT: Pewnie z któregoś z Wolnych Miast, w których valyriańska religia mogła dotrwać aż do tamtych czasów. Można dodać, że u Martina do przeprowadzenia valyriańskiej ceremonii najwyraźniej nie był potrzebny żaden kapłan, bo gdy na przykład Maegor ożenił się w taki sposób z Alys Harroway, uroczystości przewodniczyła królowa Visenya.

D: Akurat Visenya mogła znać jakieś valyriańskie rytuały. Ona chyba lubiła studiować to pogranicze religii i magii.

BT: Na to wygląda… cóż, serialowy Daemon lubił czytać o Aegonie, więc może przy okazji wyczytał jak powinno się przeprowadzić valyriański ślub. Poza tym jeśli Daemon i Rhaenyra wiedzą, że Laenor żyje, to mogli wybrać ten obrządek dlatego, że dopuszcza on wielożeństwo. Czyli nawet gdyby jakoś wyszło na jaw, że Laenor przeżył, to dzieci Rhaenyry z Daemonem i tak byłyby Targaryenami, a nie Watersami.

D: To prawda, zresztą scenarzyści nie omieszkali nam o tym powiedzieć wcześniej, gdy Daemon po raz pierwszy “ubiegał się” o rękę Rhaenyry. Swoją drogą, to jestem ciekaw, czy ten valyriański ślub będzie miał jakieś reperkusje. Teoretycznie Sept nie powinien być z takiego obrotu rzeczy zadowolony.

BT: Poza tym wybór valyriańskiej ceremonii dodaje argumentów tym, którzy już wcześniej porównywali Daemona do Maegora. W końcu z tego co wiadomo, to właśnie Maegor był ostatnim członkiem rodu Targaryenów, który taki ślub zawarł. Ale kto wie, może poza ekranem będzie też powtórna ceremonia w obrządku Wiary.

D: Mam nadzieję, że nie. Chciałbym, aby serial skorzystał tu z valyriańskiego obrządku, by uwypuklić podziały nie tylko na dworze królewskim, ale również w całym królestwie.

BT: A co do czasu jaki upłynął od śmierci Laeny i domniemanej śmierci Laenora a ślubu Daemona i Rhaenyry – w OiK też był on na tyle krótki, że niektórzy mówili, że to brak szacunku dla zmarłych, ale nie aż tak krótki jak w serialu.

D: No, tak na sto procent to nie jesteśmy pewni ile czasu upłynęło od “śmierci” Laenora do tego ślubu. W serialowym Westeros czas płynie dziwnie. Ale zgadzam się, że to powinno być przedmiotem kontrowersji. A sam ślub – jak wspomniałem – podobał mi się. To ładna scena i świetnie zakończyłaby odcinek. Dlatego żałuję, że pokazano nam jeszcze Laenora odpływającego łódką. No to pytanie na sam koniec – ile języków wyrwie za tydzień Viserys? Oczywiście piję do wydarzeń, które zapowiada zwiastun kolejnego epizodu, czyli do powrotu kwestii pochodzenia dzieci Rhaenyry – tym razem w związku ze sporem o to kto zostanie lordem Driftmarku.

BT: Cóż, wygląda na to, że co najwyżej jeden… bo zamiast kilku Velaryonów domagających się, by Lucerys nie został spadkobiercą lorda Corlysa, do Królewskiej Przystani uda się tylko ser Vaemond. W OiK Vaemond też protestował przeciwko dziedziczeniu przez Luke’a, ale nie przybył do stolicy, bo Rhaenyra wysłała Daemona, żeby się go pozbył. Potem kilku bratanków Corlysa i innych krewnych postanowiło przedstawić sprawę królowi. Książkowy Vaemond nie był też bratem Corlysa, tylko bratankiem. Co sądzisz o tych zmianach? Bo jak dla mnie są raczej zrozumiałe – trudno byłoby wprowadzać na chwilę tych wszystkich dalszych krewnych Corlysa (chociaż jeden z nich, Daeron, będzie jeszcze ważny o tyle, że był ojcem Daenaery).

D: Tak, zgadzam się, że wyciągnięcie teraz pięciu kuzynów byłoby cokolwiek dziwne. Chociaż wydaje mi się, że można pokazać kilku członków rodziny wspierających żądania Vaemonda. A czemu sam Vaemond został bratem zamiast bratanka – to już naprawdę coś, co umyka moim zdolnościom poznawczym.

BT: Może dlatego, żeby jeszcze udramatyzować wydarzenia? Bo jednak wystąpienie brata Corlysa przeciwko uznanemu przez niego dziedzicowi ma większy kaliber niż zgłoszenie pretensji przez skądinąd mało znanych bratanków.

D: Wydaje mi się, że widz serialu tego w ten sposób nie odbiera. Dla widza to jak dana postać jest ważna jest ściśle skorelowane z tym jak często pojawia się na ekranie i jak reagują na tę postać inni.

BT: To może po prostu nie chciano zatrudniać dwóch aktorów? Bo ojciec Vaemonda – nieznany z imienia brat Corlysa – powinien by się wtedy pojawiać w odcinkach sprzed przeskoku czasowego.

D: Tak, możliwe, że o to chodziło. I ewentualnie o wiek Vaemonda. Ponieważ na starcie jest mężczyzną w średnim wieku, nie trzeba było zmieniać aktora w połowie zdjęć. W każdym razie jesteśmy chyba zgodni co do tego co będzie tematem odcinka. Wraz z raną odniesioną przez Corlysa, pojawią się żądania wyznaczenia nowego dziedzica. W sprawę wmiesza się ser Otto, bo sam król zapewne już zaniemógł na tyle, iż nie jest w stanie rządzić. To zaś poprowadzi do kolejnej konfrontacji zielonych z czarnymi.

BT: Zastanawiam się, czy głównym zwrotem akcji nie będzie to, że schorowany Viserys jednak pojawi się w kluczowym momencie, kiedy będzie już blisko tego, żeby Otto powagą namiestnika ogłosił, że Vaemond ma słuszność… wtedy też może paść rozkaz, żeby Vaemond stracił język.

D: Niewykluczone. Chociaż wiesz, chyba jednak wolę, aby Vaemond zginął z ręki Daemona. Najwyższa pora, żeby czarni zaczęli sobie brudzić ręce.

BT: Też zastanawiam się, jak to zostanie połączone… może Vaemond straci język na rozkaz Viserysa i według króla sprawa na tym się zakończy, ale Daemon później i tak dopadnie Velaryona? W zwiastunie jest też scena bójki pomiędzy Aegonem i Jacaerysem podczas uczty w Czerwonej Twierdzy. W OiK dochodzi do niej na uczcie z okazji pojednania pomiędzy Alicent i Rhaenyrą (w które uwierzył – albo chciał uwierzyć – tylko Viserys). Jacaerys poprosił do tańca Helaenę, Aegon uznał, że to zniewaga wobec niego i zanosiło się na rękoczyny pomiędzy książętami, ale w porę wkroczyła gwardia królewska. W serialowej wersji pewnie zostanie do dodatkowo udramatyzowane i dojdzie do bijatyki.

D: To całkiem prawdopodobne. Ja jakoś nie mogłem sobie przypomnieć wydarzenia do którego nawiązywała ta przepychanka, ale twoja interpretacja chyba jest trafna. Wydaje mi się, że scenarzyści spróbują wpleść jeszcze kilka wydarzeń podkreślających antagonizm, bo to zapewne ostatni odcinek przed śmiercią Viserysa. Więc trzeba zagęścić jeszcze atmosferę.

BT: A wymuszone pogodzenie może nastąpić po tym, jak Viserys rozstrzygnie sprawę Vaemonda. Może też nie być żadnego pojednania, a książęta pobiją się po prostu przy zwyczajnej uczcie.

D: Cóż, chyba nie ma już co spekulować. Pozostaje nam tylko czekać na następny odcinek. Kto wie, może nawet dowiemy się z niego jakim cudem Aemond wygląda na starszego o 10 lat od Aegona 🙂

0

0